Κομμάτι της «αξιολόγησης» είναι η στοχοθεσία. Πρόκειται για μετρήσιμους στόχους, για νόρμες που στην πραγματικότητα θα επιβάλλουν οι προϊστάμενοι, οι διευθυντές στους εργαζόμενους ενός τμήματος, μιας υπηρεσίας. Ο βαθμός επίτευξης των στόχων θα αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης για τους εργαζόμενους. Το ΠΑΜΕ αναφέρει μια σειρά παραδειγμάτων που αναδεικνύουν το αντιδραστικό περιεχόμενο της στοχοθεσίας.

«Παράδειγμα 1ο: Οι εργαζόμενοι της Διεύθυνσης Οικονομικών Ελέγχων και επιθεώρησης του υπουργείου Γεωργίας κάνουν περίπου 50 βασικούς ελέγχους το χρόνο και άλλους 200 συμπληρωματικούς. Σήμερα, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι από 11 έμειναν 2, πρέπει να κάνουν τους ίδιους ή και περισσότερους ελέγχους. Μιλάμε για ξεζούμισμα, υπερεντατικοποίηση και υπερεκμετάλλευση. Αυτή είναι η στοχοθεσία.

Παράδειγμα 2: Δέκα εργαζόμενοι καθαριότητας ενός Δήμου καθάριζαν μια συνοικία. Σήμερα σε συνθήκες υποστελέχωσης των υπηρεσιών και μνημονιακών δεσμεύσεων στη συγκεκριμένη υπηρεσία του δήμου έμειναν 3 εργαζόμενοι για την ίδια δουλειά. Εχουμε λοιπόν 3 εργαζόμενους που θα βγάλουν τη δουλειά των 10 και θα αξιολογούνται κι από πάνω ως ανεπαρκείς; Είναι ή δεν είναι εξοργιστικό;

Παράδειγμα 3ο: Το προσωπικό ενός νοσοκομείου θα αξιολογηθεί με το κατά πόσο θα αυξηθούν τα έσοδα του νοσοκομείου από τα νοσήλια και από τους ασθενείς (πελάτες) των ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων, από το πόσα γενόσημα φάρμακα θα συνταγογραφούν, ενώ οι τεχνολόγοι από το πόσες μαστογραφίες, ακτινογραφίες κ.ά. θα κάνουν τη μέρα. Να πώς η στοχοθεσία θα υπηρετεί την επιχειρηματική λειτουργία των νοσοκομείων και τη μετατροπή της Υγείας σε ακριβό εμπόρευμα. Εχουν ή δεν έχουν λοιπόν αντιλαϊκό χαρακτήρα η αξιολόγηση και η στοχοθεσία;».