Στην ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατήγγειλε και αποκάλυψε τους όρους διεξαγωγής των εκλογών και τα μέσα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, αλλά ξεκαθάρισε ότι «εμείς δεν πρόκειται να θεωρήσουμε το λαό συνένοχο αυτής της πολιτικής, έστω και αν με την ψήφο του δεν εξέφρασε τη λαϊκή του δυσαρέσκεια». Πίσω από τα μεγάλα ψέματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να συγκαλύψει το νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, προβάλλει το βάρβαρο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
«Ο πρωθυπουργός από την αρχή σχεδόν της ομιλίας του υπογράμμισε ότι ο ελληνικός λαός έδωσε καθαρή εντολή στο ΠΑΣΟΚ για τη συνέχιση της πολιτικής του. Είμαστε επίσης βέβαιοι ότι σε λίγες μέρες και κατά περίπτωση ο ίδιος ο πρωθυπουργός και κυρίως τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη θα δηλώσουν δημοσίως ότι πάνω από το 90% του ελληνικού λαού δηλώνει συμφωνία με την ΟΝΕ, με το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, έτοιμο να υπηρετήσει τους διεθνείς οργανισμούς, ανεξάρτητα αν οι επιλογές τους αποβαίνουν σε βάρος του. Καλά κάνει το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του! Αξιοποιεί τις θέσεις της ΝΔ, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ και την εφεκτική στάση των άλλων κομμάτων που ταυτίζουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό με τη συμμόρφωση στην ΕΕ και την προσαρμογή στη νέα δομή του ΝΑΤΟ.
Σ' αυτό το πνεύμα θα λειτουργήσει η κυβέρνηση, προκειμένου να προχωρήσει η συνταγματική αναθεώρηση, η ψήφιση δηλαδή ενός Συντάγματος προσαρμοσμένου στις πιο σύγχρονες αντιδραστικές, βάρβαρες αντιλαϊκές επιταγές, στο πνεύμα της παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.
Εμείς εξακολουθούμε και θα εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε ότι η διελκυστίνδα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής όχι μόνο δεν απειλεί το πολιτικό σύστημα, αλλά το τρέφει και το δυναμώνει. Επομένως, για μας η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, η χειραφέτησή του από τη λογική επιλογής διαχειριστή, είτε γίνεται με τα παλιά είτε με τα νέα σύνδρομα, θα καθορίσει και τα επόμενα χρόνια.
Μια πολιτική δικαιώνεται μόνο: Το πραγματικό αποτέλεσμα στη ζωή του λαού αν βελτιώνεται η ζωή του, αν απολαμβάνει τα δικαιώματά του, αν η χώρα μας συμβάλλει στην ειρήνη και στην αντίσταση στη βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Δεν αδιαφορούμε για το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η εκλογική συμπεριφορά του λαού αποτελεί επιβράβευση μιας αντιλαϊκής πολιτικής. Σε ανύποπτο χρόνο προβάλαμε το ερώτημα στο λαό, αν θεωρεί ότι ψηφίζει ελεύθερα, ουσιαστικά και όχι τυπικά.
Η εκλογική συμπεριφορά του λαού σαφώς δεν καθορίζεται αποφασιστικά την προεκλογική περίοδο. Ομως η προεκλογική περίοδος ανάλογα και με τους όρους διεξαγωγής μπορεί να συμβάλλει στην ενίσχυση θετικών τάσεων στον ένα ή τον άλλο βαθμό ή στην ανακοπή τους. Γι' αυτό άλλωστε οι όροι διεξαγωγής της προεκλογικής μάχης απασχόλησαν πολύ, ακόμα και σε βάρος της συζήτησης ουσιαστικών ζητημάτων.
1. Το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε απροκάλυπτα τον κρατικό μηχανισμό, που ακόμα πιο έντονα και χωρίς προσχήματα δούλεψε σε όλη την Ελλάδα προκειμένου να διασφαλίσει την πρωτιά, σε συνθήκες όπου όλα έδειχναν ότι η μάχη είναι ντέρμπι.
3. Η κυβέρνηση αξιοποίησε δημόσια έργα, τελειωμένα και ημιτελή ή και σε μακέτες ως περίοπτο έργο της, έργα που γίνονται με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, αλλά και τη συλλογική εκμετάλλευση των λαών των χωρών - μελών της ΕΕ.
4. Είναι έξω από τα πράγματα να προβληματιστούμε μήπως ένα μέρος των ψήφων του ΠΑΣΟΚ, που διατήρησε ή και άρπαξε την τελευταία στιγμή, οφείλονται στις χιλιάδες δήθεν νέες θέσεις που δημιούργησε με προσλήψεις 5μηνιτών, 9μηνιτών χωρίς μάλιστα δέσμευση κοινωνικής ασφάλισης;
5. Η διαμάχη των κ. Πάγκαλου και Βενιζέλου δεν τελείωσε για μας με τις χειραψίες. Αυτό που πρέπει να απασχολήσει είναι οι πίνακες των επιχορηγήσεων που δόθηκαν στη δημοσιότητα, σύμφωνα με τις οποίες ξοδεύεται χρήμα και μάλιστα σε λίγες μέρες, για διάφορους φορείς, ακόμα και φυσικά πρόσωπα με αμφιλεγόμενα κριτήρια. Μήπως η ψήφος των ανθρώπων αυτών ήταν ψήφος λόγω συμφωνίας με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ ή ψήφος ανάγκης;
6. Υπάρχουν και οι υποσχέσεις της τελευταίας στιγμής, π.χ. στη συγκέντρωση της Αιτωλοακαρνανίας. Ολοι ζήσαμε τη φαρσοκωμωδία ή μάλλον το δράμα, ο κ. Σημίτης να υπογραμμίζει ότι τα ταξίματα της ΝΔ για σύνταξη 150.000 θα τινάξουν τα ασφαλιστικά ταμεία στον αέρα, και την ίδια ώρα ο ίδιος στο παραπέντε να βλέπει ότι μπορεί να δώσει 152.000 και μάλιστα και στους ασφαλισμένους στον ΟΓΑ, χωρίς να υπάρξει ο παραμικρός κίνδυνος για τα ίδια ταμεία!!
7. Τέλος τη συμβολή του στη διαμόρφωση των τελικών τάσεων είχε και έχει και ο εκλογικός νόμος. Δεν υποστηρίζουμε ότι η απλή αναλογική από μόνη της λύνει το πολιτικό πρόβλημα της χώρας και ότι αυτόματα θα άνοιγε το δρόμο σε προοδευτική πολιτική. Ομως είναι πρόβλημα το φαινόμενο που ζούμε, επαναλαμβανόμενο βέβαια. Με απλή αναλογική το ΠΑΣΟΚ θα είχε 132 βουλευτές, ενώ έχει 158. Η ΝΔ θα είχε 128 βουλευτές και έχει 125. Εκλάπησαν από το ΠΑΣΟΚ 26 έδρες συνολικά: 3 από τη ΝΔ, 6 από το ΚΚΕ, 4 από το ΣΥΝ και 8 από το ΔΗΚΚΙ, 5 από τα συνολικά υπόλοιπα. Βεβαίως για το ζήτημα αυτό η ΝΔ δε μιλά γιατί δικός της είναι ο νόμος, γιατί ελπίζει να γυρίσει ο τροχός και να επωφεληθεί αυτή σε επόμενη εκλογική μάχη.
Εμείς θα συνεχίσουμε να προβάλλουμε την αναγκαιότητα της απλής αναλογικής, να παλεύουμε γι' αυτήν με περισσότερη προσπάθεια από ό,τι κάναμε ως σήμερα, χωρίς ανταλλάγματα, γιατί τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν μπορούν να μπουν σε διαπραγμάτευση με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και την υποταγή στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Αλλωστε τι πρακτική αξία μπορεί να έχει για ένα κομμουνιστικό, αλλά και για ένα απλά προοδευτικό κόμμα η συνενοχή σε μια αντιλαϊκή πολιτική, μόνο και μόνο για να κατακτηθεί μια θέση στην πίτα της διαχείρισης;
Εμείς δεν πρόκειται να θεωρήσουμε το λαό συνένοχο αυτής της πολιτικής, έστω και αν με την ψήφο δεν εξέφρασε την πραγματική του δυσαρέσκεια.
Δε θα πούμε στο λαό "όπως έστρωσες να κοιμηθείς", ψηφίζοντας δύο ομογάλακτα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά θα δούμε τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να καταλάβει ότι έχει τη δύναμη να αντιδράσει, ότι είναι άδικο να νιώθει πως το μόνο που μπορεί να καθορίσει είναι ποιος θα είναι ο διαχειριστής. Εμείς θα προσπαθήσουμε να αναλάβουμε περισσότερες ευθύνες και θα ζητήσουμε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, να αποδεσμευτούν από την ψήφο τους και να αντιδράσουν με αγώνες, με συσπείρωση, με την καθημερινή τους στάση.
Ο πρωθυπουργός για άλλη μια φορά κάλεσε τον ελληνικό λαό να υιοθετήσει την εργασιακή ειρήνη, δηλαδή να υπακούσει στην εργοδοσία. Με αυτήν την τοποθέτηση προειδοποιεί η κυβέρνηση για τη στάση που θα κρατήσει και στο επόμενο διάστημα απέναντι στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων. Γιατί, προς τι χρειάζεται η εργασιακή ειρήνη και η συναίνεση όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια φιλολαϊκή πολιτική; Το τι απέδωσε για το λαό ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος είναι γνωστό. Ούτε οι ελάχιστες προτάσεις δεν έγιναν δεκτές, προτάσεις δηλαδή που ούτε για ασπιρίνη κάνουν. Με τον κοινωνικό διάλογο θα παιχτεί πάλι και ίσως τώρα ακόμα χειρότερα, το γνωστό θέατρο, των ψευτοδιαφωνιών ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΕΒ, ανάμεσα στην κυβέρνηση και τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ανάμεσα στις πανελλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και την εργοδοσία. Τελικά όλοι υποτίθεται θα κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και ο λαός θα... πλουτίσει! Εμείς αυτήν την κοροϊδία την καταγγέλλουμε και ελπίζουμε αυτή τη φορά να υπάρξουν περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις και σωματεία - οργανώσεις που δε θα παίξουν το παιχνίδι της δήθεν διαπραγμάτευσης.
Οι άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους, αναφέρομαι σε ηγετικά στελέχη οικονομικών οργανισμών, συμβούλους κυβερνήσεων, όταν αναφέρονται σε επίσημες τοποθετήσεις τους, λένε τα πράγματα με το όνομά τους: Οτι η παγκοσμιοποίηση είναι η σύγχρονη παγκόσμια επίθεση του καπιταλισμού σε συνθήκες που έχει επικρατήσει παγκόσμια. Δεν πρόκειται για μια νέα πρόκληση που οι λαοί πρέπει να τη βλέπουν σαν κάτι το καινούριο και πρωτόγνωρο, αλλά σε ένα εξελισσόμενο ιστορικά παλαιό φαινόμενο με νέες διαστάσεις και νέες πλευρές. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έγιναν αλλά και εκατοντάδες τοπικές συγκρούσεις του 19ου και 20ού αιώνα, με την άμεση παρέμβαση των ηγετικών χωρών του καπιταλιστικού συστήματος, δε δείχνουν ότι η διεθνοποίηση ή αλλιώς με το νέο βαφτιστικό όνομα παγκοσμιοποίηση δεν είναι εντελώς καινούριο φαινόμενο; Ο ελληνικός λαός μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Αρκεί να σκεφθεί τι γίνεται στα Βαλκάνια, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική, τι γίνεται με την παγκόσμια φτώχεια που εξαπλώνεται, τους λιμούς που ταλαιπωρούν το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, τη νέα φτώχεια που εμφανίζεται στην Ευρώπη μαζί με την αυξανόμενη ανεργία. Η συνάντηση που έγινε στην Αβάνα με τη συμμετοχή πάνω από 150 κρατών για το θέμα της παγκόσμιας φτώχειας, της ληστείας από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την περίφημη παγκοσμιοποίηση.
Το θέμα δεν είναι αν κανείς υποστηρίζει τη διεθνοποίηση της ζωής ή όχι. Πρόκειται για ψευτοδίλημμα με μόνο στόχο να ταυτιστεί η διεθνοποίηση με το μονόδρομο του ΝΑΤΟ και των άλλων διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Το θέμα είναι ποιο δρόμο διεθνοποίησης υποστηρίζει.
Εδώ δεν πρόκειται για μια παγκόσμια οργανωμένη προσπάθεια που σαφώς πρέπει να γίνει, γιατί τα προβλήματα δεν αφορούν το στενό εθνικό επίπεδο, για το καλό των λαών, αλλά για μια παγκόσμια συντονισμένη επίθεση στην οποία ηγεμονεύουν αποκλειστικά οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι πολυεθνικοί όμιλοι και οπωσδήποτε οι ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τα τρία κέντρα (ΕΕ, ΗΠΑ, Ιαπωνία) με τους συμμάχους και δορυφόρους τους. Πρόκειται για μια διεθνοποιημένη αντιδραστική νεοφιλελεύθερη πολιτική, στην οποία οι λαοί πρέπει να αντιδράσουν, ο καθένας στη χώρα του αλλά και μαζί, περιφερειακά και διεθνώς. Δεν πρόκειται για παγκόσμια πολιτική που είναι καλή για τους λαούς, αλλά για παγκόσμια δράση υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου.
Πριν λίγες μέρες ο κ. Τσοχατζόπουλος ανέπτυξε δήθεν νέες σκέψεις, ότι το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται στη συνεχή συμπόρευσή της με το ΝΑΤΟ, που το αναγόρευσε μάλιστα σε οργανισμό διεθνούς ασφάλειας και ειρήνης! Πρόσθεσε μάλιστα, ότι τα επόμενα χρόνια, την επόμενη 20ετία, ο ελληνικός λαός θα δει καλές μέρες βοηθώντας την ΕΕ να καταλάβει από πολιτική και οικονομική πλευρά στρατηγικές θέσεις στην Ασία σε βάρος των ΗΠΑ. Αυτά είναι τα οράματα που προβάλλει σήμερα η ελληνική άρχουσα τάξη και η ευρωπαϊκή, οράματα δηλαδή που το μόνο που διασφαλίζουν είναι να ποδοπατούνται οι λαοί στον αγώνα που θα κρίνει το νικητή ανάμεσα στα τρία κέντρα. Οι λαοί και των 3 κέντρων θα πληρώσουν βαρύ τίμημα, όχι μόνο οικονομικό αλλά και με αίμα.
Θα μπορούσε κανείς να γελάσει, αλλά πρόκειται για δράμα, για τραγωδία, πληροφορούμενος ότι πρόκειται να διαμορφωθεί μια διεθνής του Τρίτου Δρόμου, ώστε να υπάρξει διεθνές πολιτικό υποκείμενο της παγκοσμιοποίησης με επικεφαλής τον Μπιλ Κλίντον και ηγέτες σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, εκείνους κυρίως που τα τελευταία χρόνια έχουν δώσει δείγματα νεοφιλελεύθερης γραφής, αλλά και εξετάσεις στο θέμα της αλλαγής των συνόρων και των βάρβαρων πολεμικών επιχειρήσεων. Αν ισχύουν οι πληροφορίες εφημερίδας ότι θα πάρει μέρος και ο πρωθυπουργός, εμείς λέμε ότι δεν αισθανόμαστε καθόλου περήφανοι όταν γίνονται τέτοιες φιλικές προσκλήσεις από τέτοιους παράγοντες.
