Από τη Νομαρχιακή Επιτροπή Τρικάλων του ΚΚΕ το στερνό χαιρετισμό απηύθυνε ο Θεοδόσης Τσέργας.

«Σύντροφέ μας, φίλε μας, συγχωριανέ μας, Μήτσο μας,

εκ μέρους της Νομαρχιακής Επιτροπής Τρικάλων του ΚΚΕ, σε μένα έτυχε το θλιβερό καθήκον, να σου απευθύνω το τελευταίο αντίο.

Δεν ξέρω σύντροφε αν θα τα καταφέρω. Συμπάθα με. Η συγκινησιακή φόρτιση ασήκωτη. Ενας κόμπος, Μήτσο, μου κόβει τη μιλιά. Ενας κόμπος που δεν καταπίνεται με τίποτα. Ενα "γιατί" που δε βρίσκει απάντηση στον αναπάντεχο χαμό σου.

Και τι να πούμε σύντροφε. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά, σ' αυτές τις περιπτώσεις. Εδώ, καθώς λέει ο ποιητής, "σωπαίνουν τα πουλιά, σωπαίνουν τα τραγούδια".

Μήτσο έζησες λίγο, όμως πρόσφερες τόσα πολλά στο λαϊκό κίνημα, στο Κόμμα, στην οικογένεια και στα παιδιά σου, Σ' όλη σου τη ζωή πάλεψες. Πάλεψες αταλάντευτα. Για τα δίκαια του λαού, για την υπόθεση της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού.

Από μικρό παιδί στο μετερίζι του αγώνα. Ούτε βήμα πίσω, Μήτσο.

Είναι φοβερό να είσαι παιδί και να παλεύεις σα μεγάλος. Οχι μόνο να θερίζεις, να οργώνεις, να σπέρνεις. Αλλά και μέσα στα φυλλοκάρδια σου να υπάρχει χώρος να καίει η φλόγα του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Ευθυτενής, λεβέντης, αυστηρός με τις ιδέες σου, ανυποχώρητος, ασυμβίβαστος, γλυκομίλητος με τους συντρόφους, με τους φίλους, με τους συγχωριανούς, με τον απλό κόσμο. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.

Και λέει ο ποιητής Μήτσο: "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δε θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο". Εσύ σύντροφε δεν ξεχάστηκες, ούτε στιγμή, να λέγεσαι άνθρωπος. Ησουν άνθρωπος, ήσουν κομμουνιστής. Εσύ σύντροφε όσες θυσίες κι αν χρειάζονταν, θα παρέμεινες άνθρωπος, αγωνιστής, κομμουνιστής.

Οσες φορές κι αν θα ζούσες, θα έπαιρνες την ίδια στράτα, θα περπατούσες την ίδια δύσκολη ανηφοριά. Μαζί με το λαό σαν γνήσιο παιδί του λαού.

Ναι, Μήτσο

Και τότε που η γριά Μανιά, η θρυλική Τσιμπούκενα, θρυλική μορφή Μάνας που έζησε όλες τις μέρες με δάκρυα. Ησουν μεγάλος Μήτσο κι έκλαψες σα μικρό παιδί για τη Μανιά. Γιατί κουβαλούσε επάνω της τον πόνο και την καρτερικότητα.

Και κείνα τα δύσκολα χρόνια, τα πέτρινα χρόνια, τότε που "... ο πατέρας εξορία...", τότε που η αλμύρα πότιζε τα σπίτια μας. Ούτε βήμα πίσω.

Σου χαλύβδωσαν την πίστη στα δίκαια του λαού, στα ιδανικά του εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος, στην υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Και παρά τη βαρβαρότητα της εποχής εκείνης ήταν αδιανόητο για σένα σύντροφε να φωλιάσει το μίσος μέσ' την καρδιά σου. Μιας και πάλευες "για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι".

Εφυγες Μήτσο και άφησες δυσαναπλήρωτο κενό. Στο Κόμμα, στο κίνημα, στην οικογένειά σου. Για ένα όμως να είσαι σίγουρος, πως τα κόκκινα ιδανικά, για τα οποία με τόση αφοσίωση αγωνίστηκες, θα λάβουν σάρκα και οστά. Αργά ή γρήγορα τα όνειρα θα κοκκινίσουν.

Κοιμήσου σύντροφε, πλάι σε κείνους που πάλεψαν την αδικία, πλάι σε κείνους που βασανίστηκαν χωρίς να μαρτυρήσουν, πλάι σε κείνους που γεννήθηκαν και πέθαναν σηκώνοντας πιο ψηλότερα τη σημαία.

Κοιμήσου πλάι σε όλους τους συντρόφους που αγωνίστηκαν. Επώνυμοι, ανώνυμοι, σιωπηλοί.

Εμείς οι σύντροφοί σου, οι φίλοι σου, οι συγχωριανοί σου, είμαστε περήφανοι για σένα.

Στη γυναίκα σου, στα παιδιά σου, στη μητέρα σου, στον αδερφό σου, στους συγγενείς, και φίλους σου, ως Νομαρχιακή Επιτροπή του ΚΚΕ απευθύνουμε τα πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει σύντροφέ μας».