Με τις δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου να μπαίνουν για μια ακόμα φορά μπροστά για την οργάνωση της εργατικής τάξης στα συνδικάτα και τους τόπους δουλιάς, για να διευρυνθεί η αγωνιστική συσπείρωση και με νέες δυνάμεις, με συνδικάτα, συνδικαλιστές και επιτροπές αγώνα, η εργατική τάξη της χώρας μας έχει ...ανοίξει ήδη πανιά για τον επόμενο απεργιακό σταθμό στις 29 του Μάη.

Η νέα απεργία, πλέον, δεν είναι μόνο μονόδρομος ως προς την ανάγκη συνέχισης του αγώνα, αλλά και επιβεβλημένη από το γεγονός ότι την ίδια ώρα η κυβέρνηση κάνει -επίσης- καθαρό ότι δε χάνει χρόνο και προωθεί τάχιστα το σύνολο μιας πολιτικής αναδιαρθρώσεων, που δεν αφαιρεί μόνο δικαιώματα, αλλά παρεμβαίνει βάναυσα στο σύνολο των σχέσεων κεφαλαίου - εργασίας, με στόχο να μπατάρει πιο αποτελεσματικά την «παλάντζα» υπέρ της αύξησης των κερδών μέσα από παραπέρα μείωση της αξίας που έχει η τιμή της εργατικής δύναμης.

Εως τον Ιούνη υπολογίζουν τα κυβερνητικά επιτελεία ότι θα έχουν έτοιμο και θα περάσουν, με την πλαστή --ελέω εκλογικού νόμου-- πλειοψηφία που διαθέτουν στη Βουλή, το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό. Ηδη αύριο, η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας συναντάται με τους πανεπιστημιακούς που ανέλαβαν να δώσουν επιστημονική επίφαση στην κατάρτιση του νομοσχεδίου. Από κοντά σπεύδει η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ να ολοκληρώσει, λέει, το διάλογο ζητώντας κάποιες εγγυήσεις στο χρηματοδοτικό. Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους περνά ήδη ως αυτονόητο στην κοινή γνώμη ότι έχει εξασφαλιστεί «εθνική συμφωνία» για τις ανατροπές. Οι οποίες, μάλιστα, δεν το κρύβουν πάνε «πακέτο» με ένα ακόμα πλαίσιο ανατροπών, αυτό στις εργασιακές σχέσεις.

Κυβέρνηση και βιομήχανοι έχουν κάνει καθαρό και σ' αυτό πως ό,τι έχει απομείνει όρθιο από ένα μοντέλο εργασιακών σχέσεων που περιέχει συλλογικές συμβάσεις, σταθερό χρόνο εργασίας και μισθούς που -έστω και πείνας- υπολογίζονται με βάση κάποιες ελάχιστες ανάγκες, όλα αυτά πρέπει να φύγουν από τη μέση. Στη θέση τους προωθείται ένα μοντέλο, όπου ο εργάτης -ενοικιαζόμενος σκλάβος- θα αλλάζει αφεντικά και μισθολογικές καταστάσεις πιο γρήγορα κι απ' τα πουκάμισά του. Η λέξη «δικαίωμα» αντικαθίσταται από τη φράση «υποχρέωση για αύξηση της ανταγωνιστικότητας».

Στο εισοδηματικό έχει ήδη φροντίσει η ΓΣΕΕ να αλυσοδέσει για τα επόμενα δύο χρόνια τους εργαζόμενους, που στέλνονται τώρα να διαπραγματευτούν σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο με οροφή αυξήσεις στο τρομακτικό ύψος του ...0,70 ευρώ την ημέρα!

Με αυτά τα δεδομένα που προδιαγράφουν ένα εφιαλτικό τοπίο όχι μόνο για την εργατική τάξη, αλλά -μέσα από μια διαδικασία «ντόμινο»- και για το σύνολο των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων, η οργάνωση της πάλης περνά αναγκαστικά μέσα από την ανάπτυξη και της κοινής δράσης με τη μικρομεσαία αγροτιά και τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης. Μέσα από το δυνάμωμα της ταξικής ενότητας, πάνω στο έδαφος του αγώνα, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η συζήτηση που γίνεται ήδη στα συνδικάτα για την απεργία στις 29 του Μάη αντικειμενικά αναφέρεται στο σύνολο των εργατικών στόχων πάλης: 35ωρο, 7ωρο, πενθήμερο, δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια κ.ά.

Στην πράξη, οι εργαζόμενοι καλούνται από τις ταξικές δυνάμεις να πάρουν θέση σ' ένα μέτωπο που στο δίλημμα «διαχείριση της εφαρμοζόμενης πολιτικής ή ανατροπή» επιλέγει την ανατροπή, ένα μέτωπο ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και στο λαϊκισμό της ΝΔ. Καθώς γίνεται όλο και πιο καθαρό πως εχθρός της εργατικής τάξης είναι κάθε δεξιά πολιτική, κάθε πολιτική που χτυπάει τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα, που δουλεύει για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, καλλιεργεί την ξενοφοβία και το ρατσισμό.

Σ' αυτή την πορεία έχει γίνει πλέον αρκετά καθαρό πως η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ δε στέκεται απλά τροχοπέδη, αλλά είναι και αντίπαλος των εργαζομένων, λειτουργεί σαν βραχίονας του κεφαλαίου και δηλητηριάζει την εργατική τάξη με το «όπιο» της ταξικής συνεργασίας. Τα παραδείγματα ήδη πολλά: Ξεπούλημα των συλλογικών συμβάσεων, συνενοχή στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο», για να περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα, στήριξη στις ιδιωτικοποιήσεις, ύμνοι στο μονόδρομο της ΟΝΕ, στην ανταγωνιστικότητα και στην κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Η απομόνωση αυτών των σύγχρονων εργατοπατέρων, το χτίσιμο της ταξικής ενότητας στη βάση των συνδικάτων, η ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, αναδεικνύονται σε άμεσα καθήκοντα. Η εντολή της Πρωτομαγιάς για ανυποχώρητο ταξικό αγώνα, οι παρακαταθήκες της απεργίας, που οργάνωσε και έφερε σε πέρας το ΠΑΜΕ στις 3 Απρίλη, η πανεργατική στις 18 του ίδιου μήνα, όλα μαζί στη συνέχειά τους είναι ο μπούσουλας για κάθε ταξικό συνδικάτο, για κάθε συνδικαλιστή που σέβεται την εντολή των εργατών, για κάθε εργάτη που κοιτά κατάματα τους συντρόφους του. Τα εργαλεία μας, εκτός από τις ήδη επεξεργασμένες θέσεις για τα σύγχρονα εργατικά αιτήματα, απλά και σίγουρα: Καθημερινή προσπάθεια για ενημέρωση μέσα στους χώρους δουλιάς, ώρα την ώρα προσπάθεια για οργάνωση κι άλλων εργατών στα συνδικάτα, στήσιμο επιτροπών αγώνα όπου είναι αναγκαίο, συνελεύσεις σ' όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους, οργανωτικά μέτρα για το σπάσιμο της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κατευθυνόμενης από το κυβερνητικό κόμμα απεργοσπασίας, ανοιχτό κάλεσμα στους εργάτες να ξεπεράσουν τις ξεπουλημένες ηγεσίες, να συσπειρωθούν σε ταξική βάση, παίρνοντας και συγκεκριμένα οργανωτικά μέτρα (πρώτο βήμα οι επιτροπές αγώνα), ένταση των προσπαθειών, για να υπάρξουν όσο το δυνατόν περισσότερες αποφάσεις για την απεργία κ.ά.