Ο Γιάννης Τασιούλας, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, ξεκίνησε την ομιλία του στη συγκέντρωση στην Ομόνοια, στέλνοντας μήνυμα αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης εκ μέρους του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Αναφερόμενος στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ισχυριζόμενη μάλιστα προκλητικά ότι «τάχα ενδιαφέρεται για τη "δημοκρατία" στη λήψη των δικών μας αποφάσεων», έθεσε μια σειρά από ζητήματα που επιβεβαιώνουν ότι η «δημοκρατία» για την οποία μιλάνε «τελειώνει μόλις ο εργάτης πατήσει το πόδι του μέσα στο χώρο δουλειάς».

Και στη συνέχεια υπογράμμισε:

«Εμείς θα επιβάλουμε το δίκιο μας και θα ανατρέψουμε την κατάσταση. Κανένας άλλος δεν μπορεί.

Μπορεί να ανακόψει το ξήλωμα του δικαιώματος η ΝΔ; Μα αυτοί διαμαρτύρονται για την προσωρινή απόσυρση της κυβερνητικής τροπολογίας και είναι έτοιμοι από καιρό να την ψηφίσουν με χέρια και με πόδια.

Μπορούν τα άλλα αστικά κόμματα; Οι φορείς της κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ, που μετονομάστηκε σε "Κίνημα αλλαγής" μήπως και καταφέρει να σβήσει από τη μνήμη των εργαζομένων το τι έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια και τα άλλα συμπληρωματικά κομμάτια του αντεργατικού παζλ, που έχουν από κοινού ψηφίσει μνημόνια, αντεργατικούς νόμους, που ορκίζονται πίστη και διαχρονικά έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στο κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ;

Ολοι αυτοί είναι "πιστοποιημένοι", με υψηλό βαθμό ετοιμότητας και αποτελεσματικότητας, στην υπηρεσία του κεφαλαίου.

Μήπως μπορούν οι νοσταλγοί των ναζί και άνθρωποι των εφοπλιστών, που ζητάνε ακόμη μικρότερα μεροκάματα και απαγόρευση των απεργιών;

Μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση (...) μια εργατοπατερίστικη γραφειοκρατική ελίτ, που καμώνεται ότι αποτελεί την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως είναι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Αυτοί, που πασχίζουν να διατηρήσουν στα χέρια τους μηχανισμούς σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, που παράγουν νόθους αντιπροσώπους, που μπορούν να ζωντανέψουν και νεκρούς για να διατηρήσουν τις θεσούλες τους, για να κρατάνε τους εργαζόμενους παροπλισμένους απέναντι στις ορέξεις των αφεντικών;

(...) Κανένας από όλους αυτούς δεν πρόκειται να μας λυπηθεί. Εμείς πρέπει να βάλουμε τη σφραγίδα στις εξελίξεις και θα το κάνουμε. Αργά ή γρήγορα θα μετρήσουμε νίκες και θα είμαστε οι τελικοί νικητές».

«Η επίθεση θα συνεχίζεται αμείωτη», επισήμανε παρακάτω, «τα περί εξόδου από τα μνημόνια, που αναγγέλλουν κυβέρνηση και κολαούζοι της, υπονοώντας ότι θα βελτιωθούν οι όροι ζωής, δουλειάς, ασφάλισης των εργαζομένων είναι "αέρας κοπανιστός" για να πιαστεί στον ύπνο ο λαός. Το ξήλωμα του δικαιώματος στην απεργία δεν σηματοδοτεί φιλολαϊκή πολιτική για το επόμενο διάστημα. Το αντίθετο σημαίνει και παίρνουν τα μέτρα τους για να βάλουν "στο γύψο" τους αγώνες, για να εξασφαλίσουν ηρεμία στο κεφάλαιο να κερδοφορεί στις πλάτες μας, κλέβοντας τον ιδρώτα της δουλειάς μας.

(...) Είναι φανερό, είναι αναγκαίο, είναι επιβεβλημένο, απέναντι σε αυτήν την επίθεση, το εργατικό κίνημα, η νεολαία, οι γυναίκες, η μικρομεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι να ανταποκριθούμε, να αντιπαραθέσουμε ένα μαζικό, οργανωμένο αγώνα με επίκεντρο τις ανάγκες μας.

Εναν αγώνα, που θα επεκτείνεται από το χώρο δουλειάς σε όλο τον κλάδο, από τη μια άκρη της χώρας έως την άλλη. Εναν αγώνα, με πλαίσιο πάλης που θα υπηρετεί τη ζωή μας και θα έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Προς αυτήν την κατεύθυνση προετοιμαζόμαστε, παρεμβαίνουμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς. Για να διεκδικήσουμε αυξήσεις στα μεροκάματα, συλλογικές συμβάσεις, για να διευρύνουμε και να κατοχυρώσουμε ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα, μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια στους τόπους δουλειάς, που η εργοδοσία έχει μετατρέψει σε "αρένες θανάτου" για τους εργαζόμενους.

(...) Το εργατικό κίνημα έχει πίσω του τεράστια Ιστορία και πείρα. Δεν μπόρεσαν τόσοι και τόσοι να το υποτάξουν. Εχουμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να νικήσουμε. Και θα νικήσουμε».

Ο Νίκος Αγγελόπουλος, παλαίμαχος αγωνιστής μεταλλεργάτης, εργαζόμενος στη «Χαλυβουργική» από το 1967 έως το 1990 και αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας από το 1975 έως το 1983, μετέφερε πείρα από τους αγώνες εκείνης της περιόδου απέναντι σε προσπάθειες χτυπήματος της συνδικαλιστικής δράσης, όπως ήταν νόμος 330/76 («νόμος Λάσκαρη») ή το «απεργοκτόνο» άρθρο 4 του νόμου 1365/1983 (βλ. περισσότερα στο αναλυτικό θέμα του «Ριζοσπάστη», 14/12/2017, σελ. 12 - 13). Επισημαίνοντας ότι «πάντα η δημοκρατία τους, σκόνταφτε στις πύλες των εργοστασίων, των επιχειρήσεων γενικότερα», ο Ν. Αγγελόπουλος υπογράμμισε ότι «το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τα τερτίπια της αστικής τάξης, πάντα αντιπάλευε αυτές τις διατάξεις και αναπτύχθηκαν μεγάλοι αγώνες για την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων».

Ο Ηλίας Μαστρολέων, αντιπρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, τόνισε ότι η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας που προωθείται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα και την ΕΕ, την οποία στηρίζουν επίσης η ΝΔ και όλα τα άλλα αστικά κόμματα. Η πολιτική αυτή, σημείωσε, «έχει ωφελήσει τους μεγαλομετόχους της ΔΕΗ ΑΕ και τους υπόλοιπους μονοπωλιακούς ομίλους, ενώ οι εργαζόμενοι στον κλάδο της Ενέργειας, αλλά και το σύνολο των εργατικών και λαϊκών οικογενειών έχουν πληρώσει πολύ ακριβά τις συνέπειες». Οι εργαζόμενοι, τόνισε, «έχουμε κάθε συμφέρον να παλέψουμε, να βάλουμε εμπόδια σε κάθε μορφή προώθησης της πολιτικής της "απελευθέρωσης". Εχουμε κάθε συμφέρον από την κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ενέργεια είτε αυτή ασκείται από τα μεγάλα μονοπώλια, είτε από το κράτος τους (...). Να διεκδικήσουμε Ενέργεια - κοινωνικό αγαθό, μέσα από έναν ενιαίο αποκλειστικά κρατικό φορέα Ενέργειας, με όλες τις δραστηριότητες της ΔΕΗ σε παραγωγή, μεταφορά και διανομή του ηλεκτρικού ρεύματος με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι το επιχειρηματικό κέρδος».

Ο Γιώργος Ευθυμιάδης, εκ μέρους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Εμφιαλωμένα Ποτά, απηύθυνε χαιρετισμό «εκ μέρους των εργαζομένων στα εμφιαλωμένα ποτά και των αγωνιζόμενων συναδέλφων μας στο εργοστάσιο της "Coca Cola" στη Θεσσαλονίκη. Είμαστε εδώ για να βροντοφωνάξουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν θα σκύψουν το κεφάλι, δεν θα υποχωρήσουν, θα περάσουν στην αντεπίθεση για ικανοποιητικούς μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, για μια ζωή με αξιοπρέπεια για αυτούς και τις οικογένειές τους».