Κυριακή βράδυ, στη διασταύρωση Πειραιώς και Θεσσαλονίκης της Αθήνας, τρεις πάνοπλοι άνδρες των σωμάτων διαφύλαξης της τάξης, ζητούν από τους διερχόμενους αστυνομικές ταυτότητες, παρότι στην περιοχή επικρατεί απόλυτη ηρεμία και δεν υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί αυτήν την άξαφνη εγρήγορση. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά επιδίδονται και σε σωματικούς ελέγχους, άνευ προφανούς αιτίας. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη περισσότερο περίεργα, όταν ασκούν και «διακρίσεις», ανάλογα με τον τόπο κατοικίας των ελεγχομένων, ακόμη κι όταν οι τελευταίοι τυχαίνει να μην έχουν μαζί τους την αστυνομική ταυτότητα. Δηλαδή, αν κατοικείς π.χ. στα Πετράλωνα, υπόκεισαι σε σωματικό έλεγχο ακόμη και αν έχεις ταυτότητα, ενώ αν κατοικείς π.χ. στην Κηφισιά ακόμη και αν δεν έχεις ταυτότητα, η διεύθυνσή σου και μόνο αποτελεί εγγύηση νομιμοφροσύνης και εντιμότητας;

Εκτός απ' αυτήν τη «μικρή ανισότητα» στην αντιμετώπιση, φαίνεται ότι οι «φύλακες» της τάξης είχαν και πνευματικές λογοτεχνικές ανησυχίες. Γιατί, πώς αλλιώς μπορούν να αιτιολογηθούν οι επίμονες ερωτήσεις τους για τα βιβλία που οι ελεγχόμενοι είχαν μαζί τους, για το περιεχόμενο και τη χρησιμότητά τους, για τις σπουδές τους (με εξονυχιστικές λεπτομέρειες όπως πανεπιστημιακό έτος, σχολή, ακριβές αντικείμενο κλπ); Εντάσσονται όλες αυτές οι ερωτήσεις, και πολύ περισσότερο η προαναφερόμενη συμπεριφορά, στο πλαίσιο ενός τυπικού ελέγχου στοιχείων και στη διαφύλαξη της τάξης και της ασφάλειας των πολιτών; Είναι μια εύλογη απορία νομίζουμε...