Αποφάσισαν, λέει, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της λέξης, τρομοκρατία. Είναι τάχα μια προσπάθεια χιούμορ στο μοναδικό έργο φρίκης του διεθνούς θεάτρου του παραλόγου; Πρέπει να είναι χιούμορ, γιατί έχουν αλλάξει τη σημασία όλων των λέξεων χωρίς καμιά ειδοποίηση. Ομως δεν είναι χιούμορ. Φαίνεται πως το «πετρελαιοοικονομικό πρόβλημα», τους έχει τρελάνει και πίστεψαν ότι το όνειρό τους να δημιουργήσουν λαούς ζώων, χωρίς σκέψη, χωρίς θέληση, ανίκανους να αντιδράσουν έχει γίνει κιόλας πραγματικότητα. Αφεντικά και τσιράκια, προσφέρουν στο λαό, κουτόχορτο, που όμως ο λαός δεν τρώει ούτε θα φάει. Ξέρει ο λαός πως η τραγωδία που χτύπησε τις ΗΠΑ με τις χιλιάδες θύματα και συγκίνησε όλο τον κόσμο, το μόνο που δεν κατάφερε να συγκινήσει ήταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η τραγωδία ήταν βούτυρο στο ψωμί τους για το ξεκίνημα νέας λεηλασίας. Και τα ντόπια τσιράκια βοηθούν όσο μπορούν με τα γνωστά κόλπα, στα οποία έχουν αριστεύσει. Οπως σικέ καβγάδες και διαφωνίες μεταξύ τους, υποσχέσεις στελεχών ότι θα σώσουν την Ελλάδα με αλλαγή πολιτικής, αλλά ποτέ δε μας λένε ποιο είναι το πρόγραμμα αυτής της αλλαγής, γιατί απλούστατα ούτε πρόγραμμα έχουν, ούτε αλλαγή θέλουν. Και μετά έχουμε δηλώσεις θρίλερ, όπως είναι η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη που μας λέει ότι αν δεν τον έριχνε ο Α. Σαμαράς, θα έχει πιάσει τη «17 του Νοέμβρη». Και από κείνη τη στιγμή ο ελληνικός λαός έχασε τον ύπνο του περιμένοντας τις εκλογές για... να τον ψηφίσει και να μας σώσει. Αλλά δεν υπάρχει περιθώριο για γέλια, γιατί είναι πολύ μεγάλη η φρίκη του έργου που παρακολουθούμε. Φρίκη είναι και η λέξη «παρακολουθούμε» που 'γραψα. Αλήθεια, μόνο παρακολουθούμε;

Ακούστε μια ιστορία που μου διηγήθηκε ο Αποστόλης. Σε μια μάχη, λέει, που ο ένας από τους αντιπάλους κατατροπώθηκε και αναγκάστηκε να το βάλει στα πόδια για να σωθεί, τρεις φαντάροι, που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τους άλλους στο τρέξιμο, αναγκάστηκαν ν' ανέβουν σ' ένα δέντρο και να κρυφτούν ανάμεσα στα φύλα. Πέρασε από κάτω ο θριαμβευτής στρατός κυνηγώντας τους ηττημένους και δεν πρόσεξε το δέντρο. Πέρασαν όλοι εκτός από έναν που του έπεσε ο μπερές και έψαχνε να τον βρει. Εψαχνε με τις ώρες. Η αγωνία στο δέντρο μεγάλωσε σε τέτοιο σημείο, που ένας από τους κρυμμένους δε βάσταξε και με την ελπίδα ότι θα πάρει τον μπερέ του και θα φύγει, του φωνάζει: «Πίσω από κείνη την κοτρόνα». Παίρνει τον μπερέ ο άλλος, του λέει να κατέβει και τον σφάζει. Ο δεύτερος μονολογεί: «Α, το βλάκα». Τον ακούει ο στρατιώτης, τον σφάζει κι αυτόν και ξεκινά να φύγει, όμως ακούει τον τρίτο πάνω στο δέντρο, που από το φόβο του σκέφτεται μεγαλόφωνα: «Καλά κάνω εγώ και δε μιλώ». Την ίδια τύχη κι αυτός. Σφάζεται. Φτάνοντας στην πόρτα ο Αποστόλης, γυρίζει και μου λέει: «Οποιος νομίζει ότι με το φόβο και τη σιωπή θα σωθεί, γελιέται. Θα σφαχτεί. Το πότε, θα εξαρτηθεί από τον αριθμό που έχει το δελτίο προτεραιότητάς του». Ο Αποστόλης έφυγε μεγαλοπρεπώς κι εγώ έμεινα να σκέφτομαι ότι έτσι είναι.

Είναι έγκλημα να σωπαίνουμε όταν αυτοί γεμίζουν τον κόσμο με ψέματα. Τα κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι εφημερίδες, τα περιοδικά είναι όλα δικά τους. Για να καλύψουμε αυτή τη διαφορά πρέπει να μιλάμε σ' αυτούς που μπορούμε. Πρέπει να ψάχνουμε γι' αυτούς που θέλουν να μας ακούσουν.

Κι όπως σ' όλα υπάρχει τέλος, τελειώνω με δυο ερωτήσεις. 1ο) Πόσο σάπιοι πρέπει να είναι αυτοί που δέχονται την ατιμία της «πώλησης» του Μιλόσεβτις σε σφαγείο παράνομου δικαστηρίου, αλλά αγανακτούν με την περηφάνια και την αξιοπρέπεια ενός μικρού έθνους που προστατεύει τους πολίτες του; Και 2ο) Είναι ή δεν είναι η επικήρυξη του Οσάμα Μπιν Λάντεν, για την ώρα απλώς ΥΠΟΠΤΟΥ, παρότρυνση για δολοφονία;