Το επόμενο βήμα στην επίθεση διαρκείας του κεφαλαίου σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης, την οποία «τρέχουν» όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις του, αποτυπώνει η πρόταση - απαίτηση που προβάλλει ο ΣΕΒ για το Ασφαλιστικό, μέσα από το εβδομαδιαίο δελτίο που δημοσιοποίησε χτες.

Πατώντας πάνω σε όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους που ψήφισαν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι προκάτοχοί της, το «νέο» ασφαλιστικό σύστημα που αξιώνουν οι βιομήχανοι καταργεί την κρατική χρηματοδότηση, μειώνει τις εργοδοτικές εισφορές, εξαϋλώνει τις ήδη πετσοκομμένες κύριες συντάξεις, απαιτεί την πλήρη και άμεση κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς», ενώ φτάνει μέχρι και την κατάργηση των συντάξεων για όσους συνταξιούχους είναι κάτω των 65 ετών. Η υλοποίηση αυτής της «πρότασης», η οποία αποτυπώνει μελέτη της «διαΝΕΟσις» («ερευνητικού» φορέα του ΣΕΒ), περιγράφεται ως ένας από τους βασικούς όρους για την «επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας», επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται όλα τα αστικά επιτελεία προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα των εργαζομένων και του λαού.

Το «νέο σύστημα» που προβάλλει ο ΣΕΒ είναι στην πραγματικότητα το γνωστό αντεργατικό μοντέλο των «τριών πυλώνων».

Ο πρώτος, «δημόσιος» πυλώνας, της κύριας σύνταξης, σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι βιομήχανοι, ακόμα και με τις καλύτερες - έως ανεδαφικές - προϋποθέσεις (35 - 40 χρόνια δουλειάς και εισφορών, με ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ κατά 2%!), δεν θα αποδίδει πάνω από 27% - 30% του μέσου εισοδήματος του εργαζόμενου. Για παράδειγμα, για έναν μέσο εργατικό μισθό 900 ευρώ κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου, η κύρια σύνταξη δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 240 - 270 ευρώ!

Ο δεύτερος πυλώνας, ο οποίος θα καταλαμβάνει τις σημερινές επικουρικές συντάξεις, θα είναι υποχρεωτικός, θα λειτουργεί με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα και δεν θα εγγυάται το ύψος της σύνταξης, καθώς αυτό θα καθορίζεται από τις «αποδόσεις» και τις «επενδύσεις» των διαχειριστών. Μάλιστα, ο δεύτερος πυλώνας μπορεί να είναι ιδιωτικός φορέας.

Και τέλος ο τρίτος πυλώνας θα είναι αμιγώς ιδιωτική ασφάλιση, για τους εργαζόμενους που θα πληρώνουν πρόσθετη εισφορά, χωρίς βέβαια και εδώ να υπάρχει η παραμικρή εγγύηση για το ύψος της παροχής που θα πάρουν τελικά...

«Το νέο σύστημα δεν θα έχει καμία κρατική χρηματοδότηση», αποφαίνεται με πανηγυρικό τόνο ο ΣΕΒ, αποτυπώνοντας τον πραγματικό «καημό» του μεγάλου κεφαλαίου, που δεν είναι άλλος από την πλήρη απαλλαγή του αστικού κράτους από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης, έτσι ώστε να «απελευθερωθούν» περισσότερα κρατικά κονδύλια για τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρουν ότι η κρατική χρηματοδότηση, που έτσι κι αλλιώς βαίνει μειούμενη με βάση τους μέχρι τώρα ψηφισμένους νόμους, θα καλύψει τη λεγόμενη «μεταβατική περίοδο», δηλαδή μέχρι το 2045, για τους παλιότερους ασφαλισμένους.

Παράλληλα, η «πρόταση» του ΣΕΒ περιλαμβάνει την άμεση μείωση των εργοδοτικών εισφορών από το 13,33% στο 12%, δηλαδή μία περικοπή κατά 10% στις σημερινές εργοδοτικές εισφορές, που με τα σημερινά δεδομένα θα εξασφαλίσει στις επιχειρήσεις πρόσθετο όφελος περίπου 400 εκατ. ευρώ ετησίως.

