Ο κ. Τσοχατζόπουλος, δεν είναι ο μόνος που κάνει δηλώσεις αλλά τα ΜΜΕ, έχουν ρίξει το βάρος σ' αυτόν και στον υπουργό Εξωτερικών κ. Παπανδρέου αλλά τους προβάλλουν με διαφορετικό τρόπο. Τον μεν κ. Τσοχατζόπουλο, τον προβάλλουν κρατώντας τον στην επικαιρότητα σαν αντίπαλο του κ. Σημίτη και προσεχή σωτήρα του έθνους (του ΠΑΣΟΚ) τον δε κ. Παπανδρέου, τον προβάλλουν... καλύπτοντας με βαριά σιωπή τις πράξεις του που τον ξεσκεπάζουν σαν πιστό εκτελεστή των εντολών των ΗΠΑ. Ομως ταυτόχρονα βρίσκουν τρόπους να μας υπενθυμίζουν, κι αυτό για να μη χάσουν τις ψήφους των αμερικανολάγνων, ότι ο κ. Παπανδρέου είναι το αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ κι ότι αν το θελήσει ο Μπους, την άλλη μέρα ο κ. Παπανδρέου θα είναι πρωθυπουργός.

Ο κ. Τσοχατζόπουλος λοιπόν κάνει δηλώσεις με αοριστολογίες. Μερικές μάλιστα ξεπερνάν τα όρια του γελοίου και επιπλέον ξεπερνάν τα όρια του χώρου που διαθέτω κι έτσι δε θα αναφέρω καμιά. Θα αναφέρω όμως ένα «ρεπορτάζ» που μας πληροφορεί ότι στην τελευταία δίωρη συνεργασία Σημίτη - Τσοχατζόπουλου, όπου ο πρώτος ρωτούσε για δύο ώρες το ίδιο πράγμα: «Τι εννοείς αλλαγή πολιτικής Ακη;» και καθώς δεν πήρε ποτέ απάντηση, ο αγώνας έληξε ΣΗΜΙΤΗΣ - 6, ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ - 0. Αν δεχτούμε, το «ρεπορτάζ» για αληθινό, τότε ο κ. Σημίτης διαθέτει σαρκασμό και στις πιο δύσκολες στιγμές και αν ο κ. Τσοχατζόπουλος διέθετε το ανάλογο χιούμορ, τότε θα πραγματοποιούσαν μια δίωρη συζήτηση πνιγμένοι στα γέλια. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μιλάνε μεταξύ τους για αλλαγή πολιτικής, να κοιτάζονται κατάφατσα και να μη σκάνε στα γέλια. Γιατί όλοι έχουν εγκρίνει την πολιτική αυτή. Ολοι είναι υπεύθυνοι. Ολοι είναι ένοχοι για το ξεπούλημα της Ελλάδας και της ανεξαρτησίας της στους εχθρούς της ανθρωπότητας. Το ίδιο ένοχοι είναι και οι «Επώνυμες Γλάστρες» που πουλάνε τ' όνομά τους στα κόμματα για να ομορφύνουν τα ψηφοδέλτια και να προσελκύσουν θαυμαστές. Με την αντοχή τους στη γελοιότητα και στην αδιαντροπιά, οι πολιτικοί μας αγωνίζονται σκληρά για τη Νίκη, που γι' αυτούς σημαίνει καρέκλα, καλοπέραση και πλουτισμός. Ομως δεν υπάρχουν περιθώρια για γέλιο. Πώς μπορείς να γελάς όταν βλέπεις τη φωτιά που άναψε από χρόνια, από την ανατροπή της ΕΣΣΔ, όχι μόνο να μη σβήνει αλλά και να προχωρεί να κάψει το σπίτι σου; Κι ενώ η φρίκη και η αγωνία σου μεγαλώνει, βλέπεις αυτούς που ψήφισες... για να σε οδηγήσουν σε καλύτερες μέρες(!), να ενώνονται με τους εμπρηστές, να ονειρεύονται ότι θα εξουδετερώσουν κάθε αντίστασή σου, με αμερικάνικους τρομοκρατικούς νόμους που τους βάφτισαν αντιτρομοκρατικούς, (γνωστό το αμερικάνικο Black Humor) και προσπαθώντας να μετατρέψουν το Σώμα της Αστυνομίας σε Σώμα Πραιτοριανών.

Πού πάμε; Δίπλα μας δολοφονείται άλλο ένα κρατίδιο. Δε μας αφορά αυτό; Τι κάνουμε εμείς; Κάνουμε πως πιστεύουμε ότι οι Αμερικάνοι βρίσκονται εκεί για να επιβάλουν την ειρήνη και περιμένουμε τη σειρά μας; Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε; Δε μας μυρίζει το μπαρούτι σαν να 'ναι στην αυλή μας; Δε μας μυρίζει το αίμα του αδύνατου; Δε θέλουμε να δούμε ότι οι Αμερικάνοι κόβουν τα Βαλκάνια σε φέτες και τις μοιράζουν όπως θέλουν; Δε θέλουμε να βγάλουμε συμπεράσματα απ' το καινούριο έγκλημα στα Σκόπια;