Ο κ. Σημίτης υπογράμμισε χτες ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει ως αφετηρία το σεβασμό των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας όλων. Οτι είναι μια πολιτική αρχών, ηθικής και δικαίου.
Τα λόγια αυτά, οι όροι που χρησιμοποιείτε, έχουν χάσει σήμερα κάθε αξία και σημασία ως διακήρυξη. Αποτελεί πρόκληση θα έλεγα να μιλάτε για σεβασμό των συνόρων όταν με την ελληνική εξωτερική πολιτική όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας 10ετίας, έχετε πάρει μέρος πρακτικό και με υπογραφές, στην αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια, στον πόλεμο, σε στρατό κατοχής, σε εμπάργκο, σε οργανωμένες πιέσεις για ανατροπή κυβερνήσεων. Οταν την ίδια ώρα έχετε ανεχθεί και έχετε υπογράψει ότι υπάρχει θέμα συνοριακών διαφορών στο Αιγαίο. Οταν έχετε δεχτεί ουσιαστικά τη θέση της ΕΕ, αρμοδίων οργάνων και επιτρόπων της ότι η παρουσία στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο δεν ενοχλεί καθόλου για την ενταξιακή πορεία της χώρας! Μια πορεία που, εκτός από το γεγονός ότι συνεπάγεται κοινωνικά δεινά για το λαό της, συνεπάγεται και την επισημοποίηση της διχοτόμησης, το διαμελισμό της στην πραγματικότητα, σε μια καυτή μάλιστα περιοχή που συνδέεται στενά με την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Ακόμα και αν υλοποιήσει η κυβέρνηση τις προεκλογικές δεσμεύσεις αυτές, δε θα αναιρέσουν την αρνητική πορεία, τη γενική τάση πτώσης του βιοτικού επιπέδου του λαού, θα λειτουργήσουν σαν ένα τρύπιο σωσίβιο.
Υπάρχει θέμα αν οι προεκλογικές υποσχέσεις θα τηρηθούν. Ας πούμε ότι θα τηρηθούν. Δεν πρόκειται να ανακόψουν τη γενική αρνητική τάση για το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα του λαού. Και να τηρήσετε τις προεκλογικές σας υποσχέσεις, δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτε ουσιαστικά. Αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τρύπιο σωσίβιο στις ακόμα πιο φουρτουνιασμένες θάλασσες.
Αρα το θέμα δεν είναι κυρίως αν θα τηρήσει τις υποσχέσεις της, αλλά τι είδους υποσχέσεις είναι και αν υπάρχουν προϋποθέσεις και γι' αυτά τα ψίχουλα, πολύ περισσότερο που ο λαός μας δε χρειάζεται ψίχουλα αλλά επιλογές που του διασφαλίζουν ότι θα ικανοποιήσει τις πραγματικές ανάγκες του, τις σύγχρονες, που δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες της προηγούμενης 10ετίας, ή της ακόμα προηγούμενης. Η κυβέρνηση, όταν υπόσχεται, ξεκινάει από τη βάση ότι ο λαός ή ένα μεγάλο μέρος του το μόνο που πρέπει να θέλει είναι να ζει στο κατώτατο όριο των υλικών αναγκών, το όριο μιας απλής φυσικής αντοχής, που και αυτή είναι αμφιλεγόμενη. Η κυβέρνηση επίσης όταν υπόσχεται, ξεκινάει από τη βάση ότι ο λαός πρέπει να έχει πολύ περιορισμένες πνευματικές ανάγκες, να μη ζητά σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά να μπορεί απλά να στέκει στα πόδια του.
Εμείς πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να δεχτούν τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, γιατί θα πάνε ακόμα πιο πίσω. Αντίθετα πρέπει να κρίνουν τις διάφορες επιλογές και να διεκδικούν ανάλογα με αυτό που πραγματικά τους χρειάζεται. Χρήματα και μέσα υπάρχουν, μόνο που αυτά τα έχουν οι λίγοι και τα χρησιμοποιούν σε βάρος των πολλών.
Το ξεπούλημα επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που άμεσα και έμμεσα το πληρώνει και θα το πληρώνει ο λαός, πώς θα αντισταθμιστεί;
Αναφερόμαστε πιο συγκεκριμένα όχι μόνο στο τι έγινε, αλλά κυρίως στο τι θα έρθει με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όπως λέγονται, που έχουν στην καρδιά τους περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις τα δύο επόμενα χρόνια, ιδιωτικοποιήσεις σε καίριους τομείς που θα τις πληρώσει άγρια και πολύπλευρα ο λαός, ενώ από αυτές θα κερδίσουν οι μεγάλοι καπιταλιστικοί όμιλοι, εγχώριοι και ξένοι. Οι Τηλεπικοινωνίες είναι γνωστό ότι θα απελευθερωθούν την 1η Ιανουαρίου 2001. Στην Ενέργεια θα έχει ολοκληρωθεί η απελευθέρωση ως τον Φεβρουάριο 2001. Στον τομέα των Πετρελαίων έχει ήδη δοθεί το 23%, σχεδιάζεται να εκποιηθεί ένα άλλο 26% το 2000. Στον τομέα της Παροχής Νερού οι εταιρίες υδάτων και αποχέτευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν μέχρι το επόμενο Φθινόπωρο μερικώς, για να προχωρήσει παραπέρα, αν ενδιαφερθούν οι ιδιώτες περισσότερο. Στον Τραπεζικό τομέα η πρώτη φάση συγχωνεύσεων με μερική ή πλήρη ιδιωτικοποίηση έχει γίνει και ολοκληρώνεται εντός έτους η ιδιωτικοποίηση της ΕΤΒΑ, της ΑΤΕ, και της Εμπορικής Τράπεζας. Στις Αγορές αγαθών, το κράτος δεν ελέγχει εταιρίες σχετικές με παραγωγή αγαθών. Η ΕΑΒ και η ΕΛΒΟ πρόκειται να παραχωρήσουν, όπως έχει προγραμματιστεί, ένα μέρος του κεφαλαίου τους σε στρατηγικό εταίρο, μέχρι το Φεβρουάριο του 2000. Η αμυντική βιομηχανία μετατρέπεται σε επιχείρηση φασόν και όχι μόνο.
Οταν 200.000 περίπου αγροτικές οικογένειες έχασαν ήδη τη δυνατότητα να παράγουν, ανεξάρτητα αν μένουν στην ύπαιθρο ή όχι, όταν χιλιάδες αγροτικές οικογένειες θα ζήσουν αυτό το δράμα τα επόμενα χρόνια, τι αποπληρωμή θα κερδίσουν από τις θυσίες τους αυτές; Πώς θα επανακτήσουν τις χαμένες θέσεις εργασίας στην αγροτική παραγωγή;
Πώς θα αναπληρωθούν οι θυσίες των ΕΒΕ, που σε ένα μεγάλο μέρος τους βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πράγμα που οφείλεται πριν απ' όλα στην επέκταση της δράσης των πολυεθνικών που τους εξουθενώνουν, αλλά και στη φθίνουσα πορεία της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων;
Ακόμα και αν υποθέσουμε, αυτό που δεν πρόκειται να γίνει, ότι βελτιώνεται το εισόδημα του λαού, πάλι από αυτήν τη βελτίωση θα επωφεληθούν τα μεγάλα καταστήματα που αρπάζουν την πελατεία των μικρότερων με πολλά μέσα και κόλπα, αφού έχουν τη δυνατότητα να πουλάνε σε σχετικά μειωμένες τιμές και να κερδίζουν πολλά και μέσα από την αύξηση του τζίρου. Μήπως με τη φορολογική μεταρρύθμιση που μπορεί να μειώσει σε ένα μικρό βαθμό τα φορολογικά βάρη; `H με τη μείωση των επιτοκίων; Το μεγαλύτερο μέρος των μικρομεσαίων έχει πρόβλημα επιβίωσης, δε σώζεται με τα μέτρα αυτά. Αντίθετα, θα επωφεληθούν τα ανώτερα μεσαία στρώματα και όχι τα φτωχά.
