Associated Press

Ούτε στιγμή η κυβέρνηση Καραμανλή δεν ταλαντεύτηκε για το αν θα συμμετέχει ή όχι, ούτε λεπτό δεν πέρασε από το μυαλό των στελεχών της το εύλογο ερώτημα «τι δουλιά έχουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις» σε έναν κατακτητικό πόλεμο των ΗΠΑ και του κράτους - τρομοκράτη που έχουν δημιουργήσει στην περιοχή, του Ισραήλ, για τον «εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής». Ισα - ίσα όλη η έγνοια και η αγωνία της κυβέρνησης ήταν «μη βρεθεί έξω από το παιχνίδι» και «χάσει την ευκαιρία».

Αυτό ακριβώς το μήνυμα μετέδωσε ο Κ. Καραμανλής στη μία και μοναδική δήλωση που έχει κάνει μέχρι τώρα για τον νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή: «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να συμβάλει ενεργά, ουσιαστικά, εποικοδομητικά σε όλες τις επιβεβλημένες ενέργειες της διεθνούς κοινότητας».

Ηταν τέτοια η ζέση και η προθυμία της κυβέρνησης για συμμετοχή στις «διεθνείς πρωτοβουλίες» στη Μέση Ανατολή, περιλαμβανομένης και της συμμετοχής σε στρατιωτική επέμβαση, ώστε κλήθηκε, έστω και την τελευταία στιγμή και μετά από δικά της παρακάλια, από τους διοργανωτές της ιμπεριαλιστικής σύναξης της Ρώμης. Η σημαντικότερη απόφαση που πάρθηκε εκεί, ως γνωστόν, ήταν η προετοιμασία για την αποστολή μιας πολυεθνικής στρατιωτικής δύναμης.

Η θέση της κυβέρνησης για άμεση κατάπαυση του πυρός αυτοαναιρείται και ακυρώνεται από το δεύτερο σκέλος της που συνδέεται με τους όρους για μια μόνιμη ειρήνη στη Μ. Ανατολή, που σχεδόν ταυτίζονται με τους όρους που θέτει και η Κ. Ράις («άμεσος αφοπλισμός των παραστρατιωτικών οργανώσεων» - διάβαζε Χεζμπολάχ - «άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση των αιχμαλώτων στρατιωτών» - εννοείται των Ισραηλινών και όχι βέβαια της μισής κυβέρνησης της Χαμάς ή των 8.500 πολιτικών κρατουμένων στο Ισραήλ).

Στην πράξη η κυβέρνηση είναι «ενσωματωμένη» στην πολιτική των ΗΠΑ για μια «νέα Μέση Ανατολή», η οποία, όπως διευκρίνισε η Κ. Ράις, επιβάλλει να μη σταματήσει ο πόλεμος στο Λίβανο αν πρόκειται να επιστρέψει η περιοχή στην προηγούμενη κατάσταση.

Από την άλλη η κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει ή να έρθει σε κραυγαλέα αντίθεση με τα φιλειρηνικά αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας. Επιχειρεί λοιπόν να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, δηλώνοντας ότι είναι «πολύ πρόωρο ακόμα» το θέμα της συμμετοχής σε πολυεθνική στρατιωτική αποστολή στο Λίβανο και πως τάχα μελετά τους όρους και τις προϋποθέσεις, καθώς και τη νομιμοποίηση που θα έχει. Στο πλαίσιο αυτό εμφανίζεται πρόθυμη να συμμετάσχει αν υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ εκφράζει την προτίμησή της σε μια αποστολή «τύπου Αφγανιστάν», να συμμετέχει δηλαδή με μη μάχιμες μονάδες, όπως υγειονομικό, μηχανικό, πολεμικό υλικό, ελικόπτερα κ.ά..

Επιπλέον θα προτιμούσε μια συμμετοχή σε δήθεν «ειρηνευτική δύναμη», αλλά δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συμμετέχει ακόμα και αν είναι δύναμη ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση πάντως συμμετέχει με «ιδέες» και «προτάσεις» σε όλες τις διαβουλεύσεις που γίνονται μεταξύ των δυτικών κυβερνήσεων και πρώτα και κύρια με τις ΗΠΑ για την προετοιμασία της στρατιωτικής δύναμης κατοχής που σχεδιάζεται να σταλεί. Μια τέτοια «ιδέα», σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου του ΥΠΕΞ Γ. Κουμουτσάκο, είναι η στρατιωτική δύναμη να είναι «υποστηρικτική της κυβέρνησης του Λιβάνου», πράγμα που αναδεικνύει ως πρώτη αποστολή της τη διάλυση των «παραστρατιωτικών οργανώσεων» (Χεζμπολάχ)...

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προβάλλει έντονα τη δραστηριότητά της στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Δεν πείθει όμως ότι πρόκειται για μια ανιδιοτελή και χωρίς ανταλλάγματα προσφορά. Αντίθετα, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν, ότι είναι ενταγμένη στη λογική της επέμβασης και επιχειρείται να εξαργυρωθεί ποικιλοτρόπως. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ντόρα Μπακογιάννη έκανε λόγο για «πολιτική ανθρωπιστικής παρουσίας»... Δεν πρέπει να διαφεύγει εξάλλου ότι η κυβέρνηση ψήφισε τον περασμένο Απρίλη υπέρ της διακοπής της ανθρωπιστικής βοήθειας της ΕΕ προς την Παλαιστίνη, που οδήγησε στα πρόθυρα λιμοκτονίας τον παλαιστινιακό λαό, προκειμένου να πιέσει την καθ' όλα δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς να αποκηρύξει την «τρομοκρατία»...

Η κυβέρνηση γνωρίζει άριστα τι σημαίνει στην πράξη το όραμα των ΗΠΑ για «νέα Μέση Ανατολή» και πώς επιχειρείται να υλοποιηθεί μέσα από τον πόλεμο του Ισραήλ στο Λίβανο και την Παλαιστίνη, σ' αυτή τη φάση. (Για την επόμενη φάση έχουν ήδη «στοχοποιηθεί» Ιράν και Συρία). Δε διστάζει όμως να εμπλέκεται σε τέτοιους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, ακριβώς γιατί έτσι πιστεύει ότι υπηρετούνται τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας για συμμετοχή της μοιρασιάς της λείας του πολέμου, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική που εφάρμοσαν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η φιλοπόλεμη δράση της τη φέρνει απέναντι από τα φιλειρηνικά αισθήματα και συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Ας είναι σίγουροι, ότι αργά ή γρήγορα, αυτή η αντίφαση θα ξεπεραστεί...

Η τακτική του ΠΑΣΟΚ και οι διάφορες δηλώσεις και ανακοινώσεις του προέδρου του και άλλων στελεχών, για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, αποτυπώνει την πολιτική και την εν γένει στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Μια στάση αποδοχής και υιοθέτησης της νεοταξικής στρατηγικής, πράγμα που εκφράζεται ξεκάθαρα στις τοποθετήσεις του Γ. Παπανδρέου υπό την ιδιότητα και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Η στάση αυτή κατά περίπτωση «στολίζεται» με διάφορες επιμέρους παρατηρήσεις κυρίως για εσωτερική κατανάλωση.

Αυτές οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι κάτι καινούριο αλλά αποτελούν συνέχεια της στάσης του κατά τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και στους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, όπου παρείχε πλήρη υποστήριξη στις αμερικανονατοϊκές δυνάμεις εισβολής, ενώ έβαλε ενεργά την Ελλάδα στο δόγμα περί «αντιτρομοκρατικού πολέμου» με τη συμμετοχή ελληνικών πολεμικών πλοίων και άλλων μέσων στις πολεμικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, στην Αραβική θάλασσα και τον Ινδικό ωκεανό. Στο στρωμένο αυτό έδαφος από το ΠΑΣΟΚ, ήρθε να περπατήσει η κυβέρνηση της ΝΔ, δείχνοντας πως και τα δύο κόμματα συμφωνούν στις στρατηγικές επιλογές για την πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα.

Η τελευταία έξαρση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας με τις ισραηλινές επιδρομές στο Λίβανο και την Παλαιστίνη, λειτούργησε σαν προβολέας για να φωτίσει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Ετσι λοιπόν, ξεκίνησε, τις πρώτες μέρες της κρίσης, με την τακτική των ίσων αποστάσεων από το θύτη Ισραήλ και τα θύματά του Λιβανέζους και Παλαιστίνιους, αναπαράγοντας την πολιτική γραμμή που εκπορευόταν από τις ΗΠΑ και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, για να την αναπροσαρμόσει στην πορεία όχι αλλάζοντας πολιτική αλλά για να είναι πιο εύπεπτη στο εσωτερικό της χώρας καθώς οι εικόνες που έρχονται από το πολεμικό πεδίο είναι καταλυτικές.

Κοινός παρονομαστής των διαφόρων παραλλαγών της στάσης του ΠΑΣΟΚ, είναι η συστηματική προσπάθεια του προέδρου του και των άλλων στελεχών για μη ξεκάθαρη καταγγελία του Ισραήλ. Εμφανίστηκε λοιπόν την Πέμπτη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σαν να μην ξέρει τίποτα για το έγκλημα, για το ποια είναι τα πραγματικά αίτια των όσων συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και αναφερόμενος στον θάνατο των τεσσάρων κυανόκρανων από την ισραηλινή επίθεση κατά του παρατηρητηρίου του ΟΗΕ, είπε ότι «η διεθνής κοινότητα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν κατάφερε να συμφωνήσει σε αυτονόητη απόφαση η οποία να καταδικάζει αυτήν την πράξη» και πως αυτό «κάνει τον καθένα να αναρωτιέται ακόμα περισσότερο για το μήνυμα που στέλνει η διεθνής κοινότητα, για το ποια συμπεράσματα πρέπει να βγάλουν οι λαοί του κόσμου και ο κάθε πολίτης». Αν όμως ο παλαιστινιακός λαός και οι Λιβανέζοι έπρεπε να βγάλουν συμπεράσματα απ' αυτά που έχει πει και κάνει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα 'πρεπε να μην αντιστέκονται για να οικοδομηθεί η «Νέα Μέση Ανατολή».

Σε άλλο δε σημείο επισήμανε ότι «αυτές τις μέρες κρίνεται η αξιοπιστία της διεθνούς κοινότητας, με τις πράξεις της, με τις παραλείψεις της, με τις αποφάσεις που παίρνονται ή δεν παίρνονται από αυτήν». Ομως, σε πολλές από τις αποφάσεις της «διεθνούς κοινότητας» που δημιούργησαν το πλαίσιο δράσης του Ισραήλ («αντιτρομοκρατικός πόλεμος», «προληπτικός πόλεμος», «εκδημοκρατισμός Μέσης Ανατολής») συμμετείχε και ο ίδιος στη λήψη τους είτε στα όργανα του ΝΑΤΟ είτε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών και στο ίδιο πλαίσιο κινείται σαν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Αλλά αξίζει να θυμίσουμε τι έλεγε τις πρώτες μέρες των Ισραηλινών επιδρομών. Ειδικά μετά τη συνάντηση που είχε με αντιπροσωπεία γυναικών από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Αφού εξέφρασε την ανησυχία του, ζήτησε την απελευθέρωση των Ισραηλινών στρατιωτών που κρατούνται όμηροι, υιοθετώντας την προπαγάνδα των εισβολέων.

Σε επόμενη φάση και αφού είχε μεσολαβήσει η διάσκεψη της Ρώμης, μίλησε για τον «ανθρώπινο πόνο» χωρίς να κατονομάσει αυτούς που τον προκαλούν. «Πέρα, είπε, από την ανάγκη άμεσης εκεχειρίας, υπάρχει και η ανάγκη αντιμετώπισης του ανθρώπινου πόνου», σύμφωνα με τα υποκριτικά ευχολόγια όσων συναντήθηκαν την Τετάρτη στη Ρώμη. Και ανάμεσα στα άλλα ζήτησε «να υπάρξει ένας κώδικας συμπεριφοράς από τις δυο πλευρές, ούτως ώστε να καταστεί βιώσιμη μια εκεχειρία». Με άλλα λόγια αυτό που λέει και η Κοντολίζα Ράις για «διαρκή εκεχειρία» δηλαδή επιβολή των όρων του Ισραήλ.

Οσο δε για το θέμα της αποστολής «ειρηνευτικής δύναμης», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ότι «σε μια δεύτερη φάση και εφόσον υλοποιηθούν τα παραπάνω, κρίνεται απαραίτητη η αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων κατόπιν συμφωνίας των δυο πλευρών (Ισραήλ - Λιβάνου), την οποία συμφωνία θα πρέπει να αποδεχτεί και η Χεζμπολάχ». Δηλαδή πλήρης υιοθέτηση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για «ειρηνευτικές» δυνάμεις κατοχής.

Εξίσου αποκαλυπτική είναι και η τοποθέτηση στη Βουλή των εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ κατά τη σχετική συζήτηση του θέματος της αποστολής «ειρηνευτικής δύναμης». Ενδεικτικά ο Ανδρέας Λοβέρδος άσκησε στην ουσία πίεση στην κυβέρνηση για την περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Μέση Ανατολή. Επίσης οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όπως εξάλλου και της ΝΔ, επικέντρωσαν στο θέμα της απελευθέρωσης των Ισραηλινών στρατιωτών και του αφοπλισμού της Χεζμπολάχ.