Πρόκειται για Φαρισαίους που έγιναν διανοούμενοι, όταν ανακάλυψαν ότι πάνω στους ώμους τους κυκλοφορεί ελεύθερα ένα κεφάλι. Πίστεψαν και πιστεύουν πως το κεφάλι αυτό είναι η επιτομή της παγκόσμιας σκέψης και ως εκ τούτου δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εργάζονται ακαταπαύστως για την προτομή τους.

Οι κύριοι αυτοί τρέφονται πάντοτε με ό,τι παίζει πρώτο στην επικαιρότητα. Τους βλέπεις παντού. Τρέφονται από τις σάρκες της «17 Νοέμβρη», αλλά ταυτόχρονα και με τους ιδεολογικούς λεγόμενους αντιπάλους τους, τους σταλινικούς. Σε ποιους λένε την αλήθεια; Σε κανέναν. Γιατί αυτό το απαγορεύει ρητά η άγρα των πελατών.

Η ζωή είναι σκληρή μαζί τους. Αναγκάζονται για τη διάδοση της μίας, αγίας και μοναδικής σκέψης τους να χτυπάνε πόρτες, με τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση. Κι όσο ο μισθός - από κάποιο πανεπιστήμιο συνήθως - πέφτει σταθερά, τόσο πιο πολύ ξεσαλώνουν, δυναμώνοντας τη φωνή τους σαν σοπράνο σε άδειο ακροατήριο. Ζώντας για τη δημοσιότητα, αναγκάζονται να πετάνε μαργαριτάρια του τύπου: «Αφήστε το σοσιαλισμό, εμείς περνάμε κατευθείαν στον κομμουνισμό» και άλλα παρόμοια ηχηρά, προκαλώντας γέλια που συνοδεύονται από χασμουρητά. Είναι κακομοίρηδες μπροστά σε κάθε δράση, αλλά αν πρόκειται για ομιλίες και γιορτές είναι πρώτοι. Ακίνδυνοι και φαφλατάδες για το Σύστημα, κουραστικοί και πληκτικά προβλέψιμοι για μας, αφού για το σκοπό τους διεκδικούν και τη δική μας φιλία.

Την καλύτερη συμβουλή για το είδος αυτό των «φίλων» την έδωσε ο Κάρολος Μαρξ: «Η κριτική δεν εξαιρεί κανέναν και πρέπει να κατευθύνεται περισσότερο ενάντια στους αυτόκλητους φίλους μας, παρά ενάντια στους δηλωμένους εχθρούς μας».