Η κυβέρνηση σκόπιμα δε λέει στο λαό για τι πραγματικά έχει δεσμευτεί στο επικαιροποιημένο πρόγραμμα σύγκλισης.
1 . Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεσή της συστήνει στην ελληνική κυβέρνηση, να θεωρήσει τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 1,2% του ΑΕΠ ως ανώτερο επίπεδο και όχι ως στόχο, πράγμα που η κυβέρνηση δεν το λέει καθαρά. Και επισημαίνει ότι αν τα κρατικά έσοδα αυξηθούν π.χ. από ιδιωτικοποιήσεις ή από φορολογία του λαού, τότε πρέπει να θέσει στόχο να μειωθεί παραπέρα το δημοσιονομικό έλλειμμα για να αντιμετωπιστούν στο μέλλον οι πληθωριστικές τάσεις. Ζητά λοιπόν παραπέρα μείωση των κρατικών δαπανών, που σημαίνει των κοινωνικών, που σημαίνει νέα λιτότητα μισθών για τους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ για τον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα θα είναι στο έλεος των επιχειρηματιών.
2. Η ΕΕ απαγορεύει τη χρησιμοποίηση των όποιων πλεονασμάτων για μισθολογικές αυξήσεις και για άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
3. Υπάρχει απόφαση που περιλαμβάνεται στο ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, που ενσωματώθηκε στη συνθήκη του ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, έδωσε λευκό ο ΣΥΝ και καταψηφίσαμε εμείς και το ΔΗΚΚΙ τότε, που λέει ότι τα πλεονάσματα πρέπει να πηγαίνουν για τη μείωση του δημόσιου χρέους, που προσθέτουμε εμείς δεν πρόκειται ποτέ να μειωθεί οριστικά, και αν μειωθεί θα το πληρώσουν ακριβά οι εργαζόμενοι, πολύ ακριβά, με μεγάλη φτώχεια. Φαύλος κύκλος λοιπόν.
4. Η εαρινή έκθεση της Κομισιόν που δόθηκε στη δημοσιότητα στο Στρασβούργο στις 11/4/2000 και από τον αρμόδιο σύμβουλο Σόμπλες, κάνει συγκεκριμένες "συστάσεις" προς τις κυβερνήσεις μέλη της ΕΕ για τη διετία 2000-2001. Ολοι γνωρίζουμε ότι κάτω από τον όρο συστάσεις δε βρίσκονται απλές συμβουλές, αλλά υποχρεωτικό πλαίσιο άσκησης πολιτικής.
Η αντιπληθωριστική πολιτική συμφέρει μόνο το μεγάλο κεφάλαιο και όχι το αντίθετο. Πλήγμα για την εργατική τάξη, μέσο σκληρής επίθεσης κατά των ΕΒΕ.
Η αντιπληθωριστική πολιτική της κυβέρνησης στηρίχτηκε ως γνωστό με την αύξηση της λαϊκής φορολογίας, τη μείωση των κοινωνικών κονδυλίων, την ύψωση των επιτοκίων, την ουσιαστική μείωση έως περικοπή των τραπεζικών δανείων για τους ΕΒΕ, γενικότερα τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με τον περιορισμό των τραπεζικών επενδύσεων σε τομείς οικονομίας που είναι χρήσιμοι, την πτωτική πορεία των μισθών, την εντατικοποίηση της εργασίας. Ετσι επιτεύχθηκε η μείωση της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων, που συνέβαλε με τη σειρά της στη μείωση του πληθωρισμού. Η αντιπληθωριστική πολιτική, που είναι και σημαία της Κοινότητας οδηγεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και στη μείωση των τιμών, που όμως αντισταθμίζεται με την αύξηση της μάζας των κερδών. Παρά την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους, οδηγεί ταυτόχρονα στη μείωση της αντοχής των μικρομεσαίων που δεν αντέχουν να συναγωνιστούν τις πολυεθνικές και τα πολυκαταστήματα στην πολιτική τιμών.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα από εδώ και εμπρός θα έχει μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης, ότι θα αυξηθεί το ΑΕΠ, οι ακαθάριστες επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου.
Εμείς μελετώντας τα πραγματικά δεδομένα βλέπουμε ότι αυτοί οι ρυθμοί για την Ελλάδα, με τη συγκεκριμένη υποδεέστερη θέση που έχει στην Κοινότητα, είναι και αναιμικοί και προπάντων καθόλου σταθεροί. Αλλά γι' αυτό υπάρχει χρόνος στην πορεία να το αποδείξουμε, με την έννοια ότι η ίδια η πραγματικότητα θα το επιβεβαιώσει.
Το θέμα είναι και για να επιτευχθεί η ανάκαμψη, για να διατηρηθεί και να συνεχίσει, αν συνεχίσει, η κύρια, μονιμότερη τάση θα είναι να μειώνεται το διαθέσιμο εισόδημα για τη λαϊκή οικογένεια, να μοιράζεται μια θέση εργασίας σε όλο και περισσότερους, να ξεπουληθούν όλες οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, να κατεδαφιστεί το σημερινό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το λαό.
Το ψέμα ότι η κυβέρνηση μπορεί να χειρίζεται ελεύθερα διάφορες επιλογές με βάση το δήθεν εθνικό κοινό συμφέρον.
Προεκλογικά, και όχι μόνο, τα κόμματα που υποστηρίζουν την ΕΕ σαν μονόδρομο υποχρεωτικό ή σαν ένα μπαμπούλα που δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσουμε, ισχυρίστηκαν ότι η ΕΕ δεν επιβάλλει δεσμεύσεις σε βάρος το λαού! Ο,τι κακό γίνεται, οφείλεται στην πολιτική της κυβέρνησης κλπ.
Είναι ψέμα 100%. Η ΟΝΕ δεν είναι δεσμευτική; Το πρόγραμμα "σύγκλισης", το προηγούμενο και το επικαιροποιημένο, δεν είναι δεσμευτικό; Η συγκρότηση ευρωπαϊκού μισθοφορικού στρατού υπό τις εντολές του ΝΑΤΟ δεν είναι δεσμευτική;
Η συμμετοχή της Ελλάδας σε νατοϊκούς στρατούς κατοχής και σε βομβαρδισμούς δεν ήταν δεσμευτική;
Τη μόνη ελευθερία που έχει η κυβέρνηση είναι να βρίσκει νέους τρόπους καθυπόταξης του λαού.
Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς αθωώνουμε κυβέρνηση και κόμματα στο όνομα των δεσμεύσεων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Η κυβέρνηση και όποια κόμματα υποστηρίζουν το μονόδρομο, τον υποστηρίζουν όχι γιατί τους επιβάλλεται από τα έξω, αλλά γιατί αυτή η πολιτική συμφέρει την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας, την αστική τάξη, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα μονοπωλιακά συγκροτήματα.
