Τον Μήτσο Κατσιανάκο αποχαιρέτησε εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ ο Δημήτρης Ζάχαρης, μέλος του ΠΓ.

«Αγαπημένε μας σύντροφε,

Σαν αστροπελέκι αντήχησε στ' αυτιά μας το κακό που σε βρήκε ξημερώνοντας το Σάββατο.

Κι όσο κι αν μας προετοίμασαν οι γιατροί και οι αγαπημένοι σου, δεν μπορούσαμε σήμερα το πρωί να πιστέψουμε τον αναπάντεχο χαμό σου.

Πιστεύαμε μέσα μας ότι όσο δύσκολα και να 'τανε τα πράγματα σε λίγες βδομάδες θα 'σουν πάλι κοντά μας. Πιθανά με κάποιες δυσκολίες αλλά τόσο λίγες που να μας επιτρέπουν να σε πειράζουμε και συ να χαμογελάς καλόκαρδα και συγκαταβατικά όπως τόσα χρόνια στα συντροφικά μας πειράγματα.

Γιατί ήσουν πολύ νέος, σύντροφε Μήτσο και γερός, πολύ γερός στο κορμί και την ψυχή.

Ολα τα 'κανες πολύ γρήγορα στη ζωή σου αγαπημένε μας σύντροφε. Οχι βιαστικά. Με φρόνηση και σιγουριά, αλλά γρήγορα, να προλάβεις τη ζωή.

Παιδί ακόμα "δέθηκες" με την αγαπημένη σου Ελένη.

Στα είκοσί σου παιδί ακόμα ο ίδιος έκανες την πρώτη σου κόρη και στα σαράντα σου ήσουν ήδη παππούς καμαρωτός.

Παιδί ακόμα ρίχτηκες στη βιοπάλη, αλλά και στο κίνημα, νεαρός εντάχτηκες στο Κόμμα και στα 30 σου ήσουν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ομως αυτή τη φορά βιάστηκες σύντροφέ μας. Δεν έφυγες απλά νωρίς, νωρίς χωρίς να σ' αποχαιρετήσουμε. Εφυγες βιαστικά.

Σχέδια για άλλα ταξίδια κάναμε, σύντροφε Μήτσο.

Για την Αυστραλία συζητούσαμε, για την Ευρώπη.

Εκεί σε καλούσαν τα νέα καθήκοντα που σου ανέθεσε το Κόμμα. Δεν ήταν για σένα αυτό το χωρίς γυρισμό ταξίδι.

Ο σ. Δημήτρης Κατσιανάκος παιδί αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης έζησε ο ίδιος στο πετσί του τη βαρβαρότητα του αστικού καθεστώτος στα χρόνια μετά την απελευθέρωση.

Στην πιο τρυφερή του ηλικία, τα επισκεπτήρια στις φυλακές, όπου για πέντε χρόνια βρίσκεται κρατούμενος ο αγωνιστής πατέρας του.

Από παιδί στη βιοπάλη στο θεσσαλικό κάμπο.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 αν και ήδη έχει οικογένεια στην Ελλάδα υποχρεώνεται να καταφύγει σαν μετανάστης στη βιομηχανία της Γαλλίας.

Στο επαναστατικό κίνημα ο σύντροφος Μήτσος εντάσσεται από τα νεανικά του χρόνια όντας μέλος της ΔΝ Λαμπράκη και της ΕΔΑ.

Το 1967 λίγο μετά την απριλιανή χούντα γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στο Παρίσι όπου ζει και εργάζεται.

Σαν πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Εργαζομένων στη Γαλλία και συνδικαλιστικό στέλεχος της CGT στην αυτοκινητοβιομηχανία παίρνει μέρος στην εξέγερση του Μάη του 68 στη Γαλλία.

Γρήγορα αναδείχνεται σε πρωτοπόρο στέλεχος του Κόμματος και στο 9ο Συνέδριο εκλέγεται μέλος της ΚΕ του.

Σεμνός και ανιδιοτελής έτσι όπως ταιριάζει στα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος, υπομονετικός στη βοήθεια και στην ανάδειξη καινούριων στελεχών, πρόθυμος να σπεύσει όπου το Κόμμα τον χρειάζεται. Στη Γαλλία και τη Δυτική Ευρώπη τα πρώτα χρόνια. Στην Αττική, στην Εργατική Αχτίδα της ΚΟΑ, στην Καλλιθέα, αλλά και στα αγαπημένα του Τρίκαλα και στην Κρήτη, παντού όπου πέρασε ο σύντροφος Μήτσος άφησε θετικό έργο και καλές θύμησες.

Στα δύσκολα χρόνια της κρίσης στο Κόμμα και στο κομμουνιστικό κίνημα, όταν άλλοι τα δίπλωναν, πισωπατούσαν και απομακρύνονταν από το κίνημα και το Κόμμα, εσύ αγωνιζόσουνα πιστός στο μαρξισμό - λενινισμό, με απέραντη εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και το λαό μας.

Στην τελευταία δεκαετία πρόσφερες πολλά, πάρα πολλά. Βοήθησες πολλούς συντρόφους να κατανοήσουν τις δυσκολίες του αγώνα. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς φωνές, αλλά αποφασιστικά έλεγες τη γνώμη σου, υποστήριζες την άποψή σου με σεβασμό στον συνομιλητή σου.

Αταλάντευτος, με ευθυκρισία, μέσα στα συλλογικά πλαίσια συνέβαλες θετικά στην πρόοδο του Κόμματος, ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια στην Αθήνα.

Μας άφησες τώρα που έχουμε ανάγκη μεγάλη από συνεπείς, σταθερούς, νηφάλιους συντρόφους για να προωθήσουμε την πολιτική του 16ου Συνεδρίου. Για να συγκροτήσουμε το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης.

Υποσχόμαστε, αγαπημένε μας σύντροφε, να αγωνιστούμε σταθερά στα χνάρια σου, για να προσπαθήσουμε να καλύψουμε το μεγάλο κενό που μας άφησες.

Αγαπημένε μας σύντροφε.

Σε κρυφοζηλεύαμε λίγο, ξέρεις, έτσι όπως χανόσουν στα στενά της Αθήνας μετά από μια μεγάλη διαδήλωση, κρατώντας τρυφερά το χέρι της αγαπημένης σου Ελένης, ψηλός, στητός, περήφανος για τα 45 τόσα χρόνια που είσαστε μαζί.

Και συ ανοιχτά και προκλητικά καμάρωνες να μας λες για τον Εκτορα, για την Βάσω, για τον Μήτσο, την Μαρία, την Ελένη, την Γιούλα, για τα αγαπημένα σου παιδιά.

Να φύγεις ήσυχος, αγαπημένε μας σύντροφε. Πίσω σου αφήνεις πονεμένους μα άξιους ανθρώπους.

Και μεις, οι σύντροφοί σου, υποσχόμαστε πως θα καλύψουμε το κενό που αφήνεις, πως θα σε θυμόμαστε πάντα με συγκίνηση και περηφάνια που σε γνωρίσαμε.

Αναπαύσου σύντροφέ μας στην αγκαλιά της αγαπημένης σου θεσσαλικής γης».