Εντελώς «οφ σάιντ» βγήκε χτες ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γ. Φλωρίδης, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις αντιδράσεις των φιλάθλων στην υποκριτική τήρηση ενός λεπτού σιγής, για τα θύματα του μακελειού στις ΗΠΑ. Φυσικά, ενταγμένος στη στάση ολόκληρης της κυβέρνησης, αλλά και του διεθνούς «στάτους κβο» τάχθηκε κατά, χαρακτηρίζοντας τις αντιδράσεις «μη σωστές και μη επιβεβλημένες». Ομως η προσπάθεια αιτιολόγησης (που απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα) της στάσης του, περισσότερο φέρνει σε στρουθοκαμηλισμό.

Ισχυρίστηκε πως «δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει στο μυαλό και την ψυχή του ο καθένας». Και όμως δεν είναι τόσο δύσκολο, κύριε υφυπουργέ. Αφενός φταίνε τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά» της ΟΥΕΦΑ. Οταν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοι τους ήταν θύτες και άλλοι αθώοι άνθρωποι θύματα, κάθε εκδήλωση συμπαράστασης απαγορεύτηκε ως πολιτική η οποία μένει έξω από το ποδόσφαιρο...

Αφετέρου «τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά, που τους έλεγαν αλήτες», δυστυχώς για τους κρατούντες, δεν είναι χαχόλοι και ανεγκέφαλοι. Αρνούνται μια τραγωδία (με μη αποδεδειγμένα ακόμα φυσικούς αυτουργούς, αλλά γνωστούς ηθικούς) να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης κάθε είδους. Είτε για προσωπικά (π.χ.στελέχη ΟΥΕΦΑ), είτε για συλλογικά (κυβερνήσεις ΗΠΑ κλπ) συμφέροντα.

Και περισσότερο αρνούνται να λειτουργήσουν ως μαριονέτες. Δηλαδή αυτοί που έθρεψαν το "τέρας" (τρομοκρατία) και το χρησιμοποίησαν (εξακολουθώντας να το πράττουν σε διάφορες μορφές), να κουνούν τα σχοινιά και οι λαοί να χοροπηδούν. Με στόχο οι πρώτοι (παρότι υπεύθυνοι) να προασπίσουν τα συμφέροντά τους και οι δεύτεροι (παρότι αμέτοχοι) ν' αποτελέσουν αναλώσιμα «εργαλεία», υπεύθυνα όμως για «παράπλευρες απώλειες»...