Η δέσμευση είναι πολιτική επιλογή και με αυτήν την έννοια είναι αναγκαστική. Η δική μας κριτική στρέφεται κατ' αρχήν στην πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα και ταυτόχρονα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που καθορίζουν αυτές τις πολιτικές με τη συμμετοχή της Ελλάδας.
Βεβαίως, η ΕΕ δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες. Θα έλεγα δεν ενδιαφέρεται για τις λεπτομέρειες, γιατί τότε δε θα ήταν επιτελικό κέντρο. Αλλά και αυτό το ζήτημα σήμερα χωράει συζήτηση. Διότι τα διάφορα κοινοτικά ντοκουμέντα όλο και πιο πολύ μπαίνουν και σε λεπτομέρειες. Υπάρχουν τα όργανα εποπτείας και πολλοί άλλοι μηχανισμοί, φανεροί και αφανείς, που προσέχουν ορισμένες λεπτομέρειες.
Η διαπραγμάτευση που υποστηρίζεται ως επιλογή της κυβέρνησης ή ως αίτημα των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι ψέμα ή ψευδαίσθηση σε ένα δρόμο που είναι ήδη καταληγμένος.
Υπάρχουν παραδείγματα που δείχνουν ότι η διαπραγμάτευση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια, σε συνεννόηση με την ΕΕ, με τα αντίστοιχα όργανα, να βρει τρόπο να περάσει στα μαλακά τη βασική πολιτική, ανάλογα με τις συγκυριακές πιέσεις που δέχεται από κοινωνικά στρώματα, κλάδους κλπ.
Εχουμε παραδείγματα που η κυβέρνηση προσπάθησε να αυξήσει κατά τι το πλαφόν παραγωγής, δηλαδή ποσόστωσης για ένα προϊόν, π.χ. το βαμβάκι, όταν οι βαμβακοπαραγωγοί ήταν στους δρόμους. Και την ίδια ώρα ή την επομένη δεχότανε ακόμα πιο σκληρές ποσοστώσεις για άλλα προϊόντα.
Αυτό δεν είναι διεκδίκηση, αλλά χρυσωμένο χάπι για το λαό.
Για την απασχόληση και τη δήθεν καταπολέμηση της ανεργίας. Για το εισόδημα, τις συντάξεις
Η κυβέρνηση στο όνομα της αντιπληθωριστικής πολιτικής, θα οδηγήσει στην περαιτέρω μείωση του εισοδήματος, την ίδια ώρα που η εργασία θα γίνει πιο φθηνή για την εργοδοσία. Από 2% το 2000, θα επιχειρηθεί να φθάσει στο 1,5% το 2001 και στο 1,4% το 2002.
O πρωθυπουργός αλλάζει συνεχώς τους όρους σχετικά με τις 300.000 θέσεις. Πότε τις λέει εργασίας, πότε "ευκαιρίας", πότε τις μπερδεύει με τα σεμινάρια και την κατάρτιση, έτσι που ένας μη υποψιασμένος μπορεί να νομίσει ότι η κυβέρνηση τάζει 600.000 - 900.000 θέσεις εργασίας.
Η κυβέρνηση δείχνει τάχα ευαισθησία σε 270.000 εργαζόμενους δίνοντάς τους ένα 10χίλιαρο. Με την ευκαιρία, θυμίζουμε ότι το 10χίλιαρο θα καταβληθεί όχι από την εργοδοσία αλλά από τον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, δηλαδή από τις σάρκες των εργαζομένων.
Δεν ευαισθητοποιείται όμως για τα χρέη της σε ύψος δισεκατομμυρίων στο ΙΚΑ, που το έβαλε να πληρώνει τα σπασμένα της δήθεν κοινωνικής της πολιτικής.
Η κυβέρνηση επίσης, μιλά για σύνταξη 152.000 από 1/1/2001 και αφήνει το ζήτημα θολό ως προς τους αγρότες. Ας πει ο πρωθυπουργός στην τελική του ομιλία αν αυτό το ποσό θα το πάρουν οι 750.000 αγρότες και ειδικότερα οι 500.000 που παίρνουν ή θα πάρουν 43.000 δρχ.
Κορυφαία απάτη η σύνταξη των 152.000 με τη συνενοχή της ΝΔ που έπαιξε και αυτή με το δράμα των χαμηλοσυνταξιούχων.
Αν ίσχυε η σύνδεση κατώτερης σύνταξης με τα 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη, ακόμα και με τους μισθούς και μεροκάματα πείνας που δίνει η κυβέρνηση αυτά τα χρόνια, και αν αυξάνονταν αυτά σύμφωνα με τον πληθωρισμό, η σύνταξη θα ήταν ήδη πάνω από 180.000 δραχμές το μήνα. Υπ' όψιν επίσης ότι η κυβέρνηση το 1999 ήδη μείωσε τις συντάξεις λόγω θανάτου κατά 50%. Δεν έκανε επίσης λόγο τι θα γίνει με εκείνους που βρίσκονται κοντά στα όρια συνταξιοδότησης και δεν έχουν συμπληρώσει τον ανάλογο αριθμό ενσήμων, όχι βέβαια γιατί προτίμησαν την τεμπελιά.
Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι ο πρωθυπουργός δεν έκανε καμία νύξη στο ζήτημα της υψηλής κερδοφορίας του κεφαλαίου, που ως επιστήμονας πέρα από πολιτικός δεν μπορεί να αποσυνδέει και το ζήτημα των κοινωνικών παροχών, αφού ζούμε σε συνθήκες όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι κυρίαρχη.
Με την ευκαιρία προσθέτω ότι η κυβέρνηση λέει τι θα κάνει η ίδια. Δε μας λέει όμως τι θα κάνει απέναντι στο αίτημα του ΣΕΒ να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές, και δε μας λέει αν υποχωρήσει, που έτσι φαίνεται ότι θα κάνει, ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; Οπως είναι γνωστό οι βιομήχανοι έριξαν ένα νέο πυροβολισμό ενάντια στα ασφαλιστικά ταμεία, απαιτώντας στις 18 Απριλίου το δικό τους μερίδιο από την πρωθυπουργική εξαγγελία των περίφημων 10.000. Ο φιλάνθρωπος ΣΕΒ ζήτησε επίσης τη μείωση της ασφαλιστικής εισφοράς των χαμηλότερα αμειβόμενων εργαζομένων με ταυτόχρονη μείωση της δικής τος ασφαλιστικής εισφοράς κατά 1%. Αρα το 10χίλιαρο θα το κόψει η κυβέρνηση στα δύο!
Αντίθετα, η κυβέρνηση κατέθεσε στα πρακτικά το κείμενο των προεκλογικών υποσχέσεων βάσει του οποίου προχωρά σε νέα μείωση της φορολογίας υπέρ των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου. Υπόσχεται ακόμα και επιχορηγήσεις προκειμένου να δώσει στήριξη για να εισαχθούν νέες μεγάλες επιχειρήσεις στο ΧΑΑ, να προχωρήσουν οι συγχωνεύσεις μεγάλων επιχειρήσεων ώστε να δημιουργηθούν ακόμα μεγαλύτερα μεγαθήρια που θα καταπίνουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και θα αυξήσουν την πίεση και την ένταση εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν η κυβέρνηση κάνει μια μικρή ανεπαίσθητη φοροελάφρυνση σε ορισμένα τμήματα του λαού, την ίδια ώρα προσθέτει θεαματικές έως και απλά σημαντικές φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο.
Προβλέπει φορολογικά μέτρα - κίνητρα σε επιχειρήσεις μειώνοντας στο μισό τις εισφορές της κοινωνικές ασφάλισης για τις νέες προσλήψεις, δηλαδή μια μαύρη προοπτική για τις νεότερες ηλικίες.
ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΔΕΚΑΧΙΛΙΑΡΟ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΉ ΣΑΡΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ.
