Με αφορμή την αντιπαράθεση «βγαίνουμε - δεν βγαίνουμε» από τα μνημόνια, επανέρχονται στη συζήτηση ορισμένες ενδιαφέρουσες πλευρές από την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πριν από την υπογραφή του 3ου μνημονίου και τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015. Διαβάζουμε για παράδειγμα τον Ασόκα Μόντι, πρώην υποδιευθυντή του ευρωπαϊκού τμήματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, να λέει σε συνέντευξη στην «Καθημερινή»: «Ποιο ήταν το βασικό αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ; Να συνδεθεί η αποπληρωμή του χρέους με τη μεγέθυνση του ΑΕΠ και έτσι να περιοριστεί η επιβαλλόμενη λιτότητα. Οποιονδήποτε καλό οικονομολόγο και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι πρόκειται για μία πολύ λογική θέση εκκίνησης για τη διαπραγμάτευση (...) Και αντί η άλλη πλευρά να διαπραγματευτεί, αντί να δώσει στη νέα κυβέρνηση χώρο για να αναπνεύσει, υιοθέτησε τη λογική των τελεσιγράφων, του "take it or leave it"». Ακούσαμε όμως και τον πρώην επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, να λέει σε άλλη συνέντευξη ότι ο ίδιος είχε απευθείας επαφές με τον πρωθυπουργό ήδη από τις αρχές Φλεβάρη, αμέσως μετά το πρώτο Γιούρογκρουπ, και ότι όλη η διαπραγμάτευση γινόταν με τον ίδιο τον Ελληνα πρωθυπουργό, για να βρεθεί λύση, παρακάμπτοντας τον τότε υπουργό Οικονομικών, ο οποίος «ναρκοθετούσε τη διαπραγμάτευση». Δηλώσεις όπως αυτές έχουν τη σημασία τους για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή προδίδουν τη στήριξη που απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα από ισχυρά οικονομικά και πολιτικά κέντρα, για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής του. Και δεύτερον, επειδή επιβεβαιώνουν ότι η στήριξη αυτή προϋπήρχε της «πρώτη φορά αριστεράς», ιδιαίτερα από την αμερικανική πλευρά, που εκφραζόταν κυρίως μέσα από το ΔΝΤ.