Την ίδια ώρα, οι βιομήχανοι απαιτούν την πλήρη εφαρμογή του αντιασφαλιστικού πλαισίου που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αρχίζοντας από το νόμο 4387, μέχρι και την πλήρη κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στους παλιούς συνταξιούχους. Ο ΣΕΒ, μάλιστα, προκειμένου να στηρίξει «τεχνοκρατικά» τα αντιδραστικά του σχέδια, φτάνει στο σημείο να ζητά την πλήρη περικοπή των συντάξεων σε όσους συνταξιούχους είναι κάτω των 65 ετών (500.000 άτομα), για την «εξοικονόμηση πόρων» ύψους 6 δισ. ετησίως!

Ως «τυρί στη φάκα» για να περάσει όλο το παραπάνω νέο αποφασιστικό χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση και να εγκαθιδρυθεί ένα αμιγώς ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης, ο ΣΕΒ προτείνει οι εργαζόμενοι να μην καταβάλλουν εισφορά για τον πρώτο πυλώνα και οι σημερινές εισφορές τους (6,67% επί του μισθού τους) να «καλύψουν» την αύξηση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, η οποία θα προκύψει μετά από την ήδη ψηφισμένη παραπέρα μείωση του αφορολόγητου, την οποία αναφανδόν στηρίζει ο ΣΕΒ.

Ακόμα και αυτή η πρόταση, βέβαια, εκτός από εργαλείο για τη διαχείριση της κατάστασης που θα δημιουργηθεί το αργότερο από το 2020 με τη νέα μείωση των μισθών, λόγω της μείωσης του αφορολόγητου, είναι πλήρως ενταγμένη στους αντιασφαλιστικούς σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου και ειδικότερα στον πάγιο στόχο του για ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης. Οπως αναφέρει ανοιχτά το κείμενο του ΣΕΒ, «με τη μείωση των εισφορών δημιουργείται ο χώρος ώστε να λειτουργήσει προαιρετικά και τρίτος πυλώνας ιδιωτικής ασφάλισης»...

Κατά τ' άλλα, ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο εστιάζει και στα υπόλοιπα «στοιχεία που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας» - τους «δράκους της ανάπτυξης», όπως τα ονομάζουν - προσθέτοντας στο «προβληματικό ασφαλιστικό σύστημα» το κρατικό χρέος και το «αναποτελεσματικό φορολογικό σύστημα».

Πιο συγκεκριμένα:

• Για τα πλεονάσματα και το χρέος, η έκθεση επισημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να επιδιώξει έναν νέο συμβιβασμό, ο οποίος θα προβλέπει χαμηλότερα «πρωτογενή πλεονάσματα», με στόχο την ανακατεύθυνση των ποσών «υποχρεωτικά στη χρηματοδότηση παραγωγικών επενδύσεων και υποδομών, σε ενέργειες αναβάθμισης της ποιότητας και της επάρκειας του ανθρώπινου δυναμικού, στην καινοτομία και την αναβάθμιση της παραγωγικότητας των επιχειρήσεων και, προπάντων, στη στήριξη των εξαγωγικών δραστηριοτήτων». Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται, «για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα, και μάλιστα με ορίζοντα δεκαετιών,θα πρέπει να προηγηθεί νέα, γόνιμη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, και ισχυρή πολιτική βούληση στο πολιτικό σύστημα για δραστικές θεσμικές παρεμβάσεις».
• Για τη φορολογία, προτείνει ενιαίο συντελεστή 20% επί των καθαρών κερδών για όλες τις επιχειρήσεις, μειωμένο δηλαδή κατά 9 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα. Μειώσεις φόρων προτείνονται κατά κύριο λόγο για τα υψηλά κλιμάκια στη φορολογία εισοδήματος.

Την ίδια ώρα, οι απώλειες αντισταθμίζονται από τη διόγκωση του ΦΠΑ, που βέβαια φορτώνεται στη λαϊκή κατανάλωση. Σε αυτό το πλαίσιο, προτείνεται ενιαίος συντελεστής 20%, που θα αντικαθιστά τους συντελεστές 24% και 13% και χαμηλό στο 10% (αντικαθιστά το 6%). Με βάση και τα παραπάνω, προκύπτουν νέες τρανταχτές ελαφρύνσεις για τα επιχειρηματικά κέρδη, παράλληλα με τις νέες επιβαρύνσεις των λαϊκών στρωμάτων από την πλευρά της έμμεσης φορολογίας.