Με την αντίληψη των ανθρώπων αυτών, καταλήγουμε στο σημείο να βγαίνουνε ηγέτες σαν τον Γκορμπατσόφ, το Γιέλτσιν και μετά αναρωτιόμαστε, τι έφταιγε ή τους κατονομάζουμε πράκτορες.

Πιστεύω ότι το πρόβλημα που έχει το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σήμερα, είναι το αδιέξοδο που βρίσκεται εξαιτίας της κατάρρευσης, παγκόσμια, του «σοσιαλιστικού συστήματος». Η απάντηση σ' αυτό το αδιέξοδο δεν είναι ζήτημα αν έφταιγε ο Γκορμπατσώφ ή το Χρουτσόφ ή ο Στάλιν. Γι' αυτό το ζήτημα χρειάζεται μια σοβαρή και βαθιά μελέτη για να μπορέσουμε να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Συμφωνώ σ' αυτό το σημείο με τον σύντροφο που έγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο το άρθρο με τίτλο, «1200 λέξεις, κάθε 4 χρόνια», που υποστήριξε ότι πρέπει να διαβάζουμε και τα αστικά και τα μαρξιστικά έντυπα. Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει σήμερα το κίνημα, είναι ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ,

α. είχαν σοσιαλισμό οι χώρες αυτές ή όχι,

β. είχαν αλλάξει οι σχέσεις παραγωγής,

γ. έλεγχαν την παραγωγή οι εργάτες,

δ. διεύθυναν την παραγωγή τους οι εργάτες;

ΚΑΙ ΑΝ ΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ;

Πιστεύω ότι πράγματι οι κομμουνιστές κάνανε ένα άλμα στον ουρανό, με την Οχτωβριανή Επανάσταση και καλά κάνανε, οι συνθήκες όμως της εποχής δεν ήταν για σοσιαλιστική επανάσταση, γιατί η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν ήταν αναπτυγμένη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να πάρει την εξουσία στα χέρια της και να τη διαχειριστεί. Απόδειξη σε αυτό είναι ότι αφήσανε το κόμμα να διαχειρίζεται τα πάντα και αυτοί ήταν εκτελεστικά όργανα. Ο Στάλιν αναγκάστηκε να βάλει σε όλα τα εργοστάσια ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και καθόρισε τα πλάνα της παραγωγής τους, γιατί οι εργάτες δεν ήταν σε θέση να αποφασίσουν γι' αυτά. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Ετσι είχαμε ένα αστικό τρόπο παραγωγής. Οι σχέσεις παραγωγής ήταν αστικές, παρ' όλο που τα πλάνα που έθεταν ως στόχο, πιάνονταν 2, 3, 4 ή και 5 φορές πάνω. Γιατί αν πράγματι έλεγχαν και διεύθυναν την παραγωγή τους οι εργάτες τότε, δεν μπορούσε κανένας Γκορμπατσόφ, Χρουτσόφ ή Γιέλτσιν να τους πάρει την εξουσία μέσα από τα χέρια τους.

Βασικά οι κομμουνιστές θέλανε να κάνουν σοσιαλιστικές αλλαγές, αλλά οι μάζες δεν ήταν ώριμες γι' αυτές. Κουβαλούσαν μαζί την κουλτούρα της τσαρικής Ρωσίας. Ηθελαν δουλιά οι εργάτες και γη οι αγρότες και ένα καλό πατερούλη να τους λύνει όλα τα προβλήματα. Είχαν την αστική νοοτροπία μέχρι το μεδούλι τους. Φθάνουμε σήμερα στο δυσάρεστο γεγονός να διαπιστώνουμε ότι μετά από 70 και πάνω χρόνια «σοσιαλισμού», οι προερχόμενοι από τις «σοσιαλιστικές χώρες» έχουν ένα τέτοιο μίσος ενάντια στο σοσιαλισμό, που τύφλα να 'χουν οι δικοί μας δεξιοί γι' αυτόν.

Προσωπική μου άποψη, κλείνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις και προβληματισμούς, είναι ότι τώρα η κομμουνιστική αριστερά πρέπει να ξεπεράσει, να υπερβεί τον εαυτό της. Θα πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν ήταν σοσιαλισμός ΤΟ ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, να το ομολογήσει δημόσια, ο κόσμος θα το αφουγκραστεί και θα καταλάβει. Να ξεκινήσει έτσι ένας γόνιμος διάλογος πλέον, για το τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, χωρίς να υποπέσουμε σε καταστάσεις του παρελθόντος.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Οικοδόμος - Καλλιθέα