Την Παρασκευή 12 Μάη, στις 20.30, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών θα παρουσιαστεί από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών συναυλιακά, 110 χρόνια μετά την τελευταία παρουσίασή της στην Αθήνα, η όπερα «Δεσποινίς Ντε Μπελ-Ιλ».

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Β. Φιδετζής σε κείμενό του: «"Η Δεσποινίς ντε Μπελ-Ιλ", η όπερα στην οποία αναφέρομαι, γράφτηκε το 1903 πάνω σε κείμενο του Πωλ Μιλλιέ και πρωτοπαίχτηκε στη Γένοβα στις 9 Νοεμβρίου 1905. Με τις δύο προηγηθείσες όπερες "Μάρτυρα" και "Ιστορία αγάπης" ("Ξανθούλα") καθώς και με την ακολουθήσασα "Ρέα" συναπαρτίζει το σώμα των τεσσάρων μεγάλων μελοδραμάτων του Σαμάρα που θεωρούμε ότι διασώθηκαν πλήρη ή έστω με κάποιες απώλειες (...). Η προηγούμενη αναφορά σε κάποιες απώλειες μεταξύ των τεσσάρων έργων επικεντρώνεται κυρίως στην "Δεσποινίδα ντε Μπελ-Ιλ". Από το μελόδραμα αυτό έφτασαν έως εμάς μόνον οι παρτιτούρες της δεύτερης, τρίτης και τέταρτης πράξης, οι πάρτες της ορχήστρας εκτός των δύο όμποε, των τριών τρομπονιών και της άρπας, καθώς και δύο σπαρτίτα, ένα ιταλογαλλικό και ένα γερμανικό, με αρκετές διαφορές αναμεταξύ τους. Ακριβώς λόγω των συγκεκριμένων προβλημάτων, η όπερα αυτή καθυστέρησε έναντι των άλλων τριών ως προς την ηχογράφησή της, προσδοκώντας την αναγκαία μουσικολογική της αποκατάσταση. Η διαδικασία της αποκατάστασης υπήρξε εξαιρετικά χρονοβόρα. Διήρκεσε περίπου τέσσερα χρόνια από το 1991 έως το 1995 και έγινε σε δύο στάδια. Το πρώτο αφορούσε την επαναγραφή της παρτιτούρας από τις πάρτες και το δεύτερο και άκρως ευαίσθητο, στην συμπλήρωση των ελλειπόντων οργάνων με τρόπο βέβαια που να μην αλλοιώνεται ή θίγεται το ύφος του συνθέτη».

Την Παρασκευή 19 Μάη, στις 20.00, στο Θέατρο Ολύμπια, θα παρουσιαστεί η «Ρέα», σε σκηνοθετική επιμέλεια του Νίκου Διαμαντή, με την Ορχήστρα και τη Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καθώς και διακεκριμένους Ελληνες μονωδούς. Και συνεχίζει ο Β. Φιδετζής, ο οποίος έχει εργαστεί συστηματικά για την αναβίωση της δημιουργίας του Σαμάρα και την επανατοποθέτησή του στην ελληνική μουσική ιστορία. «Με την κάπως βαθύτερη γνώση αυτής της τετραλογίας σήμερα συμπερασματικά πιστεύω ότι ο Κερκυραίος μουσουργός δεν αποτελεί το πρότυπο συνθέτη - οπαδού μιας Σχολής. Ο Σαμάρας συνδιαμορφώνει αρχικά το βεριστικό κίνημα, έλκεται στη συνέχεια από το γαλλικό λυρικό δράμα και με έργα σαν τη "Ρέα" ή τα "Επινίκεια" ανοίγει τον δρόμο στην Ελληνική Εθνική Σχολή. Ετσι το έργο του κατηγοριοποιείται σχετικά απλά, ο ίδιος όμως δεν εντάσσεται πουθενά. Αντιθέτως, ο Κερκυραίος μουσουργός εντάσσει συστηματικά στοιχεία των μεγάλων Ευρωπαϊκών Σχολών - μηδέ της γερμανικής εξαιρουμένης - αλλά και των ελληνικών παραδόσεων στην δική του μουσική δημιουργία».