Από την πρώτη νότα, μέχρι το τέλος της συναυλίας που είχε τον τίτλο «Οταν σφίγγουν το χέρι», χιλιάδες στόματα επαναλάμβαναν στίχους χιλιοτραγουδισμένους. Τραγούδια και μελωδίες που συντρόφεψαν γενιές και γενιές στους αγώνες. Ηχους και λόγια που μίλησαν στις καρδιές αγωνιστών μέσα αλλά και έξω από την Ελλάδα. Που έγιναν ένα με μεγάλες στιγμές της πάλης, τις οποίες τραγούδησαν και στις οποίες τραγουδήθηκαν, λόγια μεγάλων ποιητών όπως του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Ελύτη που ο Μίκης Θεοδωράκης έκανε τραγούδια χιλιοτραγουδισμένα μέσα στις δεκαετίες. Που οι νεότερες γενιές αγαπούν και τιμούν ακριβώς γι' αυτόν τους το χαρακτήρα και περιεχόμενο. Αυτό έγινε φανερό και στη χτεσινή συναυλία.

Τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη υποδέχτηκε όρθιο στο χώρο της κεντρικής σκηνής το κοινό χειροκροτώντας, ενώ η ΚΝΕ τον ευχαρίστησε για το ότι τίμησε με την παρουσία του το 43ο Φεστιβάλ. Στη συνέχεια, άνθρωποι όλων των ηλικιών, συνέθεσαν ένα ζωντανό κοινό που μέσα σε κλίμα συγκίνησης, δημιούργησαν μία μοναδική ατμόσφαιρα με τους καλλιτέχνες από σκηνής να ερμηνεύουν εξαιρετικά ένα τμήμα από το τεράστιο έργο του Μίκη Θεοδωράκη σε ένα πρόγραμμα που συνεπήρε μέχρι το τέλος, με το κοινό να τραγουδά τελικά όρθιο «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», με μάτια να βουρκώνουν και γροθιές να υψώνονται.

Στη διάρκεια του αφιερώματος, στη γιγαντοοθόνη δίπλα στη σκηνή, προβάλλονταν σκηνές από την αγωνιστική πορεία του, από τις στιγμές που βρέθηκε δίπλα στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ, από τις συναντήσεις του με μεγάλους καλλιτέχνες.

«Είμαστε δυο», «Καιρός να δεις», «Το σφαγείο», «Του μικρού βοριά», «Της Ξενιτιάς», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Ο Λεβέντης», «Ποιος τη ζωή μου», «Ενα το χελιδόνι», «Οταν σφίγγουν το χέρι»... μερικά από τα τραγούδια που παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο του αφιερώματος, το οποίο άφησε μία δυνατή γεύση, όπως συμβαίνει όταν η καλλιτεχνική δημιουργία μιλά στις καρδιές, όταν γεννιέται από τους αγώνες του λαού...