Για το στρατηγικό στόχο, νομίζω πως, δεν υπάρχει πρόβλημα. Τουλάχιστον ως προς τα γενικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης κοινωνίας που «ονειρευόμαστε» σε αρμονία με το υπόλοιπο γήινο περιβάλλον. Ο στόχος αυτός είναι, πιθανά, εκείνο που διαπερνά ως κόκκινη κλωστή όλα τα μέλη του Κόμματος - κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο (και όχι μόνον, προσθέτω εγώ), ειρήνη, δικαιοσύνη, ολόπλευρη (;) ανάπτυξη της προσωπικότητας όλων κλπ.

Το κατά πόσον είναι δυνατόν αυτό να επιτευχθεί στο ορατό μέλλον, ακόμη και αν όλες οι προϋποθέσεις που αναφέρουν οι κλασικοί της «κοσμοθεωρίας» μας υπάρχουν είναι ένα άλλο ζητούμενο. Αν, δηλαδή, υπάρχει ένα «τέλος της ιστορίας» με τη δημιουργία ενός κομμουνιστικού παγκόσμιου χώρου. Δεν αναιρείται όμως ούτε στο ελάχιστο η διαπίστωση ότι τα κομμουνιστικά ιδεώδη είναι ό,τι ομορφότερο και άξιο για δράση έχει προσφερθεί σε μας σε ολόκληρη την ιστορική περίοδο της ανθρωπότητας.

Αρκεί, όμως, το συναίσθημα, η συγκίνηση που δημιουργεί η (φανταστική) εικόνα μιας τέλειας κοινωνίας, για να μας εφοδιάζει με εκείνες τις γνώσεις και τα μέσα, για να δρούμε έτσι ώστε να την πραγματώσουμε; Ασφαλώς όχι. Οπως, επίσης, δε φτάνει η πίστη στο «δίκιο του αγώνα μας» και στη «νομοτέλεια» της έλευσης της κομμουνιστικής κοινωνίας για να δράσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση με επιτυχία.

Τα παραπάνω είναι άξια χαρακτηριστικά που, ιδιαίτερα σε αντίξοες συνθήκες, παίζουν σημαντικό ρόλο σε κάθε αντιπαράθεση με τις αντιδραστικές δυνάμεις, και η ιστορία των λαϊκών κινημάτων και μέσα σε αυτά, των κομμουνιστικών είναι γεμάτη από υπέροχα παραδείγματα. Χρειάζεται όμως και κάτι άλλο. Γνώση - παιδεία - «καλλιέργεια». Χρειάζεται θεωρία που να καθοδηγεί την πράξη και που τα αποτελέσματα της πράξης να ανατροφοδοτούν και να «διορθώνουν - εμπλουτίζουν» τη θεωρία για συνέχιση των πράξεων, έως ότου επιτευχθεί το ζητούμενο, που θα οδηγήσει σε νέο κύκλο θεωρίας - πράξης. Και βέβαια αν κανείς προσπαθήσει να περιγράψει τι αποτελεί ένα σύγχρονο σύστημα γνώσεων ικανό να μπορεί ο κάτοχός του να ερμηνεύει αυτά που συμβαίνουν γύρω του, στη φύση, στην κοινωνία, στον εαυτό του (πώς σκέφτεται, δρα, αποτιμά τις πράξεις του κλπ.) πώς αλληλεπιδρά με το κατά γενική ομολογία απάνθρωπο σύγχρονο καπιταλιστικό περιβάλλον, τότε αρχίζουν τα δύσκολα.

Κι αυτό γιατί οι αντιφάσεις - αντιθέσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν - συντεθούν σε μια νέα κατάσταση είναι πολλές, πολύπλοκες και ο «αντίπαλος» έχει την υπεροχή.

Συχνά - πυκνά αναφερόμαστε, και σε επίσημα κείμενα και σε καθημερινές συζητήσεις για την «επιστημονική θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού», για «επιστημονικό σοσιαλισμό» κλπ. Δε θα επιχειρήσω κάποια ανάλυση, αλλά πολύ φοβούμαι ότι δεν εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα αναφερόμενοι στα παραπάνω. Μάλιστα, επειδή υπάρχει μεγάλη ασάφεια, επειδή η συσσωρευμένη εμπειρία (πράξη) τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχει συνοδευτεί με την απαιτούμενη θεωρητική δουλιά, ώστε να επαληθευτούν, να εμπλουτιστούν ή, αν είναι αναγκαίο, να τροποποιηθούν επιμέρους κάποιες πλευρές του κεντρικού κορμού της χρησιμοποιούμενης πολιτικής - κοινωνικής - οικονομικής θεωρίας (δηλ. αυτής που γενικά λέμε Μαρξισμός-Λενινισμός) παρατηρείται το φαινόμενο ή να αποδέχονται κάποιοι το Μ-Λ με πίστη και όχι γνώση, ή να υπάρχει σύγχυση και αδυναμία κατανόησης.

Το πρόβλημα επιτείνεται με τη συλλήβδην απόρριψη όποιων εργασιών έγιναν από ανθρώπους εκτός κομ. Κομμάτων (του δικού μας ή συμφωνούντων αλλά όχι π.χ. του Κ.Κ Κίνας ή Ιταλ. - Γαλ. κλπ.) και με την άκριτη αποδοχή εργασιών εκπορευομένων από τη Σοβιετική Ενωση και ορισμένες άλλες σοσιαλιστικές ευρωπαϊκές χώρες.

Σίγουρα κυκλοφόρησε και θα κυκλοφορεί πολύ σκουπίδι και από επαγγελματίες αντικομμουνιστές στην υπηρεσία του κεφαλαίου και μυστικών υπηρεσιών, και από μαρξολόγους με προκατασκευασμένα συμπεράσματα, και από ιδεολογικούς αντιπάλους, αλλά και από μέλη Ακαδημιών Επιστημών Σοσ. Χωρών που εμφάνιζαν τις όποιες ενέργειες του Κόμματος και του κράτους ως θεωρητικά στηριζόμενες στην «επιστημονική θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού» και τον εκάστοτε ΓΓ της ΚΕ ως γνήσιο θεωρητικό συνεχιστή των μεγάλων κλασικών μας. Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα έχει καθυστερήσει υπερβολικά στη θεωρητική επεξεργασία των τρεχουσών καταστάσεων. Σίγουρα τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι αντιφάσεις τεράστιες. Ας μεθοδεύσουμε λοιπόν τη δουλιά μας με επίγνωση και των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων μας.

Ποια είναι τα δεδομένα;

1. Ο αντίπαλος έχει στη διάθεσή του και χρησιμοποιεί τεράστια μέσα χειραγώγησης των ανθρώπων (όχι λαϊκών μαζών!) και με επιστημονικό πραγματικά τρόπο και με καταναγκαστικό.

2. Οι κομμουνιστές ζουν, εργάζονται (ή όχι), στις αντιανθρώπινες συνθήκες που αναγκάζονται να βρεθούν, όπως η τεράστια πλειοψηφία των μη κομμουνιστών. Και στον ένα ή άλλο βαθμό επηρεάζονται από αυτές τις συνθήκες (αξίζει να μελετηθεί ουσιαστικά αυτό το φαινόμενο και να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα).

3. Η ανθρώπινη «φύση», προϊόν και κοινωνικών και βιολογικών (γενετικών) διεργασιών, έχει προϊστορία περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια και απαιτείται συνεχής επιστημονική ενασχόληση, ώστε να μάθουμε για το πώς επηρεάζεται η συμπεριφορά από το βιολογικό παράγοντα και, κυρίως, πώς μεταβάλλεται από το πλέγμα των κοινωνικών συνθηκών.

4. Και αυτά σε βάθος χρόνου!

5. Είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσουμε την τάχιστη ανατροπή - κατάρρευση των κυβερνήσεων της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσ. χωρών το 1989 -'91. Οι προσπάθειες ασφαλώς πρέπει να συνεχιστούν και μέσα στις ίδιες αυτές χώρες και από τους έξω (όπως το ΚΚΕ). Ομως πρέπει να μεθοδευτεί σωστά. Απλή παρατήρηση, ή, υποκειμενική εκτίμηση επιλεγμένων γεγονότων φορτισμένη με την εκ των προτέρων συμμετοχή μας στην αποδοχή απόψεων που πρέπει να αναθεωρήσουμε δε βοηθούν στην αντικειμενική καταγραφή. Η διαλεχτική μας λέει ότι η συσσώρευση κάποιας ποσότητας οδηγεί σε αλλαγή της ποιότητας. Πόσον καιρό συσσωρεύονταν τα αρνητικά φαινόμενα; Ας μην ξεχνάμε ότι σε οποιαδήποτε κατάσταση οι άνθρωποι παίρνουν τα θετικά ως δεδομένα και γκρινιάζουν για τα αρνητικά. Αλλά το ερώτημα που «καίει» πολλούς είναι ΓΙΑΤΙ οι λαοί δεν υπερασπίστηκαν το σύστημά τους; Γιατί παρέμενε μόνο στο 10% του λαού ως μέλη του ΚΚΣΕ;

6. Είναι καιρός να ανασκουμπωθούμε όλοι (όσοι θέλουν). Με βάση τις καταστατικές μας αρχές και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ να προωθηθεί ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ακόμα περισσότερο η ουσιαστική δημοκρατία, να αξιοποιηθούν καλύτερα όλα τα μέλη του Κόμματος, ανάλογα με τις διαθέσεις τους, χωρίς αποκλεισμούς, να γίνει ελκυστική και ευπρόσδεκτη η ιδιότητα του κομμουνιστή.

7. Την απάντηση γιατί οι θέσεις μας δεν έχουν εκείνη την απήχηση που οι αντικειμενικές συνθήκες προσδιορίζουν (εκφρασμένη στα εκλογικά αποτελέσματα εθνικών/εοκικών εκλογών, δημοτικών, συνδικάτων κλπ.) ας μην προσπαθήσουμε να τη βρίσκουμε πάντα στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης, στους ριψάσπιδες και αλλού. Αυτοί κάνουν τη δουλιά τους! Ας γίνουμε εμείς συνεπέστεροι, πιο ευέλικτοι, πιο δουλευτάδες για απόχτηση γνώσεων και συμμετοχή στα κοινά και λιγότερο σίγουροι ότι τα ξέρουμε όλα.

8. Ο αγώνας αυτός θα είναι δύσκολος αλλά είναι μονόδρομος.

Πάτρα

Αντίθετα, η εμβάθυνση - αφομοίωση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της δράσης, καθημερινό μέλημα, άρα πιο αποφασιστικά θα πρέπει να ενταχθεί στη λειτουργία των οργάνων (ιδιαίτερα στις ΚΟΒ - ΟΒ), για να μπορέσουν να «ξεφύγουν» από την απαρίθμηση των καθηκόντων, το καθήκον της στιγμής και να παίξουν το σύνθετο ρόλο τους, πράγμα αλληλένδετο με την ικανότητα του Κόμματος να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις που η ίδια η ζωή θέτει. Η σύνθεση, άλλωστε, των καθηκόντων είναι αναγκαία και αν με τέτοιους όρους δώσουμε τη μάχη, θα έχουμε αποτελέσματα μετρήσιμα: στην οικοδόμηση, διακίνηση «Ριζοσπάστη», κ.ά. και στο κίνημα. Στη μάχη π.χ. των βουλευτικών εκλογών στην Κορινθία, είχαμε άνοδο στην προπαγάνδα, στη μαζική δουλιά γενικότερα, στο βαθμό όμως που αυτό συνδέθηκε με συγκεκριμένη δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο, -και σε πρώην κ. μ.- είχαμε ανάλογα θετικά και συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Πιο καθαρά μπαίνει από τις Θέσεις ότι η δοσμένη βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού - που εκφράζεται με επιθετικότητα, όξυνση των αντιθέσεων και αντιφάσεων κτλ. - είναι η γενεσιουργός αιτία της αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της Ε.Τ. παγκόσμια και στη χώρα μας και όχι ο αρνητικός συσχετισμός, που οπωσδήποτε επιδρά και μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, όταν οι μάζες με τη διαφώτιση και καθοδήγηση του Κόμματος μετατρέπονται σε υλική δύναμη. Η ιδεολογικοπολιτική δράση, κατά συνέπεια, του Κόμματος - του κάθε Κόμματος Νέου Τύπου - δεν καθορίζεται με βάση τις αδυναμίες, τις δυσκολίες κτλ., αλλά με βάση την επιστημονική μελέτη της αντικειμενικής πραγματικότητας που εξελίσσεται και στο βαθμό που αυτό κατακτάται από το σύνολο των μελών, εξασφαλίζεται ενιαία αντίληψη και στάση. Πρέπει να σημειωθεί: α) η ορθότητα των εκτιμήσεων του 15ου επιβεβαιώθηκε, γεγονός που ατσαλώνει, από τη μια, τη γραμμή ρήξης - σύγκρουσης - ανατροπής και, από την άλλη, την πειθαρχία και επαγρύπνηση και β) όλο και περισσότερο κατακτάται στο Κόμμα η ικανότητα της πρόβλεψης, επιπλέον όπλο στην επαναστατική πάλη. Στο όνομα των δυσκολιών, δεν επιτρέπεται να παραιτούμαστε από τις καταστατικές αρχές, να κάνουμε εκπτώσεις στην πολιτική μας, να κρίνουμε την πραγματικότητα κατά το δοκούν. Οσο, π.χ., και να αναβαθμιστούν τα Μ. Μ. Διαφώτισης του Κόμματος, που οπωσδήποτε παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της συνείδησης, δεν πρόκειται να κινητοποιήσουν την Ε. Τ. και τη νεολαία, και δεν μπορεί να αποτελεί το κυρίαρχο στη σκέψη των κ. μ., γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ μέσα και έξω από τα σχολεία ήταν αυτές που κινητοποίησαν τους μαθητές και όχι ο (καλός ή κακός) «902» TV.

Διευκρινίζεται καλύτερα στη Θέση 20 η σχέση Προγράμματος και Μετώπου και γίνεται καθαρό πως λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία αποτελούν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Εδώ, κατά την άποψή μου, - και έως τη θέση 34 - θα πρέπει να σταθούν οι παρατηρήσεις - με βάση την κοσμοθεωρία μας - για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, ώστε να μπορέσουμε πιο ολοκληρωμένα και επιστημονικά τεκμηριωμένα να στηρίξουμε τη διέξοδο που εμείς δίνουμε. Η επεξεργασία πάνω σ' αυτό το ζήτημα και η πρόταση, που τελικά - ολοκληρωμένα - διαμορφώνεις, είναι σε διαλεκτική σχέση με το κίνημα που αναπτύσσεται, τις δυνάμεις του Κόμματος που υπάρχουν και τις δυνάμεις που διαθέτονται σ' αυτήν την κατεύθυνση. Από αυτό κρίνεται, αν και κατά πόσο η ανάγκη προβολής της πρότασής μας για ανάπτυξη, προς όφελος της ΕΤ και της φτωχολογιάς, θα γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι με τη γραμμή αντίστασης και ρήξης με ΕΕ - ΝΑΤΟ. Πώς, δηλαδή, ο λαός, που καταλαβαίνει ότι «καλά τα λέμε, αλλά μόνο αρνούμαστε», θα κάνει κτήμα του το όραμα της λαϊκής εξουσίας, αν δεν αναλυθεί τόσο, ώστε άμεσα να «φαίνεται» πως το όραμα θα γίνει πράξη στα εργοστάσια, στις συνοικίες, στα σχολειά κτλ. και αντίστροφα, που είναι σε τελική ανάλυση όρος για να κινητοποιήσεις πλατιές μάζες.

Από τη δράση του κόμματος στην Ε.Τ., παρόλο που η οργάνωσή της είναι σε εμβρυακό στάδιο (ΠΑΜΕ), γίνονται εμφανείς οι δυνατότητες που δημιουργούνται για να αντισταθούν οι εργαζόμενοι (απεργία 10/10, πανελλαδικό συλλαλητήριο), αλλά και να κερδίσουν (ναυτεργάτες) επιμέρους διεκδικήσεις, που βελτιώνουν άμεσα τους όρους ζωής κάτω από τις γενικότερες δύσκολες συνθήκες. Ο ρόλος των συμβιβασμένων ηγεσιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, εργατικά κέντρα και σωματεία έχει επισημανθεί από τους εργαζόμενους και η στάση τους είναι αντιφατική. Από τη μια, λένε είναι ξεπουλημένοι, αλλά, από την άλλη, υποχωρούν στα κελεύσματα της εργοδοσίας, ακριβώς γιατί λείπει η συνεπής ταξική γραμμή πλεύσης στο πρωτοβάθμιο σωματείο. Πιο έντονα θα πρέπει να καλλιεργούμε το ταξικό μίσος, μέσα από την ανάγκη ρήξης και σύγκρουσης με εργοδοσία - κυβέρνηση, παρακάμπτοντας τις συμβιβασμένες ηγεσίες. Αξιοποιώντας το επίκαιρο «μικρό» πρόβλημα του χώρου, που θα δένεται με τα «μεγάλα» προβλήματα των εργαζομένων, να φτάνουμε στην ανάγκη οι ταξικές δυνάμεις να οργανωθούν για να διεκδικήσουν λύσεις - όχι σήμερα είμαι συνδικαλιστής, αύριο κ. μ. - Η παρέμβασή μας πρέπει να γίνεται ολόπλευρα, με σχέδιο, προτεραιότητες και στόχους μετρήσιμους τη δραστηριοποίηση των εργαζομένων στο Σωματείο, την ένταξη νέων μελών στο Κόμμα, διακίνηση «Ριζοσπάστη» κ.ά.

Η νεολαία βρίσκεται στην καρδιά της ιδεολογικής επίθεσης της Α. Τ. που οξύνεται, παίρνει νέες μορφές και εκφράσεις, αλλά ο στόχος της παραμένει ο ίδιος: Με κάθε τρόπο και μέσο να επηρεάσει τους νέους και να τους κερδίσει με το μέρος της. Από δω απορρέει η ευθύνη της Ε. Τ. και του Κόμματος, στη νεολαία και την ΚΝΕ. Στη νεολαία που από τη φύση της αμφισβητεί, αναζητά το καινούριο και που η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία μπορεί να εμπνεύσει ως «φέρουσα το καινούριο». Η ένταξη νέων μελών στην ΚΝΕ είναι ακριβώς η επιβεβαίωση αυτής της σχέσης. Η άνοδος του κύρους του Κόμματος στη νεολαία, η συνεχόμενη ανοδική πορεία της ΚΝΕ δείχνουν την αντικειμενική δυνατότητα να ενισχυθεί αυτή η τάση. Η μεταφορά εμπειρίας, η ιδεολογική εμβάθυνση, η ολόπλευρη στήριξη της ΚΝΕ από το Κόμμα, σε όλη την κλίμακα προβάλλει επιτακτικά. Χωρίς «φόβους» και «φόρμες», τα κομματικά όργανα να σκύψουν και να αφουγκραστούν τις ανησυχίες, αναζητήσεις των Κνιτών και να τις προσεγγίσουν με τη ζωντάνια της κοσμοθεωρίας μας, το παράδειγμα του κομμουνιστή.

Για να γίνουν οι Κνίτες και οι Κνίτισσες ικανότεροι να μεταφέρουν τη φωνή του Κόμματος πλατιά στη νεολαία, να δρουν συνειδητά, στην κατεύθυνση να αναπτύσσονται αντιστάσεις, συσπειρώσεις, κινητοποιήσεις με Α-Α στόχους, που είναι και ο όρος για να πορευτεί η νεολαία δίπλα στην Ε.Τ.

Τέλος, έχω να προσθέσω, παραφράζοντας τον Μαρξ, προς όλους όσους αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, πως δεν είμαι κομμουνίστρια. Παλεύω για τα συμφέροντα της Ε.Τ. μέσα από το Κόμμα της, το τιμημένο ΚΚΕ. Το Κόμμα, που, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες συνεχίζει να εμπνέει, να οργανώνει και να καθοδηγεί την Ε.Τ. και τη φτωχολογιά έως «τη στροφή των ονείρων». Ετσι πρέπει να γίνει, και έτσι θα γίνει!

ΚΟΒ Λουτρακίου

Θεωρώ υποχρέωσή μου είναι να αξιοποιήσω αυτές τις λίγες γραμμές για να μεταφέρω μερικά τέτοια μηνύματα.

1. Προϋπόθεση για την καλή πορεία ενός επαναστατικού κόμματος, της εργατικής τάξης, είναι η δυνατότητα να εκλαϊκεύει τις θέσεις του, που σημαίνει να τις κάνει γνωστές και κατανοητές σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του κόσμου και κυρίως στα λαϊκά στρώματα. Η επιτυχία αυτού του στόχου δεν είναι δυνατόν να στερείται επιστημονικής επεξεργασίας στα ζητήματα της επικοινωνίας. Οπως και να το κάνουμε, εδώ υστερούμε. Είναι κατανοητά τα προβλήματα και οι αντικειμενικές δυσκολίες που απορρέουν από τη συνολική κατάσταση των δυνάμεων του Κόμματος. Αυτό όμως που προσπαθώ να επισημάνω είναι ο προσανατολισμός της δουλιάς μας. Πολλές φορές η παρουσία μας (και αφορά κυρίως στελέχη) είναι επιεικώς απαράδεκτη και γίνεται λόγος για την παρουσία μας στα ΜΜΕ αλλά και δημόσιους διαλόγους, εξορμήσεις στον κόσμο, ομιλίες σε συγκεντρώσεις κλπ. Είναι γνωστό ότι έχουμε πληρώσει τους κάθε λογής, λογοπλάστες και χαρισματικούς, δεν αποτελεί όμως αυτό δικαιολογία για να συντηρούμε φαινόμενα που δημιουργούν προβλήματα χωρίς να παίρνουμε τα αναγκαία μέτρα. Η παραπάνω αδυναμία δεν περιορίζεται βέβαια μόνο στην εικόνα που βγάζουν προς τα έξω μέλη και στελέχη του Κόμματος. Συνδέεται με τον τρόπο δουλιάς και την αξιοποίηση των μέσων που διαθέτουμε. Επίσης, έχει να κάνει με τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε εμείς και τα κείμενά μας που είναι πολλές φορές στενά κομματική γλώσσα με χρήση φράσεων κλισέ που φέρνει συχνά πυκνά τη δυσφορία ακόμη και σε δικό μας κόσμο. Μια δυσφορία που δεν έχει βέβαια αφετηρία πολιτική, την ουσία, αλλά κυρίως τον τρόπο που αυτή αναδεικνύεται και προβάλλεται, όπως και το κατά πόσο παίρνεται υπόψη το πού κάθε φορά απευθυνόμαστε. Συνολικά το όραμα και η πρότασή μας αξίζουν καλύτερης μεταχείρισης, πρέπει να ξαναποκτήσουν την ελκυστικότητά τους μέσα στον κόσμο και οπωσδήποτε αυτό δεν είναι ανεξάρτητο από το πώς εμείς τα προβάλλουμε.

Κάτι παρεμφερές. Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού είναι σύνθημά μας. Είναι ανάγκη αυτό να μην είναι απλώς ένα σύνθημα, πρέπει η προπαγανδιστική μας δουλιά να διαπερνάται από αυτό.

Να προβάλλουμε πολύ εντονότερα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που προτείνουμε. Να φωτογραφίσουμε τον τρόπο που εμείς θέλουμε να διανέμεται ο πλούτος. Να αναδείξουμε ότι στη σοσιαλιστική κοινωνία είναι αυτονόητη η πραγματικά ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, η ισότιμη ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη για όλους, ότι κατοχυρώνεται ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαβίωσης με την εργασία όλων κλπ. Ισως αυτά ακούονται αυτονόητα. Νομίζω, καθόλου και ειδικά για τους νέους ανθρώπους. Πρέπει σύντροφοι να ξαναδιαβάσουμε όλοι το «Μανιφέστο», αλλά και να ξαναγράψουμε ένα νέο που θα γίνει αιχμή του δόρατος της ιδεολογικοπολιτικής μας δουλιάς.

2. Είναι κοινή διαπίστωση ότι η επιλογή μιας συνεπούς αγωνιστικής στάσης είναι δυνατόν να μας περιθωριοποιήσει και αυτό γιατί έχουμε το ρόλο της συνείδησης που προσπαθούν να σβήσουν.

Οι πολιτικές μας επιλογές είναι επιλογές δύσκολες, που ακόμα πιο δύσκολα σε συνθήκες σαν και τις σημερινές κάποιος μπορεί να ακολουθήσει, ακόμη κι αν στα λόγια συμφωνεί μαζί μας. Από την άλλη μεριά, η άρχουσα τάξη έχει εκείνους τους μηχανισμούς που μας θέτει σε μια ιδιόμορφη «παρανομία». Εκεί όπου οι συνειδήσεις διαμορφώνονται οι δικές μας απόψεις λείπουν ή στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζονται σαν κάτι το εξωπραγματικό και διαστρεβλώνονται. Δεν είναι μικρός εδώ και ο ρόλος κάποιων «πρώην», που είδαν «το φως το αληθινό» και μετεξελίχθηκαν σε όψιμους απολογητές της «αγοράς» και του συστήματος. Ο ίδιος ο τρόπος ζωής, οδηγεί σε επιλογές από τη φύση τους αντιδραστικές. Αξίες όπως η συλλογικότητα, η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη, η συνέπεια, η αξιοπρέπεια, η αγωνιστικότητα δεν αμφισβητούνται απλώς, αλλά σβήνουν όπως σβήνουν τα παλιά επαγγέλματα από την είσοδο της νέας τεχνολογίας, ο υπερασπιστής τέτοιων αξιών αντιμετωπίζεται σαν τον αναχρονιστή που δε βλέπει την εξέλιξη της τεχνολογίας και θέλει να υπερασπιστεί πράγματα αυτονόητα τελειωμένα. Η ιδεολογική δουλιά που Κόμματος αποκτά σ' αυτό το ζήτημα ιδιαίτερη σημασία. Το ιδεολογικό μας μέτωπο πρέπει επίσης να είναι προσανατολισμένο στη ρεαλιστικότητα της πρότασής μας. Είναι αναγκαίο να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις η ιδεολογία και η πολιτική (ως έκφραση συμφερόντων) να επιστρέψουν στην καθημερινότητα.

Επιβεβλημένη είναι η αναζήτηση, επιλογή και επεξεργασία σύγχρονων μεθόδων αποστολής μηνυμάτων στην κοινωνία. Ενας τέτοιος προσανατολισμός της ιδεολογικής δουλιάς, αποτελεί θωράκιση του Κόμματος και της ΚΝΕ, είναι η καλύτερη υποθήκη στην προσπάθεια του Κόμματος για την αγωνιστική διαπαιδαγώγηση και αφύπνιση των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, αλλά και μια βάση για συσπείρωση δυνάμεων που μπορεί να συστρατευτούν μαζί μας, στα πλαίσια πάντα του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου, που αποτελεί την αιχμή της πολιτικής μας ταχτικής.

3. Το Κόμμα μας στα 82 χρόνια της παρουσίας του έχει με τους αγώνες και τις θυσίες του κατακτήσει το σεβασμό και την εμπιστοσύνη για την αξιοπρέπεια, τη συνέπεια, την τιμιότητα και την ανιδιοτέλεια των μελών και στελεχών του. Η πραγματικότητα αυτή συνδέεται άμεσα με το χαρακτήρα του Κόμματος. Αυτό δεν είναι μία προίκα που την κουβαλάμε. Δεν είναι τυχαίο ότι σε περιόδους που μια σειρά «φευγάτοι» σήμερα, επιχείρησαν και ως ένα βαθμό κατάφεραν να αμβλύνουν συνειδήσεις. Η σωστή διαπίστωση ότι το ίδιο το σύστημα γεννά την παρανομία, την ιδιοτέλεια, ότι το ίδιο το σύστημα αποτελεί ένα σκάνδαλο κλπ. χρησιμοποιήθηκε σαν άλλοθι για προσωπικές στάσεις και επιλογές που γίνεται προσπάθεια να χρεωθούν στο Κόμμα. Αναδείχτηκε, βέβαια, ότι τα ίδια πρόσωπα πλούτισαν όντας βέβαια εκτός Κόμματος. Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε η προσπάθεια να τσουβαλιαστούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις είναι επιλογή του κατεστημένου για να δίνει ακίνδυνες για το σύστημα λύσεις «σωτήρων», αλλά αποτελεί ένα ακόμη όπλο παραπέρα απομόνωσης του Κόμματος. Ολοι μας είμαστε υπεύθυνοι καθημερινά στο χώρο μας, να επιβεβαιώνουμε με τη στάση μας αυτά τα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν τη διαφορετικότητα των κομμουνιστών, διαφορετικά η σύγχρονη κοινωνία δε θα έχει όπως μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει μια ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά και απαίτηση από τους κομμουνιστές και αυτό θα είναι ανασταλτικός παράγοντας στη δράση μας, αντί για συγκριτικό πλεονέκτημα που αποτελεί μέχρι σήμερα.

4. Οι δυνατότητες για ένα πλούσιο και γόνιμο διάλογο δεν είναι δυνατόν να περιορίζονται σε κάθε συνέδριο. Η ταχύτητα των εξελίξεων και όχι μόνο των πολιτικών, απαιτεί αναβάθμιση του ρόλου του κομματικού μέλους. Επιβάλλει μόνιμο προβληματισμό, συχνότερες συζητήσεις για όλες τις πλευρές της δράσης του Κόμματος που δεν περιορίζονται μόνο στα ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, αλλά αφορούν συνολικά την πορεία μας και την πορεία της κοινωνίας και είναι κεντρικής σημασίας, επηρεάζοντας τη συνολική πορεία του Κόμματος. Μη γελιόμαστε, είναι κοινή πεποίθηση ότι όλοι έχουμε πολλά να πούμε, συχνά στο όνομα ζητημάτων αιχμής ζητήματα ζωτικής σημασίας υποτιμούνται.

Τα παραπάνω αποτελούν μια γενικότερη επισήμανση που πρέπει τα νέα όργανα να λάβουν υπόψη και να πάρουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες.

Ο σοσιαλισμός είναι μια νομοτέλεια στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών, στην πορεία προς την απελευθέρωση του ανθρώπου και το πέρασμα στην πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας. Δική μας υπόθεση είναι η προετοιμασία και η επιτάχυνση των εξελίξεων που θα απαλλάξουν τους ανθρώπους από τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και θα απελευθερώσουν τη δημιουργικότητα και την ιδιοφυία του ανθρώπου.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ

Η προετοιμασία μας για το 16ο Συνέδριο βρίσκει τόσο το Κόμμα όσο και την ελληνική κοινωνία σε μια κρίσιμη καμπή, καθώς η εργατική τάξη (ε.τ.) δέχεται μια διαρκώς εντεινόμενη επίθεση και το καθεστώς ΝΑΤΟφροσύνης και υποτέλειας ενισχύει τα χαρακτηριστικά του, σε συνδυασμό με την πλήρη υποταγή της κυβέρνησης στις διαταγές και αξιώσεις της ΕΕ και του κεφαλαίου. Καλούμαστε να ορθώσουμε μια νέα γραμμή αντίστασης και αγώνα, μια γραμμή υπεράσπισης των δικαιωμάτων του λαού και της αξιοπρέπειας του κινήματος, σε μια περίοδο που ακόμα και στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά δικαιώματα αμφισβητούνται από την ιερή συμμαχία κυβερνήσεων και μονοπωλίων που δε διστάζει με κάθε μέσο να στηρίζει τα συμφέροντά της. Θέσαμε ήδη από το 15ο Συνέδριο κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Με βάση τα όσα τότε αποφασίσαμε, θα κρίνουμε το τι πετύχαμε και το πόσο προχωρήσαμε όχι σε σχέση με τη μιζέρια και τις αδυναμίες μας, αλλά σε σχέση με τις απαιτήσεις των καιρών, σε σχέση με τις παρακαταθήκες του Κόμματος και του κινήματος, σε σχέση με τις ανάγκες του λαού και του τόπου και τις πραγματικές μας δυνατότητες και ικανότητες, που πολλές φορές κρύβονται πίσω από την κουρτίνα του βολέματος, της καθημερινότητας, της δεύτερης δουλιάς, του ατομισμού και του οχαδελφισμού, πίσω από την έλλειψη φιλότιμου και αγωνίας για το μέλλον του ίδιου του Κόμματος και την ποιότητα της δικής μας παρουσίας μέσα στις γραμμές του. Οι Θέσεις της ΚΕ εύστοχα κάνουν κάποιες επισημάνσεις και διακρίνουν τα αίτια της σημερινής κατάστασης, βάζοντας - πιστεύω - καθήκοντα που μπορούν να υλοποιηθούν από το κομματικό και στελεχικό δυναμικό και σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως συμφωνώ τόσο στις γενικές όσο και στις ειδικές τους επισημάνσεις, όμως θα ήθελα να καταγράψω κάποιες αγωνίες σε ζητήματα όπως τα παρακάτω:

1) ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΗ ΔΟΥΛΙΑ. Η οργάνωσή της με βασικές ευθύνες των στελεχών είναι ίσως η πιο αδύναμη πλευρά της δουλιάς μας. Οι Θέσεις δε διαβάστηκαν όσο θα 'πρεπε - πολλοί σ/φοι δεν ενδιαφέρθηκαν για την ενδεδειγμένη λειτουργία των ΚΟ και η συμμετοχή στη συζήτηση ήταν ελλιπέστατη. Αδυναμία παρουσιάζεται στην οργάνωση του ανοίγματός μας στον κόσμο με τις Θέσεις και το υλικό του Κόμματος για διάφορα ζητήματα. Σε κάποιες ΚΟΒ η συζήτηση ούτε καν άνοιξε και οι σ/φοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το περιεχόμενο των Θέσεων, αλλά για το να ψηφίσουμε και να τελειώνουμε. Ποτέ ίσως άλλοτε τα τελευταία χρόνια η συζήτηση στις γραμμές μας δεν ήταν τόσο φτωχή και αυτό ίσως οφείλεται στην απουσία κάθε διάθεσης να στύψουμε το μυαλό μας, σε προσωρινές ή μόνιμες αποθαρρύνσεις και απογοητεύσεις και στο χαμηλό ιδεολογικό - πολιτικό μας επίπεδο. Παρατήρησα με λύπη τη σχεδόν απόλυτη ομοφωνία σε κάθε περιοχή μέσα από τις συνεντεύξεις των σ. γραμματέων πάνω σε ένα κείμενο που δόθηκε για εποικοδομητική συζήτηση και συμπλήρωση στα μέλη του Κόμματος και τους οπαδούς μας.

2) ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΚΟΒ: Η κατάσταση που αντιμετωπίσαμε σε ορισμένες ΚΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί εάν μιλάμε για κόμμα νέου τύπου και όχι για σύλλογο ή αθλητική λέσχη. Ελλειψη ελέγχου από τα όργανα και τους γραμματείς, αδιαφορία για τη μεστή λειτουργία, το διάβασμα του κομματικού Τύπου, τη συντροφικότητα, την αυτοκριτική, την κριτική, τα οικονομικά, τη συνδικαλιστική μας δουλιά και παρέμβαση, τη ζωή και τη δράση της ΚΟ γενικά. Παρατηρούμε συχνά μερικούς σ/φους να νιώθουν ξεκομμένοι και ανεξέλεγκτοι, να λειτουργούν αυτόβουλα, συχνά χωρίς καθοδήγηση ή να απουσιάζουν συνεχώς από τη ζωή της ΚΟ με διάφορες προφάσεις και αστείες συχνά δικαιολογίες.

3) ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΟΥΛΙΑ: Τα ίδια τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος εμφανίζουμε σημαντικές αδυναμίες, τις οποίες δε νοιαζόμαστε να διορθώσουμε είτε σε ατομική βάση με την αυτομόρφωση, είτε με μαθήματα, που θα πρέπει όμως να μη μετατρέπονται σε τυπικές μαζώξεις σε ώρες και μέρες ακατάλληλες χωρίς συνεννόηση με κάθε ΚΟΒ και με τους καθοδηγητές. Να σταματήσουμε να το βλέπουμε από εδώ και πέρα μηχανικά, χωρίς ενθουσιασμό και διάθεση και να στρέψουμε την προσοχή μας στον κομματικό Τύπο, ιδιαίτερα στο «Ρ» και την ΚΟΜΕΠ, της οποίας συνδρομητές πρέπει να είναι αν όχι όλοι οι σ/φοι, τουλάχιστον τα μέλη των γραφείων και της κάθε ΝΕ. Προσωπικά αδυνατώ να καθοδηγήσω σωστά ή να λειτουργήσω σωστά σαν κ.μ., όταν αγνοώ ή δεν κατανοώ την πολιτική του Κόμματος. Να ελέγχεται η καθημερινή αγορά και μελέτη του «Ρ» από όλους και να φροντίσουν όλα τα στελέχη να είναι συνδρομητές στην ΚΟΜΕΠ και σε άλλα κομματικά έντυπα. Προσωπικά πιστεύω ότι η πολιτική που χάραξε το 15ο Συνέδριο σε γενικές γραμμές δεν περπάτησε όπως ελπίζαμε μέσα στην ελληνική κοινωνία και αυτό μερικοί δείκτες το αποδεικνύουν περίτρανα, αν θέλουμε να μη στρουθοκαμηλίζουμε. Ας κοιτάξουμε την οργανωτική μας ανάπτυξη, ας ελέγξουμε τη δουλιά μας στο μαζικό και λαϊκό κίνημα, ας σκύψουμε το κεφάλι στο πώς και με ποιους πήγαμε στις δημοτικές, νομαρχιακές και εθνικές εκλογές, ας ρίξουμε μια ματιά στα αποτελέσματα σε μαζικούς φορείς, ας δούμε ποιοι στήνουν το αυτί με θετική διάθεση στην πρότασή μας και ποιοι τελικά την αποδέχονται και μετά να κοιταχτούμε και στον καθρέφτη, υπάρχει ένα σχήμα οξύμωρο, καθώς σε μια περίοδο όξυνσης των αντιθέσεων και της επίθεσης στην ε.τ. και το λαό το Κόμμα και η πρότασή του δε συγκίνησε και δε γοήτευσε όσο θα περιμέναμε και το ακροατήριό μας περιορίστηκε. Να κοιτάξουμε επίσης πόσοι και ποιοι από εμάς τους ίδιους καταλάβαμε τι είναι τελικά το Μέτωπο που προτείνουμε στον κάθε χώρο, πόσοι και ποιοι από εμάς είμαστε ικανοποιημένοι από τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες που πήρε το Κόμμα σε μία σειρά από ζητήματα, από τα κομματικά σώματα που συγκάλεσε η ΚΕ, από την ποιότητα του εσωκομματικού διαλόγου, από το φτωχό και μίζερο λόγο μας, που αδυνατούμε και εμείς συχνά να κατανοήσουμε. Να δούμε σ/φοι τι και ποιοι έφταιξαν για το χαστούκι των εθνικών εκλογών - γιατί ο κόσμος μάς γύρισε την πλάτη και υποτάχθηκε στους εκβιασμούς του δικομματισμού, γιατί τελικά η πρότασή μας δεν επιδοκιμάστηκε. Μήπως η πολιτική μας δεν ήταν η σωστή, αυτή που θα απαντούσε στα καθημερινά προβλήματα και τις αγωνίες του κοσμάκη; Ακούσαμε και αστείες δικαιολογίες του στιλ ότι «ο κόσμος είναι ανώριμος, ότι δε χάσαμε το ποσοστό μας, ότι δεν περιμένουμε και τίποτα από τις εκλογές» τραγελαφικά, αστήρικτα, επικίνδυνα επιχειρήματα, που μας θύμισαν την περίφημη φράση του σ/φου Χαρίλαου, ο οποίος το Σεπτέμβριο του 1989 όταν ο ενιαίος τότε ΣΥΝ πήγε από το 13% στο 9% είχε πει ότι «η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών μας ενέκρινε την πολιτική μας» (!!!). Αλήθεια, ποιον θα πείσουμε ότι αλλιώς ψηφίζει ο λαός σε εθνικές και σε ευρωεκλογές, όταν 9 μήνες πριν το Κόμμα έλεγε για το υψηλό ποσοστό των ευρωεκλογών ότι είναι μια ώριμη, βαθιά πολιτική ψήφος αντίστασης και ότι το ποσοστό δεν το πήραμε επειδή έγινε ο πόλεμος; Να προσέχουμε σ/φοι τι λέμε και να μη θέλουμε να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Για το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών κανείς δε δικαιούται να είναι υπερήφανος. Υπάρχουν πιστεύω αρκετά ερωτηματικά για την ορθότητα της πολιτικής του Κόμματος και την επιστημονικότητά της και στο ίδιο το κεντρικό ζήτημα του μετώπου και περιμένω από το 16ο Συνέδριο να πάρει κάποιες αποφάσεις σημαντικές - περιμένω να μην αναλωθεί σε επιστημοσύνες και θεωρητικολογίες για το τι θα αντιμετωπίσουμε στο απώτατο αύριο - στο τάδε ή στο δείνα ιστορικό στάδιο, σε αναζητήσεις μαγισσών στα 1956, σε καταδίκες του διαβόλου που γκρέμισε τη ΣΕ, λες και όλα λειτουργούσαν ρολόι και ένα κόμμα με 18 εκατομμύρια μέλη κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, με μεταφυσικές αγωνίες και αναζητήσεις που εντοπίζουν τελικά το δέντρο, αλλά χάνουν το δάσος.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς και ολόψυχες ευχές για την επιτυχία του Συνεδρίου του Κόμματός μας, του ηρωικού ΚΚΕ.

Μέλος της ΝΕ Αρτας

Με την ευκαιρία του προσυνεδριακού διαλόγου, σας στέλνω κι εγώ κάποιες σκέψεις και προτάσεις.

Από τη στιγμή που μιλάμε για λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία, λαϊκό κίνημα κλπ., βρίσκω πιο λογικό - ως σύνθημα - το «Λαϊκό Μέτωπο». Τα συνθήματά μας πρέπει να είναι προσιτά, «ζουμερά», για να πιάσουν. Μην μπερδεύουμε το σύνθημα με την επιστημονική ανάλυση. Ας μιλάμε για «Λαϊκό Μέτωπο» και όταν θα χρειάζεται να το αναλύουμε, θα εξηγούμε πώς το βλέπουμε, εμείς, οι κομμουνιστές, αυτό το Μέτωπο: αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό.

Πρόταση για το καταστατικό και σε συνθήκες νόμιμης δράσης του Κόμματος.

1. Προϋπόθεση για τη θητεία σε κάποιο καθοδηγητικό όργανο, η προηγούμενη θητεία στο κατώτερο όργανο.

Εξηγώ, σύντροφος που δεν πέρασε από το γραφείο της ΚΟΒ του, να μην μπορεί να βρεθεί «αλεξιπτωτιστής» στο Γραφείο Περιοχής ή στην ΚΕ. Με λίγα λόγια, η ανάδειξη των στελεχών μας να γίνεται σκαλοπάτι σκαλοπάτι (ΚΟΒ-Νομός-Περιοχή-ΚΕ). Ζήτημα σωστής διαπαιδαγώγησης και «ατσαλώματος» του στελεχικού μας δυναμικού.

2. Από την ΚΟΒ μέχρι την ΚΕ, ο γραμματέας να μπορεί να εκλέγεται πολλές φορές, όχι όμως συνεχόμενες.

Π.χ., 13ο Συνέδριο ναι, 14ο όχι, 15ο ναι, κλπ. για την ΚΕ - 1996 ναι, 1997 όχι, 1998 ναι, κλπ. για την ΚΟΒ.

Το σκεπτικό είναι να δυναμώσει προς τα έξω η εικόνα της συλλογικής καθοδήγησης στο Κόμμα (από το τοπικό επίπεδο, μέχρι την ΚΕ). Εχουμε την τάση, μόλις βρούμε «ταλαντούχο» σύντροφο να τον φορτώνουμε, κι όσο πάει. Η εικόνα που πρέπει να δίνουμε προς τα έξω πρέπει να είναι αυτή ενός συλλογικού κόμματος, με συλλογική καθοδήγηση. Και η ανάδειξη διαφορετικών καθοδηγητών μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Χώρια που μας ενισχύει από τα χτυπήματα του ταξικού εχθρού. Να μη φτάνει, δηλαδή, ένα χτύπημα στο «κεφάλι» για να παραλύσει το Κόμμα.

Να συνεχιστεί και ενισχυθεί η δουλιά που γίνεται στο «Ριζοσπάστη» και στην ΚΟΜΕΠ, σχετικά με τη μελέτη της Ιστορίας μας (Αντίσταση, Εμφύλιος, Χούντα κλπ.) και των κειμένων των θεωρητικών (Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν κλπ.). Ο αντίπαλος με το όπλο της παραπληροφόρησης προσπαθεί να φέρει τα πάνω κάτω. Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής.

Να ανέβει ο ρόλος του ΚΜΕ, η βοήθειά του είναι πολύτιμη. Η ιδεολογική αντιπαράθεση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο έχει φτάσει στα ύψη (Ιστορία των σοσιαλιστικών χωρών, μαρξισμός, τρόπος λειτουργίας ενός κομμουνιστικού κόμματος, σύμβολα κλπ.). Θέλει μεγάλη προσοχή.

Θα μπορούσε η «Σύγχρονη Εποχή» να εκδώσει σειρά μικρών βιβλίων, προσιτών, με τη μορφή Ερωτήσεων/Απαντήσεων, τα επιχειρήματα της αντίδρασης από τη μια, οι απαντήσεις μας από την άλλη.

Ο ρόλος που παίζει το Κόμμα μας σε διεθνές επίπεδο, όλο και μεγαλώνει. Συγχαρητήρια στους συντρόφους που εδώ και χρόνια δουλεύουν ακούραστα σε αυτό τον τομέα. Νομίζω πως πρέπει να επωφεληθούμε από τη διεθνή αναγνώριση που κατέκτησε το ΚΚΕ, για να προωθήσουμε τη δημιουργία ενός τακτικού διεθνούς συντονιστικού οργάνου των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Πρέπει να ξαναστήσουμε στα πόδια της τη Διεθνή, τη δική μας Διεθνή. Είναι επιταγή των καιρών.

Κλείνοντας, σύντροφοι, θα ήθελα να σας ευχηθώ κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου.

Και όσο κι αν το κύριο βάρος πέφτει στην πλάτη των συντρόφων που αγωνίζονται στην Ελλάδα, ξέρετε ότι εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές που ζούμε στο εξωτερικό αποτελούμε αναπόσπαστο τμήμα του λαϊκού μας κινήματος.

Σας χαιρετώ συντροφικά

Βέλγιο

(Από τα κείμενα της ΚΕ του ΚΚΕ, για τα αίτια της ανατροπής του σοσιαλισμού)

Θα ήθελα, με την ευκαιρία του προσυνεδριακού διαλόγου για τις Θέσεις του 16ου Συνεδρίου να αναφερθώ σε ορισμένα σχετικά με το σοσιαλισμό. Γι' αυτό που πρόσφερε στους λαούς των πρώην σοσιαλιστικών χωρών Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ενωσης, κάνοντας αυτά τα τεράστια βήματα, σαν σύστημα, μέσα στο άγνωστο, ενώ έσερνε στην πλάτη του πρώτα απ' όλα τη δυναμική αντιπαράθεση και πίεση του διεθνούς ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα το διεθνιστικό του χρέος προς τους αγωνιζόμενους λαούς. Θα λέγαμε ότι το μεγαλύτερο σαράκι ήταν ο ψυχρός πόλεμος που αφαιρούσε από τους προϋπολογισμούς αυτών των χωρών ένα μεγάλος μέρος, για να μην πούμε το μεγαλύτερο.

Παρ' όλα αυτά ας δούμε τι έδωσε ο σοσιαλισμός σ' αυτούς τους λαούς και ας αναφέρουμε εδώ τον τομέα της υγείας, στη Σοβιετική Ενωση. - Με το παραμικρό συμβάν καλούσαμε το «Πρώτων Βοηθειών» που κατέφθανε το συντομότερο και μάλιστα με γιατρό και νοσοκόμο, ανάλογα από τι υπόφερε ο ασθενής, με όλα τα σύνεργά τους, μέχρι και ορούς, πιεσόμετρο κ.ά. Ο γιατρός που θα εξέταζε τον ασθενή θα καθόριζε αν έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο ή θα έμενε στο σπίτι οπότε θα του γίνονταν υποδείξεις, τι να προσέχει και ποια φάρμακα θα πάρει έως το επόμενο ραντεβού ή στο σπίτι του ασθενή ή στα εξωτερικά ιατρεία. Δε θα αναφερθούμε για τις επιστημονικές επιτεύξεις στον τομέα της υγείας, είναι εξάλλου γνωστά. Θα πω όμως ότι εδώ στην Ελλάδα στο σπίτι του ασθενή έρχονται μόνον δυο μεταφορείς, για να τον μετακομίσουν στο νοσοκομείο χωρίς καμιά ευθύνη για το ότι μπορεί να συμβεί κατά τη μεταφορά του. Αυτό σαν μια μικρή σύγκριση μεγάλης όμως σημασίας.

- Εκεί ο κόσμος δεν ήξερε τι θα πει ανεργία και φυσικά ούτε τις συνέπειές της. Ορεξη να είχες για δουλιά, όπως λέμε. Ούτε εφορίες, ούτε πληθωρισμούς, ούτε ακρίβεια τούς ήταν περίσσια έγνοια. Αυτά τα «φρούτα» τα τρώμε άθελά μας εδώ στον καπιταλισμό.

Σ' όλες τις επιχειρήσεις γίνοταν τεχνικά μαθήματα, διαλέξεις σε διάφορα θέματα, ενημερώσεις για τη διεθνή κατάσταση κλπ. Τα εργοστάσια είχαν δικές τους υγειονομικές υπηρεσίες, παιδικούς σταθμούς και άσυλα παιδικά, σχολεία ημερήσια και βραδινά, τεχνικές - επαγγελματικές σχολές, κατασκηνώσεις για τα παιδιά, οίκους ανάπαυσης για τους εργάτες κατά την άδειά τους, θέρετρα, λέσχες για την εκπολιτιστική κίνηση και τον αθλητισμό. Με λίγα λόγια ένα μικρό κράτος.

Αν πούμε και για τα ενοίκια ο νόμος έχει ψηφιστεί το 1929 και οι επιβαρύνσεις δεν άλλαξαν. Οταν επαναπατρίστηκα, τα πρώτα ερωτήματα που μου έκαναν ήταν για τα παραπάνω προβλήματα και φυσικά δεν μπορούσαν να τα διανοηθούν. Τότε ενοικίασα (τριάρι) διαμέρισμα με 5,5 χιλιάδες (1977) ενώ το μεροκάματό μου, σαν έπιασα δουλειά ήταν 7 χιλιάδες και τα συγκρίναμε με όσους ενδιαφέρονταν να μάθουν. Εκεί πλήρωνα 700 δρχ. (ενοίκιο, κοινόχρηστα, ΔΕΗ κλπ.) και η αμοιβή μου (συγκριτικά) ήταν 14 χιλ. δρχ. Οσο για το ψωμί, τα φάρμακα, τα βιβλία, τα εισιτήρια στις συγκοινωνίες ήταν ψευτοδεκάρες καθώς και τα παιδικά είδη (ενδύματα, υποδήματα κλπ.).

- Για την παιδεία εκεί δεν υπήρχε αυτή η ντροπή που ο κάθε υπουργός Παιδείας να επιβάλλει τις αντιλήψεις του για την παιδεία. Ολα καθορίζονταν από την ανάπτυξη και εξέλιξη του σοσιαλισμού πράγμα που αφορούσε όλο το λαό. Ηταν δωρεάν και ο καθένας που θα έπαιρνε το δίπλωμα την ίδια ώρα έπαιρνε και το διορισμό του. Οι φοιτητές είχαν και επίδομα. Καμιά καταπίεση δεν ένιωθαν οι απόφοιτοι Δεκαταξίου για τις επιλογές τους που θα σπουδάσουν, γιατί όλοι οι δρόμοι για το μέλλον τους ήταν ανοιχτοί. Αυτά τα ολίγα που νομίζω ότι όσο λίγα κι αν φανούν εδώ στον καπιταλιστικό κόσμο, στον κόσμο του κέρδους που εν ονόματί του όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται, δεν μπορούν να γίνουν. Για να γίνουν χρειάζονται χρήματα και αυτοί που τα 'χουν προτιμούν τη δυστυχία των εργαζομένων και όχι την ευημερία τους. Ζωντανό παράδειγμα η επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων μετά την απουσία του αντίπαλου δέους (σοσ. χώρες), για να φθάσουν στη σημερινή «ευελιξία» και την άγρια εκμετάλλευση.

Γράφοντας τα παραπάνω, θέλω να τονίσω ότι υπάρχει μεγάλη η ανάγκη να μάθουμε τι είχαμε και τι χάσαμε, αλλά και γενικά να μάθουμε τα πλαίσια και τα όρια του σοσιαλισμού, τη δυναμική του. Μακριά από τις σειρήνες της δημαγωγίας και της παραπληροφόρησης που συστηματικά επαγγέλλονται όλα τα ΜΜΕ της ιδιωτικής «περιουσίας». Ο σοσιαλισμός είναι επιστήμη και όχι κουτσομπολιά σύμμεικτα με τη δημαγωγία και την απάτη. Εμείς, όσοι πιστεύουμε στον επιστημονικό σοσιαλισμό πρέπει να ξέρουμε, να μαθαίνουμε συνεχώς το σοσιαλισμό και να είμαστε έτοιμοι σε κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση να τον υπερασπιζόμαστε. Ο σοσιαλισμός μαθαίνεται μέσα από τις δυνατότητες που δίνει η ίδια η επιστήμη για το σοσιαλισμό όπως αυτή επεξεργάστηκαν οι κλασικοί του μαρξισμού - λενινισμού, δυνατότητες που επαληθεύονται στην καθημερινή πάλη όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή η πάλη. Οσο για τα κουρασμένα παλικάρια τους λέω πως η πάλη για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνικής απολύτρωσης γενικά δε γίνεται με συναλλαγές διότι το ΚΚΕ δεν είναι μισθοφορικός στρατός. «Μου δίνεις καλώς, δε μου δίνεις θα σε κατηγορήσω ότι η ηγεσία σου ΚΚΕ και η πολιτική σου είναι λαθεμένη».

Με σ.χ.

Χαλάνδρι

Παίρνοντας μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο θα ήθελα να αναφερθώ στα παρακάτω.

Οσο μιλάμε και προχωράμε για τη δημιουργία του ΑΑΔ Μετώπου τόσο αποκαλύπτουμε πόσα πολλά είναι τα όσα εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Συνεπώς το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφομοιώσουμε εμείς οι ίδιοι, όλα τα μέλη του Κόμματος το αντικείμενο: τι ζητάμε, τι επιδιώκουμε, τι θέλουμε να προσφέρουμε στο λαό μας, στη χώρα μας. Οσο καλύτερα ξέρεις τι ζητάς, τι επιδιώκεις τόσο θα δύνασαι να παλεύεις γι' αυτό που επιδιώκεις από καλύτερη και σίγουρη θέση.

Εμείς τα απλά μέλη του Κόμματος δεν έχουμε ακόμα μπει στην πρακτική δουλιά, δηλαδή δεν έχουμε αρχίσει πρακτικά να δουλεύουμε για τη δημιουργία του Μετώπου, γιατί ακόμα ψαχνόμαστε από πού να αρχίσουμε. Θα τα λέμε εμείς κι εμείς μέσα στις συνελεύσεις μας κάθε φορά ή πρέπει να βγούμε προς τα έξω - πώς και πού; Επαναλαμβάνω για να ξεπεραστούν οι όποιες δυσκολίες πρέπει όλοι μας να εξοπλιστούμε με γνώσεις, με πολλές γνώσεις.

Και κάτι άλλο:

Ακούγεται από μερικούς οπαδούς μας και άλλους δήθεν αριστερούς ή και πιο έξω, να λένε: Τα μάθατε; Τον φάγανε κι αυτόν. Φαίνεται ότι τους τα είπε έξω από τα δόντια και τον πέταξαν... μα είναι δημοκρατία αυτό, να μην μπορεί κανείς να πει τη γνώμη του!

Το να λέει κανείς τη γνώμη με θάρρος είναι υγιές φαινόμενο. Προκαλεί διάλογο, εκφράζονται απόψεις και τελικά το κάθε όργανο καταλήγει σε αποφάσεις που ψηφίζονται πάντα από την πλειοψηφία των μελών της κάθε οργάνωσης. Οπότε από κει και πέρα πλειοψηφία και μειοψηφία δουλεύουν για την υλοποίηση της απόφασης. Οσο αυτό τηρείται όλα πάνε καλά.

Από τη στιγμή που οι μειοψηφούντες δε δουλεύουν για την υλοποίηση της Απόφασης και οι σκέψεις που εκφράσανε μετατρέπονται σε όπλο ενάντια στις αποφάσεις τότε αυτός θέτει τον εαυτό του εκτός οργάνου. Το επόμενο βήμα του είναι να βρει ανθρώπους για να εκμυστηρευτεί, να βρει οπαδούς, να τους λέει το πόσο αληθινός είναι και πόσο πονάει για την οργάνωση που δυστυχώς όμως δεν εισακούστηκε η άποψή του και συνεπώς η οργάνωση πάει για τον κατήφορο. Δυστυχώς βρίσκει και κάποιους οπαδούς, παίρνει κουράγιο και δύναμη, δίνει συνεντεύξεις στον Τύπο, βγαίνει στην τηλεόραση να υπερασπιστεί και δεν τον νοιάζει που παίζει το παιχνίδι των ΜΜΕ. Οπως λέει ο λαός «το λιθάρι που πήρε το γκρεμό θα φθάσει στον πάτο».

Η τετράδα που παρουσιάστηκε τελευταία στο ΚΚΕ, στο ηγετικό επιτελείο, ακολούθησε αυτήν την τακτική που αναφέραμε παραπάνω. Ο Κωστόπουλος, που ξάφνιασε πολλούς, δε σεβάστηκε την υπόληψή του αυτή που απόκτησε με την εμπιστοσύνη των μελών και οπαδών του Κόμματος, των εργαζομένων. Θέλησε αυτή την εμπιστοσύνη να τη μετατρέψει σ' αυτό που λένε «καβάλησε το καλάμι». Το να ανακαλύπτεις με τις πράξεις σου ύστερα από δεκάδες χρόνια ότι η τήρηση του καταστατικού και η υπεράσπιση των αρχών του Κόμματος ισχύει μόνον για τα απλά μέλη του και όχι για τους καθοδηγητές, ή είναι φτώχεια αντίληψης των πραγμάτων ή σκοπιμότητα. Ο Κωστόπουλος και η παρέα του διάλεξαν το δεύτερο, γιατί ήδη το απέδειξαν.

Μερικοί στις συνελεύσεις λένε: αφήστε με να μιλήσω, δεν μπορώ να πω τη γνώμη μου; Να ακούσουν και τα άλλα μέλη γιατί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και ρωτάμε. Τι περισσότερο μπορεί να ξέρει αυτός; Δεν είναι μαζί με τους άλλους στους αγώνες, στην καθημερινή πάλη ή μήπως είναι ξεκομμένος και τις απόψεις του τις σχηματίζει απ' ό,τι ακούει στις παρέες του ή ακούει από την τηλεόραση και διαβάζει μόνο τις άλλες εφημερίδες και όχι το «Ριζοσπάστη» και τα άλλα έντυπα του Κόμματος; Το να είσαι πιο διαβασμένος και με την καθημερινή σου συμμετοχή στο μαζικό λαϊκό κίνημα θα είσαι σε θέση να βοηθήσεις και τους άλλους, όσους αδυνατούν να αφομοιώσουν τις αποφάσεις. Είναι κομματικός τρόπος και χρειάζεται. Πέρα κι έξω απ' αυτά είναι δημαγωγίες και κάνει ζημιά. Εάν είσαι και εγωιστής και δεν καταλάβεις το λάθος σου τότε από μόνος σου γίνεσαι εξωκομματικός. Η ενημέρωση, η κατατόπιση, η αφομοίωση της γραμμής του Κόμματος και των αποφάσεων που παίρνονται για την υλοποίηση αυτής της γραμμής γίνονται μόνον μέσα στην ΚΟΒ, που είναι το κύτταρο του Κόμματος. Εάν αυτό το κύτταρο είναι υγιές και λειτουργεί, τότε και το Κόμμα είναι ζωντανό και δυνατό.

Με την αντίληψη των ανθρώπων αυτών, καταλήγουμε στο σημείο να βγαίνουνε ηγέτες σαν τον Γκορμπατσόφ, το Γιέλτσιν και μετά αναρωτιόμαστε, τι έφταιγε ή τους κατονομάζουμε πράκτορες.

Πιστεύω ότι το πρόβλημα που έχει το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σήμερα, είναι το αδιέξοδο που βρίσκεται εξαιτίας της κατάρρευσης, παγκόσμια, του «σοσιαλιστικού συστήματος». Η απάντηση σ' αυτό το αδιέξοδο δεν είναι ζήτημα αν έφταιγε ο Γκορμπατσώφ ή το Χρουτσόφ ή ο Στάλιν. Γι' αυτό το ζήτημα χρειάζεται μια σοβαρή και βαθιά μελέτη για να μπορέσουμε να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Συμφωνώ σ' αυτό το σημείο με τον σύντροφο που έγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο το άρθρο με τίτλο, «1200 λέξεις, κάθε 4 χρόνια», που υποστήριξε ότι πρέπει να διαβάζουμε και τα αστικά και τα μαρξιστικά έντυπα. Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει σήμερα το κίνημα, είναι ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ,

α. είχαν σοσιαλισμό οι χώρες αυτές ή όχι,

β. είχαν αλλάξει οι σχέσεις παραγωγής,

γ. έλεγχαν την παραγωγή οι εργάτες,

δ. διεύθυναν την παραγωγή τους οι εργάτες;

ΚΑΙ ΑΝ ΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ;

Πιστεύω ότι πράγματι οι κομμουνιστές κάνανε ένα άλμα στον ουρανό, με την Οχτωβριανή Επανάσταση και καλά κάνανε, οι συνθήκες όμως της εποχής δεν ήταν για σοσιαλιστική επανάσταση, γιατί η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν ήταν αναπτυγμένη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να πάρει την εξουσία στα χέρια της και να τη διαχειριστεί. Απόδειξη σε αυτό είναι ότι αφήσανε το κόμμα να διαχειρίζεται τα πάντα και αυτοί ήταν εκτελεστικά όργανα. Ο Στάλιν αναγκάστηκε να βάλει σε όλα τα εργοστάσια ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και καθόρισε τα πλάνα της παραγωγής τους, γιατί οι εργάτες δεν ήταν σε θέση να αποφασίσουν γι' αυτά. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Ετσι είχαμε ένα αστικό τρόπο παραγωγής. Οι σχέσεις παραγωγής ήταν αστικές, παρ' όλο που τα πλάνα που έθεταν ως στόχο, πιάνονταν 2, 3, 4 ή και 5 φορές πάνω. Γιατί αν πράγματι έλεγχαν και διεύθυναν την παραγωγή τους οι εργάτες τότε, δεν μπορούσε κανένας Γκορμπατσόφ, Χρουτσόφ ή Γιέλτσιν να τους πάρει την εξουσία μέσα από τα χέρια τους.

Βασικά οι κομμουνιστές θέλανε να κάνουν σοσιαλιστικές αλλαγές, αλλά οι μάζες δεν ήταν ώριμες γι' αυτές. Κουβαλούσαν μαζί την κουλτούρα της τσαρικής Ρωσίας. Ηθελαν δουλιά οι εργάτες και γη οι αγρότες και ένα καλό πατερούλη να τους λύνει όλα τα προβλήματα. Είχαν την αστική νοοτροπία μέχρι το μεδούλι τους. Φθάνουμε σήμερα στο δυσάρεστο γεγονός να διαπιστώνουμε ότι μετά από 70 και πάνω χρόνια «σοσιαλισμού», οι προερχόμενοι από τις «σοσιαλιστικές χώρες» έχουν ένα τέτοιο μίσος ενάντια στο σοσιαλισμό, που τύφλα να 'χουν οι δικοί μας δεξιοί γι' αυτόν.

Προσωπική μου άποψη, κλείνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις και προβληματισμούς, είναι ότι τώρα η κομμουνιστική αριστερά πρέπει να ξεπεράσει, να υπερβεί τον εαυτό της. Θα πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν ήταν σοσιαλισμός ΤΟ ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, να το ομολογήσει δημόσια, ο κόσμος θα το αφουγκραστεί και θα καταλάβει. Να ξεκινήσει έτσι ένας γόνιμος διάλογος πλέον, για το τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, χωρίς να υποπέσουμε σε καταστάσεις του παρελθόντος.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Οικοδόμος - Καλλιθέα

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη ζωή και τη δράση του Κόμματος, μ' όλο που δεν μπορώ να είμαι ενεργό μέλος.

Και με χαροποιεί το γεγονός ότι παρ' όλη την αναστάτωση μετά την ανατροπή των σοσιαλ. καθεστώτων, μπόρεσε να σταθεί στο σωστό δρόμο στον οποίο, κατά τη γνώμη μου, βαδίζει με τις Θέσεις για το Συνέδριο. Γι' αυτό, να είστε βέβαιοι, μας ακούνε και μας προσέχουν τι λέμε και τι κάνουμε όχι μονάχα εδώ αλλά και παραέξω. Και θα μας ακούνε και θα μας προσέχουν περισσότερο, κάμποσοι βέβαια όχι για καλό, γιατί τα προβλήματα κάθε μέρα και περισσότερο θα οξύνονται. Και όλο και περισσότερο θα πείθονται ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει λύση στα σημερινά προβλήματα. Ο οποίος αφού απαλλάχτηκε από τα σοσιαλιστικά καθεστώτα της Αν. Ευρώπης, πέταξε το χαλινό, απέβαλε κάθε πρόσχημα. Εδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Και φέρεται στους εργαζόμενους, στους λαούς όλου του κόσμου με απίστευτη βαναυσότητα και περιφρόνηση. Συμφωνώ και εγώ με πολλούς συντρόφους που ρίχνουν ιδιαίτερο βάρος στην ΚΕ γι' αυτούς που έφυγαν, που ενώ είχε σοβαρά σημάδια, τους ανέδειχνε και τους προωθούσε. Αυτούς που έφυγαν «εν τυμπάνοις και αλαλαγμούς» μπας και φεύγοντας μπορέσουν να κάμουν και καμιά ζημιά. Και επειδή καλούν εμάς τους παλιούς να ανατρέψουμε την ΚΕ με πραξικόπημα - μόδα βλέπετε τα μεταπολεμικά χρόνια - έχουμε να τους πούμε ότι εμείς το μαρξισμό το μάθαμε στη ράχη μας. Ξέρουμε γιατί ο κόσμος εδώ στην Ελλάδα μεταπολεμικά μπήκε ανάποδα. Γιατί οι συνεργάτες των κατακτητών έγιναν καθεστώς. Γιατί εμείς μπήκαμε στη φυλακή πριν τελειώσει ο πόλεμος για να βγούμε - όσοι επέζησαν - ύστερα από δυο δεκαετίες, πολίτες δεύτερης κατηγορίας που να μας δίνει ο Χριστόδουλος «εν τη μακροθυμία του» συγχώρεση.

Ξέρουν αυτοί που πέρασαν από το Μακρονήσι γιατί δεν προσβάλλονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των Σέρβων, των Κούρδων, των Παλαιστινίων, των Ιρακινών κλπ., κλπ., και προσβάλλονται τα ανθρώπινα δικαιώματα του Γλύξμπουργκ. Ε, όλοι αυτοί ξέρουν με απόλυτη βεβαιότητα και λένε σ' αυτούς που έφυγαν ότι δεν έχουν δίκιο. Οτι το 'ριξαν στην παλαβή.

Τέλος, μερικές σκέψεις για το ζήτημα που δε βγαίνει από το νου όλων μας. Αυτό της ανατροπής των σοσ. καθεστώτων της Αν. Ευρώπης. Οι χώρες αυτές έπαθαν τις μεγαλύτερες καταστροφές από τον πόλεμο. Χρειάστηκαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μπορέσουν να χτίσουν τα ερείπια. Για να σταθούν στα πόδια τους. Και μέσα σ' αυτές τις φοβερές συνθήκες να αναπτύξουν την πολεμική τους μηχανή και ν' αποφύγουν τον αφανισμό που τους απειλούσε. Κι αυτά χωρίς καμιά βοήθεια. Μεγάλη η ευθύνη του ΚΚΣΕ και των άλλων ΚΚ των χωρών αυτών για το δρόμο που πήραν μετά τον Στάλιν.

Ομως μεγάλη και η ευθύνη και πολλών ΚΚ των άλλων χωρών που τους έκαναν ανελέητη πολεμική, όχι γιατί μπήκαν σε λάθος δρόμο αλλά γιατί δεν τράβαγαν αυτό το δρόμο ή άλλο ακόμα χειρότερο. Τότε εφευρέθηκε ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ - Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΜΕ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΜΕΣΑ. Οχι δικτατορία του προλεταριάτου αλλά ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Ο Μπερλίγκουερ πήγαινε στη Μόσχα - όπως έλεγε στους αντιπροσώπους του Τύπου - ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΨΑΛΛΕΙ.

Η ΕΣΣΔ και η Κίνα έφτασαν στο χείλος του πολέμου.

Οταν ήρθε εδώ ο Τίτο μάζεψαν κάπου 2.000 για τα ξερονήσια για να μην ενοχληθεί ο υψηλός ξένος. «Επιφανής παράγων του διεθνούς κομμ. κινήματος, πρόεδρος των Αδεσμεύτων» και δε συμμαζεύεται. Αδέσμευτος και Κομμουνιστής!!! Αν ζούσε σήμερα θα τον δίκαζαν και θα τον καταδίκαζαν, όπως τόσους άλλους, αν δεν είχε την τύχη του Τσαουσέσκου. Αυτά πληρώνουν σήμερα οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας.

Ετσι το κάθε κόμμα τράβαγε το δικό του χαβά. Θυμίζει αυτό τη λαϊκή θυμοσοφία για τους Γιολδασαίους που ο καθένας είχε το δικό του νταϊφά και δεν είχαν καμιά συνεννόηση «Δώδεκα Γιολδασαίοι δεκατρείς ταμπράδες». Υστερα από σαράντα χρόνια γκρίνιας, φαγωμάρας, παραβιάσεων της μαρξιστικής θεωρίας φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

«ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ». Αυτή είναι η υποθήκη που μας άφησαν οι κλασικοί του Μαρξισμού. ΟΧΙ «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ... ΦΑΓΩΘΕΙΤΕ».

Πρέπει τα ΚΚ, όλα τα ΚΚ να ψάξουν να βρουν, να μελετήσουν, ν' αναγνωρίσουν τα λάθη τους. Είναι μια θεμελιακή υποχρέωση που έχει κάθε ΚΚ που θεωρεί ότι είναι μαρξιστικό.

Και στην κοσμοθεωρία μας και μονάχα σ' αυτή θα μπορέσουν να στηρίξουν σε γερά θεμέλια τη μεταξύ τους συμφωνία και το συντονισμό της δράσης τους στον αιώνα που μπαίνουμε.

Πρέπει νομίζω ν' ανοίξει αυτό το κεφάλαιο και ν' ακουστεί πάνω σ' αυτά η φωνή του 16ου Συνεδρίου, στο οποίο σας εύχομαι καλή επιτυχία.

Συντροφικούς χαιρετισμούς

Πιστεύω ότι έστω και αργά, πρέπει επιτέλους να «κλείσει» η σοβαρότατη - κατά τη γνώμη μου - εκκρεμότητα που έχει να κάνει με την 6η Ολομέλεια του Κόμματός μας. Αφού τα τελευταία χρόνια καταδικάζουμε ανοιχτά πλέον - και σωστά, κατά τη γνώμη μου - κάθε ρεφορμισμό και τις ιδεολογίες του περί «παλλαϊκού κράτους», «ευρωκομμουνισμού», κ.ά., πρέπει το Κόμμα μας, αν θέλει να είναι ακριβοδίκαιο και αν ξέρει να κάνει την αυτοκριτική του, να καταγγείλει το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και προπαντός - μια και πρόκειται για πρόβλημα του δικού μας Κόμματος - την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ. Προτρέπω το 16ο Συνέδριο του Κόμματος να αποκαταστήσει ηθικά - έστω και τόσο καθυστερημένα - όχι μόνο τον Ι. Στάλιν και τον Ν. Ζαχαριάδη, αλλά και τους 7.000 περίπου διαγραφέντες συντρόφους μας, τους οποίους η ιστορική αλήθεια πλέον δικαιώνει, όχι όμως και η ηγεσία του Κόμματός μας που μέχρι σήμερα δεν έχει παραδεχτεί το λάθος του ΚΚΕ και ζητήσει συγνώμη. Εχουμε χρέος απέναντι στους νεκρούς της Τασκένδης κι έχουμε χρέος να αποκαταστήσουμε την αλήθεια όχι μόνο ιστορικά, αλλά και ηθικά, αν θέλουμε να προχωρήσουμε. Αλλιώς σημαίνει ότι το Κόμμα μας δεν έχει χωνέψει την ιστορία του, ακόμα.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Κνίτισσα ΟΒας Ιωαννίνων

Είναι σε όλους φανερό πως σήμερα όλο και περισσότερο δυσκολεύει η ζωή μας. Ο καθημερινός αγώνας της επιβίωσης μάς γεμίζει αγωνία και ανασφάλεια για το μέλλον. Κι αυτός ο αγώνας είναι άνισος. Η άρχουσα τάξη σχεδιάζει τη χειραγώγηση και την υποταγή των εργαζομένων και της νεολαίας. Μεγάλη βαρύτητα δίνει στις μορφές και στους τρόπους, «οργανώνει» την επίθεσή της, γίνεται πιο βάρβαρη, με στόχο να κάμψει κάθε φωνή αντίστασης.

Καθοριστικό ρόλο σ' αυτά της τα σχέδια, παίζουν σήμερα τα ΜΜΕ, ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο, παρεμβαίνοντας έμμεσα και άμεσα, στην πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή του τόπου. Η αλληλεγγύη, το δικαίωμα να αγωνίζεσαι, η φιλία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ισοπεδώνονται και ξεφτιλίζονται μέσα από τα καθημερινά ριάλιτι σόου.

Τα παιδικά προγράμματα «εθίζουν» στη βία, στην εχθρότητα, στην παθητικότητα, στέλνοντας στα αθώα παιδικά μάτια τρομακτικά μηνύματα για τις «κλωνοποιημένες συνειδήσεις» του μέλλοντος, απαραίτητα συνδρομήτριες στην κινητή τηλεφωνία.

Η δύναμη της εικόνας, τα εύπεπτα, με ηλίθιο αλλά και χυδαίο χιούμορ σίριαλ, τα «σίριαλ» των ειδήσεων, καθηλώνουν τον εργαζόμενο, το νεολαίο, στο άνετο ή άβολο καναπέ του, να παρακολουθεί ανήμπορος και ανυπεράσπιστος τα γεγονότα. Ετσι παρακολουθεί τον κάθε Τριανταφυλλόπουλο, να τσαλαπατάει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, χωρίς ηθικούς κανόνες, να γίνεται «ήρωας», σώζοντας από βέβαιο θάνατο τους Γιαπωνέζους τουρίστες, από ένα ψυχολογικά άρρωστο άνθρωπο.

Παρακολουθεί τους μικρούς μαθητές του Γυμνασίου της Ν. Μηχανιώνας, να θυμώνουν και να κλαίνε μπροστά στην κάμερα για τη σημαία, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν τα συναισθήματά τους, μα και κάποιους γονείς - μεμονωμένες ίσως περιπτώσεις - να σχίζουν τα ιμάτιά τους, πάλι μπροστά στις κάμερες, για το εθνικό μας σύμβολο, καλλιεργώντας στα παιδιά μας συναισθήματα μίσους και ρατσισμού. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των πολιτικών της κυβέρνησης και μη, που στο όνομα της δύναμης της Ελλάδας, μάς δένουν πιο σφιχτά στο άρμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Τέλος, ο Χριστόδουλος, με το νεανικό, χριστιανικό προφίλ του, δεν προσεγγίζει τη νεολαία μόνο με ανέκδοτα πια, αλλά τολμά και εκδίδει περιοδικά με ομώνυμο τίτλο (ΤΟΛΜΗ δηλ.), παίρνοντας θέση για τη λεγόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, για τα τεκταινόμενα στην ελληνική κοινωνία και κυρίως συμβουλεύοντας τους πιστούς για το πώς θα ανάβουν το καντήλι στο σπίτι τους.

Και πριν μάς πιάσει ο φόβος και η αγωνία για το πότε θα «σβήσει» το δικό μας καντήλι, όντας ακόμη αρκετά νέοι, είναι φανερό πως η φθορά των συνειδήσεων στη σημερινή κοινωνία, έχει ξεπεράσει προ πολλού τις παραδοσιακές μεθόδους, οι μορφές είναι μελετημένες στα επιτελεία του συστήματος, δεν επιδέχονται διορθώσεις και στοχεύουν να κυριαρχήσουν άμεσα -και περνάει αυτό σήμερα - ο ατομισμός, το βόλεμα, η ιδιοτέλεια και σε τελική ανάλυση η υποταγή και ενσωμάτωση στο σύστημα. Τα παραπάνω μάς βάζουν επιτακτικά μπροστά στις ευθύνες μας σαν μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Αν για την άρχουσα τάξη το κύριο είναι να μας «εξαφανίσει», για μας το κυρίαρχο είναι, συγκροτημένα, με επαναστατικότητα αλλά και ρομαντισμό, με επίγνωση για τις θυσίες που απαιτούνται στις σημερινές σκληρές συνθήκες, αλλά και ανθρωπιά, να προχωρήσουμε το χτίσιμο του Μετώπου, μοναδική απάντηση και προοπτική.

Καθοριστικό ρόλο στους στόχους που βάζει σήμερα το Κόμμα, θα παίξει, κατά τη γνώμη μου, αποκλειστικά η ΚΟΒ. Η ΚΟΒ είναι το κλειδί. Μόνο με γερές ΚΟΒ μπορούμε να χτίσουμε το Μέτωπο. Να αντιλαμβανόμαστε άμεσα τις εξελίξεις και στα μεγάλα και στα επιμέρους ζητήματα. Η επιμόρφωση και η εξήγηση των πολιτικών γεγονότων, θα μας κάνουν πιο μεθοδικούς, πιο αποτελεσματικούς στην καθημερινή μας δουλιά. Τα μέλη των ΚΟΒ να είναι σε θέση να δίνουν προσανατολισμό, να ανοίγουν νέους δρόμους στο χώρο τους, να εμπνέουν στους εργαζόμενους, άνεργους, νεολαίους, την προοπτική του Μετώπου. Να καλλιεργούν με το προσωπικό τους παράδειγμα την αισιοδοξία, ότι αυτή η κοινωνία θ' αλλάξει μόνο μέσα από το συλλογικό αγώνα. Να καλλιεργούμε τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.

Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των μελών της κάθε ΚΟΒ. Μόνο τότε θα παίζει το ρόλο του το μέλος του Κόμματος, δε θα περιορίζεται αποκλειστικά στην εκτέλεση των καθημερινών, πρακτικών καθηκόντων, μα θα διευρύνεται, θα αποχτάει ουσία και περιεχόμενο, θα διαμορφώνει και πιο συγκροτημένα θα υλοποιεί τους στόχους του Κόμματος.

Θα συμβάλλει στη διαμόρφωση θέσεων, θα ελέγχει και θα διαπαιδαγωγεί - γιατί όχι; - ακόμη και τα στελέχη του Κόμματος. Γιατί εξίσου σημαντικός ρόλος, που ναι μεν θίγουν διεξοδικά οι θέσεις, αλλά επιφανειακά, κατά τη γνώμη μου, κυρίως όσον αφορά στα κριτήρια ανάδειξης, είναι εκείνος των στελεχών.

Χωρίς διάθεση απολυτότητας και γενίκευσης, με αφορμή και τη στάση των στελεχών που «έθεσαν τον εαυτό τους εκτός Κόμματος», καταθέτω κάποιες σκέψεις. Σήμερα πιο επιτακτικά επιβάλλεται τα μέλη και τα στελέχη να είναι πρότυπα στο χώρο τους. Χωρίς να αγνοώ τις δυσκολίες, τα στελέχη κυρίως, δεν πρέπει να «βολεύονται» στη χρέωσή τους. Αυτό εγκυμονεί τον κίνδυνο της αυτάρκειας και της ωραιοποίησης της δουλιάς μας, κάποιες φορές δε, καλλιεργεί και αυταπάτες. Να νιώθουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι, να καλλιεργούν προς τα μέλη με τη στάση τους την ευθύνη της αυτοκριτικής, αλλά και το δικαίωμα της κριτικής, να είναι μέσα στη ζωή και όχι να την παρακολουθούν, να αντλούν δύναμη από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Να υποτάσσουν το «εγώ» τους στη δυναμική του «εμείς». Με το προσωπικό τους παράδειγμα να εμπνέουν σιγουριά και αισιοδοξία στα μέλη του Κόμματος. Να τα διακρίνει η ανιδιοτέλεια, η σεμνότητα, το ήθος και η ανθρωπιά, να παλεύουν και να λειτουργούν με τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά και τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής ηθικής. Για να μην παρεξηγηθώ, ας μου επιτραπεί η ανάλυση ετυμολογικά. (*) «Κομμουνιστική Ηθική: πάγιες αρχές της είναι η αφοσίωση στην υπόθεση του κομμουνισμού, η διά της εργασίας αύξηση των κοινωνικών αγαθών, η συναίσθηση του κοινωνικού χρέους, ο ουμανισμός, ο διεθνισμός, η αλληλοβοήθεια, ο αμοιβαίος σεβασμός μέσα στην οικογένεια, η φροντίδα για τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, η αδιαλλαξία απέναντι στην αδικία, στον παρασιτισμό και στον καριερισμό, απέναντι στους εχθρούς της ειρήνης κλπ.».

Να παλεύουμε καθημερινά, να κατακτούμε αυτά τα χαρακτηριστικά. Μόνο έτσι θα περιορίζουμε ή και θα μηδενίζουμε τον αναπόφευκτο - ίσως - εγωισμό που εμφανίζεται σε στελέχη κατά καιρούς, με αρνητικά αποτελέσματα τόσο για το Κόμμα, όσο και για το κίνημα.

Θα περιφρουρούμε τις αρχές μας, θα δρούμε συλλογικά δυναμώνοντας την αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, αντιμετωπίζοντας αποφασιστικά, αλλά κυρίως πειστικά κάθε «δεξιά» ή «αριστερή» απόκλιση. Θα διαπαιδαγωγούνται σωστά τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, με τις αρχές και τα ιδανικά μας. Θα πλησιάζουμε, θα πείθουμε, θα δίνουμε διέξοδο στον καθημερινό άνθρωπο, θα νιώθει πως αξίζει να μας εμπιστευτεί.

Κι αν η προσωπική μας επιλογή, να είμαστε μέλη του ΚΚΕ, έχει μεγάλη αξία και δε χαρίζουμε σε κανέναν τους αγώνες, τις θυσίες και το αίμα που έδωσαν ανώνυμοι και επώνυμοι αγωνιστές, στην 82χρονη ιστορία του, τόση και μεγαλύτερη αξία αποκτά σήμερα η διατήρηση και η περιφρούρηση αυτής μας της ιδιότητας. Το χρωστάμε σ' αυτούς, μα πάνω απ' όλα στα παιδιά μας και στα παιδιά του αύριο.

Συντροφικά

ΚΟΒ Παιδείας Ζωγράφου

(*) Σύντομο Κοινωνικοπολιτικό Λεξικό. Εκδόσεις «ΣΕ», Αθήνα 1995.

Ο προσυνεδριακός διάλογος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ακούγονται όλες οι απόψεις και οι γνώμες, έτσι ώστε να μπορούμε να κρίνουμε ποιο είναι το σωστό. Σήμερα που οι δυνάμεις της καταπίεσης είναι πανίσχυρες χωρίς βέβαια να είναι ανίκητες, πρέπει να ανέβει όσο γίνεται το λαϊκό κίνημα.

Οι φορείς των εργαζομένων πρέπει να είναι πάντα σε ετοιμότητα. Εμείς ως κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει μέσω του συνεδρίου να αγκαλιάσουμε όσο μπορούμε την εργατική τάξη και τις χιλιάδες των ανέργων και υποαπασχολούμενων που λόγω της ανεργίας τούς εκμεταλλεύονται περισσότερο. Πρέπει όλοι αυτοί να καταλάβουν ότι η διέξοδος για τα προβλήματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός είναι το ΚΚΕ που αγωνίζεται για μια κοινωνία δίκαιη.

Και δίκαιη η κοινωνία είναι όταν δεν υπάρχει φτώχεια, ανεργία και εκμετάλλευση. Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε αυτό το συνέδριο να γίνει ακόμα πιο αποτελεσματικό από το προηγούμενο και να βγει το κόμμα μας πιο ισχυρό, με καλύτερες προϋποθέσεις στον αγώνα που κάνουμε.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Μεταμόρφωση

Είναι αποδεκτή και επικροτώ ανεπιφύλακτα την πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου που θα έχει μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και δυνάμεις τέτοιες που είναι ενάντια στην κυβερνητική - αντεργατική πολιτική. Θα παλέψουμε, θα αγωνιστούμε όλοι μαζί για την ανατροπή αυτής της κυβερνητικής πολιτικής. Πρέπει να ξεπεράσουμε τις όποιες αδυναμίες μας, ώστε να μην επαναληφθούν λάθη, που οδήγησαν στον πολύ αργό βηματισμό μας. Να ξαναβρεί το Κόμμα μας τον παλιό επαναστατικό του χαρακτήρα. Επίσης, νομίζω πως θα έπρεπε να τερματιστεί το καθεστώς των μόνιμων επαγγελματικών στελεχών, δηλαδή τα μέλη της ΚΕ να αντικαθίστανται μετά από 2 θητείες. Ετσι αν αποδειχθεί ότι κάποιος σύντροφος δε δουλεύει σωστά ή είναι ανεπαρκής, θα πρέπει να αντικατασταθεί. Εκτός αυτού, το 50% των μελών της ΚΕ θα πρέπει να είναι εργάτες και αγρότες.

Επιπλέον, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το Κόμμα πρέπει να αποκτήσει τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας, κάτι που έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν την ανατροπή του ανατολικού μπλοκ. Λάθος της τότε ηγεσίας, οι ευθύνες σοβαρές.

Τελειώνοντας να πω ότι το Κόμμα πρέπει να αποκαταστήσει τη μνήμη του Στάλιν και το έργο του. Βέβαια ο Λένιν ήταν ο εμπνευστής της ιδέας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όμως ο Στάλιν το έκανε πράξη. Ο Κόκκινος Στρατός τότε κατατρόπωσε τις στρατιές του Χίτλερ, αφήνοντας εκατομμύρια νεκρούς στο πεδίο της μάχης. Για το τιτάνιο αυτό έργο του Στάλιν το Κόμμα σιώπησε, το αγνόησε. Δεν είπαμε μια λέξη για τα εκατομμύρια των νεκρών. Ζητωκραυγάσαμε όμως υπέρ της περεστρόικα.

Συντροφικά

ΚΟΒ Πόλης,

ΝΟ Κέρκυρας

Η πορεία προς το 16ο Συνέδριο γίνεται μέσα σε συνθήκες σφοδρής επίθεσης ενάντια στο Κόμμα. Η εκτίμηση των Θέσεων, ότι «Επιδιώκεται να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση στο Κόμμα, ώστε να αλλάξει πολιτική στο όνομα του ρεαλισμού», δείχνει την ορθότητά της στην πράξη! Οι διαφωνούντες - ομάδα τεσσάρων στελεχών - παίζουν το παιχνίδι του ταξικού αντίπαλου, ό,τι και αν λένε στα λόγια. Η παραπέρα κατρακύλα τους είναι κάτι που εξαρτάται από τους ίδιους. Το δυνάμωμα της δράσης του Κόμματος, η καθολική ουσιαστικά αποδοχή των Θέσεων της ΚΕ, η συσπείρωση γύρω από την καθοδήγηση, είναι η μια πρώτη και ηχηρή απάντηση στους αποχωρήσαντες και τους «αναδόχους» τους. Ξέχασαν - για μια ακόμη φορά - πως το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές ερχόμαστε από μακριά και θα πάμε ακόμα μακρύτερα, προς το φωτεινό μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και της ανθρωπότητας, που ονομάζεται ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ και παραπέρα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ!

Βαδίζουμε προς το 16ο Συνέδριο του Κόμματός μας, μέσα στο μαύρο φόντο της αχαλίνωτης επίθεσης, κεφαλαίου - Ευρωπαϊκής Ενωσης - κυβέρνησης. Αχτίδες φωτός, που όλο και πληθαίνουν, οι αγώνες, η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το ΠΑΜΕ, η συσπείρωση για τα δημοκρατικά δικαιώματα, το αντιΝΑΤΟικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη. Τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα, δηλαδή το ναυάγιο του πλοίου στην Πάρο, οι νεκροί από τις πλημμύρες, ο τραγέλαφος με τα άρρωστα κρέατα και η αχαλίνωτη επίθεση για να γίνει πράξη το «δεύτερο κύμα» του «εκσυγχρονισμού», κάνουν πιο φανερό το πού οδηγεί η κυριαρχία του νόμου του κέρδους, μέσα στο καθεστώς της «οικονομίας της αγοράς»! Η Θέση 18: «Σήμερα είναι περισσότερο ορατοί οι δύο ριζικά διαφορετικοί δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά στο λαό και τη χώρα», με την υπογράμμιση πως ο δρόμος των μονοπωλίων δεν είναι μονόδρομος, πως υπάρχει «ο δρόμος της αντίστασης και της ρήξης με αυτήν την πολιτική, ο δρόμος της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης», είναι η δική μας απάντηση. Είναι ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της ζωής, ο αντίποδας στη διαρκή θυσία του ανθρώπου στο βωμό των καπιταλιστικών κερδών! Σ' αυτόν το δρόμο, μπορούμε να συσπειρώσουμε τη μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού, την εργατική τάξη, τα άλλα καταπιεζόμενα - από τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια - λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, τη νεολαία, τα κινήματα, παλιά και νέα. Σε ό,τι αφορά τη γενική γραμμή κατεύθυνσης για τη λύση προβλημάτων, η «ανάγκη ρήξης με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών επιλογών», δε χωράει δεύτερη κουβέντα! Ιμπεριαλισμός και μονοπώλια στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής, μας το θυμίζουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Σήμερα ούτε βήμα μπρος δεν μπορεί να γίνει για τη λύση λαϊκών προβλημάτων, χωρίς σαφή γραμμή εναντίωσης στα μονοπώλια και τις επιλογές τους. Ο δυσμενής συσχετισμός σε βάρος του διεθνούς κομμουνιστικού και ταξικού εργατικού - λαϊκού κινήματος, δεν αναιρεί την ορθότητα της θέσης μας για δράση κόντρα στους σύγχρονες δυνάστες ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΝΑΤΟ και άλλους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η ξεκάθαρη ταξική επιλογή της κυρίαρχης τάξης σε μια σειρά χώρες - «επαίτες» της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δε σημαίνει πως η θέση του Κόμματος για αποδέσμευση δεν το βοηθά στην παρέμβαση και δράση του σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει και η άλλη όψη του φεγγαριού: Το κίνημα κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη Δανία και με αυτό το δημοψήφισμα, έδειξε πως υπάρχουν αντιστάσεις!!!

Το Μέτωπο είναι αναγκαίο και θα γίνει! Η πρόοδος στην οικοδόμησή του, οι ρυθμοί στην ανάπτυξή του, θα είναι καρπός ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Το Μέτωπο θα προχωρήσει σε συνθήκες λυσσαλέας αντίδρασης και παντοειδούς υπονόμευσης από την κυρίαρχη τάξη, τον ξένο παράγοντα και τους ποικιλόμορφους πολιτικούς υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου. Η δουλιά μας για την οικοδόμηση του Μετώπου θα προχωρήσει, αν δώσουμε περισσότερο βάρος στην καλύτερη κατανόηση της πρότασης για το Μέτωπο, τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Δύναμή μας και «κλειδί» για την οικοδόμησή του, το Κόμμα!!! Οι Θέσεις της ΚΕ αποτελούν στέρεη βάση για μελέτη, εξαγωγή συμπερασμάτων και στόχους δράσης για την ισχυροποίηση του Κόμματος, την οικοδόμηση του Μετώπου.

Στον απολογισμό της δράσης του Κόμματος, είναι ανάγκη να βαθύνουμε στις αιτίες των προβλημάτων, των δυσκολιών που εμφανίστηκαν στην προώθηση του άμεσου καθήκοντος, που απορρέει από το Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο. Πέρα από τις διαπιστώσεις - σωστές στην ουσία τους - των Θέσεων, πρέπει να πάμε στην καρδιά των προβλημάτων λειτουργίας και δράσης των Κομματικών Οργανώσεων.

Κατά τη γνώμη μου, η ισχυροποίηση του Κόμματος «σκοντάφτει» σε μια σειρά παράγοντες, όπως:

1. Η ανατροπή του σοσιαλισμού στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και το «θάμπωμα» του οράματος στη συνείδηση πλατιών λαϊκών μαζών, ακόμα και στις γραμμές μας (με την ευρεία έννοια του όρου). Ο παράγοντας αυτός βάρυνε περισσότερο από τη διακοπή της προσπάθειας που ξεκίνησε με το Κόμμα μας, με την ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ του 1995.

2. Το θεωρητικό «έλλειμμα» στην όλη κομματική δραστηριότητα και η αδύναμη - σε σχέση με τους καιρούς και τις ανάγκες - προσπάθειά μας να το καλύψουμε.

3. Η έλλειψη της απαραίτητης επιμονής στην αξιοποίηση των αποφάσεων και όλων των άλλων ντοκουμέντων του Κόμματος.

4. Το αδύνατο σχετικά μέτωπο σε αρνητικά φαινόμενα στη λειτουργία των οργάνων και τη συμμετοχή των κομματικών μελών σε διάφορες δραστηριότητες «μέσα» και «έξω» από το Κόμμα.

5. Η μειωμένη απαιτητικότητα σε όλα τα επίπεδα στην προώθηση των στόχων και της αποκατάστασης της τάξης στις ιεραρχήσεις μας, δηλαδή: Στην πρώτη γραμμή το Κόμμα!

Η ιδεολογική θωράκιση του Κόμματος δεν είναι δυνατή χωρίς την πλήρη αξιοποίηση των δικών μας «όπλων». Να προσέξουμε ιδιαίτερα τη λυσσαλέα επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου σε κάθε τι σοσιαλιστικό! Η αφομοίωση - με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο - της θεωρίας μας, η αποφασιστική άνοδος της κυκλοφορίας του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» είναι από τα απολύτως απαραίτητα. Με αυτή την έννοια, πρέπει να σκύψουμε πάνω στις βαθύτερες αιτίες, οι οποίες φρενάρουν μέχρι τώρα, τόσο την ιδεολογική δουλιά στο Κόμμα, όσο και την αναγκαία - όσο το νερό στην ξερή γη - δουλιά με το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Είναι ανάγκη να ξεφύγουμε από τις περιγραφές για την ισχύ των ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ και την ιδεολογική επίθεση της άρχουσας τάξης. Αυτοί κάνουν τη δουλιά τους, και μάλιστα καλά! Εμείς κάνουμε καλά τη δική μας δουλιά, σύντροφοι; Για παράδειγμα, γιατί να προωθούμε χιλιάδες φύλλα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» στις μεγάλες εξορμήσεις (για τις εκλογές, για τις Θέσεις της ΚΕ κλπ.) και στη συνέχεια να περνάμε στη μιζέρια των λίγων χιλιάδων φύλλων σε πανελλαδική κλίμακα; Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να μπουν στο δρόμο της υλοποίησης τα μεγάλα καθήκοντα που επωμίζεται το ΚΚΕ. Οι δυνατότητες υπάρχουν, αλλά οι απαιτήσεις είναι μεγάλες, δε χωράνε σε συνήθεις ρυθμούς δουλιάς.

Μπροστά, σύντροφοι, με όλες μας τις δυνάμεις, επίμονα, αποφασιστικά, κομμουνιστικά, για την ισχυροποίηση του Κόμματος, για αποφασιστικά βήματα στην υπόθεση της οικοδόμησης του Μετώπου!

ΚΟΒ ΚΕΝΤΡΟΥ ΟΤΕ - Αθήνα

α. Αξια προσοχής τα κείμενα των σ. Θ. Παπαρήγα και Γ. Πετρόπουλου. Το κείμενο του δεύτερου βοηθά να κατανοηθεί και το φαινόμενο ν' αρχηγεύουν στις καπιταλιστικές χώρες τους μέλη του ΠΓ του ΚΚΣΕ και Γενικοί Γραμματείς των ΚΚ τους.

β. Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί καταπολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σε μεσαίες τάξεις και να σωθούν από τον αφανισμό. Δεν είναι, λοιπόν, επαναστατικές, αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας (Μαρξ - Ενγκελς, Κομμουνιστικό Μανιφέστο).

Στις μέρες μας, βέβαια, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου είναι μεγίστη και η προλεταριοποίηση των μεσαίων τάξεων δεδομένη. Συνεχίζουν, παρ' όλα αυτά, να υπάρχουν, ιδιαίτερα στη χώρα μας.

Το ζήτημα, επομένως, που τίθεται, για το ΑΑΔΜ είναι τούτο: Το συγκροτούν δυνάμεις, που έχουν οικονομικά συμφέροντα κι επιδιώκουν να εκφραστούν και πολιτικά; Το συγκροτούν, αφηρημένα, κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες, από τη θέση τους στην παραγωγή, προσδιορίζονται ως προλεταριακές, ως μικρομεσαίες; Κοντολογίς, συγκροτείται από δυνάμεις με διαφορετικά και συγκρουόμενα συμφέροντα; `Η ηγεμονεύει η εργατική τάξη και ιδεολογικώς, έτσι ώστε να προσελκύει συνεχώς τις μεσαίες τάξεις και στην κρίσιμη στιγμή, της σύγκρουσής της με την αστική τάξη, αν δεν τις έχει κερδίσει όλες, να τις αδρανοποιήσει; Γιατί, μέτωπο που δε θα οδηγεί τα πράγματα στη σύγκρουση και την ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το ζήτημα, πάντως, της ιδεολογικής αντίθεσης θα είναι υπαρκτό στο Μέτωπο, αφού κάθε κοινωνική δύναμη, από τη θέση της στην παραγωγική διαδικασία, έχει τη δική της ιδεολογική αντίληψη των πραγμάτων. Η αντίθεση αυτή, αν δε λειτουργήσει διαλεκτικά κι αν δεν αντιμετωπιστεί με γνώση ιστορική και επιστημονική, θα καταλήξει στη διάσπαση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία του ΑΑΔΜ.

γ. Σύμφωνα με τον Μαρξ, η τιμή ενός προϊόντος προσδιορίζεται από το μέσο κοινωνικό χρόνο, που απαιτείται για την παραγωγή του. Με τα σημερινά δεδομένα, τούτη την αρχή οφείλουμε να την αναγνώσουμε και κατανοήσουμε ως εξής: η τιμή ενός προϊόντος προσδιορίζεται από τον μέσο παγκόσμιο κοινωνικό χρόνο, που απαιτείται για την παραγωγή του. Ανακύπτουν, έτσι, τα ζητήματα παραγωγής και τιμής των προϊόντων στην περίοδο της λαϊκής οικονομίας. Τα ζητήματα αυτά θα οξύνονται και με δεδομένο ότι η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις (Μαρξ - Ενγκελς ό.π.). Η λαϊκή, κατά συνέπεια, οικονομία θα μπορέσει ν' «ανταγωνιστεί» τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την επομένη, μετά, δηλαδή, το κάθισμα του ενθουσιασμού, που θα προκαλέσει η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας;

δ. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και διανομής των προϊόντων επιβάλλει και καταναλωτικές συνήθειες, με τρόπο που εκλαμβάνεται ως φυσικός και γι' αυτό επιτυχής. Η λαϊκή οικονομία, που θα καθοδηγείται από τη λαϊκή εξουσία, πώς θ' αντιμετωπίσει τις εμπεδωμένες καταναλωτικές συνήθειες; Να το θέσω αλλιώς, παίρνοντας αφορμή από την επικαιρότητα: Στη λαϊκή οικονομία τα μοσχάρια θα ξανακαταστούν φυτοφάγα; Αν ναι (κι έτσι πρέπει), δε θα παχαίνουν όσο τα «σαρκοφάγα», με αποτέλεσμα τη μείωση της κρεατοπαραγωγής, τη μη κάλυψη της ζήτησης και, σε τελευταία ανάλυση, την αύξηση της τιμής κλπ. Πώς θ' αντιδράσει ο καταναλωτής; Τα ίδια ερωτήματα τίθενται για όλο το φάσμα της φυτικής και ζωικής παραγωγής, αλλά και της βιομηχανικής, αν θέλουμε νa 'μαστε συνεπείς και με τις διατυπώσεις των αιτίων, που αρνητικά επιδρούν στο περιβάλλον. Με άλλα λόγια, συγκροτούμε μέτωπο και από την ανάγκη αλλαγής καταναλωτικής συνείδησης;

ε. Αντιλαμβάνομαι ότι τα ζητήματα που θέτω είναι σύνθετα και δεν επιδέχονται μία απάντηση. Τα θέτω, όμως, διότι θα πρέπει να καταστεί συνείδηση ότι η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία θα συναντήσουν δυσκολίες κι από τα μέσα, τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθούν από εκείνες τις δυνάμεις, που θα θίγονται καταλυτικά, μια και θα τους αφαιρείται ο ζωτικός χώρος να συνεχίσουν να υπάρχουν.

στ. Συμπληρωματικά σ' αυτά, τίθεται, από τα πράγματα, και το ζήτημα του κράτους, της λειτουργίας του, της σχέσης του Μετώπου με αυτό, αλλά και των κομμάτων, που δυνάμεις τους δρουν σ' αυτό (στο Μέτωπο). Με άλλα λόγια, το κράτος, ως εργαλείο άσκησης εξουσίας, πώς θα χρησιμοποιηθεί; Με ποιον τρόπο θα καταστεί δυνατή η άμεση, συγκροτημένη, ουσιαστική παρέμβαση του πολίτη στα ζητήματα άσκησης και ελέγχου της εξουσίας; Πώς, δηλαδή, το κράτος θα λειτουργεί και θα καθίσταται δύναμη απελευθέρωσης του ανθρώπου, καθιστώντας τον, στην ουσία, πολιτικό ον; Γιατί το ζήτημα περιφρούρησης, υπεράσπισης του κράτους, στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, θα λάβει ξέχωρη σημασία, αν ληφθεί υπόψη ότι το κράτος τους δεν το υπερασπίστηκαν οι Σοβιετικοί και οι άλλοι λαοί - μήπως γιατί δεν ήταν κράτος τους; Για το ζήτημα αυτό, εγώ, τουλάχιστον, θυμάμαι πάντα τη θέση του Λένιν: Η φύση του σημερινού μας κράτους είναι τέτοια που το οργανωμένο στην ολότητά του προλεταριάτο πρέπει να αυτοπροστατεύεται και εμείς πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτές τις εργατικές οργανώσεις για την προστασία των εργατών απέναντι στο κράτος τους, για να προστατεύσουν οι εργάτες το κράτος μας.

ΚΟΒ ΔΙΚΗΓΌΡΩΝ

1. Οι θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο ξεκαθαρίζουν καλύτερα και πιο συγκεκριμένα, τι είναι το ΑΑΔ Μέτωπο, τη σχέση του με το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας και το σοσιαλισμό, εισάγονται οι όροι λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Το Μέτωπο αποτελεί τη μετάβαση στη σοσιαλιστική επανάσταση και στη δικτατορία του προλεταριάτου. Θα πρέπει επίσης να διευκρινιστεί στις Θέσεις ότι ανάμεσα στο αστικό κράτος (δικτατορία των μονοπωλίων) και στο σοσιαλιστικό (δικτατορία του προλεταριάτου) δεν υπάρχει μεταβατικό κράτος - υπάρχει μόνο μεταβατική κυβέρνηση, αυτή του ΑΑΔ Μετώπου.

Δε χρειάζεται να υπενθυμίζουμε ότι η πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ανάπτυξη του ΚΚΕ και η συγκρότηση του Μετώπου, βρίσκονται σε σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης: όσο θα δυναμώνει το Κόμμα, θα δυναμώνει και το Μέτωπο και το αντίστροφο. Και φυσικά μέσα σ' αυτή τη σχέση, προτεραιότητα έχει το Κόμμα.

2. Το κέντρο της πολιτικής πάλης του Κόμματος και του Μετώπου, πρέπει να είναι η ρήξη με την πολιτική της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και στο βαθμό που θα ωριμάσουν οι συσχετισμοί, η αποδέσμευση, καθώς επίσης και η πάλη ενάντια στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και στη νατοϊκή πολιτική στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια.

ΤΟ ΠΑΜΕ - Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΟΣ

3. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπως το γνωρίσαμε ως τώρα από τη μεταπολίτευση και δώθε, έφτασε στα όριά του, έφαγε τα ψωμιά του. Με χίλια νήματα και άφθονο χρήμα έχει προσδεθεί στο αστικό κράτος και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρόκειται στην ουσία για ευρω-κρατικο-συνδικαλισμό, που ο ρόλος του είναι να πλασάρει στην εργατική τάξη, απορροφώντας τους κραδασμούς, την πολιτική της Κομισιόν και του αστικού κράτους, και να εξασφαλίσει την υποταγή των εργαζομένων.

Το ΠΑΜΕ και η τακτική του ταξικού πόλου αποτελούν την ελπίδα και την προοπτική του κινήματος και σε κάθε χώρο πρέπει να στηθεί επιτροπή του ΠΑΜΕ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ

4. Ιδιαίτερη προτίμηση στη συκοφάντηση και στη λασπολογία δείχνουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης και οι μισθωμένοι κονδυλοφόροι για τη Σοβιετική Ενωση και τον Στάλιν.

Αυτό που τους κόφτει και δεν τους αφήνει να κοιμηθούν ήσυχους είναι ότι όσους τόνους λάσπης και συκοφαντίας κι αν ρίξουν για τον Στάλιν και την εποχή του, δεν μπορούν να σκεπάσουν τρία πράγματα:

α. Οτι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και με ρυθμούς πρωτόγνωρους χωρίς τους καπιταλιστές, χωρίς τους νόμους της αγοράς (το κέρδος και τον ανταγωνισμό) και μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με την κοινωνικοποίηση - κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό - περιφερειακό προγραμματισμό.

β. Οτι μπορεί να κυβερνηθεί η κοινωνία χωρίς τη δικτατορία της αστικής τάξης, τον αστικό κοινοβουλευτισμό, αλλά με τη δικτατορία του προλεταριάτου.

γ. Οτι υπήρξε καθοριστική η συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης με ηγέτη τον Στάλιν και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος στη συντριβή του φασισμού, κατά το Β' παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ - Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ

5. Στη Σοβιετική Ενωση μετά το 1917 οικοδομήθηκε ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, γιατί

α. Ηττήθηκε η αστική τάξη και συντρίφτηκε το αστικό κράτος, καταργήθηκε η αστική ταξική κυριαρχία,

β. εγκαθιδρύθηκε η εργατική ταξική κυριαρχία και η δικτατορία του προλεταριάτου, που αν και ασκούνταν, κυρίως από την επαναστατική πρωτοπορία στο όνομα της εργατικής τάξης, δεν έπαυε ωστόσο να εκφράζει την προλεταριακή ταξική κυριαρχία,

γ. τα μέσα παραγωγής κοινωνικοποιήθηκαν και προχώρησε η κολεκτιβοποίηση,

δ. εφαρμόστηκε η σχεδιομετρική κεντρική διεύθυνση της οικονομίας,

ε. προχώρησε με επιτυχία η πολιτιστική επανάσταση. Οπωσδήποτε στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού υπήρξαν λάθη, αδυναμίες, ιδιαίτερα στο ζήτημα της κοινωνικοποίησης, που δεν είχε το αναγκαίο βάθος και στην προσέλκυση των μαζών στη διακυβέρνηση.

Υπήρξαν και ορισμένες παραβιάσεις αρχών, που είχαν αναγκαίο και αναγκαστικό χαρακτήρα εξαιτίας των συνθηκών οικονομικής και πολιτιστικής καθυστέρησης και της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης (αναφερόμαστε στην περίοδο οικοδόμησης ως το 20ό Συνέδριο). Σίγουρα όμως αυτό που οικοδομήθηκε ήταν ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, γιατί είχε τα αναγκαία χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος και μεγάλες επιτυχίες. Εκείνο που νομιμοποιείται θεωρητικά, από μαρξιστικο-λενινιστική σκοπιά, να εξετάσει κανείς, είναι πόσο αναπτυγμένος σοσιαλισμός ήταν, από πότε και γιατί άρχισε να έχει σοβαρά προβλήματα, πώς και γιατί έφτασε στην κρίση και τέλος στην ανατροπή. Οπωσδήποτε πρέπει να μελετηθεί:

α. Πώς το κράτος των μπολσεβίκων από επαναστατικό έγινε στο τέλος ο κομματικός φορέας της ανατροπής;

β. Πώς το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου αποσπάστηκε από την εργατική τάξη, παρέλυσε πολιτικά και ανατράπηκε από την αντεπανάσταση;

γ. Πώς η πολιτική επιδρούσε στην οικονομία και η οικονομία στην πολιτική;

δ. Ποια η στρατηγική του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού κράτους σε παγκόσμιο επίπεδο απέναντι στον ιμπεριαλισμό, μετά τη συγκρότηση της αντιφασιστικής συμμαχίας, στη διάρκεια του λεγόμενου ψυχρού πολέμου και της ειρηνικής συνύπαρξης;

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

6. Στο ζήτημα αυτό χρειάζεται να συγκροτηθεί καλύτερα η άποψη του Κόμματος σε σχέση και με τις σημερινές εξελίξεις και αστικές αντιλήψεις στο χώρο αυτό. Βάση της επεξεργασίας να αποτελέσει, φυσικά, η αντίληψη του Λένιν για τους δύο πολιτισμούς, που φαίνεται πως έχει ξεχαστεί, αφού παλιότερα γράφτηκε στο «Ριζοσπάστη», σε επώνυμο άρθρο η.... καινοφανής άποψη ότι «ο πολιτισμός είναι ενιαίος και είναι ταξική η πρόσβαση σ' αυτόν».

ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ 12ΧΡΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

7. Το κόμμα έχει κάνει σημαντική πρόοδο στην επεξεργασία της εκπαιδευτικής του πολιτικής και ιδιαίτερα αναφέρομαι στο ενιαίο 12χρονο. Σωστά τίθεται ως προϋπόθεση η αποφοίτηση από το 12χρονο για κατάρτιση σε μεταδευτεροβάθμιες δημόσιες επαγγελματικές σχολές είτε για σπουδές σε ΑΕΙ - ΤΕΙ. Σωστά τίθεται η κατάργηση των ΤΕΕ - ΙΕΚ - ΚΕΚ, όπως και άμεσα η κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων στο λύκειο και των κατευθύνσεων, αφού εμείς μιλάμε για πραγματικά ενιαίο σχολείο. Και ότι πρέπει να αποσυνδεθεί το λύκειο από το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Εδώ πρέπει να συμπληρωθεί ότι για την εισαγωγή σε ΑΕΙ - ΤΕΙ θα λαμβάνεται υπόψη ως ένα βαθμό - πέρα από οτιδήποτε άλλο - και ο βαθμός του απολυτηρίου του 12χρονου, όπως και για την κατάληψη μιας θέσης στο δημόσιο. Επίσης να διευκρινιστεί, πως όταν λέμε ότι το ενιαίο 12χρονο υπερβαίνει τον ιστορικά ξεπερασμένο διαχωρισμό σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο, εννοούμε ότι στη θέση αυτού του διαχωρισμού θα υπάρχουν κύκλοι σπουδών (δύο ή τρεις) με βάση την ηλικία και τα σύγχρονα δεδομένα της ψυχολογίας - παιδαγωγικής, σχετικά με την... ικανότητα μάθησης των μαθητών. Και ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να στεγάζονται οι κύκλοι στο ίδιο κτίριο και να έχουν την ίδια διοίκηση. Επίσης στους διαφορετικούς κύκλους θα διδάσκουν εκπαιδευτικοί με κοινή, κατά βάση, μόρφωση, αλλά και διαφοροποιημένη ειδίκευση ανάλογα με τον κύκλο στον οποίο θα διδάσκουν.

Το «Ενιαίο» του δικού μας σχολείου σε διάκριση από την αστική περί του ενιαίου αντίληψη, κυρίως βρίσκεται στο ενιαίο της γνώσης και στο ενιαίο της διασπασμένης από την αστική κοινωνία και παιδεία προσωπικότητας. Και εδώ κυρίως πρέπει να δοθεί η μάχη ενάντια στην αστική αντίληψη και πρακτική. Και αυτό σημαίνει άλλα προγράμματα, άλλα βιβλία, άλλους δασκάλους, άλλες διδακτικές μεθόδους και παιδαγωγική. Αλλη γνώση και άλλη ιδεολογία.

Το ενιαίο 12χρονο έχει ενιαίο πρόγραμμα, δηλαδή ενιαίο κορμό μαθημάτων για όλους τους μαθητές, αλλά φυσικά και μαθήματα επιλογής ουσιαστικού περιεχομένου και την καλλιέργεια των ιδιαίτερων κλίσεων, δεξιοτήτων και ενδιαφερόντων των μαθητών. Και στον τελευταίο κύκλο του 12χρονου μαθήματα επιλογής που θα έχουν σχέση με τη μελλοντική, μετά την αποφοίτηση, επαγγελματική επιλογή των μαθητών ή την επιλογή σχολής σε ΑΕΙ - ΤΕΙ. Δεν είναι σωστό να θέτουμε το ζήτημα του ενιαίου 12χρονου σχετικά με το ερώτημα «τι άνθρωπο θέλουμε να φτιάξουμε και σε ποια κοινωνία». Το «σε ποια κοινωνία», είναι σωστό, τη σοσιαλιστική, αλλά το «τι άνθρωπο», «τι τύπο ανθρώπου», δεν είναι σωστό, όχι γιατί είναι βεβαρημένο στην ιστορική μνήμη, αλλά γιατί εμείς - νομίζω - επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε κοινωνικές και εκπαιδευτικές δομές και συνθήκες τέτοιες, σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές, απελευθερωτικές, που να δίνεται η δυνατότητα στον καθένα ελεύθερα να διαμορφώνει, στα πλαίσια της αγωγής, τη δική του προσωπικότητα, τη δική του ιδιαιτερότητα στα πλαίσια της συλλογικότητας και της κοινωνικής ζωής.

Στη βάση αυτή, μπορούμε να μιλάμε για αρχές και σκοπούς της αγωγής, στα πλαίσια του 12χρονου.

ΚΟΒ Εκπαιδευτικών

Θεσσαλονίκη

Μέσα στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, το Κόμμα μας έκανε ιδιαίτερη προσπάθεια να ανταποκριθεί σ' αυτούς τους στόχους. Ανέπτυξε μια σημαντική δράση τόσο σε διμερές όσο και πολυμερές επίπεδο, τόσο σε επίπεδο περιοχής, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι συναντήσεις σε διμερές επίπεδο ξεπέρασαν τις 130, από τις οποίες οι 28 σε επίπεδο κορυφής. Την ίδια στιγμή συμμετείχε σε πάνω από 40 συνέδρια κομμουνιστικών κομμάτων και σε περισσότερες από 75 διεθνείς συναντήσεις, από τις οποίες οι 27 ήταν συναντήσεις κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Ιδιαίτερη σημασία αποκτούν οι τρεις διεθνείς συναντήσεις κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων που έγιναν στην Αθήνα, καθώς και οι πέντε συναντήσεις των βαλκανικών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων.

Από αυτή την έντονη διεθνή δράση, αλλά και από τη συμμετοχή των στελεχών του Κόμματος στους διεθνείς οργανισμούς, του κινήματος ειρήνης, της νεολαίας, των γυναικών, το Κόμμα απέκτησε μια αρκετά μεγάλη διεθνή εμπειρία.

Σ' αυτό το σημείωμά μου θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένα συμπεράσματα από αυτή τη διεθνή δραστηριότητα, η οποία φυσικά συμπληρώνεται από τις μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις, που με πρωτοβουλία του Κόμματος έγιναν αυτό το διάστημα, με πιο σημαντική, τη μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που έγινε με την ευκαιρία της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ Κλίντον στην Αθήνα, καθώς και οι απανωτές αντιπολεμικές μαζικές εκδηλώσεις, όπως και οι διαμαρτυρίες για την προώθηση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων μέσω ελληνικού εδάφους στο Κοσσυφοπέδιο, εκδηλώσεις που η είδησή τους έκανε το γύρο του κόσμου, στέλνοντας μηνύματα αντίστασης και πάλης κατά των ιμπεριαλιστών, σε όλους τους λαούς. Την ίδια περίοδο δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην αλληλεγγύη του Κόμματος, που συγκέντρωσε υλική βοήθεια με καμπάνιες για τη συγκέντρωση τροφίμων και χρημάτων για τη βοήθεια των λαών της Γιουγκοσλαβίας, κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως επίσης για τους λαούς της Κορέας και της Τουρκίας, που επλήγη η πρώτη από μεγάλες φυσικές καταστροφές και η δεύτερη από σεισμό, καμπάνιες για την Κούβα και το κίνημα στην Κολομβία.

Η εικόνα που αναδύεται για το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, απ' όλες αυτές τις διεθνείς δραστηριότητες, είναι πως το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα παρά την πρόοδο που σημείωσε σε ορισμένες χώρες και τις πυκνές διμερείς και πολυμερείς συναντήσεις και επαφές, αυτό παραμένει ακόμα οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο.

Ομως πρέπει να σημειώσουμε πως αν κανείς μελετήσει τα υλικά αυτών των συναντήσεων και παρά το γεγονός ότι αυτές δεν καταλήγουν σε κοινές αποφάσεις και εκτιμήσεις στρατηγικής σημασίας, από τις τοποθετήσεις τους αντικειμενικά αναδείχνονται ορισμένα κοινά ζητήματα που απασχολούν τη μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων. Ετσι σχετικά με την επικοινωνία και την ανταλλαγή πληροφοριών και προβληματισμών, η κοινή αντίληψη πολλών κομμάτων ήταν να δημιουργηθούν τα αναγκαία εκείνα εργαλεία, που αξιοποιώντας τις δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, να εξασφαλίσουν μια γρήγορη επικοινωνία. Με τη συμφωνία πολλών κομμάτων αποφασίστηκε η έκδοση διεθνούς δελτίου, όπου θα δημοσιεύονται οι απόψεις των κομμάτων και σήμερα ήδη έχουν βγει τρία με τα υλικά των συναντήσεων της Αθήνας. Επίσης, πολλά κόμματα αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα κέντρο ταχείας πληροφόρησης, αξιοποιώντας τις δυνατότητες του διαδικτύου. Δημιουργήθηκε ο κόμβος SOLIDNET με έδρα την Αθήνα, όπου μπορεί να βρει κανείς τις θέσεις των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, διεθνή γεγονότα και εκδηλώσεις, συνέδρια, επίσημα ντοκουμέντα των κομμάτων, καθώς και εκκλήσεις για έκφραση αλληλεγγύης από εκείνα τα κόμματα που κάτω από δύσκολες συνθήκες παρανομίας ή ημιπαρανομίας συχνά βλέπουν τα στελέχη τους να φυλακίζονται. Ακόμα το κέντρο αυτό, αξιοποιώντας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και το σύστημα FAX, αναλαμβάνει να ενημερώσει τα κόμματα με μηνύματα ή επίκαιρα επείγοντα ζητήματα που κάποιο κόμμα θα ήθελε να αποστείλει.

Από τις συζητήσεις αυτές μπορεί κανείς να διακρίνει τη θέληση των περισσοτέρων κομμάτων να αναδείξουν στις προτεραιότητές τους την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, το οποίο θα συντονίσει τις δραστηριότητες των δυνάμεων που σε διεθνή κλίμακα πλήττονται από τις δραστηριότητες των ιμπεριαλιστών. Προς την κατεύθυνση αυτή ήδη παίρνονται μια σειρά από πρωτοβουλίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε την προσπάθεια κοινής εκδήλωσης στην Πράγα, όπου πολλές δημοκρατικές και αντιμονοπωλιακές κοινωνικές οργανώσεις και κόμματα συντονίστηκαν και διαδήλωσαν από κοινού. Θα ήθελα όμως να μείνω στην περιοχή των Βαλκανίων, όπου αν εξαιρέσει κανείς τη χώρα μας, τα κόμματα στις υπόλοιπες χώρες αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα μεγάλες δυσκολίες στη δράση τους. Ομως, παρά τις δυσκολίες, οι συνεχείς στενές επαφές των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων των Βαλκανίων είχαν ως αποτέλεσμα να συντονίσουν παράλληλες εκδηλώσεις στις πρωτεύουσες των Βαλκανίων και σχετικά με την αντίθεση των βαλκανικών λαών στην παρουσία και δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή να φέρουν σε επαφή μεταξύ τους όλες τις οργανώσεις που παλεύουν για την ασφάλεια και την Ειρήνη στα Βαλκάνια και μαζί με τα κομμουνιστικά κόμματα να οργανώσουν μια σημαντική για τα Βαλκάνια αντιΝΑΤΟική εκδήλωση που φιλοξένησε η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης και που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Γίνεται φανερό πως στις σημερινές συνθήκες ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, για να συμβάλουν στην προσπάθεια δημιουργίας προϋποθέσεων για κοινή ή και συντονισμένη δράση, είναι η συνέχιση των διμερών και πολυμερών επαφών. Είναι αναγκαίο να αναπτυχθεί πιο έντονος διάλογος και συζήτηση των διαφορετικών απόψεων και προσανατολισμών στα ζητήματα που αφορούν την κοινή δράση των κομμουνιστών στις διεθνείς εξελίξεις, χωρίς να αποκλείουν τη συζήτηση σε ζητήματα που έχουν διαφορετική προσέγγιση ή και που διαφωνούν.

Το Κόμμα μας θα πρέπει να συνεχίσει την προσπάθειά του για τη διαμόρφωση εκείνων των προϋποθέσεων που θα δώσουν τη δυνατότητα στα κομμουνιστικά κόμματα να συντονίσουν τη δράση τους, να αναδείξουν τις δυνατότητες κοινής δράσης και την αναζήτηση κοινών στρατηγικής σημασίας στόχων. Παράλληλα θα πρέπει να δουλεύουμε για τη συσπείρωση όλων εκείνων των αντιιμπεριαλιστικών δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων που σε παγκόσμιο επίπεδο κατανοούν την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός δυνατού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, ικανού να αντιταχθεί στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και να αντεπιτεθεί.

Η μεγαλύτερη όμως συμβολή του Κόμματός μας στην αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών είναι να πετύχει τους εθνικούς του στόχους. Η παραπέρα ενίσχυση του Κόμματός μας, αλλά προπαντός η υλοποίηση του στόχου που βάζει μπροστά μας το 16ο Συνέδριο, η οργάνωση και συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου.

Αυτό το γνωρίζουν οι αντίπαλοι του Κόμματός μας. Περισσότερο από τη διεθνή δράση του Κόμματός μας τους ανησυχεί η προοπτική ανάπτυξης του κινήματος στη χώρα μας, με πρωτοπόρο το ΚΚΕ. Γνωρίζουν την απήχηση που έχουν οι θέσεις του και κατανοούν πως αν τελικά το Κόμμα καταφέρει να υλοποιήσει τον τακτικό του στόχο της οργάνωσης του μετώπου, αργά ή γρήγορα αυτό το μέτωπο θα διεκδικήσει την ανατροπή αυτής της πολιτικής των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών.

Η τακτική της αστικής τάξης και των μονοπωλίων είναι πολύ συγκεκριμένη. Τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον, με τις ποικιλώνυμες πολιτικές υπέρ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, έχει δύο στόχους:

Την ενίσχυση της διαδικασίας συγκέντρωσης κεφαλαίων και παραγωγής, μέσω της επιλεκτικής ενίσχυσης ενός λεπτού στρώματος μεσαίων επιχειρήσεων στο ρόλο του δορυφόρου γύρω από τα μονοπώλια.

Την προσπάθεια για άμβλυνση των αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος. Μια τέτοια πλευρά είναι και η διάχυση μέρους της ανεργίας, που παράγει η παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, σε μεσαίες αλλά και μικρές επιχειρήσεις.

Ταυτόχρονα, η αστική τάξη και τα μονοπώλια προσπαθούν να οργανώσουν τις πολιτικές συμμαχίες τους και βέβαια ο πιο κοντινός τους σύμμαχος είναι ο μικρός τους αδελφός, ο μικροαστός. Αυτό προϋποθέτει την πολιτική και ιδεολογική ενσωμάτωση πλατιών μικροαστικών στρωμάτων σε μια φιλομονοπωλιακή πολιτική με την υπόθαλψη των πιο καθυστερημένων ανακλαστικών στη συνείδησή τους. Η δήθεν «τόνωση της επιχειρηματικότητας» δεν είναι τίποτα άλλο από τη μεταφορά του βασικού προβλήματος της επιβίωσης μιας επιχείρησης από το πεδίο της πραγματικής οικονομίας, στο πεδίο της βουλησιαρχίας και της ανάπτυξης των ατομικών ικανοτήτων κάθε επιχειρηματία. Αυτή είναι μια προσπάθεια που στηρίζεται στην απάτη, γιατί τα μονοπώλια δεν είναι διατεθειμένα να παραχωρήσουν ούτε σπιθαμή της καπιταλιστικής αγοράς στις μικροεπιχειρήσεις. Αυτό θα ήταν έξω από τη φύση τους. Παρά την προσπάθεια για εξωραϊσμό και θεοποίηση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, η κατάληξη είναι μια βάρβαρη διαδικασία όπου όλοι είναι εναντίον όλων και τα μονοπώλια στον αφρό. Το ψέμα αυτό, όμως, έχει «κοντά ποδάρια», γιατί οι χαμένοι είναι πολλοί και οι κερδισμένοι μονίμως οι ίδιοι. Στον αντίποδα η εργατική τάξη οργανώνει τις δικές της συμμαχίες με βασικό κριτήριο την εκμετάλλευση από τα μονοπώλια. Σ' αυτή την κατηγορία των συμμάχων ανήκουν προνομιακά οι αυτοαπασχολούμενοι μικροαστοί και αυτοί που δεν μπορούν να επιβιώσουν από την ιδιοποίηση της υπεραξίας των εργαζομένων τους. Το ότι αυτή η κοινωνική κατηγορία έχει, κατά μέσο όρο, παρόμοιο βιοτικό επίπεδο με αυτό της εργατικής τάξης, είναι φυσικό. Το ότι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του «επιχειρηματικού κόσμου», είναι εξηγήσιμο. Το αν η επέκτασή τους στο ένα τέταρτο, περίπου, του οικονομικά ενεργού πληθυσμού είναι «ελληνικό φαινόμενο» ή όχι, χρειάζεται παραπέρα διερεύνηση.

Οπως και να έχουν τα πράγματα, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης αποτελούν το σημαντικότερο εν δυνάμει σύμμαχο της εργατικής τάξης. Στην προσπάθεια να γίνει η δυνατότητα αυτή πραγματικότητα, πολλά έχει να προσφέρει η δουλιά των κομμουνιστών μέσα στα μικροαστικά στρώματα. Ομως, κύρια η επιτυχία της εξαρτάται από τη συνολική στροφή του Κόμματος και προς αυτή την κατεύθυνση. Και μπορεί οι πολιτικές συμμαχίες να αποτελούν τη Λυδία λίθο στο ζήτημα της εξουσίας, όμως αν προσανατολιστούμε μόνο προς αυτή την κατεύθυνση, έχουμε κάνει λιγότερο από τη μισή δουλιά για την υπόθεση του Α.Α.Δ.Μ. Γιατί σε τελευταία ανάλυση οι πολιτικές συμμαχίες εξαρτώνται από τις κοινωνικές συμμαχίες και από τη σταθερότητα των κοινωνικών συμμαχιών καθορίζεται το εύρος, το βάθος και η αντοχή τους στο χρόνο. Μια τέτοια στροφή απαιτεί την αποφασιστική πάλη για την καταπολέμηση μιας σειράς τρανταχτών αδυναμιών. Και δε θα αναπαράγω εδώ μια υποβόσκουσα γκρίνια στις ΚΟΒ των ΕΒΕ ότι οι Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο λίγο ασχολούνται με τα μικροαστικά στρώματα. Ούτε θα επικεντρώσω την προσοχή μου στο γεγονός ότι όσα, τέλος πάντων, αναφέρονται από το πολύ στρίμωγμα έχασαν ένα μέρος από το νόημά τους. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Και στο κάτω - κάτω της γραφής, οι Θέσεις αντανακλούν το σημερινό επίπεδο της δουλιάς μας στα στρώματα αυτά. Το κύριο είναι ότι δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό το επίπεδο.

Δεν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για την ελληνική οικονομία χωρίς να υπολογίζουμε τη συμμετοχή των μικρών επιχειρήσεων σ' αυτήν. Να κάτσουμε, βεβαίως, να ψάξουμε το πραγματικό της μέγεθος, δεν μπορούμε, όμως, να τη διαγράφουμε από τις οικονομικές μας αναλύσεις.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε μια οργανωτική και συνδικαλιστική πρακτική που «τσουβαλιάζει» μικροαστούς και εργάτες (οι υπεργολάβοι οικοδόμοι είναι εργαζόμενοι ή ΕΒΕ;) ή κατατάσσει τμήματα των ΕΒΕ με βάση μια αταξική κατηγοριοποίηση (ο φαρμακοποιός, ο αυτοαπασχολούμενος γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος είναι ΕΒΕ ή «επιστήμονας;» και από πότε το πανεπιστημιακό πτυχίο είναι κριτήριο για την κοινωνική διαστρωμάτωση;).

Δεν είναι δυνατόν εδώ και δυόμισι χρόνια η ΔΗΚΕΒΕ να έχει ψηφίσει στις αποφάσεις της τη θέση για τη μόνιμη συνεργασία της με την ΕΣΑΚ για τη διεύρυνση δρόμων κοινής δράσης των αντίστοιχων συνδικαλιστικών οργάνων και όταν απευθύνεται στην ΕΣΑΚ να εισπράττει τουλάχιστον αμηχανία. Πώς θα εκμεταλλευτούμε με αυτή τη στάση τις δυνατότητες που αντικειμενικά υπάρχουν για τη δημιουργία επιμέρους μετώπων πάνω στα προβλήματα, πώς θα ενισχύσουμε την κοινή πάλη ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα; Δεν μπορούμε να ανεχτούμε μια βαθιά λαθεμένη αντίληψη ότι τα κομματικά μέλη ΕΒΕ είναι κομμουνιστές δεύτερης κατηγορίας. Οτι ο ΕΒΕ κομμουνιστής είναι πιο επαναστάτης αν ασχολείται με διάφορα κομματικά καθήκοντα αλλά δεν ξέρει πού βρίσκεται η πόρτα του σωματείου του. Οτι η δουλιά στα μικροαστικά στρώματα είναι μια οποιαδήποτε κομματική δουλιά, πάντως δεύτερης σημασίας, που αν διαθέτουμε τον απαραίτητο χρόνο ασχολούμαστε, που κάτω από το βάρος των καθηκόντων καταλήγει τελικά να μη γίνεται ποτέ.

Δεν είναι δυνατόν να συμβιβαστούμε σήμερα με την απουσία μιας ολοκληρωμένης μαρξιστικής μελέτης για τα μικροαστικά στρώματα και την προοπτική τους. Και ξέρετε, σύντροφοι, μια τέτοια μελέτη δε θα κάνει μόνο πιο αποτελεσματική την προσπάθεια για τη δημιουργία του Α.Α.Δ.Μ. Θα μας δώσει, επίσης, χρήσιμα στοιχεία για το επίπεδο της συνείδησης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, γιατί ούτε οι μικροαστοί είναι χωρισμένοι με «σινικά τείχη» από την εργατική τάξη, ούτε είναι σίγουρο ότι κάποιος θα παραμείνει στην ίδια ταξική θέση για όλη του τη ζωή. Το αντίθετο είναι πολύ πιθανό.

Μπορεί κάποιος να μου καταλογίσει μια δόση υπερβολής στις παραπάνω διαπιστώσεις, όμως δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι αντιμάχομαι φανταστικούς εχθρούς. Αυτές οι αδυναμίες - και άλλες που για λόγους οικονομίας του κειμένου δεν ανέφερα - και βάσιμες είναι, και αποτελούν βαρίδι στα πόδια μας, για να ανοίξουμε το βηματισμό μας για το Α.Α.Δ.Μ. Και ας μην προσπαθήσουμε να κρυφτούμε πίσω από τις γενικότερες αδυναμίες του Κόμματος για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή τους. Η στροφή μας και προς τα μικροαστικά στρώματα είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης και είναι αναγκαία σε όποια φάση ανάπτυξης του κόμματος και να βρισκόμαστε. Το 16ο Συνέδριο γίνεται στον κατάλληλο χρόνο και είναι ο κατάλληλος χώρος για μια τέτοια απόφαση.

Ας τολμήσουμε.

Αθήνα

Από δω - το τι κόμμα θέλουμε - και η θεώρησή μας για τις συμμαχίες. Για το ΑΑΔΜ κανένας μας δεν έχει αντίρρηση. Ούτε οι πρώην 4 σύντροφοι. Αν είμαστε, όμως, ειλικρινείς, πρέπει να πούμε κάποια πράματα με τ' όνομά τους. Ο ίδιος ο τίτλος του ΑΑΔΜ υποδηλώνει και το στόχο του: αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Ο Μ. Κωστόπουλος και οι συν αυτώ, προτείνουν συνεργασία με το ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ.

Ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ με την πολιτική και - την πρακτική τους - πέρα από κάποιες λεκτικές διαφοροποιήσεις σε ορισμένα θέματα - ακολουθούν τις άλλες αστικές δυνάμεις στον ευρωπαϊκό τους προσανατολισμό. Η ΕΕ - είναι γνωστό σε όλους - σημαίνει μονοπώλια και ιμπεριαλισμός. ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ θα είναι ταυτόχρονα υπέρ και κατά των μονοπωλίων; Αυτό, βέβαια, δεν γίνεται. Τότε σε τι αποβλέπουν με την πρότασή τους οι πρώην; Η γνώμη μου είναι πως απεργάζονται την αλλοίωση της φυσιογνωμίας του Κόμματός μας και με τον καιρό, τη διάλυσή του. (π.χ., ΚΚ Ιταλίας, ΚΚ Γαλλίας).

Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο μας για τη συγκρότηση της μεγάλης, τάχα, Αριστεράς. Πέρα από το ότι αυτούς που προτείνουν, δεν φτιάχνουν αριθμητικά ούτε 11άδα για το ματς, αυτοί δεν είναι αριστεροί. Βέβαια, σήμερα η έννοια της Αριστεράς έγινε λάστιχο και χωράνε μέσα: ο Σημίτης, ο Μπλέρ, ο Σρέντερ, ο Ζοσπέν και άλλα πολλά και διάφορα εγχώρια και αλλοδαπά ελικοειδή όντα.

Δεν το λένε, βέβαια, καθαρά, αλλά προς τα εκεί τραβάνε (οι Μ.Κ. και Σια). Να συνεργαστούμε και με το ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό επίπεδο. Και ποιος ξέρει, μπορεί να έχουμε και κάποιον από αυτούς πρωθυπουργό. Να υπογράφει το βομβαρδισμό από ΝΑΤΟικά αεροπλάνα κάποιας γειτονικής μας χώρας και, ενώ τα ερείπια θα καπνίζουν ακόμα, να υποδέχεται τον πλανητάρχη στην Αθήνα. Μήνες πιο πριν θα έχει κάνει τηλεφωνικό σαφάρι στην Αφρική, για να παραδώσει τον Οτσαλάν στην Τουρκία.

Επιμένω στη συμπεριφορά των πρώην συντρόφων, γιατί ο στόχος τους είναι το Κόμμα. Ούτε Καταστατικό σέβονται, ούτε αρχές, ούτε συντρόφους. Ο ένας το παίζει τσαμπουκάς και θα παραιτηθεί από ευρωβουλευτής όποτε αυτός γουστάρει. Τις ψήφους η μαγκιά του τις μάζεψε ή τις βρήκε φυτρωμένες στο περιβόλι του; Ο άλλος ζητάει κάθε τόσο από το σ. Χ. Φλωράκη να παρέμβει. Ετσι προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση πως ο σ. Χ. Φλωράκης είναι με το μέρος του. Και γιατί δεν παρεμβαίνει τότε; Α, θα τον έχουν φυλακισμένο σε κάποιο μεσαιωνικό φρούριο η Αλέκα και η παρέα της και περιμένει να τον ελευθερώσει ο ροζ ιππότης. Από την άλλη, γαντζώθηκαν πάνω στην ιδιότητα του κομμουνιστή. Είμαστε κομμουνιστές, λένε. Ο αμοραλισμός δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό του κομμουνιστή. Δεν είσαι κομμουνιστής όταν περιφέρεις τις απόψεις σου ανά την Ελλάδα - σαν τη μαϊμού - σε γειτονιές και πανηγύρια, και χτυπάς το ντέφι σου και τραγουδώντας ρωτάς τη μαϊμού (τις απόψεις σου): πώς βάφονται τα όμορφα κορίτσια (με ροζ κραγιόν, βέβαια), και στο τέλος κάθε παράστασης να βγάζεις δίσκο, για να μαζέψεις τις (πολιτικές) πενταροδεκάρες των περίεργων, που χασκογελάγανε με τα καμώματα της μαϊμούς.

Για τους συνεργαζόμενους με το κόμμα, κάποιοι σ. εκφράζουν (δικαιολογημένα ή όχι) ανησυχίες. Μη μας τρώει και η φαγούρα! Τα δικά μας στελέχη δημιουργούνε καταστάσεις. Πρώην δικοί μας είναι, που κατά καιρούς έφυγαν από το κόμμα. Δεν έφυγαν όμως από την κεντρική πύλη, να κοιτάξουν το Κόμμα κατάματα και να πουν: δεν αντέχουμε άλλο τη στρατευμένη ζωή, το ΚΚΕ είναι ζόρι, εμείς θέλουμε το ραχάτι μας. Παρά γλίστρησαν από διπλανές πόρτες, δεξιά και αριστερά, βρίζοντας το Κόμμα, οι μεν για δογματισμό και οι δε για δεξιά απόκλιση. Αυτοαποκαλούνται ακόμα κομμουνιστές αυτοί, οι οπορτούνες κάθε απόχρωσης. Οι «κομμουνιστές» του φραπέ, του καναπέ, του χρηματιστηρίου, του καφενείου και της τράπουλας, που χαίρονται όταν το Κόμμα περνάει δύσκολες ώρες, βρικολάκια σαν τούτες τις μέρες, ένωσαν τ' απωθημένα τους και κρώζουν εν χορώ: φάγατε τα καλύτερα στελέχη!

Για όποιον κίνδυνο από τους συνεργαζόμενους, εμείς διατηρούμε την αυτοτέλειά μας (οργανωτική, ιδεολογική, πολιτική).

Αρκετοί σ. έχουν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό της ηγεσίας του Κόμματος και ζητούν εδώ και τώρα ν' απολογηθεί για την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και τη διάλυση της Σ. Ενωσης. Επίσης, να στήσουμε αμέσως νέα Κομμουνιστική Διεθνή. Η ΚΔ δεν είναι υπόθεση ενός κομμουνιστικού κόμματος. Γνωρίζουμε την άποψη των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων; Για την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος έχουμε κάνει μια δουλιά το '95 και από τότε τα έντυπά μας «Ρ» και ΚΟΜΕΠ, συνεχίζουν να μας δίνουν στοιχεία πάνω στο θέμα. Εχουμε γενικά έλλειψη πληροφόρησης με ευθύνη δικιά μας, για το τι γίνεται στο Κόμμα κι αυτό γιατί δε συμμετέχουμε στις δραστηριότητές του.

Πτολεμαΐδα