Η κηδεία του θα γίνει σήμερα, Παρασκευή 27 Απρίλη, στις 12 μ., στο Νεκροταφείο Σχιστού, στον Ι.Ν. Αγ. Γεράσιμου.

Γεννημένος το 1928, στα χρόνια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και συνελήφθη κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης για τα 4χρονα του ΕΑΜ.

Ως οργανωμένο μέλος της ΕΠΟΝ, αναλαμβάνει να δημιουργήσει Κομματική Οργάνωση μέσα στο εργοστάσιο Λιπασμάτων, όπου είχε πιάσει δουλειά και αυξάνει την επιρροή του ΕΑΜ στο χώρο.

Το 1953 ιδρύει την «Ενωση Εργατοτεχνιτών Κοπής και Συσκευασίας Υαλοπινάκων», όπου εκλέγεται συνεχώς πρόεδρος μέχρι την επιβολή της δικτατορίας το 1967. Το 1956 εκλέγεται στη διοίκηση του Συνδικάτου Εταιρείας Λιπασμάτων, που έχει μέλη του 14 Σωματεία. Το 1959 εκλέγεται γενικός γραμματέας και το 1961 πρόεδρος του Συνδικάτου. Στη θέση αυτή εκλέγεται συνεχώς μέχρι τις 21/4/1967 και τη διάλυση των εργατικών ενώσεων από τη χούντα.

Μπροστάρης στον αγώνα των εργατών για δικαιώματα (όπως την κατοχύρωση του ανθυγιεινού επιδόματος), μπαίνει στο στόχαστρο του αστικού κράτους και της εργοδοσίας, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από την Ασφάλεια, απολύεται από την Εταιρεία Λιπασμάτων πολλές φορές στα χρόνια που ακολουθούν. Ως αποκορύφωμα η διοίκηση της εταιρείας τον καταγγέλλει για εμπρησμό και τον θέτει εκτός εργοστασίου. Επανήλθε στη δουλειά μετά από δύο χρόνια, αφού πήρε 3 απαλλακτικά βουλεύματα.

Από το 1952 δούλεψε στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ μέχρι τη διάλυσή του το 1958, ενώ επανασυνδέεται το 1961. Μετά το 1958 εντάχθηκε στην ΕΔΑ, μαζί με άλλους συναδέλφους του.

Ο Στέλιος Διαβολάκης διετέλεσε μέλος της ΚΕ του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος (ΔΣΚ), μέλος της τοπικής επιτροπής Πειραιά του ΔΣΚ από το 1959 μέχρι τη διάλυσή του από τη χούντα. Ηταν μέλος της Γραμματείας του Εργατικού Τομέα Δραπετσώνας της ΕΔΑ.

Μέλος του Προεδρείου 115 Συνδικαλιστικών Οργανώσεων του Πειραιά για την εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος από το «Μακρικό» κατεστημένο.

Την 21η Απρίλη 1967 συλλαμβάνεται από τη χούντα και βασανίζεται πολύ άσχημα, στην Ασφάλεια Πειραιά, με φάλαγγα και ξύλο. Στέλνεται στα στρατόπεδα της Γυάρου και κατόπιν της Λέρου.

Μετά τις αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες της επιτροπής στρατοπέδου και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, αναγκάζονται μετά από δυο χρόνια να τον στείλουν στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών. Εκεί νοσηλεύεται 9 μήνες. Χωρίς να αποκατασταθεί η υγεία του, στέλνεται και πάλι πίσω στο στρατόπεδο. Παρ' όλες τις κακουχίες και τις πιέσεις δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας. Απολύθηκε με τις Επιτροπές Υγείας το 1971 με «ανήκεστο βλάβη». Στο διάστημα μέχρι τη μεταπολίτευση, παίρνει μέρος στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ.

Μετά τη μεταπολίτευση, με τους συνδικαλιστές Δημ. Κολλιαράκη, Γιώργο Μπέτση, Γιάννη Γαμπέλα, Δημήτρη Μουρτζίκο και άλλους στήνει την ΕΣΑΚ Πειραιά. Κατά την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών οργανώσεων προτείνεται από την ΕΣΑΚ για πρόεδρος στην Ομοσπονδία Χημικής Βιομηχανίας, όπου και απορρίπτεται από τον τότε υπουργό Εργασίας Λάσκαρη.

Στην πρώτη Παμπειραϊκή Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ συμμετείχε ως τακτικό μέλος.

Από το 1978 έως το 1986 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Κερατσινίου.

Υπερασπίστηκε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματος την περίοδο 1991 και συνέβαλε στο να μείνει όρθιο το Κόμμα από την επιδίωξη των οπορτουνιστών να το διαλύσουν.

Υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια πρόεδρος του παραρτήματος Κερατσινίου - Δραπετσώνας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ . Ηταν μέλος του ΣΦΕΑ (Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974).

Η ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ, με ανακοίνωσή της, αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη τον σ. Στέλιο και εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά του, σημειώνοντας ότι «ο σ. Στέλιος Διαβολάκης τίμησε τον τίτλο του μέλους και του στελέχους του ΚΚΕ, έδωσε όλη του τη ζωή στους αγώνες του Κόμματος και του λαού».