«... Δεν είμ' εγώ σπορά της Τύχης / ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ 'μαι τέκνο της Ανάγκης / κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη / γιατί δε μ' έστειλε κανείς πατέρας, τάχα παρηγόρια / για σένα, σκλάβε που πονείς...».
Μ' αυτούς τους στίχους του «Οδηγητή», ο Κώστας Βάρναλης έκλεισε το νόημα της διαλεκτικής που χαρακτηρίζει τους κοινωνικούς αγώνες. Διαλεκτική που χαρακτηρίζει και τη σύγχρονη πορεία αντίστασης των λαϊκών δυνάμεων, απέναντι στις ποσοτικές συσσωρεύσεις της εκμετάλλευσης, της βίας και της ανθρωποφαγικής εκμετάλλευσης που εξαπολύει το κεφάλαιο.
Σ' αυτό το πλαίσιο, οι πολλές χιλιάδες των αγωνιστών που κλιμακώνουν, αυτές τις μέρες, τις κινητοποιήσεις τους στη Θεσσαλονίκη και περιορίζουν στο χρυσό κλουβί της απομόνωσής τους, στη Χαλκιδική, τους εκπροσώπους της ΕΥΡΩ-σύναξης. Αυτοί οι αγωνιστές δεν είναι οι μοιραίοι κι άβουλοι, αλλά «ώριμα τέκνα της οργής», που επιδρούν ενεργητικά στην ιστορική εξέλιξη.
Ενα εκρηκτικό ηφαιστειακό κοινωνικό «μάγμα» σωρεύεται και τινάζει στον αέρα τις συνταγές της συναίνεσης, δηλαδή της υποταγής και ξεσκεπάζει τις «δικλείδες ασφαλείας», δηλαδή της τεχνητής εκτόνωσης που χρησιμοποιεί το διεθνοποιημένο κεφάλαιο για να ευνουχίσει τους αγώνες.
Το ΚΚΕ, η ΚΝΕ, το ΠΑΜΕ, η «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», η ΟΓΕ, η ΕΕΔΥΕ, η Νεανική Δράση για την Ειρήνη, οι λαϊκές δυνάμεις, περικυκλώνουν τους νέους παρθητές, εκεί στο λαγούμι τους, στο «Πόρτο» της Χαλκιδικής, που μαζί με το σχέδιο ενός αυταρχικότερου ευρωπαϊκού Συντάγματος δέχονται να παραδίδουν ακόμη και τους υπηκόους τους στην αγριότητα του αφέντη - «Γκουαντανάμο», όπου προετοιμάζεται όχι μόνο αίθουσα εκτάκτου δικαστηρίου, αλλά και χώρος εκτελέσεων.
Το ηφαίστειο αντίστασης κοχλάζει.
Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