Τις τελευταίες μέρες, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, όλος ο λαός, γίναμε μάρτυρες ενός νέου εμπαιγμού της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας, που ανακοίνωσε τα μέτρα που υιοθετεί από την περιβόητη «επιτροπή Καζάζη». Μια επιτροπή, την οποία το ίδιο το υπουργείο έστησε, για να δώσει επίφαση επιστημονικότητας στην αντιδραστική του μεταρρύθμιση και στην οποία παρέπεμπε επί τρεις και πλέον μήνες για βελτιώσεις. Και το τέχνασμα αυτό αξιοποιήθηκε, προκειμένου να αντιμετωπίσει το ογκούμενο κίνημα μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών, ενάντια στο αντιδραστικό αντιεκπαιδευτικό πλαίσιο, που χαρακτηρίζεται από τους δύο νόμους 2525/97 και 2640/98.

Οι «αλλαγές», που ανακοίνωσε, τελικά, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, δεν ήταν παρά ελιγμοί που δεν αγγίζουν την ουσία της μεταρρύθμισης, που είναι βαθιά ταξική, αφού πυρήνας της είναι ο αυστηρότερος έλεγχος της ροής, κύρια των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων, προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν και από διάφορους θιασώτες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης θεωρήθηκαν «εκπτώσεις», δε βάζουν ούτε στο ελάχιστο σε αμφισβήτηση καμία πλευρά του ελιτίστικου εκπαιδευτικού μοντέλου που προωθεί η κυβέρνηση. Οι προτάσεις της επιτροπής που υιοθετήθηκαν από το υπουργείο Παιδείας αφορούν αποκλειστικά και μόνο τον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών και το εξεταστικό σύστημα. Οχι μόνο δεν αποτέλεσαν προτάσεις κανενός φορέα του εκπαιδευτικού κινήματος, αλλά είναι και ανέξοδος ο τρόπος που επιχειρούν δήθεν να «απαλύνουν το άγχος» των μαθητών. Ετσι προβλέπουν ότι: Οι εξετάσεις δίνονται μέρα παρά μέρα, η εξεταστέα ύλη ανακοινώνεται ένα μήνα πριν τις εξετάσεις και είναι μειωμένη, ο μέσος όρος προαγωγής και απόλυσης μειώνεται στο 9,5 από το 10, παρατείνεται για δύο χρόνια η ρύθμιση για τη διαφορά πέντε μονάδων μεταξύ προφορικής και γραπτής βαθμολογίας και η συμμετοχή του τεστ δεξιοτήτων στον τελικό βαθμό εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μειώνεται στο 5% για φέτος.

Με τα μέτρα αυτά, επιχειρείται να κρυφτούν οι πραγματικές αιτίες που «συνθλίβουν» κυριολεκτικά τους μαθητές και τις οικογένειές τους και να δοθεί η εντύπωση ότι τεχνοκρατικής φύσης ρυθμίσεις θα διώξουν το άγχος και την αβεβαιότητα από τους μαθητές. Στην πραγματικότητα, το άγχος δεν πηγάζει από τη διάρκεια των εξετάσεων, αλλά από τις ίδιες τις πανελλαδικές απρόσωπες γραπτές εξετάσεις. Δεν είναι η διάρκεια των εξετάσεων που οδήγησε τους μαθητές στα φροντιστήρια για το σύνολο των μαθημάτων, αλλά η πλήρης μετατροπή του λυκείου σε προθάλαμο για τα πανεπιστήμια, ο ίδιος ο εξεταστικός λαβύρινθος στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου, προκειμένου να αποκτηθεί το «εισιτήριο» του λεγόμενου «Εθνικού απολυτηρίου».

Παραπέρα, τα μέτρα που αφορούν τη διατήρηση της ρύθμισης, για τη διαφορά πέντε μονάδων μεταξύ προφορικής και γραπτής βαθμολογίας για δύο ακόμα χρόνια και για τη μείωση του συντελεστή βαρύτητας του τεστ δεξιοτήτων στο 5% για φέτος, έχουν χαρακτήρα προσωρινό. Το υπουργείο Παιδείας φιλοδοξεί με μεταβατικές και ανέξοδες ρυθμίσεις να «χρυσώσει το χάπι», μία πάγια τακτική που χρησιμοποιεί για να περάσουν μέτρα που συναντούν αντιδράσεις. Ωστόσο, το εκπαιδευτικό κίνημα δεν μπορεί να ξεγελαστεί από τέτοια τεχνάσματα. Η περσινή ρύθμιση για τη διατήρηση για ένα χρόνο των ανεξεταστέων που έγινε κάτω από την πίεση των μαθητικών αγώνων, μπορεί να μείωσε τον αριθμό των μαθητών που εξωθήθηκαν έξω από το λύκειο, όμως, από φέτος, η μεταρρύθμιση συνεχίζει σκληρότερη. Το στοιχείο και μόνο της τρομακτικής διαρροής, δεκάδων χιλιάδων μαθητών, που ήδη έχουν εγκαταλείψει το λύκειο και βρίσκονται είτε στα υποβαθμισμένα ΤΕΕ, είτε εντελώς εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, είναι αρκετό για να δείξει την ταξική ουσία αυτής της αντιδραστικής μεταρρύθμισης.

Το μέτωπο όλων των φορέων της Παιδείας, που θα αναδεικνύει την άλλη πρόταση για την εκπαίδευση, που θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, γίνεται σήμερα ακόμα περισσότερο αναγκαίο. Στην κυρίαρχη λογική που θέλει την παιδεία εναρμονισμένη με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, όπως επιτάσσουν οι ντιρεκτίβες της ΕΕ και της ΟΝΕ, της προετοιμασίας δηλαδή του αυριανού χειραγωγήσιμου εργατικού δυναμικού, χρειάζεται το κίνημα στην εκπαίδευση να απαντήσει πιο επιθετικά.

Ακόμα και αυτή η μεθόδευση του υπουργείου αποδεικνύει ότι η πίεση των αγώνων εξαναγκάζει τους κυβερνώντες να ανακοινώνουν έστω και αυτές τις επουσιώδεις ρυθμίσεις. Ο δρόμος του αγώνα παραμένει μονόδρομος, για να σπάσουν οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση, για να επιβληθεί με όρους λαϊκού κινήματος μια άλλη πολιτική και για την Παιδεία. Για να καθιερωθεί το ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλους, που προάγει τον παιδαγωγικό, μορφωτικό ρόλο του σχολείου, σε ένα ενιαίο σύστημα, που δεν κατακερματίζει τη γνώση και δεν εξαντλείται σε εξεταστικού χαρακτήρα αξιολογήσεις.