«... Επειδή είμαι πενήντα χρονώ (...) και κινηματογραφώ ανθρώπους να γ... Και συνεχίζω να το κάνω επειδή το κάνω καλά κι επειδή είναι ένα επάγγελμα, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Ακόμη κι ο γιος μου με συγχώρεσε. Κι αυτό είναι τρομερό... κι είναι τρομερό, γιατί έτσι γίνομαι ο γιος του γιου μου. Και κάθε φορά που τον κοιτάζω, βλέπω τον πατέρα μου και μου 'ρχεται να κλάψω...».

Ο Ζακ Λοράν ξεκίνησε να σκηνοθετεί ταινίες πορνό στα τέλη της δεκαετίας του '60. Θέλησε να αποδώσει αληθινά συναισθήματα μέσα από το ωμό σεξ, δηλώνοντας μ' αυτό τον τρόπο την αμφισβήτησή του απέναντι στα ηθικά στερεότυπα της εποχής του.

Μετά από μια σειρά ταινιών μέσα από τις οποίες γίνεται πασίγνωστος στη δεκαετία του '70, ξαφνικά αποσύρεται από την πορνογραφία, παρεξηγημένος κι απογοητευμένος, μπαίνοντας σε μια μακροχρόνια κρίση ταυτότητας. Η οικογένειά του διαλύεται κι ο γιος του, Ζοζέφ, εξαφανίζεται για χρόνια, όταν μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι ένας σκηνοθέτης πορνό.

Σήμερα στα πενήντα του αποφασίζει να γυρίσει ξανά πορνοταινίες εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών. Ολα είναι διαφορετικά. Ο Ζακ νιώθει ότι έχει αποτύχει. Τα γυρίσματα είναι γι' αυτόν ένα μαρτύριο. Βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Σ' αυτή την καμπή της ζωής του ο Ζακ δέχεται ένα ξαφνικό τηλεφώνημα από τον δεκαεφτάχρονο πια γιο του. Πατέρας και γιος βρίσκονται ξανά.

Ετσι ενώ ο Ζακ προσπαθεί να βρει έναν ορίζοντα να τελειώσει τη ζωή του, ο Ζοζέφ προσπαθεί να δώσει μια κατεύθυνση στη δική του.

Ο «Πορνογράφος» ικανοποιεί τις σεξουαλικές του υποσχέσεις, αλλά στην ουσία παραμένει μια ταινία εξερεύνησης της σχέσης πατέρα - γιου.

Αγριο σεξ, τρυφερό σεξ, καθόλου σεξ, μα το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Πού χάθηκε η επανάσταση;