Υπάρχει κι άλλος, πέρα από την ΟΝΕ, δρόμος για τη χώρα μας και τους εργαζόμενους. Αυτό που σήμερα υπάρχει δεν μπορεί να θεωρείται ανάπτυξη. Η πλειοψηφία του λαού σε συνθήκες ΟΝΕ θα βολοδέρνει σε μια προκατασκευασμένη μιζέρια
«Αγαπητοί φίλες και φίλοι
Αφού ευχαριστήσω την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ για την πρόσκληση, θα ήθελα να καταθέσω κι εγώ, με πολύ συνοπτικό τρόπο, κάποιες προσωπικές απόψεις, σχετικά με τις εξελίξεις και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Πριν όμως γίνει αυτό, θα πρέπει αναγκαστικά να προσδιορίσουμε και το πλαίσιο, μέσα στο οποίο καταθέτουμε τις απόψεις αυτές. Το πλαίσιο είναι δεδομένο: Η ελληνική οικονομία κινείται με ταχύτητα και συνέπεια προς τον προκαθορισμένο στόχο της ένταξης στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση, στην ΟΝΕ. Οι αναδιαρθρώσεις που παρατηρούνται υπακούουν στις αναγκαιότητες αυτής της ένταξης και τα ερωτήματα που μπαίνουν, αφορούν ουσιαστικά μόνο τα αποτελέσματα αυτής της πορείας, αυτής της πολιτικής.
Σαν πολίτες αυτής της χώρας, δεν πήραμε μέρος σε κανένα διάλογο, γύρω από την ουσία αυτής της πορείας. Γιατί, απλούστατα, οι κυβερνώντες του χτες και του σήμερα δε μας το επέτρεψαν: Η απόφαση για ένταξη στην ΕΟΚ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην ΟΝΕ, όπως και η απόφαση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, το 1952, λήφθηκε όχι άμεσα από τον ελληνικό λαό, αλλά έμμεσα από κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που διαμορφώθηκαν και διαμορφώνονται με τους γνωστούς σε όλους μας τρόπους. Αυτά, για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα».
«Και, κατά κάποιο τρόπο, διάλογος ναι, αλλά τι σόι διάλογος, δεν καταλαβαίνω εγώ προσωπικά. Διάλογος με τι; Πώς; Τώρα, δηλαδή, ο διάλογος; Κατόπιν εορτής; Για τα αποτελέσματα; Μα, τα αποτελέσματα είναι φανερά. Κατά συνέπεια λοιπόν, οι όποιοι σχολιασμοί αφορούν αναγκαστικά τα αποτελέσματα αυτής της πορείας.
Αφορούν ερωτήματα, που μπαίνουν επιτακτικά από την ίδια την κοινωνία:
Εάν, μεν, ανάπτυξη εννοούμε απλά κάποιους δείκτες αύξησης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, εάν εννοούμε την επέκταση των χρηματοπιστωτικών μεγεθών, εάν εννοούμε την αύξηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και τη διόγκωση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών, τότε βεβαίως και έχουμε ανάπτυξη.
Ομως, με βάση τα κριτήρια της δυτικής επιστημονικής σκέψης και βιβλιογραφίας, όχι του διαλεκτικού ιστορικού υλισμού - το τονίζω αυτό - αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική οικονομία δε συνιστούν ανάπτυξη. Αυτό το ξέρουν καλά όσοι προπαγανδίζουν, με ευγλωττία είναι αλήθεια, τα δήθεν αγαθά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΟΝΕ. Γι' αυτό και μιλούν για ευημερία, που ΘΑ έρθει και για ανάπτυξη που έρχεται.
Ετσι, αντιπαρέρχονται δύσκολα ερωτήματα, όπως είναι: Ανάπτυξη χωρίς αντίστοιχες θέσεις απασχόλησης (το φαινόμενο που είναι γνωστό στη βιβλιογραφία ως job growth). Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Η κατάργηση των κοινωνικών κατακτήσεων. Η εξαφάνιση των μικρομεσαίων. Η συρρίκνωση του αγροτικού τομέα. Ολες οι απαντήσεις σε αυτά τα μεγάλα ερωτήματα μετατίθενται στο απώτερο μέλλον, για τότε, όταν - όπως είπε και ο Τζον Μέιναρντρ Κέινς - θα είμαστε όλοι πεθαμένοι.
Ολα όσα έγιναν και γίνονται στην Ελλάδα, ουσιαστικά, εναρμονίζουν τη χώρα μας με τα συμβαίνοντα στη διεθνή οικονομία, στα διεθνή οικονομικά κέντρα. Εναρμονίζονται με το ρόλο που καλούμαστε να παίξουμε στην περιοχή μας. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, με μοναδικούς κυρίαρχους το δυτικό ολιγοπωλιακό και μονοπωλιακό κεφάλαιο, η Ελλάδα, κατά τους σχεδιασμούς των διαφόρων κέντρων, έχει τελειώσει σαν κρατική οντότητα, σαν χώρα, σαν συγκροτημένη κοινωνία».
Μακρινό όνειρο οι κοινωνικές κατακτήσεις
«Αρχίζει, όμως - όχι τώρα, εδώ και κάποια χρόνια έχει αρχίσει - η προετοιμασία, να διαγράφεται ο ρόλος των κάποιων Ελλήνων και κάποιων φορέων μέσα στην Ελλάδα. Ρόλος βοηθητικός, ρόλος παραπληρωματικός, όπου, με σημαία κάποια εθνικά χαρακτηριστικά, Βαλκάνια, ορθόδοξοι, μεσογειακοί, σίγουρα, όμως, δυτικότροποι και ευρωπαϊστές, θα ακουγόμαστε, θα βλεπόμαστε, θα δεχόμαστε εύσημα και μετάλλια, χρυσά, αργυρά, χάλκινα. Πόσοι Ελληνες θα είναι αυτοί, που θα μετέχουν σε αυτή την προοπτική; Πόσοι θα είναι οι "έχοντες, και κατέχοντες"; Σίγουρα, θα είναι λίγοι. Το 10%; Το 20%; Το 30%; Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε φυσικά, αλλά σίγουρα δε θα είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Οι πολλοί θα βολοδέρνουν σε μια προκατασκευασμένη μιζέρια ανέργων, απασχολήσιμων και μερικώς απασχολουμένων. Οπου οι κοινωνικές κατακτήσεις, η εργασιακή αξιοπρέπεια και η ουσιαστική ανάπτυξη θα είναι ένα όνειρο μακρινό.
Φίλες και φίλοι
Τα φώτα - σύμφωνα με τους σχεδιασμούς - σβήνουν πάνω από την Ελλάδα. Θ' ανάψουν και θ' ανάψουν σχετικά γρήγορα. Αλλά τότε θα έχουμε μια άλλη Ελλάδα. Μια Ελλάδα κακέκτυπο του Λας Βέγκας, μια Ελλάδα κακέκτυπο της Βηρυτού της δεκαετίας του '50. Μια Ελλάδα χωρίς ραχοκοκαλιά, κοινωνική συνοχή και ελπίδα.
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, αποτελεί θράσος για τους κυβερνώντες του χτες και του σήμερα να μας κατηγορούν όλους εμάς ότι "δεν έχουμε πρόταση". Εχουμε και παραέχουμε:
Γυρίζουμε την πλάτη σε αυτή την προοπτική, τους χαρίζουμε την ΟΝΕ. Κρατάμε το όνειρο και αντιστεκόμαστε. Θα φωνάξουμε. Θα διαμαρτυρηθούμε. Θα παλέψουμε για την Ελλάδα, που θέλουμε και όχι γι' αυτήν που θέλουν οι Βρυξέλλες, η Φραγκφούρτη και η Γουόλ Στριτ. Για να δείξουμε ότι όλα δεν έχουν χαθεί στην Ελλάδα. Αλλά και για περισώσουμε κάποια πράγματα.
Ο καπιταλισμός έχει δείξει ότι διαθέτει απέραντη ευλυγισία και ευελιξία και ξέρει να κάνει πίσω, όταν βρίσκεται κάτω από συντονισμένη λαϊκή πίεση. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα: Τι έγινε στη δεκαετία του '50 και του '60 και του '70, εν μέρει, στη Δυτική Ευρώπη; Αλλαξε η φύση του καπιταλισμού, όπως την ξέρουμε, από τότε που μπήκε η σπορά από το 17ο - 18ο αιώνα; Οχι, ο ίδιος ήταν.
Ομως, γιατί είχαμε πλήρη απασχόληση; Γιατί είχαμε κατακτήσεις των εργαζομένων; Γιατί δεχόταν ο καπιταλισμός να τα δώσει αυτά; Γιατί, απλούστατα, βγαίνοντας από ένα παγκόσμιο πόλεμο όπου τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμεναν οι σχεδιαστές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν επικράτησε μια Σοβιετική Ενωση πανίσχυρη, όταν υπήρχε αυτό που λέμε το αντίπαλο δέος, ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν παροχές, για να κρατήσουν μια κατάσταση.
Είχαμε τις εξελίξεις το '89 - '91, πήραν φόρα και δεν κρατιούνται με τίποτα. Και βιάζονται κιόλας. Εκτός αν βρεθούν μπροστά σε καταστάσεις, πλέον, πίεσης του λαϊκού κινήματος. Αυτή νομίζω ότι είναι η πρόταση και, καταλήγοντας, θεωρώ ότι η απάντηση στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, είναι σε τελευταία ανάλυση, πολιτική.
Ευχαριστώ».