Η κάλυψη των εισφορών των εργαζομένων από τον κρατικό προϋπολογισμό, πέρα από το γεγονός ότι αφορά ψίχουλα, ανοίγει μπροστά ένα νέο κίνδυνο, όχι για μας άγνωστο. Με τη ρύθμιση αυτή να κτυπηθεί η καθολικότητα και η υποχρεωτικότητα της κοινωνικής ασφάλισης, πράγμα που είναι στόχος του λεγόμενου εκσυγχρονισμού του ασφαλιστικού συστήματος. Στην ατζέντα της Βουλής είναι η δεύτερη φάση που έχει στόχο το σάρωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Σήμερα με πρόσχημα τα υπαρκτά προβλήματα του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, προβλήματα που τα γέννησε και τα διόγκωσε η πολιτική όλων των κυβερνήσεων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ακούμε ιδέες που είχαν λανσαριστεί τον περασμένο αιώνα, ειδικότερα από το 1880, όταν στη Γερμανία έγινε η πρώτη παραχώρηση της αστικής τάξης, να δώσει κάποιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης προκειμένου να αναχαιτίσει τις εργατικές διεκδικήσεις και να αποτραπούν εκρηκτικές γι' αυτήν αντιδράσεις. Τότε, όπως και τώρα, γινόταν λόγος από τους πιο συντηρητικούς και λιγότερο διορατικούς ότι η διαμόρφωση ενός ασφαλιστικού συστήματος θα εμπόδιζε το αίσθημα αυτοευθύνης του εργαζόμενου, την ευθύνη του για την παραγωγικότητα και την ανταποδοτικότητα, και ότι θα αφαιρούνταν ποσά από τις επενδύσεις προκειμένου να τονωθεί η εργασία και η άμεση κατανάλωση.
Αλλά και στη χώρα μας όταν διαμορφώθηκαν τα πρώτα σπέρματα του σημερινού ξεπερασμένου ασφαλιστικού συστήματος για το λαό, πάλι ανάλογη συζήτηση γινόταν με αφορμή τους νόμους για την κάλυψη του λαού για ασθένεια και σύνταξη το 1932 και το 1934. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε τονίσει ότι η εισφορά που πρέπει να δώσουν οι εργοδότες αποτελεί το ασφάλιστρο της γαλήνης και ησυχίας των ευπορούντων μελών της κοινωνίας.
Το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα της χώρας στηρίχτηκε αποκλειστικά σχεδόν από τις εργατικές εισφορές, και υπονομεύτηκε αποκλειστικά και μόνο από τις κυβερνήσεις και την εργοδοσία.
Το πρόβλημα των προβλημάτων σήμερα είναι ότι πάμε για προοδευτική ή μάλλον για ταχεία συρρίκνωση και ανατροπή του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης που βασίζεται στην απασχόληση, για κατάργηση κάθε έννοιας καθολικής παροχής, για μια προσπάθεια εξατομίκευσης με όρους στυγνής εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας, και για τη δημιουργία ενός ψευτοκαθολικού συστήματος ασφάλισης με ψίχουλα και λογική φιλανθρωπίας.
Λέει μάλιστα ότι δε θα αιφνιδιάσει. Είναι ψέμα, γιατί ήδη έχει ξεκινήσει η ανατροπή, και είναι γνωστά αυτά που θα επακολουθήσουν. Αλλωστε ο όνος είναι δεμένος για να μη χρησιμοποιήσω τη λαϊκή έκφραση του όρου. Δυστυχώς υπάρχει πολιτική συναίνεση με κύριο συμπαραστάτη τη ΝΔ, αλλά και γενικότερα τις πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν ότι μπορεί να συνδυαστεί η ΟΝΕ και το Μάαστριχτ με κοινωνικό πρόσωπο. Εχει στο πλευρό της η κυβέρνηση τις οργανώσεις της εργοδοσίας, και τις πανελλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Εχει στο πλευρό της τα ΜΜΕ, τα οποία με ελεγχόμενο τρόπο θα προβάλλουν τις διαφορετικές απόψεις. Θα υπάρξει ψευτοαντιπαράθεση, θα ακουστούν και διαφοροποιήσεις απολύτως ελεγχόμενες για να θεωρήσουν οι εργαζόμενοι ότι από τα πάνω γίνεται πολύ σκληρός διάλογος για την κοινωνική πολιτική, ώστε στο τέλος να φανεί ότι όλοι υποχώρησαν και ότι μέσω διαλόγου και όχι της ταξικής πάλης λύνονται τα προβλήματα.
Οταν η κυβέρνηση λέει ότι οι εργαζόμενοι θα διαλέγουν το σύστημα της ασφάλισης, εννοεί ότι οι προ του 1950 γεννηθέντες και γεννηθείσες θα μπορούν να κρατήσουν το παλιό που είναι ήδη ανεπαρκές και έχει υπονομευτεί, ενώ οι νεότερες ηλικίες μπορούν αποκλειστικά και μόνο να διαλέγουν το νέο που δεν τους διασφαλίζει τίποτε. Το βέβαιο είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων θα παρακαλεί να παραταθεί το όριο συνταξιοδότησης ώστε να βγουν με κάποια ελάχιστη έστω και ελάχιστα ανεκτή σύνταξη. Ετσι θα φανεί ώριμο φρούτο να φαγωθεί η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και η αποδοχή του τριφασικού συστήματος που στέλνει τους εργαζόμενους στην αγκαλιά των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, που θα ανεβάζουν συνεχώς τα ασφάλιστρα και θα μειώνουν τις προϋποθέσεις αποζημίωσης.
Η μεγαλύτερη απάτη συντελείται με τη σημαία της λεγόμενης πολιτικής για την απασχόληση.
Τα επόμενα χρόνια, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να συγκαλυφτεί η ανεργία με τη διανομή μιας θέσης σε 4-5 εργαζόμενους από λίγες βδομάδες έως ελάχιστους μήνες. Ακόμα και με αυτόν τον συγκαλυμμένο τρόπο, η πραγματική και σχετική ανεργία θα φουντώσει τα επόμενα χρόνια. Το θέμα της ανεργίας δεν αντιμετωπίζεται με το ψευδεπίγραφο δόγμα ότι η αύξηση του ΑΕΠ θα φέρει και αύξηση θέσεων εργασίας. Γιατί από το 1993, που σημειώνεται μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ, η ανεργία οξύνθηκε; Οι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ, που υπόσχεται η ελληνική κυβέρνηση στα επόμενα χρόνια, π.χ. κάπου - κάπου γίνεται λόγος για 5%, δεν πρόκειται να επιτευχθούν, όχι γιατί γενικά στα πλαίσια του συστήματος που ζούμε δεν είναι εφικτός στόχος, αλλά γιατί η ίδια η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, σε έναν ανισότιμο καταμερισμό, θα την εμποδίσει. Αλλά και με 5% στις σημερινές συνθήκες, η ανεργία απλώς θα μειωθεί πολύ λιγότερο από ό,τι γίνονταν πριν 30 χρόνια στην Ελλάδα με παρόμοιο ρυθμό ανάπτυξης. Η κύρια τάση θα είναι η αύξηση των ανέργων, και η επικράτηση της μερικής απασχόλησης, που σημαίνει μερική επιβίωση, μερική ζωή.
Ενα άλλο πρόβλημα είναι η μεθόδευση της κυβέρνησης, ξεκινώντας να αμείβονται οι εργαζόμενοι όχι με έναν εγγυημένο κατώτατο μισθό, αλλά με βάση την παραγωγικότητα.
Η σύνδεση δηλαδή μισθού και παραγωγικότητας, πράγμα που πρόκειται, στις δοσμένες συνθήκες που ζούμε και με τις αναδιαρθρώσεις, για μια μεγάλη, ίσως την πιο χοντροκομμένη απάτη σε βάρος των εργαζομένων. Αλίμονο, αν αυτοί πέσουν στην παγίδα αυτή. Δυστυχώς, έχει προετοιμαστεί ιδεολογικά το έδαφος από τα μέσα ακόμα της 10ετίας του '80 να επιβληθεί αυτό το σύστημα αμοιβής.
Με το "διαίρει και βασίλευε", έχουν περάσει σε ένα βαθμό αντιλήψεις ότι υπάρχει πρόβλημα τεμπελιάς, έλλειψης ενδιαφέροντος του εργαζόμενου για την εργασία του. Οτι υπάρχουν καλοί εργαζόμενοι και τεμπέληδες, άρα με το σύστημα της σύνδεσης αμοιβής με την παραγωγικότητα θα υπάρξει δικαιοσύνη, οι καλοί θα αμείβονται, οι τεμπέληδες θα αμείβονται λιγότερο.
Είναι μεγάλη η απαίτησή σας οι εργαζόμενοι να μην αισθάνονται αποξενωμένοι από το αντικείμενο της εργασίας της, σε μια κοινωνία που δυναμώνει η υπερεκμετάλλευση, σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η σήψη και η διαφθορά.
Η παραγωγικότητα στις συνθήκες που ζούμε σχετίζεται πριν από όλα με την προσπάθεια να εντατικοποιηθεί η εργασία, να φορτωθούν οι εργαζόμενοι τα πρόσθετα έξοδα που απαιτούν οι νέες τεχνολογίες και γενικότερα οι τεχνολογικοί εκσυγχρονισμοί. Η σύνδεση μισθού και παραγωγικότητας σημαίνει και εντατικοποίηση, και πρόσθετα κέρδη για τους ιδιώτες, τους καπιταλιστές, το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Βεβαίως, και δεν είμαστε αντίθετοι στις νέες τεχνολογίες. Το ζήτημα είναι, όμως, ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν γερά για να καρπωθούν την εφαρμογή τους και όχι να δεχτούν αδιαμαρτύρητα να στρέφονται εναντίον τους.
Με ποια κριτήρια κρίνεται η παραγωγικότητα του κάθε εργαζομένου, και με ποια κριτήρια κρίνεται η απόδοση, και η ποιότητα της δουλιάς του;
Εμείς δεν αναγνωρίζουμε τον τρόπο, με τον οποίο αποτιμώνται σήμερα οι ανάγκες των εργαζομένων. Δυστυχώς, όταν λέτε ανάγκες των εργαζομένων, αξία της εργατικής τους δύναμης, το μόνο που έχετε υπόψη σας είναι να μειώσετε στο κατώτατο επίπεδο τις υλικές και πνευματικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Ο τιμάριθμος, τα επίπεδα φτώχειας ορίζονται με κριτήριο τη μέγιστη κερδοφορία. Σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπως είναι οι ποιοτικές παροχές στην υγεία και στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στον ελεύθερο χρόνο, στην ανάπαυση και στην ψυχαγωγία, υπολογίζονται με εντελώς στενά κριτήρια, ίσα να επιβιώνει ο εργαζόμενος.
Τα διάφορα χρηματικά ποσά για τη δήθεν παραγωγικότητα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια επιστροφή ενός ελάχιστου ποσού από το ακόμα μεγαλύτερο μέρος της κλεμμένης εργασίας.
Ακόμα και στην περίπτωση που τα κοινοτικά κονδύλια για τη γεωργία - τα οποία δεν είναι για την τετραετία ως το 2004, αλλά ως το 2006 - διατεθούν, δεν πρόκειται παρά να οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα: Τη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής ιδιαίτερα σε προϊόντα που έχουμε ανάγκη και για την εσωτερική αγορά, αλλά και για εμπορικές συναλλαγές με άλλες χώρες, τη συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος, την εκτόπιση αγροτών από τη γη τους.
Πέρα από το γεγονός ότι τα κονδύλια αυτά είναι λιγότερα από τα προηγούμενα χρόνια, το κύριο είναι ότι κατευθύνονται κυρίως προς τους εμποροβιομηχάνους, που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές αγροτικά προϊόντα. Κύρια αποστολή των κονδυλίων αυτών είναι να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στη γεωργία και το βίαιο ξεκλήρισμα του μικρομεσαίου αγροτικού νοικοκυριού. Ηδη, δίνονται δελεαστικές χρηματοδοτήσεις για να μην καλλιεργούνται ολόκληρες εκτάσεις.
Οι ομάδες παραγωγών, που είπε ο πρωθυπουργός, και οι διεπαγγελματικές οργανώσεις είναι οι σύγχρονοι συνεταίροι των εμποροβιομηχάνων, για να υλοποιήσουν την αντιαγροτική πολιτική.
Ο νέος υπουργός Παιδείας φρόντισε πριν αλέκτορα λαλήσαι... να καθησυχάσει τη μαθητική νεολαία με τη μείωση της εξεταστέας ύλης και την πιλοτική εφαρμογή του τεστ δεξιοτήτων. Δε θα αναλύσω εδώ γιατί αυτές οι κινήσεις δεν αλλάζουν την ουσία της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Θα υπενθυμίσω ότι με μια άλλη ανακοίνωσή του, που καθορίζει τον αριθμό των εισακτέων, το υπουργείο Παιδείας προεξοφλεί ότι άλλοι 10.000 μαθητές της Γ΄ Λυκείου δε θα πάρουν φέτος απολυτήριο, αριθμός που πρέπει να προστεθεί στους 75.000 που ήδη διώχτηκαν βίαια από το Λύκειο.
Ακόμα και αυτό το μέτρο που αφορά τις εξετάσεις σχετικά με τη διδακτέα ύλη και το τεστ δεξιοτήτων, μέτρο το ξαναλέμε ελιγμού, είναι ένα θέμα αν θα παίρνονταν χωρίς να έχουν προηγηθεί οι μεγάλοι μαθητικοί αγώνες, που τόσο συκοφαντήθηκαν και ποινικοποιήθηκαν. Πάντως, δε νομίζουμε ότι η ουσία των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων ήταν για λιγότερα μαθήματα και λιγότερη προσπάθεια. Αντίθετα, οι μαθητές και οι μαθήτριες απαιτούσαν καλύτερη και σύγχρονη παιδεία, ουσιαστική δουλιά μέσα στο σχολείο, που δεν έχει καμία σχέση με το σύστημα εξετάσεων-καρμανιόλα, το οποίο θέλει να ελέγξει τη ροή των παιδιών προς τα πάνω και μόνον αυτό.
Εμφανίζεται ως κοσμογονία η σύνδεση του σχολείου με το Ιντερνετ. Αυτή καθεαυτή η σύνδεση δεν πρόκειται να λύσει ούτε το πρόβλημα του σύγχρονου αναλφαβητισμού ούτε της ανεργίας, αφού η αναπτυξιακή σας πολιτική στηρίζεται στη συνεχή ύπαρξη πλεονάσματος εργατικών χεριών και στην καθιέρωση της μερικής απασχόλησης παντού.
Η σύνδεση με το Ιντερνετ, λόγω των συγκεκριμένων δυνάμεων που το ελέγχουν, θα επιτείνει το φαινόμενο της χειραγώγησης της γνώσης, της δημιουργίας μιας ισοπεδωτικής ενιαίας σκέψης των νέων ανθρώπων. Ηδη υπάρχουν συμπεράσματα διεθνών συναντήσεων εκπαιδευτικών, που προβλέπουν ότι θα περάσει σε ένα πολύ ανώτερο επίπεδο η χειραγώγηση της γνώσης, η μονολιθικότητα στη σκέψη. Σταδιακά πάει να καταργηθεί η ζωντανή σχέση μαθητή και εκπαιδευτικού, Ο εκπαιδευτικός απλά θα είναι αναμεταδότης. Η ζωντανή διαδικασία της μάθησης θα μετατραπεί απλά σε μια παθητική χρήση των όποιων ελεγμένων πληροφοριών και ιδεών.
