Τι είναι αυτό που πονάει; Οτι το ΚΚΕ «δεν συγκλονίστηκε» όπως λέει ο αρθρογράφος για τη «μεγάλη αλλαγή που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ», ότι δηλαδή δεν πάτησε την πεπονόφλουδα και από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε το χαρακτήρα της, τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσε στο λαό, ότι βρέθηκε απέναντί της στη συνέχιση των μνημονίων, της αντεργατικής αντιλαϊκής επίθεσης, ότι τα μέλη και τα στελέχη του πρωτοστατούν στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης . Οτι «δεν παραδειγματίζεται από άλλα ΚΚ» σε άλλες χώρες και δεν βάζει πλάτη σε αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης της αντιλαϊκής επίθεσης, δεν σπέρνει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί μια κυβέρνηση του κεφαλαίου να βγάλει το λαό από την κρίση. Οτι τα «παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό», ότι δηλαδή επιμένει να αναδεικνύει την αναγκαιότητα ο αγώνας των εργαζομένων για να βρει διέξοδο να έχει κατεύθυνση - προοπτική την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την πάλη για την εργατική εξουσία, τη κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Και γιατί όλο αυτό το παραλήρημα; Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης και τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που τον συνοδεύουν και που υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, θα 'θελαν ένα ΚΚΕ στα μέτρα τους. Αλλά για τέτοιες ανίατες περιπτώσεις, υπάρχει και το ξυδάκι...