"Αγαπημένη μας συντρόφισσα, είπε η Αρετή Μήτση,η Κομματική Οργάνωση Παγκρατίου, της οποίας υπήρξες μέλος, μου ανέθεσε το βαρύ καθήκον να σου απευθύνω εκ μέρους της το τελευταίο αντίο. Εφυγες αγαπημένη μας, αφήνοντας πίσω σου όλους εμάς γεμάτους από σένα.

Ναι συντρόφισσα, μπορεί να έφυγες, όμως ζεις και θα ζεις πάντα μέσα μας. Θα 'σαι παρούσα στη ζωή και τη δράση της Οργάνωσης, όπως ήσουν πάντα. Κανένα κρεβάτι, καμιά αρρώστια δεν μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο στη συμμετοχή σου. Ακόμα και τώρα που η προσέλευσή σου ήταν πλέον αδύνατη, έδινες το καθημερινό σου παρών.

Μόνιμα ζητούσες ενημέρωση από την Κομματική σου Οργάνωση, έβαζες τον προβληματισμό σου, συνέβαλες αποφασιστικά στην πορεία μας.

Σε θυμόμαστε σε δύσκολες μέρες που με αγάπη και αποφασιστικότητα ήσουν δίπλα μας, μας χτυπούσες συντροφικά την πλάτη και μας τραβούσες μπροστά.

Ελεγες τότε θυμάμαι: "Εμπρός σύντροφοι και μόνο εμπρός, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω" Προχωράμε και προχωρούσαμε συντρόφισσά μας. Αν καμιά φορά ξεχνιόμαστε, σταματούσαμε, εσύ γλυκιά και τρυφερή, μας κοίταζες ίσια στα μάτια και μας έλεγες ότι αυτό μας το σταμάτημα αφήνει χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται απ' τις σφαίρες του πολέμου, εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα να γίνονται στάχτη κάτω από τις βόμβες.

Δεν έχουμε καιρό, έλεγες, πρέπει να βιαστούμε να παλέψουμε για τα εκατομμύρια των ανέργων και ήσουν εσύ που ακούραστα πάντα άνοιγες και το δικό μας το δρόμο.

Σήμερα στεκόμαστε όλοι εδώ, πλάι σου και θέλουμε να σου πούμε τούτο: Θα 'σαι πάντα μαζί μας συντρόφισσα στους αγώνες μας, στις πορείες μας στα μικρά και στα μεγάλα και να 'σαι σίγουρη ότι θα 'σαι πάντα περήφανη για μας, για την ΚΟΒ που τόσο αγάπησες και τόσο σε αγάπησε".