Ενα παράδειγμα που ήδη ζούμε σήμερα προ ΙΝΤΕΡΝΕΤ στα σχολεία: Στο μάθημα της Νεοελληνικής Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου σελίδα 96 γράφεται όσον αφορά τη στάση του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου το 1915:
"Ο βασιλιάς χωρίς να στερείται πατριωτικών κινήτρων ανέπτυξε μυστική διπλωματία εν αγνοία της κυβέρνησης, καταφεύγοντας ακόμη και σε παράνομα μέσα, π.χ., παράδοση απορρήτων διπλωματικών εγγράφων στους Γερμανούς".
Στο βιβλίο "Η εισαγωγή στο Δίκαιο και τους πολιτικούς θεσμούς", της Β΄ Λυκείου, δίνεται ο ορισμός της κοινωνίας ότι "είναι μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων με μόνιμα και συμπαγή χαρακτηριστικά"...
Εκατοντάδες παραδείγματα υπάρχουν που δείχνουν πόσο αλλοιώνεται η ιστορική πραγματικότητα, ενώ προβάλλονται μη αυστηρά επιστημονικές και αναχρονιστικές ιδέες. Τέτοια κοσμογονία επιφυλάσσει η κυβερνητική πολιτική.
Γνωρίζουμε επίσης ότι είναι στα σκαριά ένα νομοσχέδιο που υποβαθμίζει τις Ανώτατες Σπουδές στο επίπεδο της τριετούς κατάρτισης. Αναγγέλλεται επίσης ως νέο και πολύ επαναστατικό μέτρο η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, κάτι δηλαδή που επί χρόνια αποτελεί διακήρυξη και ταυτόχρονα μια ευτελιστική διαδικασία για την τιμή των όπλων. Με τη νέα αντίληψη για επιμόρφωση η διαδικασία αυτή, εντελώς αναγκαία, όπως και η διαρκής μόρφωση, ταυτίζονται με μια διαδικασία σύνδεσης του σχολείου με την αγορά της ελαστικής και πλήρως χειραγωγημένης εργασίας με όρους σύγχρονου δουλεμπορίου.
Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για ένταξη του ιδιωτικού τομέα στην εθνική πολιτική υγείας, σελίδα 104.
Σε συνδυασμό με τις αντιδραστικές ανατροπές στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο χειρότερα.
Για μας αφετηριακό πρόβλημα είναι ότι έχει διευρυνθεί η δράση του ιδιωτικού κερδοσκοπικού τομέα, και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει διάθεση να γίνει θεσμικό πλαίσιο σε βάρος του, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο, αλλιώς δεν αναβαθμίζεται η δημόσια υγεία. Σύμφωνα με στοιχεία της ICAP (βλέπε "ΒΗΜΑ" 9/1/2000) το 1998 το συνολικό μέγεθος των ιδιωτικών υπηρεσιών ανήλθε σε 188 δισ. και αυξήθηκε κατά 11% σε σχέση με το 1997. Ο "Ριζοσπάστης" στις 16/4/2000 επεξεργάστηκε στοιχεία ισολογισμών του 1999, συγκριτικά με το 1998, από ιδιωτικές μονάδες υγείας και φαρμακοβιομηχανίας και προκύπτει αύξηση κερδών μέχρι και 213% για τους κλινικάρχες και μέχρι 466% για τους φαρμακοβιομηχάνους. Και ενώ η κυβέρνηση έχει υποκλιθεί πλήρως στον κερδοσκοπικό επιχειρηματικό τομέα, έχει σφίξει τη θηλιά στο μαχόμενο γιατρό που έχει ένα μικρό ιατρείο στη συνοικία και ο οποίος αντικαθιστά τον οικογενειακό γιατρό, με καθηλωμένη την αμοιβή.
Τα πιράνχας που ανακάλυψε ο νέος υπουργός Υγείας δε βρίσκονται μέσα στους εργαζομένους. Πριν απ' όλα βρίσκονται στον ιδιωτικό κερδοσκοπικό τομέα. Αλλωστε τα δυσάρεστα με τα "φακελάκια", που βεβαίως τα καταδικάζουμε και δεν υπάρχει κανένα άλλοθι, τα γνωρίζετε χρόνια. Αν δεν ήταν και αυτά δε θα είχε τέτοιο πρόβλημα ο συνδικαλισμός στο χώρο δουλιάς. Η χρηματοδότηση των δημοσίων νοσοκομείων είναι φθίνουσα. Η κυβέρνηση, ως γνωστόν, έχει μεταθέσει τη λειτουργία των νοσοκομείων, πλην της μισθοδοσίας, στα ασφαλιστικά ταμεία. Η περίθαλψη του ΙΚΑ επιβαρύνθηκε 55-60%. Οσον αφορά στις περίφημες προσλήψεις, η κυβέρνηση εντάσσει σε αυτές τις ολιγόμηνες συμβάσεις που μόνο την ομηρία υπηρετούν και την εκλογική πελατεία.
Μπορεί να υπερηφανεύεται η κυβέρνηση για τις 700 κλίνες που ανακαίνισαν σε 5 νοσοκομεία της Αττικής, όμως αυτές μάλλον προορίζονται για υπενοικίαση στα λεγόμενα ευγενή Ταμεία, πράγμα που το ανέφερε και ο κ. Σκανδαλίδης, ή θα γίνουν οι ιδανικοί παρτενέρ της ιδιωτικής ασφάλισης, όπως έγραψε ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Μάνος Ματσαγιάννης σε περιοδικό.
Κομπορρημονεί η κυβέρνηση για τα 45 κέντρα πρόληψης κατά των ναρκωτικών, όταν έχει βάλει οικονομική θηλιά στις κοινότητες του ΚΕΘΕΑ και έχει οδηγήσει σε απόγνωση τους εργαζομένους στον ΟΚΑΝΑ.
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες η κυβέρνηση τα μετέβαλε σε προεκλογικά πειραματόζωα, καθώς προκήρυξε θέσεις πριν τις εκλογές που πρέπει να επαναπροκηρυχτούν μετεκλογικά.
Εννοείται ότι τις καταψηφίζουμε. Οπως και πριν, τώρα ακόμα περισσότερο οι εξελίξεις θα καθοριστούν από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, από τη συσπείρωση και συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που είναι στο στόχαστρο, από τη διαμόρφωση ευρύτερων μετώπων πάλης κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Σήμερα απαιτείται και η άμυνα στις νέες επιθέσεις, γιατί δίχως άμυνα θα τα πάρουν όλα. Το κυριότερο όμως είναι η αντεπίθεση σε εθνικό πεδίο, η ανάπτυξη περισσότερων και νέων πρωτοβουλιών για περιφερειακή και πανευρωπαϊκή αντίσταση.
Οσο στην οικονομία και στην πολιτική ζωή κυριαρχούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, δεν υπάρχει ελπίδα για σοβαρές αλλαγές και λύσεις. Η αντίσταση-αντεπίθεση μπορεί να φέρει κάποια άμβλυνση στα προβλήματα, δεν το υποτιμούμε καθόλου, το θέμα όμως είναι η ριζική πολιτική αλλαγή που δε θα έρθει ουρανοκατέβατη, αλλά θα προετοιμάζεται μέσα από τη δράση και την ταξική πάλη.