Εναν ακόμα κρίκο στην πολιτική «απελευθέρωσης» της Ενέργειας, που υπηρετεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κινούμενη στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ για την εξασφάλιση ολοένα και περισσότερων πεδίων κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους, έρχεται να προσθέσει το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας με τίτλο «Ενεργειακές Κοινότητες και άλλες διατάξεις», το οποίο συζητείται στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής.

Το νομοσχέδιο, όπως αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση, «λαμβάνει υπόψη του την πρόταση οδηγίας του ΕΚ και του Συμβουλίου σχετικά με την προώθηση της χρήσης Ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές (COM (2016) 767) και την πρόταση οδηγίας του ΕΚ και του Συμβουλίου σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας (COM (2016) 864)», και με βάση αυτό καθορίζει το θεσμικό πλαίσιο για την ίδρυση και λειτουργία Ενεργειακών Κοινοτήτων.

Συνοπτικά προβλέπεται ότι Ενεργειακή Κοινότητα μπορούν να ιδρύουν από φυσικά πρόσωπα, ΟΤΑ, μέχρι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, δηλαδή εταιρείες. Η δυνατότητα που έχει είναι να εγκαταστήσει σταθμούς ΑΠΕ, Συμπαραγωγής Ηλεκτρισμού και Θερμότητας (ΣΗΘΥΑ) και Υβριδικούς Σταθμούς, τόσο στην έδρα της ή σε όμορη περιφέρεια, να διαχειρίζεται πρώτες ύλες, ακόμα και δίκτυα διανομής ηλεκτρικής ενέργειας. Προβλέπεται πλήθος μέτρων ως κίνητρα, που περιλαμβάνουν από επιδοτήσεις μέσω του «αναπτυξιακού» νόμου, ευνοϊκή δανειοδότηση μέχρι και φοροαπαλλαγές κ.ά.

Αλλωστε, όσο και αν διατείνεται η κυβέρνηση ότι το νομοσχέδιο, όπως είπε χτες ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, είναι «απάντηση στην ενεργειακή φτώχεια» του λαού, και μόνο το γεγονός ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι το υποδέχτηκαν «μετά βαΐων και κλάδων», επιβεβαιώνει ότι είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.

Θετική απέναντι στις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου ήταν η κριτική που άσκησαν όλα τα άλλα αστικά κόμματα, τα οποία δήλωσαν επιφύλαξη επί της αρχής.

Μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε από την αρχή της συζήτησης, καθώς, όπως ανέφερε ο ειδικός αγορητής του Κόμματος, Σάκης Βαρδαλής, το νομοσχέδιο αποτελεί «φερετζέ των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στις ΑΠΕ», σημειώνοντας ότι με τις διατάξεις του η κυβέρνηση συνεχίζει «την "απελευθέρωση" της αγοράς Ενέργειας γενικά αλλά και ειδικά στο μέρος που ενισχύει το μερίδιο των ΑΠΕ στο συνολικό ενεργειακό μείγμα», όλα ενταγμένα στη στρατηγική της ΕΕ.

Οπως σημείωσε ο Σ. Βαρδαλής, οι στόχοι του νομοσχεδίου είναι «η παραπέρα διείσδυση των επιχειρηματικών ομίλων ΑΠΕ σ' αυτό το μείγμα ενεργειακής πολιτικής και από πάνω μέσω των Ενεργειακών Κοινοτήτων και με προκάλυμμα την "αλληλέγγυα οικονομία" να ενσωματώσετε τις λαϊκές αντιδράσεις» απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική στον κλάδο και ευρύτερα.

Οπως σημείωσε, «η λογική σας για τις Ενεργειακές Κοινότητες είναι ανάλογη, τηρουμένων των αναλογιών, αυτής στα φωτοβολταϊκά, που οδήγησε στη χρεοκοπία χιλιάδων μικροεπενδυτών, με κερδισμένους τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους», προσθέτοντας ότι «έχει αποδειχτεί πως για κάποιους η αποκαλούμενη "πράσινη ανάπτυξη" έχει μετατραπεί σε "κότα που κάνει το χρυσό αυγό"».

Σημείωσε ακόμη ότι οι αστικές κυβερνήσεις έχουν ανοίξει μια φάμπρικα για να βρεθεί διέξοδος σε λιμνάζοντα κεφάλαια και στο όνομα της σωτηρίας του πλανήτη στήνουν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, υποτίθεται για την παραγωγή καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας και στην πραγματικότητα κάνοντας «πράσινες μπίζνες» που πληρώνει ο λαός.

Εφερε, εξάλλου, ως παράδειγμα την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, την οποία προωθεί η κυβέρνηση στη βάση των συμφωνιών που κλείνει με τους δανειστές, πουλώντας λιγνιτικές μονάδες στο όνομα και της «καθαρής Ενέργειας», την ώρα που οι σύγχρονες τεχνολογίες μπορούν να εξασφαλίσουν τη μείωση των ρύπων και σε ό,τι αφορά τη χρησιμοποίηση του λιγνίτη.

Πρόσθεσε πως «οι ΑΠΕ βεβαίως μπορούν να παρέχουν Ενέργεια σε όφελος του λαού, ενταγμένες όμως μέσα σε έναν κοινωνικοποιημένο πολύμορφο τομέα Ενέργειας που θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία».