«Είμαστε στην πρώτη γραμμή νέων προσφυγικών ροών. Τα ζητήματα ασφάλειας έρχονται στην πρώτη γραμμή (...) Ενα είναι βέβαιο: Οτι κανείς πια, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής. Γι' αυτό και τα ζητήματα διευρωπαϊκής συνεργασίας στον τομέα αντιμετώπισης της ασφάλειας θα έρθουν στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής συζήτησης. Και θα βρεθούν, τελικά, στον ίδιο τον πυρήνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Τάδε έφη χτες το απόγευμα ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, χαιρετίζοντας εκδήλωση που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», σε συνεργασία με το Ιδρυμα «Konrad Adenauer» με θέμα «Θρησκευτικός ριζοσπαστισμός: Μια πρόκληση για την Ευρώπη».

Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι οι εξελίξεις στο Προσφυγικό, η διόγκωση του προβλήματος εξαιτίας των πολεμικών αντιπαραθέσεων που ξεσπούν στο έδαφος ανταγωνισμών ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων, αξιοποιούνται ώστε να επεκταθούν μέτρα καταστολής σε βάρος των λαών.

Σε ένα τέτοιο πνεύμα, ο Κυρ. Μητσοτάκης εκτίμησε: «Τα ζητήματα του θρησκευτικού ριζοσπαστισμού έχουν μπει για τα καλά στην ευρωπαϊκή ατζέντα. Είναι ζητήματα που δεν τα αντιμετωπίζουμε με την ανάλογη προσοχή στη χώρα μας. Βρίσκονται, όμως, στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου, ειδικά σε χώρες όπως η Γαλλία».

Παραπέρα, έβαλε και «μια σειρά από ερωτήματα, τα οποία πρέπει να απαντήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε σε βάθος αυτό το εξαιρετικά περίπλοκο φαινόμενο. Πρώτο ερώτημα (...): Πώς αφομοιώνει μια χώρα έναν πληθυσμό με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις σε έναν υφιστάμενο εθνικό κορμό; Πώς μπορούμε να εμποδίσουμε τη ριζοσπαστικοποίηση, χωρίς να ακουμπήσουμε ουσιαστικά τον πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Μέχρι πού φθάνουν τα όρια του σεβασμού στις θρησκευτικές παραδόσεις; Τι εκπτώσεις, τελικά, είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε, ως κοινωνία, στα ζητήματα ατομικών ελευθεριών, για να επιτύχουμε περισσότερη ασφάλεια; Ποιος είναι, τελικά, ο ρόλος της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη ριζοσπαστικοποίηση των νέων Μουσουλμάνων, ειδικά στην Ευρώπη. Και, τελικά, ίσως το πιο δύσκολο ερώτημα: Ποια είναι η σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού; Τι είναι αυτό το οποίο τελικά προκαλεί την ίδια τη ριζοσπαστικοποίηση; Είναι μήπως η φτώχεια; Είναι μήπως η ανέχεια; Είναι μήπως οι κοινωνικές ανισότητες, οι οποίες στη συνέχεια βρίσκουν το ακραίο Ισλάμ ως θρυαλλίδα. `Η μήπως είναι κάτι γενεσιουργό στις ακραίες εκφάνσεις του Ισλάμ, το οποίο σπρώχνει αυτούς τους ανθρώπους προς τέτοια ακραία φαινόμενα;».

Ερωτήματα όλα, έτσι δομημένα που φτιάχνουν κλίμα ακριβώς για την αιτιολόγηση και νέων μέτρων και μηχανισμών καταστολής.