Η άποψη αυτή διατυπώνεται συχνά από πρώην και νυν υπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που άρχισαν να φορούν την επαναστατική φορεσιά Κυριακή και σχόλες.

Δεν έχει αξία να αναφερθεί κανείς στο πνεύμα και το γράμμα της πάλαι ποτέ 3ης του Σεπτέμβρη, εφόσον έχει εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους υπερασπιστές της. Εχει όμως άπειρη πρακτική σημασία να κριθεί το άξιο αυτής της άποψης που εισάγει επισήμως κενά δαιμόνια στην τωρινή πολιτική φιλολογία προς κυβερνητική χρήση.

Αυτά τα δύο μαζί στηρίζονται στην άποψη της «αναγκαίας παρουσίας στο ΝΑΤΟ για το λιγότερο κακό». Ομως αυτή η άποψη αναιρείται εκ των πραγμάτων. Εάν αύριο ανατραπεί η απαγόρευση εισόδου στο ΝΑΤΟ των «παρακατιανών», ανατρέπεται κάθε έννοια άρνησης της Ελλάδας σε αποφάσεις αρνητικές γι' αυτήν στα Βαλκάνια, διότι θα μοιάζει με τη μεμονωμένη παρουσία ενός ακτήμονα κολίγου σε μια μεγάλη εναντίον του πλειοψηφία. Εκείνοι που θα πουν ότι αυτό δεν αφορά την πολιτική του παρόντος θα πρέπει ανοιχτά και καθαρά να ομολογήσουν ότι δεν επιθυμούν την είσοδο των «παρακατιανών» στο ΝΑΤΟ και να αφήσουν τις φιοριτούρες περί εισόδου τους σε αυτό.

Οι άνθρωποι αυτοί φαντάζονται την πολιτική σαν ένα πρωινό ξύπνημα. Αδυνατούν ή δε θέλουν να καταλάβουν ότι η ολοσχερής αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ θα είναι μια επίπονη χρονική διαδικασία που θα καθορίζεται από τους κάθε φορά συσχετισμούς και γεγονότα. Από την αρχή είναι δεδομένες δυο ενέργειες. Η μια είναι η επιλογή της οργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και των οπλικών τους συστημάτων με αποκλειστικά πατριωτικά κριτήρια. Η άλλη είναι η αναζήτηση, καλλιέργεια και ανάπτυξη διεθνών ερεισμάτων και συμφωνιών με κάθε κράτος, ανεξάρτητα από τη συμμετοχή του ή μη σε πολυεθνικούς ή υπερεθνικούς οργανισμούς, στη βάση της ειρηνικής συνύπαρξης και διεθνούς αλληλεγγύης.