Τα χέρια στο κεφάλι με τους αγκώνες στο τραπέζι έχουν ματώσει: «Πάλι δε βγαίνουμε.., τα κέρατά μας τα βερνικωμένα...».

Κοιτάζεις τον καθρέφτη να βρεις τι σε βαραίνει και όταν σου μιλάει ο εργοδότης έχεις σκυμμένο το κεφάλι! Να τα πάλι... στέκονται «περήφανα». Ετσι, όταν τα βλέπεις καθημερινά στον καθρέφτη σου τα συνηθίζεις, τα οικειοποιείσαι, τα θεωρείς δικά σου (όπως στην ταινία «Tο λάθος το να είσαι Eβραίος», μόνο που εκεί ήταν σε μορφή γυαλιών). Δεν είναι όμως δικά σου. Αλλοι σου τα έχουν βάλει και γι' αυτό άλλοι στα «καλλωπίζουν». Στα μικραίνουν ή σου τα «ομορφαίνουν» όταν στοιχειωδώς αντιδράς, στα μεγαλώνουν όσο δε μιλάς και συναινείς σε όσα κάνουν. Αλλά δε θα σε αφήσουν ποτέ να δεις τον ήλιο κατάματα, δεν πρόκειται να σε αφήσουν να γίνεις άνθρωπος με το «α» κεφαλαίο (όπως λέει και ο Γληνός). Αυτό δε θα στο χαρίσουν ποτέ! Πρέπει να το κερδίσεις!

Είναι ίδια με αυτά των παλιών σκλάβων. Είναι τα σύγχρονα δεσμά και αλυσίδες. Είναι αυτά που σου πιπιλίζουν το μυαλό και σου φυτεύουν σκέψεις αλλότριες και ξένες σε σχέση με αυτό που ήσουν κάποτε. Κοιτάζεις το παρελθόν και δεν μπορείς να σε βρεις... ήσουν και συ κάποτε στο δρόμο με μακριά μαλλιά με μια μπλούζα του «Che» με μια σημαία στον ώμο και πήγαινες κόντρα στο ρέμα... Ναι, αλλά τότε ήταν αλλιώς, θα πεις! Τώρα δεν είμαι μόνος, έχω υποχρεώσεις.

Σωστά! Εχεις και δικαιώματα και κυρίως μια ζωή να ζήσεις όπως τη θέλεις εσύ και όχι όπως θέλουν οι άλλοι.

Γι' αυτούς, για μας, για τα παιδιά μας να σπάσουμε τις αλυσίδες, να ξεριζώσουμε τα κέρατα και να πορευτούμε τον όμορφο δρόμο του αγώνα. Δεν είμαστε μόνοι μας, δε θα είμαστε μόνοι μας, είναι χιλιάδες, θα γίνουν πολλοί περισσότεροι.

Οχι άλλη ανοχή στην ανέχεια! Ολοι μαζί να πούμε OXI στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στον πόλεμο! Να πορευτούμε στο δρόμο που άνοιξε το μεγαλειώδες συλλαλητήριο του ΚΚΕ!