Σε αμαξοστάσια λεωφορείων και Μετρό περιοδεύουν αυτές τις μέρες μέλη και στελέχη της Τομεακής Οργάνωσης Μεταφορών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, συζητώντας με τους εργαζόμενους για τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, για την επίθεση που είναι σε εξέλιξη από κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΕΕ, αλλά και για την ανάγκη οργάνωσης της πάλης σε κάθε τόπο δουλειάς και κλάδο.

Διακινώντας τον «Ριζοσπάστη» και το 4σέλιδο φυλλάδιο του Κόμματος με τίτλο «Με το ΚΚΕ περνάμε στην αντεπίθεση», καλούν τους συναδέλφους τους να σκύψουν πάνω από το Πρόγραμμα του ΚΚΕ και να ενισχύσουν το Κόμμα, για να «ζωντανέψει η ελπίδα και η αισιοδοξία» στην εργατική τάξη.

Ταυτόχρονα, τους καλούν να μπουν μαχητικά στην πάλη για τη διεκδίκηση των απωλειών τους σε όλα τα μέτωπα, όπως σε αυτό των Συλλογικών Συμβάσεων, ενώ τους ενημερώνουν ότι το ΚΚΕ θα στηρίξει τη σχετική πρόταση νόμου, για την οποία παλεύουν εκατοντάδες συνδικάτα.

Στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια, η κουβέντα ανοίγει με αφορμή την πρόσφατη υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, για την οποία μάλιστα πανηγυρίζει η κυβερνητική συνδικαλιστική πλειοψηφία.

Ο Γιώργος Τούσσας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επισημαίνει ότι καθόλου τυχαία την ίδια στιγμή που η «Αττικό Μετρό» μπαίνει στο υπερταμείο, η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστές της προσπαθούν να καθησυχάσουν τους εργαζόμενους, υπογράφοντας Συλλογική Σύμβαση που προβλέπει μερικά ευρώ το μήνα σε κουπόνια για μεγάλο σούπερ μάρκετ...

Μεταφέροντας την πείρα από τις αντίστοιχες εξελίξεις στο λιμάνι του Πειραιά, έκανε λόγο για δοκιμασμένη τακτική αποπροσανατολισμού, με στόχο να μην υπάρξει οργανωμένη αντίδραση στα σχέδια της συγκυβέρνησης. Οπως είπε, τα ίδια έκαναν και στον ΟΛΠ οι εργατοπατέρες: «Καθησύχαζαν τους εργαζόμενους λέγοντάς τους ότι παρά την πώληση στην "Cosco", θα διατηρούνταν οι θέσεις εργασίας, αφού υπογράφηκε η σύμβαση. Βεβαίως, η ίδια η ζωή διέψευσε τις όποιες προσδοκίες. Τα νέα αφεντικά δεν αναλαμβάνουν καμία δέσμευση απέναντι στους εργαζόμενους...».

«Μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;» ρωτάει ένας από τους εργαζόμενους. «Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του...», συμπληρώνει συνάδελφος από το διπλανό πόστο και ο Γ. Τούσσας απαντά: «Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιληφθούν ότι τα πράγματα μπορούν να αντιστραφούν, έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση και πρέπει να πιστέψουν σ' αυτή. Είναι καθήκον για όλους να δυναμώσουν τα συνδικάτα και να αλλάξουν τον αρνητικό συσχετισμό».

«Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε;» ρωτάει άλλος εργαζόμενος και το στέλεχος του ΚΚΕ αναδεικνύει την ανάγκη να συνειδητοποιηθεί ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να παλεύουν όλοι μαζί, η ανάγκη ο αγώνας να γίνεται υπόθεση όλου του κλάδου, όλης της εργατικής τάξης, να σπάει ο συντεχνιασμός. Συμπλήρωσε ότι η καθημερινή πάλη πρέπει να έχει στο επίκεντρο την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων στα χρόνια της κρίσης. Ανέδειξε ότι οι διεκδικήσεις για τις οποίες παλεύει το ΠΑΜΕ, είναι αυτές που μπορούν να ενισχύσουν την ταξική ενότητα. Μόνο έτσι θα ανοίγει η αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης και την προπαγάνδα της για την υποτιθέμενη «δίκαιη ανάπτυξη».

«Η εργατική τάξη πρέπει να δει», πρόσθεσε, «ότι παρά τον αποπροσανατολιστικό καυγά της κυβέρνησης με τη ΝΔ σε δευτερεύοντα ζητήματα, στα βασικά συμφωνούν. Οχι τυχαία, και οι δυο από τη ΔΕΘ επανέλαβαν την αποφασιστικότητά τους να ενισχύσουν με κάθε τρόπο τους επιχειρηματικούς ομίλους για να ανακάμψουν τα κέρδη τους. Αυτό σημαίνει επίθεση στα δικαιώματά μας».

«Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ξαναπάρουμε τους μισθούς του 2010;» ρωτάει άλλος εργαζόμενος τον Γ. Τούσσα, με το στέλεχος του Κόμματος να σημειώνει ότι η πλουτοκρατία και η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν πρόκειται να δώσουν έστω και το παραμικρό στους εργαζόμενους, αν δεν νιώσουν την πίεση από τη μαχητική, πολύμορφη και ανυποχώρητη πάλη.

Και συνέχισε: «Το κύριο είναι ο προσανατολισμός και η προοπτική της πάλης να είναι τέτοιοι που να στριμώχνουν το κεφάλαιο και την εξουσία του. Οι εργάτες να βγάζουν συμπεράσματα από την πολύχρονη πείρα τους. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα, με πολυάριθμο εργατικό δυναμικό και μάλιστα υψηλά ειδικευμένο. Με ορυκτό πλούτο και μέσα παραγωγής, με αγροτική παραγωγή, συγκοινωνίες, υποδομές κ.λπ. Αυτό που φταίει για τη φτώχεια του λαού είναι ότι τα μέσα παραγωγής παραμένουν στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι μπορούν, παίρνοντας την οικονομική και πολιτική εξουσία, να λειτουργήσουν τα εργοστάσια προς όφελός τους, με κεντρικό σχεδιασμό, για να καλύψουν τις ανάγκες τους, να εκμηδενιστεί η ανεργία. Μόνο αν η πάλη συνδέεται με αυτή την προοπτική, θα δυναμώνει το εργατικό κίνημα και θα μπορεί να βάζει και εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική».

Πλούσια ήταν η συζήτηση και στο εργοστάσιο του ΟΣΕ στον Πειραιά. Στο χώρο γίνονται γενικές επισκευές του τροχαίου υλικού και παρά την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση, όσοι εργαζόμενοι έχουν απομείνει δίνουν καθημερινή μάχη για ασφαλείς συγκοινωνίες και μεταφορές.

«Αυτό που θέλουν είναι να σκύψουμε το κεφάλι, να αποφασίσουμε ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα», παρατηρεί ένας από τους εργαζόμενους όταν η συζήτηση πηγαίνει στην προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι δήθεν κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Ο Θανάσης Ευαγγελάκης, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, απαντά ότι οι εργαζόμενοι θα αντλούν δύναμη και αισιοδοξία όσο καταλαβαίνουν ότι αυτοί είναι οι παραγωγοί του πλούτου. «Ο εργασιακός χώρος είναι κουφάρι χωρίς τους εργάτες. Γι' αυτό φωνάζουμε ότι "χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά..."», συμπληρώνει και τους καλεί να το διαπιστώσουν μόνοι τους, βλέποντας τους δεκάδες τόρνους χωρίς προσωπικό να ρημάζουν.

Οπως είπε, αν οι ίδιοι δεν το πάρουν απόφαση να βάλουν ημερομηνία λήξης στον κατήφορο της αντιλαϊκής πολιτικής, αυτός δεν πρόκειται να τελειώσει. «Για το κεφάλαιο είναι μονόδρομος η ένταση της εκμετάλλευσης ώστε να ανακάμψει», πρόσθεσε, «δεν υπάρχει πολιτική που να είναι ταυτόχρονα και για το καλό των εργαζομένων και για το καλό των καπιταλιστών. Οσο αυτό δεν το καταλαβαίνει η εργατική τάξη, θα χάνεται στις ψευδαισθήσεις και στις αυταπάτες που σπέρνει ο κάθε λογής "σωτήρας"».

«Ενάμιση εκατομμύριο είναι οι άνεργοι. Πού είναι όλοι αυτοί; Γιατί δεν βγαίνουν στο δρόμο;», ρωτάει χαρακτηριστικά άλλος εργαζόμενος και ο Θ. Ευαγγελάκης απαντά: «Δεν εθελοτυφλούμε. Το εργατικό κίνημα είναι σε οπισθοχώρηση και πρέπει να αλλάξει "περπατησιά". Δεν είναι εύκολο, όμως αυτή είναι η λύση: Η οργάνωση του αγώνα και της αλληλεγγύης παντού. Δίνουμε βάρος στη συμμετοχή των εργαζομένων και των ανέργων στα συνδικάτα, στις Επιτροπές Ανέργων. Να μην είναι κανένας μόνος του, να μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη...».

«Και στο δια ταύτα; Ποια είναι η λύση σήμερα;», αναρωτιέται άλλος εργαζόμενος και το στέλεχος του Κόμματος απαντά ότι σήμερα μόνο το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις παλεύουν για τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, ενώ τόσο η κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα θυσιάζουν αυτές τις ανάγκες για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, μόνο το ΚΚΕ καθημερινά προετοιμάζει το λαό και συγκεντρώνει δυνάμεις για τη σύγκρουση και την ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής.