ο πλαστουργός της νιας ζωής.

Εγώ 'μαι τέκνο της Ανάγκης,

κι ώριμο τέκνο της Οργής».

Χτες συμπληρώθηκαν 42 χρόνια από το θάνατο του μπαρμπα-Κώστα, του ποιητή που «είδαμε πάντα στο πλευρό του λαού μας, με σκέψη και με πράξη» - όπως είχε γράψει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος, για τον Κώστα Βάρναλη στα 1956, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων παρουσίας του τελευταίου στα ελληνικά Γράμματα. «Ο λόγος σου σπαθί, νυστέρι και φωτιά που φωτάει και φως που καίει. Σ' είδαμε πάντα με την παλάμη σου ανοιχτή, δίπλα στ' αυτί, για ν' αφουγκράζεσαι πίσω απ' τα τείχη τη στρογγυλή βουή του Ιστορικού, αναπότρεπτου ήλιου. Αυτόν τον ήλιο μας έδειξες»!

Τι να πρωτοεπισημάνει κανείς για το έργο του Βάρναλη. Είναι ο επαναστάτης ποιητής, ο μαχητής, ο πρωτοπόρος του 20ού αιώνα, μ' ένα έργο με πανανθρώπινες προεκτάσεις, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν το 1959 με το Βραβείο Λένιν. Η ποίησή του είναι δεμένη με τον 20ό αιώνα, όταν η ανθρωπότητα δοκίμασε να σπάσει τα δεσμά του θηρίου και να ανέβει στο επίπεδο του Ανθρώπου. Ο Βάρναλης ως άνθρωπος, στοχαστής και ποιητής αφιέρωσε όλη τη ζωή και το ταλέντο στο όνειρο αυτό.

Ο Βάρναλης έμεινε συνεπής στην κομμουνιστική ιδεολογία και στο μαρξισμό έως το τέλος. Αυτό εκτιμήθηκε και εκτιμάται από το λαό και τον προοδευτικό πνευματικό κόσμο και παρότι πολεμήθηκε και πολεμιέται από τους συντηρητικούς κύκλους, κάποιοι από αυτούς του αναγνωρίζουν τις αρετές του ήθους και της προσήλωσης στον άνθρωπο και το λαό. Θα τον μνημονεύουμε πάντα καθώς ο λόγος του θα μας αφυπνίζει πάντα. «Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται για να σωθεί... στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών».