Τεράστιες προσπάθειες καταβάλλονται από τις κυβερνήσεις των ηγετικών χωρών - μελών της ΕΕ για να μην καταλήξει σε αποτυχία η Διάσκεψη Κορυφής στη Νίκαια. Τα τηλέφωνα των πρωθυπουργικών γραφείων - όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε δημοσιογραφικούς κύκλους - έχουν υπερθερμανθεί, για να εξευρεθεί μια φόρμουλα ανακοινωθέντος, που δε θα παρουσιάζει τις πραγματικές διαστάσεις της διαφοράς των πολιτικών και οικονομικών επιδιώξεων των μεγάλων χωρών από τη μια - και ιδιαίτερα αυτών των ηγετικών κύκλων των Γαλλίας και Γερμανίας σε βάρος των μικρότερων χωρών - και τις διαφορές που αναζωπυρώθηκαν ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία. Γι' αυτό το τελευταίο γίνεται λόγος ότι μετά τη συνάντηση του Γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ με τον Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρτ Σρέντερ, στις 2/12 στο Ανόβερο, «έγιναν, περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά, φανερές οι ρωγμές στο γερμανογαλλικό άξονα».

Οι διαφορές μεταξύ τους στο ζήτημα του περιορισμού ή όχι του βέτο και στο ζήτημα του μεγαλύτερου αριθμού Γερμανών επιτρόπων στην Κομισιόν από αυτόν των Γάλλων επιτρόπων και στην επιδιωκόμενη μεγαλύτερη σημασία των γερμανικών ψήφων - λόγω μεγαλύτερου πληθυσμού - δεν έχουν καθόλου τυπική διαδικαστική μορφή, αλλά είναι ουσιαστικά ζητήματα επικυριαρχίας μέσα στην ΕΕ.

Σε μερίδα του γερμανικού, αλλά και του διεθνούς Τύπου επισημαίνεται το βάθος της διαφοράς και ο χαρακτήρας αυτής της διαφοράς συμφερόντων.

Η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (4/12) π.χ. γράφει ότι πρόκειται για «βαθιές διαφορές γνωμών και αντιθέσεων συμφερόντων μεταξύ των δύο εθνών». Μετά την επανένωση της Γερμανίας - τονίζει - δεν άλλαξε μόνο η πολιτική βάση της ΕΕ, αλλά και η γεωγραφία της Ευρώπης. «Στη νέα Ευρώπη το κέντρο και μαζί μ' αυτό το κέντρο εξουσίας μετατοπίζεται από το Παρίσι στο Βερολίνο». Πρόκειται, υπογραμμίζει η ίδια εφημερίδα, για το «πού πάει το ταξίδι» (της ΕΕ). «Πάει για μια τελωνειακή ένωση που θα συνίσταται σε μια απαλή συμμαχία εθνικών κρατών ή για μια ένωση κρατών που, με την παραίτησή τους και από άλλα κυριαρχικά δικαιώματα, θα ενισχύσει την πολιτική και οικονομική εξουσία της Ευρώπης στον κόσμο;».

Η γαλλική «Figaro» επισείει τον κίνδυνο του «υπερ-βάρους της Γερμανίας». Οι «Τάιμς» του Λονδίνου λένε καθαρά γιατί η Αγγλία είναι υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ: «Θέλουμε μια μεγαλύτερη αγορά και μια μεγαλύτερη ΕΕ για να ισοφαρίσουμε το γερμανογαλλικό άξονα». Χαρακτηριστικό και το σχόλιο της ιταλικής «Coriere della Sera»: «Ο Μιτεράν απέσπασε από τον Κολ μια νέα επιβεβαίωση της υπόσχεσης του Αντενάουερ ότι η Γερμανία ποτέ δε θα επιδιώξει έναν τυπικά ισχυρότερο ρόλο από τη Γαλλία. Σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, άλλαξε το σκηνικό. Για τη Γαλλία και την Αγγλία αυτή η εξέλιξη είναι πικρό φάρμακο».

Ολα αυτά σημαίνουν ότι διεξάγεται κατά βάθος σκληρός αγώνας για την επικυριαρχία στην ΕΕ. Οσο ταιριάζουν τα συμφέροντά τους συμβαδίζουν αρμονικά, όταν υπάρχει διάσταση συμφερόντων βγαίνουν καθαρότερα στην επιφάνεια οι αντιθέσεις. Πάντως το βέτο, η επιδίωξη αύξησης της σημασίας των ψήφων και του αριθμού των επιτρόπων (για τη Γερμανία) θα αποβεί ακόμη περισσότερο σε βάρος των μικρών χωρών, γιατί τότε ο «σκληρός πυρήνας» των μεγάλων θα προχωράει πιο ανεμπόδιστα στην εκπλήρωση των στόχων του. Είναι χαρακτηριστικό σχετικά ότι ο Ολλανδός πρωθυπουργός Βιμ Κοκ, μετά τη συνάντησή του με τον περιοδεύοντα Σιράκ δήλωσε ότι στη Νίκαια «θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα των μικρών και μεσαίων κρατών - μελών της ΕΕ. Θα υπερασπιστεί μια σειρά βασικών σημείων ως το τέλος». Η κάθε χώρα είπε, πρέπει να έχει έναν επίτροπο και υπογράμμισε ότι η Ολλανδία έχει συμφέρον η ψήφος της στο Συμβούλιο της ΕΕ να αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία.