Associated Press

Από μια πρώτη προσέγγιση του θέματος διαπιστώνουμε ότι έχει κηρυχτεί ένα είδος πολεμικής επίθεσης εναντίον όλης της ανθρωπότητας, με το πρόσχημα της πάταξης του δικτύου της τρομοκρατίας που κυριολεκτικά το έχουν φυτέψει σε πάρα πολλές χώρες και σε πάρα πολλούς λαούς.

Ηδη έχει αρχίσει και διαμορφώνεται μια διακρατική μηχανή που εισβάλλει στο εσωτερικό των χωρών, μια μορφή πιο πλατιάς, πιο βαθιάς αστυνομοκρατίας, ένα είδος στρατιωτικού νόμου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή, με πρόσχημα το κυνήγι των τρομοκρατικών ομάδων, δημιουργούνται προϋποθέσεις να χτυπηθούν τα λαϊκά κινήματα, να υπάρχει η πιο μεγάλη περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών που έχουμε γνωρίσει στη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση, και σε άλλες χώρες από πιο πριν, αφού σε κάθε μια υπάρχει ένα ορόσημο κάποιων κατακτήσεων μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εκτιμάμε ότι αυτή η νέα κατάσταση δε γεννήθηκε από το μηδέν. Προϋπήρχαν διάφορα δεδομένα, ενδεχομένως σε ηπιότερη μορφή. Τα βλέπουμε τώρα σε ηπιότερη μορφή, αν τα συγκρίνουμε με αυτό που γίνεται σήμερα. Οι νόμοι και τα κατασταλτικά μέτρα που ετοιμάζονται, στην ουσία κάνουν να φαίνεται αθώο ό,τι υπήρχε προηγουμένως, χωρίς να σημαίνει ότι τα τελευταία μέτρα που έχουμε γνωρίσει, Σένγκεν, τρομονόμοι, ήταν αθώα μέτρα. Αλλά μοιάζουν αθώα μπροστά σ' αυτά που ετοιμάζονται τώρα!

Associated Press

Κατ' αρχήν υπάρχει ο κύκλος της κρίσης που χτύπησε διαδοχικά τις διάφορες χώρες και σήμερα βρισκόμαστε σε μια διαπιστωμένη ύφεση. Αυτή τώρα πια δεν αγκαλιάζει τις αναδυόμενες οικονομίες, όπως έλεγαν, ή τις «τίγρεις» της νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά χτυπάει και τα ισχυρά κέντρα του καπιταλισμού, όπως είναι οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ιαπωνία, που βρίσκεται σε μια παρατεταμένη κατάσταση κρίσης.

Λέω ότι τα στοιχεία προϋπήρχαν, γιατί εμείς προβληματιζόμαστε με τον κύκλο της κρίσης. Γνωρίζουμε, ότι όταν αυτός φθάσει σε ένα πιο οξυμένο σημείο, όπως μας έχει δείξει η πείρα, η έξοδος είναι ο πόλεμος, η δημιουργία δηλαδή μιας πολεμικής μηχανής που προσπαθεί να βάλει σε πιο γρήγορη κίνηση τα γρανάζια του καπιταλιστικού συστήματος.

Το δεύτερο στοιχείο, που επίσης προϋπήρχε, τώρα όμως το βλέπουμε ακόμα πιο καθαρά, είναι οι συνέπειες μετά τις γνωστές δραματικές εξελίξεις του '89 - '91, που ο συσχετισμός δύναμης άλλαξε δραματικά σε βάρος των λαών. Κυριάρχησαν οι καπιταλιστικές σχέσεις σε ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της Γης. Ομως παρ' όλα αυτά, για τα μέτρα ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και όχι μόνο, υπήρχαν περιοχές της Γης - ας το πω έτσι - σχετικά ελεύθερες. Οχι ότι δεν περνούσε και από αυτές η γενικότερη πολιτική της νέας τάξης πραγμάτων, αλλά δεν ήταν απόλυτα κάτω από την κηδεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όπως η Κεντρική Ασία, ακόμα και η Μέση Ανατολή, που έχει κατά κανόνα κυβερνήσεις φιλικές των Ηνωμένων Πολιτειών με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Οπωσδήποτε όμως αυτές ήταν περιοχές που δεν μπορούσαν να τις κουμαντάρουν, ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με τον τρόπο που κουμαντάρουν άλλες περιοχές της Γης.

Το τρίτο στοιχείο είναι οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που υπάρχουν ανάμεσα στις ηγετικές καπιταλιστικές χώρες του κόσμου. Ο πιο γνωστός ανταγωνισμός είναι εκείνος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ιαπωνίας, Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχει μια ποικιλία ανταγωνισμών και επίκεντρο είναι μεν όλη η Γη, αλλά ιδιαίτερα αυτές οι περιοχές, η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία. Γιατί γι' αυτά πρόκειται: Τα εδάφη, τα υπεδάφη, το μαύρο χρυσό, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι πολύ οξυμένες. Αυτό το ξέρουμε τα τελευταία χρόνια και πρέπει κανείς να σκέφτεται πάντα, ότι όταν υπάρχουν τέτοιες αντιθέσεις, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, αυτή η αντίθεση δε λύνεται υποχρεωτικά με τα κλασικά πολιτικά μέσα. Και μάλιστα σε περίοδο ύφεσης...

Associated Press

Υπήρχαν και άλλες ενδείξεις που ίσως όλοι να τις γνωρίζαμε, αλλά ενδεχομένως να μην τις είχαμε αξιολογήσει ολοκληρωμένα. Π.χ. η στάση ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που αρνούνται να συζητήσουν αναθεώρηση συμφωνιών, όπως αυτές για τα πυρηνικά και για τα βιολογικά όπλα, που υποτίθεται ότι έπρεπε (έτσι έλεγαν), να αναπροσαρμόσουν τις συμφωνίες μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δε δέχονταν ούτε συζήτηση να κάνουν.

Χτες είχε ένα δημοσίευμα ο «Ριζοσπάστης» με αρκετά στοιχεία. Απέδειχνε, ότι οι ΗΠΑ αρνούνταν επίμονα την αναθεώρηση της συνθήκης για τα βιολογικά όπλα που είχε γίνει το '72 και που έπρεπε να μπει σε μια καινούρια κατεύθυνση. Ο καθένας θα περίμενε να μπει σε μια κατεύθυνση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των βιολογικών όπλων. Αρνήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εχουμε και άλλα στοιχεία πέρα από τα γνωστά. Ο Πόλεμος στον Κόλπο, το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, η εμπειρία στα Βαλκάνια.

Καταλήγουμε επομένως στο συμπέρασμα (και νομίζω ότι δεν είναι μόνο δικό μας), ότι αυτό το τρομοκρατικό πλήγμα στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον έπεσε σε ένα καλά προετοιμασμένο έδαφος, ή, αν θέλετε, ήρθε και «έδεσε» με ένα ευρύτερο σχέδιο που υπήρχε.

Ξέρω ότι γίνονται πάρα πολλές συζητήσεις, που τις θεωρούμε πολύ φυσιολογικές. Αλλοι αναρωτιούνται, αν αυτό το χτύπημα ήταν ανεξάρτητο απ' τα ευρύτερα σχέδια που υπήρχαν και απλώς αξιοποιήθηκε. Αλλοι αναρωτιούνται, μήπως είναι στοιχείο του ευρύτερου αυτού σχεδίου. Και άλλοι, ότι μπορεί να υπήρχαν πληροφορίες για το προετοιμαζόμενο πλήγμα, αλλά ότι αφέθηκε να εξελιχθεί, ακριβώς για να συναντηθεί με τα σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων δυνάμεων, για να περάσουν σε μια πιο επιθετική πολιτική.

Δεν ξέρω τι μπορεί κανείς να απαντήσει σ' αυτά. Πρέπει να έχει τα δεδομένα και τα στοιχεία. Εμείς θεωρούμε ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι φυσιολογικές και θεμιτές. Αλλωστε, όλοι υποψιασμένοι είμαστε. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι ήταν αυτό το χτύπημα, από πού ξεκίνησε, εκείνο που έχουμε δεδομένο (και εμείς αυτό βάζουμε για συζήτηση) είναι ότι βρισκόμαστε σε μια νέα κατάσταση, όπου το τρομοκρατικό πλήγμα αξιοποιείται και χρησιμοποιείται. Αυτό έχει σημασία.

Ορισμένες σκέψεις για τη νέα κατάσταση. Ολοι βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας την προσπάθεια να γίνει ένας παγκόσμιος συνασπισμός κρατών, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που στόχο θα έχει τη διανομή, τους ανταγωνισμούς, τα χτυπήματα του λαϊκού κινήματος και τη χρησιμοποίηση όλων των μέσων. Και των πολεμικών και των οικονομικών και των θεσμών, όπως και τη δημιουργία νέων θεσμών.

Βεβαίως, θέλει σκέψη και παρακολούθηση κατά πόσον αυτός ο διακρατικός συνασπισμός, όντως, δρομολογείται. Αλλά δε θα ήταν σωστό να πούμε ότι είναι εύκολο και να γίνει αυτός ο παγκόσμιος συνασπισμός, όπου οι πάντες θα προσχωρούν, όπως ακούμε. Και αυτό, γιατί υπάρχουν πολλές αντιθέσεις. Και αν στεκόμαστε στις αντιθέσεις, είναι, γιατί, απ' τη μια μεριά, πρέπει να δούμε ότι θα μπαίνουν εμπόδια σ' αυτόν τον συνασπισμό. Απ' την άλλη όμως, μας απασχολεί, αυτές τις αντιθέσεις να τις αξιοποιήσουν οι λαοί, ακριβώς για να παρεμποδίσουν να στρατευτούν όλοι σε ένα τέτοιο νέο σχήμα.

Αυτό που οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προσπαθούν να επιτύχουν, είναι μια άλλη αναδιάταξη στις συμμαχίες, χωρίς να παρακάμπτουν πλήρως τους κλασικούς εταίρους, δηλαδή την ΕΕ.

Στην ουσία, μ' αυτήν την προσπάθεια που κάνουν παρέκαμψαν την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμα και το ίδιο το ΝΑΤΟ δεν το χρησιμοποίησαν, έτσι όπως έκαναν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, που το έβαλαν μπροστά.

Προσπαθούν να φτιάξουν και καινούριες συμμαχίες με παλιούς συμμάχους ή νέους συμμάχους με αντιπαροχές. Και γι' αυτό ακριβώς, τα πράγματα, όταν έχεις μια τέτοια συμμαχία, περικλείουν επικίνδυνα στοιχεία. Αλλά, απ' την άλλη μεριά, εμείς πιστεύουμε ότι δεν είναι εύκολο να γίνει αυτή η συμμαχία, ακριβώς λόγω αυτών των αντιθέσεων και των αντιδράσεων, που μπορούν να παρεμβάλουν οι λαοί.

Να πω ένα παράδειγμα. Ολοι λένε ότι αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ρωσίας. Εν πάση περιπτώσει (και αν αναβαθμίζεται, είναι σε βάρος του λαού της), αυτή η αναβάθμιση δημιουργεί προβλήματα στους γύρω λαούς. Αν και δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα αναβαθμιστεί, διότι γύρω απ' τη Ρωσία θα υπάρξουν στρατιωτικές βάσεις. Ηδη, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεών της είναι αντίθετη με την πολιτική Πούτιν, ακριβώς γιατί οι Αμερικανοί θα εγκατασταθούν γύρω απ' τη Ρωσία. Επιπλέον, οι αντιπαροχές που υπόσχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δοθούν.

Τα επόμενα χρόνια, μπορεί να δούμε άλλη διάταξη στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Να είναι, δηλαδή, αντίπαλες οι ισχυρές χώρες. Καταλαβαίνετε ότι αυτό το πράγμα θα σημαίνει μια γενικευμένη σύρραξη.

Η Μεγάλη Βρετανία, για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή, υπερβαίνοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση, βρίσκεται δίπλα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Γερμανία έχει μείνει πιο πίσω. Πήγαινε να κάνει τη δική της κούρσα. Επομένως, θα οξυνθούν οι αντιθέσεις και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και έξω απ' αυτήν. Ακριβώς γι' αυτό εμείς, όταν μιλάμε για πόλεμο, δεν εννοούμε μόνο τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, αλλά και ότι μέσα απ' αυτήν την εξέλιξη μπορεί να διαμορφωθούν πιο ισχυρά αντίπαλα στρατόπεδα. Να, γιατί οι λαοί δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους, για το ποια δύναμη θα πάρει την πρωτοκαθεδρία.

Οπωσδήποτε, η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει νομιμοποιήσει την κήρυξη αυτής της πολεμικής κατάστασης. Δηλαδή, έδωσε ηθική και πολιτική βάση στις Ηνωμένες Πολιτείες να οργανώσουν αυτήν την επίθεση, ενώ αποφάσισε να πάρει και μέτρα καταστολής. Που σημαίνει ότι, ανεξάρτητα απ' το ποιος «ρίχνεται» ή ποιος δε «ρίχνεται» απ' αυτήν τη συμμαχία, είναι αποφασισμένοι να τσακίσουν τα λαϊκά κινήματα, ο καθένας στην περιοχή του. Να προλάβει ο καθένας τα κινήματα και να κάνει τη δική του κούρσα σε βάρος των λαών.

Υπάρχει ένα θέμα: Οι συνέπειες στην Ελλάδα. Λέμε ότι θα είναι πιο έντονες, διότι είμαστε μέσα στην περιοχή των αντιπαραθέσεων. Δε μιλάμε για τα Βαλκάνια, αλλά για την περιοχή του Κόλπου. Η εμπλοκή της Ελλάδας είναι δεδομένη. Εχουμε πει αρκετά πράγματα και δε θα ήθελα να σταθώ σ' αυτά περισσότερο. Νομίζουμε ότι πρέπει να μας απασχολήσουν και άλλα ζητήματα, πέρα από τη στρατιωτικοπολιτική αστυνομική πλευρά του ζητήματος. Τα ζητήματα που έχουν σχέση με την ελληνική οικονομία.

Λένε ότι δε θα έχουμε άμεσες συνέπειες στην ελληνική οικονομία και αυτό γιατί έχουν δρομολογηθεί οι επενδύσεις του Γ` ΚΠΣ, καθώς και τα έργα για την Ολυμπιάδα. Και ότι αυτά θα είναι μια ζωογόνος πνοή ή η άμυνα απέναντι σε πιο έντονα φαινόμενα κρίσης.

Κατά τη δική μας γνώμη, δεν αποκλείεται να συμβεί και αυτό. Μπορεί, δηλαδή, στην Ελλάδα τα συμπτώματα τούτο τον χρόνο ή τον επόμενο, να μην είναι πολύ έντονα. Αλλά τα προβλήματα θα τα έχουμε μπροστά μας και ο κύκλος της κρίσης στην Ελλάδα θα είναι πιο βαθύς, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τις λαϊκές ελευθερίες ή για τις μορφές του πολέμου. Γιατί υπάρχουν τα Βαλκάνια, υπάρχει το Αιγαίο, υπάρχει όλη αυτή η κατάσταση. Πρέπει να είμαστε ανήσυχοι. Οταν τσακώνονται μεταξύ τους τα βουβάλια, τα βατράχια ποδοπατούνται. Θεωρούμε ότι παρά το γεγονός πως η αστική τάξη της Ελλάδας έχει συνδράμει την τελευταία δεκαετία πάρα πολύ τις αρνητικές εξελίξεις, σε ένα παιχνίδι διανομής της λείας και αντιπαραθέσεων, η Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε το ΝΑΤΟ, είτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, δε θα δώσουν προτεραιότητα στα συμφέροντα της Ελλάδας, σε σχέση με τα συμφέροντα άλλων περιφερειακών δυνάμεων, που τους ενδιαφέρουν γεωστρατηγικά περισσότερο.

Κατ' αρχήν χρειάζεται να παρακολουθήσουμε όλες τις εξελίξεις. Δυστυχώς, έχουμε μια μονόπλευρη ενημέρωση, αν και στην Ελλάδα είναι σχετικά η πιο πολύπλευρη απ' ό,τι σε άλλες χώρες. Βασική πηγή πολιτικών πληροφοριών είναι το CNN.

Ποιος πάει με ποιον, ποιος δεν πάει και όλα αυτά πρέπει να τα δούμε με μια επιφύλαξη. Τι κάνει η Σαουδική Αραβία; Εδώ ανακάλυψαν ότι όλοι πάνε με τις ΗΠΑ! Η Κίνα, η Κούβα! Δεν έχει μείνει κανείς που να μην πάει! Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Επομένως θέλει μια καλύτερη παρακολούθηση. Θέλει παρακολούθηση και η δράση των κεφαλαίων. Εκεί θα φανεί η στρατηγική των διαφόρων δυνάμεων. Κατά τη γνώμη μας, ο πόλεμος γίνεται, δεν πρέπει να περιμένουμε την ημερομηνία κήρυξής του. Υπάρχει και με την ψυχρή και με τη θερμή του μορφή.

Θεωρούμε ότι δημιουργούνται δυνατότητες να παρέμβουν οι λαοί. Δεν είναι μαύρη η κατάσταση. Παρά το γεγονός ότι το κίνημα είναι σε υποχώρηση, βρίσκεται και σε μια φάση όπου αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση. Οχι καθολικά, αλλά εν πάση περιπτώσει υπάρχουν δυνατότητες αντίστασης.

Η γνώμη του ΚΚΕ είναι ότι, αν πραγματικά συνειδητοποιούμε τους κινδύνους, πρέπει να κάνουμε πράγματα που δεν είναι συνηθισμένα. Οταν λέω δεν είναι συνηθισμένα, εννοώ το εξής: Οτι πρέπει να δημιουργηθεί το αντίπαλο δέος: Το λαϊκό κίνημα, με όλες τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει. Κοινωνικές, πολιτικές κλπ. Δεν υπάρχει άλλη λύση και άλλος τρόπος, παίρνοντας υπόψη και το συσχετισμό δύναμης στην Ελλάδα. Οπως βλέπετε, τα δύο μεγάλα κόμματα είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα με τη λογική των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Κατ' αρχήν τα θέματα πόλεμος - ειρήνη, μέτρα καταστολής και κοινωνικά δικαιώματα πρέπει να γίνουν προτεραιότητα όλων των κινημάτων. Δε συνιστά το καθένα απ' αυτά απλώς αντικείμενο ενός ιδιαίτερου κινήματος. Δεν πρέπει να υπάρξει κίνημα που να μην αναπροσαρμόσει τους στόχους, τις προτεραιότητες, τα αιτήματά του, με επίκεντρο τα παραπάνω. Γιατί και οι αναδιαρθρώσεις θα προχωρήσουν και το ασφαλιστικό θα προχωρήσει πιο γρήγορα. Ολα θα τρέξουν στην Ελλάδα πιο γρήγορα, ακριβώς λόγω της έκτακτης κατάστασης.

Επομένως, υπάρχει έδαφος όλα τα κινήματα να παρέμβουν. Ταυτόχρονα θεωρούμε ότι πρέπει να στοχεύσουμε σε μια συντονισμένη δράση του ελληνικού λαού μέσα από όλες τις οργανώσεις. Ακόμα, μπορεί να προκύψουν και καινούριες δραστηριότητες. Δεν είναι κάτι που θα το αποφασίσουμε εμείς. Πρέπει όμως να υπάρξει η ενιαία συντονισμένη δράση. Θα είναι μακρόχρονη. Η δράση δεν είναι απλώς «προγραμματίζω ένα συλλαλητήριο, μια κινητοποίηση» κλπ. Θεωρούμε ότι αυτό το θέμα πρέπει να μας προβληματίσει όλους και να ανιχνεύσουμε αυτούς τους δρόμους, των κινημάτων του κάθε χώρου, αλλά και του συντονισμού τους. Απαιτείται μεγάλη ετοιμότητα, γιατί μπορεί να έχουμε ακόμη πιο απρόβλεπτες εξελίξεις.

Τελειώνω λέγοντας ορισμένες σκέψεις, όχι για να διαμορφωθεί το πλαίσιο αυτού του κινήματος, αλλά για το τι είδους κίνημα χρειάζεται κατά τη γνώμη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Χρειάζεται οπωσδήποτε μια αντεπίθεση στον τομέα των ιδεών. Δεν πρέπει απλώς να μείνει κανείς στο σύνθημα «όχι εμπλοκή», «όχι στην καταστολή», «δε θυσιάζουμε τις δημοκρατικές μας ελευθερίες». Απαιτείται ισχυρή αντεπίθεση στον τομέα των ιδεών. Οπωσδήποτε ΝΑΙ στην καταδίκη της τρομοκρατίας, με προεξέχουσα την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία.

Αλλά από την άλλη μεριά, αυτό το ΟΧΙ στην τρομοκρατία, που το λέμε, δεν μπορεί να επιτρέπει την αθώωση του ιμπεριαλισμού ή τα διακριτικά χαμόγελα προς τον ιμπεριαλισμό.

Αναμφισβήτητα δεν έχουμε καμία όρεξη να γίνουν λαϊκοί ήρωες οι Μπιν Λάντεν ή οι Ταλιμπάν. Με αυτή την έννοια χρειάζεται το ίδιο το μαζικό κίνημα της χώρας μας, κόμματα, άλλες δυνάμεις, να προβάλλουν τις σημερινές ιδέες και αξίες. Ταυτόχρονα με την καταδίκη της τρομοκρατίας, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να θεωρηθεί ότι ένα λαϊκό κίνημα δεν έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, να παλέψει είτε για την απελευθέρωση, είτε για τα σύνορά του, είτε για τα κοινωνικά του δικαιώματα. Εδώ τέτοια προσπάθεια γίνεται. Να καταργηθεί η έννοια της πάλης, της διεκδίκησης, του αγώνα, όλων των μέσων πάλης που διαθέτει ένα μαζικό κίνημα απέναντι σε ένα σκληρό αντίπαλο. Υπάρχουν αντιλήψεις, είναι γνωστές, περί σύγκρουσης των δύο πολιτισμών. `Η οι απόψεις «να υπερασπίσουμε την ελευθερία της Δύσης, τα κεκτημένα της Δύσης, που μας τα απειλεί η Ανατολή»!

Αναμφισβήτητα μεταξύ περιοχών, χωρών, υπάρχει μεγάλη διαφορά κατακτήσεων. Αλλά νομίζουμε ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν κεκτημένο των λαών αυτό που υπάρχει σήμερα στη Δυτική Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, που μάλιστα μπορεί να είναι το παράδειγμα για όλο τον κόσμο! Δε νομίζουμε ότι πρέπει κάποιος εργαζόμενος να σκέφτεται έτσι! Ούτε σύμφωνα με τις απόψεις που λένε ότι πρέπει να υποστηρίξουμε την ελεύθερη κοινωνία, τις μαχητικές ιδεολογίες που ισχυρίζονται ότι «τι να την κάνεις την ελευθερία, όταν είσαι ανασφαλής;». Καταλαβαίνετε ότι οι παραπάνω απόψεις συνιστούν δικαιολόγηση του πολέμου, της βίας, της ληστείας του πλούτου, της υπερεκμετάλλευσης των ανθρώπων. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει μια αντεπίθεση και στον τομέα των ιδεών. Οι ιδέες - και όχι μόνο κάποια συνθήματα - να αναβλύζουν μέσα απ' αυτό τον αγώνα.

Είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι, οι δημοσιογράφοι, να παίξουν το δικό τους ρόλο, όχι μόνο στην ανάπτυξη του κινήματος, αλλά και στην ιδεολογική, πνευματική αντεπίθεση από την πλευρά των λαών.

Δε θέλω να πω ότι στην αντεπίθεση έχουν ρόλο μόνο οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες και ότι δεν έχουν οι εργάτες, οι αγρότες, οι επαγγελματίες. Δε θέλω να πω κάτι τέτοιο. Ομως στις σημερινές συνθήκες, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η πνευματική εργασία και η καλλιτεχνική δεν μπορεί να είναι ουδέτερη. `Η θα είναι με τις ριζοσπαστικές ιδέες των κινημάτων ή θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, είτε, με τη σιωπή, θα κληθεί να υπηρετήσει αυτές τις αντιδραστικές ιδέες.

Αυτοί οι «χώροι» μπορούν να δώσουν μια νέα πνοή στο κίνημα, να το κάνουν πιο ζωντανό, πιο πλούσιο σε μορφές. Γι' αυτό στέκομαι ιδιαίτερα. Πέρα από το γεγονός ότι αυτό το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι ριζωμένο στους χώρους δουλιάς, κατοικίας. Ταυτόχρονα χρειάζεται να μπουν και νέες δυνάμεις.

Πιστεύω ότι στην Ελλάδα η διανόηση του τόπου μας, όπως έδειξε και η περίοδος του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, βρίσκεται σε πολύ καλύτερο σημείο αντίστασης, απ' ό,τι σε άλλες χώρες. Υπήρχαν και υπάρχουν δημοσιογράφοι που, παρότι δουλεύουν σε έναν ασφυκτικό κλοιό, όπου υποχρεώνονται να παίζουν τα φιλμάκια του CNN (που τώρα θυμήθηκε την καταπίεση της γυναίκας), κάνουν μια προσπάθεια, με φράσεις, ατάκες, ερωτήματα, να μην υπάρχει μονομπλόκ πληροφόρησης στην Ελλάδα.

Να ανθίσουν, λοιπόν, όσο γίνεται και να αναπτυχθούν περισσότερες δραστηριότητες, έτσι που και αυτά τα μέσα ενημέρωσης να μην μπορούν να τις αγνοήσουν. Αυτές είναι οι σκέψεις μας.

Γόνιμος ήταν ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε στη συνάντηση - συζήτηση που διοργάνωσε το ΚΚΕ με ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, διανοούμενους, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους και παράγοντες της κοινωνικοπολιτικής ζωής της χώρας, σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις και την κήρυξη πολέμου των ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ, σε αίθουσα του ξενοδοχείου «Τιτάνια». Εγινε λόγος για «μια καινούρια, κρίσιμη και περίπλοκη κατάσταση», αλλά και για την αναγκαιότητα συσπείρωσης και συντονισμένης δράσης ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση. Ο «Ρ», ξεκινά σήμερα την παρουσίαση της συζήτησης, δημοσιεύοντας την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, και με αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις των παρευρισκομένων, ενώ στις επόμενες μέρες θα ολοκληρώσει την παρουσίαση δημοσιεύοντας αποσπάσματα από όλες τις ομιλίες, καθώς και τη συνόψιση της συζήτησης.

ΣΤΟΝ πιο ταιριαστό χώρο της αδούλωτης Αθήνας, εκεί μπροστά στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΟΑΟ) γιόρτασε και τίμησε και φέτος την περασμένη Δευτέρα τα 60 χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, του ΕΑΜ.

ΜΕΤΡΑΣ τα χρόνια που έτρεξαν από τότε, θυμάσαι πως σ' αυτό το χώρο, στις πανεπιστημιακές αίθουσες βρέθηκες 20χρονος σε μεγάλες ώρες για να φέρεις τα στεφάνια της νιότης αψηφώντας τους σιδερόφραχτους κατακτητές και τους προδότες συνεργάτες τους.

ΘΥΜΑΣΑΙ, κι αυτό δεν αποξεχνιέται ποτέ πως την ώρα που φασιστική μπότα σ' εκείνο το θανατερό βηματισμό ακουγόταν στην αίθουσα ο καθηγητής ο μοναδικός κι αξέχαστος Νίκος Βέης μας έφερνε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, μας θύμιζε τον πρώτο μάρτυρα Ρήγα, στα τούρκικα κάτεργα, στο Βελιγράδι.

ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ και ξαναδιαβάζεις πάνω στη μαρμάρινη στήλη τα παλικάρια, δεκάδες αγόρια και κορίτσια, ΕΠΟΝίτες κι ΕΠΟΝίτισσες, αγαπημένες μορφές, νιάτα, ομορφιά όνειρα, που στάθηκαν μ' αντρίκια ωριμότητα μπροστά στο χρέος. Ηταν στη μεγάλη διαδήλωση (22 Ιούλη 1943) που ματαίωσε την επέκταση της βουλγάρικης κατοχής, που είχαν αποφασίσει οι χιτλεροφασίστες κατακτητές. Διαδήλωση με δεκάδες νεκρούς.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ σχολειό του ΕΑΜ, που στα θρανία του κάθισαν και μαθήτευσαν χιλιάδες και χιλιάδες Ελληνες στα χρόνια της Κατοχής. Ηταν το φλογερό πατριωτικό κάλεσμα του ΕΑΜ, που μας έφερνε στις γραμμές του αντιφατικού αγώνα.

ΠΩΣ να μην αναφέρεις τα όσα έλεγαν τότε για τους Γερμανούς που πανίσχυροι κυριαρχούσαν σ' όλη την Ευρώπη. «... Εσείς θα τους διώξετε με τα συνθήματα που γράφετε τη νύχτα στους τοίχους ή τις διαδηλώσεις χαμένος ο χρόνος σας»... Στην ίδια γραμμή και τα παλιά αστικά κόμμα που κι αυτά συνιστούσαν στο λαό φρονιμάδα κι αναμονή... Μετρημένες, ελάχιστες οι τιμητικές εξαιρέσεις. Και μένει έτσι για τον παλιό πολιτικό κόσμο στίγμα αιώνιο η λιποταξία του από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

ΕΠΙΚΑΙΡΑ στα 60χρονα του ΕΑΜ χαρήκαμε το μικρό επετειακό αφιέρωμα, που μας έδωσε το «Ποντίκι» στο τεύχος του, στις 27 του Σεπτέμβρη. Είναι η αξέχαστη, η ιστορική μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», που έγραψε ο μεγάλος στοχαστής Δημήτρης Γληνός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και ο οποίος πέθανε στις 26 Δεκέμβρη του 1943.

Η ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ αυτή κυκλοφόρησε προς τα τέλη του 1942 αρχικά στην Αθήνα και τον Πειραιά κι αργότερα σ' όλη την κατεχόμενη Ελλάδα. Το βιβλιαράκι διαβάστηκε πολύ κι όπως θυμούνται οι αγωνιστές βοήθησε αποφασιστικά στη διάδοση και εκλαΐκευση των σκοπών του ΕΑΜ. Στάθηκε το μαχητικό εγκόλπιο στον αγώνα κατά των κατακτητών. Εργαλείο οργάνωσης κι αγώνα.

ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΟ και αναζητούμενο ντοκουμέντο βγήκε σε 2η έκδοση το Νοέμβρη του 1944 από τον εκδοτικό οργανισμό «Ρήγας» με πρόλογο του Γιάννη Ζεύγου. Κι ο λόγος αυτός ήταν όσα είχε πει ο Ζεύγος στο πολιτικό μνημόσυνο που έγινε το Μάη του 1944 στο Εθνικό Συμβούλιο στους Κορυσχάδες. Εφτά πυκνά κεφάλαια με τη δομή και την τέχνη που είχε ο λόγος στα γραφτά του Δ. Γληνού που στάθηκε ο καλύτερος εκπρόσωπος της νεοελληνικής διανόησης και, καθώς τόνιζε η ανακοίνωση του ΚΚΕ, «με το θάνατό του το ΚΚΕ, ο ελληνικός λαός έχασε έναν απ' τους καλύτερους ηγέτες...».

ΑΥΤΟ είναι το «Αλφαβητάρι του ΕΑΜ» της ΕΑΜικής Αντίστασης. Εχει τη φλόγα, τη λεβεντιά και τα οράματα της νέας Ελλάδας. Θα 'πρεπε να έχει μπει στα σχολικά βιβλία να γίνει της Ιστορίας διδαχή για τα παιδιά μας... «Εμπρός! Ολοι οι ζωντανοί Ελληνες και Ελληνίδες ατσαλώσετε τα χέρια σας και την ψυχή σας για τον υπέρτατο αγώνα». Είναι οι τρεις στερνές αράδες από το μαχητικό προσκλητήριο. Αλλά πάνε, ταιριάζουν και για τον αγώνα, τον υπέρτατο του Σήμερα.

Αντιπροσωπεία της Κομμουνιστικής Ανανέωσης. Από την Πράσινη Πολιτική: Διάκος Κώστας και Τσιρώνης Γιάννης. Από την ΕΔΗΚ ο Νεοκλής Σαρρής, πανεπιστημιακός. Από την ΕΔΑ: Παπαγυαλιάς Μπάμπης. Από το ΑΚΕ: Νάσης Κώστας.

Επίσης οι: Γλέζος Μανώλης, Στοφορόπουλος Θεμ. (πρέσβης επί τιμή).

Ερευνητές - Πανεπιστημιακοί: Βαδαλούκα Κική, Βαμβακάς Γιώργος, Γαζής Λάκης, Δρυς Μανώλης, Ζορμπαλά Τίνα, Καλακαλάς Γ., Καρούμπαλος Κώστας, Κατσαρός Νίκος, Κουνιάς Στρατής, Κυτόπουλος Βίκτωρας, Μαλτέζος Αντώνης, Μανωλάκος Δημήτρης, Μαργιόλης Θεόδωρος, Μπεργελές Νίκος, Μπουντόλος Κώστας, Παπαδόπουλος Κων/νος, Παπαμιχαήλ Γιάννης, Ρούσης Γιώργος, Σαρηγιάννης Γιώργος,, Σιδερίδης Αιμίλιος, Σταμάτης Γιώργος, Τσιολομήτης Θανάσης, Χατζηχαριστός Δημήτρης, Χουρδάκης Νίκος, Χρύσης Αλέξανδρος.

Καθηγητές ΤΕΙ: Διλιντάς Γιώργος, Κουζέλης Νάσος, Νεράντζης Ηλίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ: Παπαμάργαρης Χάρης (Νομαρχιακός Σύμβουλος Αθήνας), Λιάκος Λουκάς (Νομαρχιακός Σύμβουλος Βοιωτίας), Κατημερτζής Γιώργος (Δήμαρχος Καισαριανής), Γιώγος Γιώργος (Δήμαρχος Πετρούπολης), Πατσιλινάκος Γιάννης (Δήμαρχος Περάματος), Βάρσος Βασίλης (Δήμαρχος Κηφισιάς), Γαβρίλης Γιώργος (Αντιδήμαρχος Καισαριανής), Πετράκης Γρηγόρης (Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Πετρούπολης), Σάμιος Νίκος (Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Καισαριανής), Κατημερτζής Κώστας (Δημοτικός Σύμβουλος Καισαριανής), Μιχαλακάκης Σταύρος (Δημοτικός Σύμβουλος Περάματος), Τζατζάνης Κώστας (Δημοτικός Σύμβουλος Πειραιά), Νικολόπουλος Παναγιώτης (Δημοτικός Σύμβουλος Μοσχάτου), Χριστόπουλος Κώστας (Δημοτικός Σύμβουλος Ιλίου), Γυφτόπουλος Δημήτρης (Δημοτικός Σύμβουλος Χαλανδρίου), Μακρής Παναγιώτης (επίτιμος Δήμαρχος Καισαριανής), Κορτζίδης Κώστας (επίτιμος Δήμαρχος Ελληνικού), Παπαπολυχρονίου Κώστας (πρώην Δήμαρχος Ασπροπύργου), Κουγέας Γιάννης (Αντιπρόεδρος Πολιτιστικού Κέντρου Πετρούπολης), Λομβάρδος Σωκράτης (Συμπαράταξη για την Αθήνα).

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ: Γρετσίστας Βασίλης, Δρακόπουλος Δημήτρης, Ζαζόπουλος Αντρέας, Θεοδώρου Δήμος, Κανάκη Ιωάννα, Κλουβάτος Βασ., Λάγος Σταμάτης, Μαυρίκος Γιώργος, Μπουλούγαρης Γιώργος, Παναγούλιας Πέτρος, Σώκου Ζωή, Τσαμασφίρας Αθαν., Τσουμπρής Δημήτρης.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ: Αφαλωνιάτης Θόδωρος, Βαλτάς Θανάσης, Βαμβακάς Κώστας, Βλαχάκη Κική, Γουραντή Ανθή, Διαμαντάκου Ελένη, Κοτρώτσου Μαρία, Μιχολός Βασίλης, Μπούα Βάσω, Νιάπας Γιώργος, Παυλάκου Δήμητρα, Χριστοφίδης Δημήτρης, Ψιμούλη Σούλα.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ: Θεοχαράτος Χρήστος, Καζάκος Βασίλης, Κονγκαλίδης Γιώργος, Καραντηνός Νίκος, Κορωναίος Γιάννης, Λεονταρίτης Γιώργος, Οικονομίδης Βαγγέλης, Πηγαδάς Νίκος, Πίνη Μαίρη, Σιδηροκαστρίτου Αρετή, Σκιαδόπουλος Αρης, Φιλιππάκης Γιώργος, Χουδαλάκης Γιώργος.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Γεροζήσης Τριαντάφυλλος, Ζαμπαθά Φαίδρα, Πέτρουλα Δήμητρα, Καρατζαφέρη Ιωάννα.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Παΐζη Αλέκα, Ταξιάρχης Φοίβος, Κολοβός Βασίλης, Ματαράγκας Γιώργος, Κλαδιώτης Μπάμπης, Ιωαννίδου, Βλάχου Αγνή.

ΖΩΓΡΑΦΟΙ: Γιωτάκης Κώστας, Σαμαρά Κατερίνα.

ΓΙΑΤΡΟΙ: Τσούκαλος Στάθης (Πρόεδρος ΕΙΝΑΠ), Ζαχαρόγιαννης Χάρης (μέλος ΔΣ ΕΙΝΑΠ), Δανοπούλου Ιφιγένεια, Κλιούμης Γρηγόρης, Μανωλάκου Πολυτίμη, Ματζουράτος Δημήτρης, Μπαράτσης Σωτήρης, Μπούμης Μιχάλης, Ρηγάτος Γεράσιμος, Φίλιας Νίκος.

ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΕΣ: Ζάκκα Μαντώ, Χαλαστάνη Βάσω.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ: Παφίλης Θανάσης (Γραμ. Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης), Νικολαΐδου Βέρα, Κωνσταντόπουλος Ηλίας (ιερέας), Τσαπόγας Γιώργος, Καλύβα Γλυκερία.

ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΦΟΡΕΩΝ: Από τη Δημοκρατική Συσπείρωση: Μπελαντής Δ. Σαραφιανός Δ. Αντιπροσωπεία από το σωματείο εργαζομένων από το Μπαγκλαντές. Αντιπροσωπεία από το ΔΣ της ΟΓΕ: Μανδηλαρά Ασπα (αντιπρόεδρος), Πασαλιμανιώτη Νάντια και Γοργία Ειρήνη. Από το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών: Μπουντούρογλου Νίκος (αντιπρόεδρος). Ο πρόεδρος των «Φίλων της Γης», Στογιάννης Βαγγέλης. Από την επιτροπή γονέων στρατευμένων παιδιών, η Γαρδίκη Σ.

Παρευρέθηκαν επίσης: Κοκκινέα Κατερίνα (διοικητική υπάλληλος ΤΕΙ), Κοτέας Φίλιππος (συνταξ. δικηγόρος), Μανιός Γιάννης, Μητροπέτρος Γιώργος (οικονομολόγος), Παλιούρα Βασ. (Δικηγόρος), Παναγιωτοπούλου Ματίνα (πρώην πρόεδρος ΕΣΥΝ) ΠΑπαδημητρακοπούλου Μαριάννα (δικηγόρος), Παπαδοπούλου Γιούλη (Νομικός), Πελτίκογλου Βασίλης (Πρ. Τμ. Συντήρ. Εθν. Βιβλιοθήκης), Ρεπούση Κορίνα (Νομικός), Σκλαβούνος Γεράσιμος (πολεοδόμος) και άλλοι.

Ο Χρήστος Μαργανέλης

Είναι γνωστό, η δική μας αντίληψη, η δική μας κοσμοθεωρία, δε θεωρεί ότι ο πόλεμος δημιουργεί τις κρίσεις, αλλά ότι οι κρίσεις είναι που δημιουργούν τους πολέμους...

Οι αδυναμίες της αμερικανικής οικονομίας ήταν οξύτατες. Ηδη στα site οικονομικών περιοδικών των Ηνωμένων Πολιτειών, αναφέρονταν ότι επίκειται η ανακοίνωση των αρνητικών ρυθμών ανάπτυξης, για δεύτερο τρίμηνο, στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Που σημαίνει ότι ήταν το χαρακτηριστικό, ότι επισήμως, θα μπαίναμε σε εκείνη την περίοδο, που πολύ κομψά και ντελικάτα, οι αστοί οικονομολόγοι, ονομάζουν ύφεση. Σε μια κρίση δηλαδή της αμερικανικής οικονομίας...

Επίσης, οι νέες τεχνολογίες, οι οποίες ήταν το μοτίβο της αμερικάνικης οικονομίας την τελευταία περίοδο. Οι εταιρίες πληροφορικής το προηγούμενο χρονικό διάστημα, ανακοίνωναν απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Ο δείκτης των νέων τεχνολογιών, στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, είχε απολέσει 40% και 50% της αξίας του, πολύ πριν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου.

Και είναι σημαντικός αυτός ο τομέας, γιατί συνδέονταν με την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων σε όλο τον πλανήτη. Και αναπτύσσονταν τεράστια επιχειρηματολογία, γύρω από το ζήτημα των νέων τεχνολογιών.

Εδώ αντιμετωπίζονται, λοιπόν, σοβαρά αδιέξοδα. Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, δεν έχει δυνατότητες να απομυζεί εισοδήματα ανά τον πλανήτη, έχει εξαντλήσει κι εκεί τα περιθώριά του.

Η στρατιωτική βιομηχανία, επίσης, έχει αδυναμίες, που δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει με τους κατά τόπους πολέμους, που δημιουργούνται.

Αυτές είναι οι πραγματικές αιτίες της κρίσης. Οι αιτίες ενός πολέμου, που όπως τον περιγράφουν, δεν είναι τυχαίο αυτό, και δεν του δίνουν ημερομηνία λήξης.

Πρέπει να βρούμε και να εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος, καθώς επιταχύνονται σε επίπεδο ιμπεριαλισμού αυτές οι εξελίξεις, πρέπει να επιταχύνονται, δυστυχώς, και με τα όποια όπλα και εργαλεία έχουμε κι εμείς και οι δικές μας διαδικασίες, οι διαδικασίες ανάπτυξης ενός αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, με κάποια χαρακτηριστικά, αντιιμπεριαλιστικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Κατά τη δική μας αντίληψη και να μην καθυστερήσω άλλο τη συζήτηση, τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος σήμερα, θα πρέπει να έχουν διεθνή σύνδεση. Να είναι συνδεδεμένα με το παγκόσμιο αντικαπιταλιστικό κίνημα.

Να στηρίζουν τα επαναστατικά κινήματα, τα οποία θα επιχειρηθεί να απονομιμοποιηθούν στη συνείδηση του κόσμου. Τα ένοπλα επαναστατικά κινήματα.

Παράλληλα με τη δική μας βούληση στις σημερινές συνθήκες, ανεπτυγμένου καπιταλισμού, να κάνουμε ανοιχτούς, μαζικούς αγώνες, βγαίνοντας παντού στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη, στην Ευρώπη.

Σαφώς τα στοιχεία ενός πλαισίου, που στοιχειοθετούν τη μη εμπλοκή της χώρας, την υπεράσπιση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, είναι όροι για να υπάρξει μια πλατιά και μεγάλη συσπείρωση σε ένα μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα.

Εμείς, οι κομμουνιστές, πιστεύουμε ότι έχουμε και ένα άλλο καθήκον. Σαφώς θα είναι και μια εσωτερική διαπάλη, θετική, μια διαπάλη ιδεών, μέσα στα πλαίσια αυτού του κινήματος και μια αποσαφήνιση της προοπτικής για το από εδώ και πέρα.

Η ανάγκη του επαναπροσδιορισμού ενός σοσιαλιστικού οράματος, που θα εμπνεύσει τους λαούς και θα δημιουργήσει ένα αντίπαλο δέος, που θα ξεπεράσει το απλό στοιχείο της αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, αποτελεί αδήριτη ανάγκη».

Τον θέλω, δηλαδή, ζωντανό ή νεκρό, διέταξε υπονοώντας μάλλον το δεύτερο, για τον παλιό συνεργάτη και σημερινό ορκισμένο εχθρό. Αποκάλυψε έτσι, ότι μάλλον στη δολοφονία - πολτοποίηση του Οσάμα Μπιν Λάντεν αποβλέπει η κινητοποίηση, σε πρώτη φάση, της τεράστιας πολεμικής αρμάδας και όσων «εστιασμένων χειρουργικών» πληγμάτων θα ακολουθήσουν.

Ετσι έκαναν και με τον υποτιθέμενο δολοφόνο του Κένεντι που πυροβολήθηκε μπροστά στο σερίφη και τους φρουρούς του, αλλά και με όσους «εξαφανίστηκαν» διαδοχικά, από τους εμπλεκόμενους στη σκοτεινή εκείνη υπόθεση.

«Ζωντανός ή νεκρός», λοιπόν, ο Οσάμα; Την απάντηση θα δώσει η Ιστορία που άρχισε με την ομιχλώδη, ακόμη, ως προς την προέλευσή της, τρομοκρατική αεροεπιδρομή στο Μανχάταν και την Ουάσιγκτον και εξελίσσεται στο «δεκαετή πόλεμο» των αλληλεγγύως συμμέτοχων της «Νέας Τάξης».

Μια ιστορία του Μπέρτολ Μπρεχτ. Που έλεγε ότι όταν συνάντησε στο δρόμο τον στρατιώτη της εχθρικής χώρας και τον εξανάγκασε να περπατήσει στις λάσπες ο ίδιος εκείνη τη στιγμή μίσησε και τη χώρα, μίσησε και τους κατοίκους και την οικογένεια του ανθρώπου και τα παιδιά αυτής της χώρας. Τα μίσησε όλα.

Και καταλήγει ο Μπρεχτ: «Γι' αυτό πρέπει να πολεμάμε τη βλακεία. Γιατί κάνει βλάκες όσους τη συναντάνε».

Αρα, λοιπόν, το αντιπολεμικό μέτωπο δεν είναι καινούρια ιστορία. Είναι παλιά ιστορία, είναι πολύ παλιά ιστορία.

Ας δούμε όμως ποιος ωφελείται από αυτό το χτύπημα. Πρώτα απ' όλα είναι το καλύτερο άλλοθι για την κοινωνία που πραγματικά έχει αντιστάσεις τα τελευταία χρόνια, να δικαιολογήσει την ύφεσή της και να ξεφύγει απ' αυτήν. Ο πόλεμος - πολύ εύστοχα το έθεσε η Γενική Γραμματέας - είναι το καλύτερο άλλοθι για να ξεπεράσεις μια κρίση, αλλά επιπλέον και το καλύτερο άλλοθι για να εφαρμοστούν αντιδημοκρατικά μέτρα.

Εάν δούμε ιστορικά και τα έχουν πει διανοητές πολύ νωρίτερα, από τη δεκαετία του '70, η τρομοκρατία τροφοδοτεί την κρατική αναλγησία και τροφοδοτείται απ' αυτήν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σ' αυτό. Αλλωστε, νομίζω ότι και οι ίδιοι οι Ταλιμπάν είναι «παιδί» των Αμερικανών.

Κατά τη δική μου γνώμη, είναι πραγματικά το αντιπολεμικό μέτωπο σήμερα, ό,τι πιο επίκαιρο και ό,τι πιο πολύ μπορούμε να κάνουμε. Το ότι σήμερα οι Ελληνες πολίτες με ποσοστό πολύ υψηλό - νομίζω ενενήντα τόσο τα εκατό, δεν το θυμάμαι ακριβώς - καταδίκασαν οποιαδήποτε πολεμική ενέργεια, δείχνει πραγματικά τις προοπτικές μας.

Αρα, αυτή τη στιγμή ας ακολουθήσουμε πολιτικές που πραγματικά νομίζω ότι είναι επίκαιρες παρά ποτέ και νομίζω ότι ο λαός τις κατανοεί σήμερα. Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές; Το πρώτο είναι ότι πραγματικά δεν είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή Ενωση να σέρνεται πίσω από το άρμα του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ επιτέλους δεν έχει λόγο ύπαρξης σήμερα. Πρέπει να καταργηθεί, πρέπει να είναι πάγια θέση αυτή και είναι επίκαιρη παρά ποτέ. Δεν προστατεύει κανένα από τίποτα το ΝΑΤΟ. Ακόμα και το πρόσφατο, του ψυχρού πολέμου έχει εξαλειφθεί. Αρα το ΝΑΤΟ, στις χώρες τουλάχιστον της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να αποδεχτούμε ευρωπαϊκούς στρατούς με την έννοια που κάποιοι τους σκέπτονται. Είναι κάτι το οποίο είναι επίκαιρο στην ελληνική κοινωνία και μπορούμε να το παλέψουμε σήμερα, δεν είναι δυνατόν. Δεν είναι δυνατόν, πρέπει να γίνει κατανοητό, η Ευρωπαϊκή Ενωση να στηρίζεται οικονομικά στα δεδομένα της Αμερικής. Δηλαδή, να στηρίζει την ευμάρειά της στην εξαθλίωση άλλων λαών. Το οποίο συμβαίνει καθημερινά με τις πολυεθνικές και το ξέρουμε.

Αρα υπάρχουν πολιτικές να εφαρμόσουμε και προφανώς είναι η χρυσή μας ευκαιρία να ανδρώσουμε αυτό το αντιπολεμικό μέτωπο».

Associated Press

Γιουγκοσλαβία 1999: Βομβαρδισμένη συνοικία από τους ΝΑΤΟικούς

• Δεκέμβρης 1944, Αθήνα: Τα αγγλικά τανκς εισβάλλουν στην Αθήνα. Η ελληνική τραγωδία αρχίζει...
• Αύγουστος 1945 Χιροσίμα - Ναγκασάκι: Οι ατομικές βόμβες των Αμερικανών σκορπούν το θάνατο στην Ιαπωνία. Δεν καταστρέφουν στρατιωτικούς στόχους. Καίνε γυναικόπαιδα. Οι ΗΠΑ, με την αποτρόπαια αυτή πράξη, θέλησαν να επιβάλουν τη δική τους παγκόσμια κυριαρχία και ηγεμονία, να τρομοκρατήσουν την ΕΣΣΔ, τη νεοσύστατη λαϊκή δημοκρατία της Κίνας και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
• 1945, Ινδονησία: Στρατιωτικά αγήματα της Αγγλίας συμμετέχουν στον πρώτο αποικιακό πόλεμο των Κάτω Χωρών κατά της Ινδονησίας (1945-1948).
• 1945, Ινδοκίνα: Γαλλικά αποικιοκρατικά στρατεύματα αρχίζουν το αιματοκύλισμα του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης που κράτησε 9 χρόνια (1945-1954).

• Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στο Νότιο Βιετνάμ

  1947, Μαδαγασκάρη: Γαλλικά στρατεύματα εξαπολύουν σφαγές ενάντια στους πατριώτες της Μαδαγασκάρης με την άμεση υποστήριξη των ΗΠΑ (1947-1948).
• 1948, Μαλαισία: Αυτή τη φορά το ρόλο του σφαγέα αναλαμβάνουν οι Αγγλοι αποικιοκράτες, που για επτά ολόκληρα χρόνια (1948-1955) πέρασαν το λαό της από τη φωτιά και το σίδερο.
• 18-4-1948, Ιταλία: Καράβια του 6ου αμερικάνικου στόλου αποβιβάζουν πεζοναύτες στα ιταλικά λιμάνια της Νεάπολης, της Γένοβας, του Λιβόρνο και του Παλέρμο. Αμερικανικά αεροπλάνα πετούν απειλητικά πάνω από τη Ρώμη. Σ' αυτό το... δημοκρατικό κλίμα διεξάγονται οι πρώτες, μετά την ανακήρυξη της ιταλικής δημοκρατίας, βουλευτικές εκλογές στη χώρα.
• 1950, Κορέα: Αμερικανική απόβαση στην Κορέα. 1.000 τανκς, 1.600 αεροπλάνα, 200 πλοία και 1.000.000 στρατός, κύρια αμερικανικός, αλλά και αγήματα από 15 χώρες «συμμάχους» μαζί και από την Ελλάδα (1950-1953).
• 1951, Αίγυπτος: Βρετανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν αιγυπτιακές πόλεις.
• 1952, Τυνησία, Μαρόκο: Αρχίζει η τετραετής «εκπολιτιστική» δράση των Γάλλων «Λεγεωνάριων της τιμής» στην Τυνησία και το Μαρόκο (1952-1956).
• 1952, Κένυα: Στο ματωμένο χορό, όπως πάντα και η ιμπεριαλιστική Αγγλία. Η αποικιακή «μάχαιρα» στρέφεται και προς την Κένυα (1952-1956).

• 1990: Επέμβαση των ΗΠΑ στον Παναμά

  18-9-1953, Ιράν: Με την επίβλεψη της ΣΙΑ εκδηλώνεται πραξικόπημα στο Ιράν. Η «ανεπιθύμητη» κυβέρνηση Μοσαντέκ ανατρέπεται. Ο Σάχης ξαναγύρισε και η εκπαιδευμένη από τη ΣΙΑ, μυστική υπηρεσία ΣΑΒΑΚ, του Σάχη, ανέλαβε την... εθνική αποστολή της βιολογικής εξαφάνισης των κομμουνιστών.
• 1954, Γουατεμάλα: Στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Η νόμιμη δημοκρατική κυβέρνηση Αρμπένσα ανατρέπεται βίαια και εγκαθιδρύεται καθεστώς φασιστικής δικτατορίας.
• 1954, Αλγερία: Οι Γάλλοι αποικιοκράτες αρχίζουν τον πόλεμο κατά Αλγερίας. Διάρκεια έξι χρόνια. Χρησιμοποίησαν 800.000 στρατό, το μισό γαλλικό στόλο και τα 2/3 της γαλλικής αεροπορίας.
• 1956, Αίγυπτος: Αγγλογαλλικά αεροπλάνα αρχίζουν το βομβαρδισμό της Αιγύπτου, αποβιβάζοντας αργότερα πεζοναύτες στο Πορτ Σάιντ...
• 1958, Λίβανος: Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στο Λίβανο. Καταλαμβάνουν τη Βηρυτό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους κυριότερους συγκοινωνιακούς κόμβους της χώρας.
• 1958, Εμιράτα: Αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στο Αντεν, το Κουβέιτ, το Ομάν και το Μπαχρέιν.
• 1958, Ιορδανία: Αγγλική στρατιωτική επέμβαση για την υποστήριξη του μοναρχικού καθεστώτος.
• Ιούλης 1958, Ιράκ: Αμερικανικά και αγγλικά στρατεύματα από το Λίβανο και την Ιορδανία εισβάλλουν στο Ιράκ.
• Αύγουστος 1960, Κογκό: Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποφασίζει την ανατροπή και τη δολοφονία του εθνικού λαϊκού ηγέτη του Κογκό Πατρίς Λουμούμπα. Η εντολή δόθηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ.
• Απρίλης 1961, Κούβα: Χιλιάδες Αμερικανοί μισθοφόροι με την υποστήριξη αεροπορίας εισβάλλουν στην Κούβα. Σε 72 ώρες οι Κουβανοί τους πετούν στα νερά του Κόλπου των Χοίρων. Πρόκειται για την πρώτη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην αμερικανική ήπειρο.
• Γενάρης 1966, Παναμάς: Αμερικανοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ ενάντια σε ειρηνική λαϊκή εκδήλωση στον Παναμά. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν την επιστροφή της διώρυγας στους κατόχους της.
• 1964, Βιετνάμ: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εξαπολύει τη γενοκτονία του Βιετνάμ. Εστειλαν 1.600.000 στρατιώτες. Στη διάρκεια της εννιάχρονης επέμβασης ο πόλεμος εξαπλώνεται σ' όλες τις χώρες της Ινδοκίνας (Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη).
• 1965, Αγιος Δομήνικος: Ο αμερικανικός στρατός καταλαμβάνει το μικροσκοπικό Αγιο Δομήνικο. Εγκαθιδρύεται δικτατορικό φιλοαμερικανικό καθεστώς.
• 21 Απρίλη 1967, Ελλάδα: Αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα αναλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα, με τη συμβολή της ΣΙΑ.
• 1967, Αραβικές Χώρες: Αμερικανοί και Αγγλοι μισθοφόροι και στρατιωτικοί σύμβουλοι συμμετέχουν στον πόλεμο των έξι ημερών του Ισραήλ κατά των αραβικών λαών.
• 1968, Αφρική: Οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν διαδοχικά σε Ουγκάντα, Κένυα, Τανγκανίκα, καθώς και στη νήσο του Μαυρικίου.
• 1969, Ανγκουίλα: Οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν στη νήσο Ανγκουίλα.
• Σεπτέμβρης 1973, Χιλή: Ο απόφοιτος της στρατιωτικής σχολής δικτατόρων των ΗΠΑ Αουγκούστο Πινοτσέτ σε συνεργασία με τη ΣΙΑ δολοφονεί τον Πρόεδρο Αλιέντε και εγκαθιδρύει αμερικανόδουλο φασιστικό καθεστώς. Χιλιάδες οι νεκροί, οι ανάπηροι, οι αγνοούμενοι, οι φυλακισμένοι...
• Οκτώβρης 1973, Αίγυπτος - Συρία: Οι Αμερικανοί με αερογέφυρα εφοδιάζουν τους Ισραηλινούς που επιτίθενται ξανά ενάντια στην Αίγυπτο και τη Συρία.
• Ιούλης 1974, Κύπρος: Αμερικανόδουλο χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Μακαρίου. Οι Αμερικανοί τυφλώνουν τα ελληνικά ραντάρ. Τουρκικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το 40% του κυπριακού εδάφους. Αμερικανοί αξιωματούχοι από την Πρεσβεία τους στη Λευκωσία συντονίζουν τις επιχειρήσεις.
• 1978, Λίβανος: Στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στην εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο.
• 1978, Ζαΐρ: Στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας και του Βελγίου στο Ζαΐρ. Στόχος η κατάπνιξη της λαϊκής εξέγερσης στην επαρχία Σαμπά.
• 1979, Τσαντ: Αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στο Τσαντ για να υποστηρίξουν το φιλοδυτικό καθεστώς Χάμπρε ενάντια στη μεταβατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
• Αύγουστος 1981, Λιβύη: Αμερικανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν τη Λιβύη με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι. Τα επόμενα χρόνια οι βομβαρδισμοί και οι προκλήσεις ενάντια στη Λιβύη επαναλαμβάνονται.
• Μάης 1982, Μαλβίνες (Φόκλαντ): Οι κανονιοφόροι της Θάτσερ χύνουν αίμα στις Μαλβίνες, που βρίσκονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού στο νότιο άκρο της Αργεντινής.
• Αύγουστος 1982, Λίβανος: Νέα στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο Λίβανο. Τα κανόνια του πολεμικού πλοίου «Νιου Τζέρσεϊ» σκορπούν στη Βηρυτό τη φωτιά και το θάνατο.
• Οκτώβρης 1983, Γρενάδα: Οι Αμερικανοί εισβάλλουν στην ανεξάρτητη Γρενάδα και πνίγουν στο αίμα τη λαϊκή αντίσταση...
• Δεκέμβρης 1989, Παναμάς: Οι Αμερικανοί επεμβαίνουν για να ανατρέψουν το καθεστώς του Παναμά, με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Ουσιαστικά απαιτούν να κρατήσουν υπό την κατοχή τους τη Διώρυγα.
• Γενάρης 1991 Ιράκ: Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί τους των «ειρηνευτικών δυνάμεων» εγκαινιάζουν την αρχή της τελευταίας δεκαετίας του αιώνα μας με στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράκ, την περίφημη «Καταιγίδα της Ερήμου», με πρόσχημα την «απελευθέρωση» του Κουβέιτ, δηλαδή της περιοχής δικών τους πετρελαϊκών συμφερόντων.
• Δεκέμβρης 1991: Η ΕΟΚ αποφασίζει επίσημα το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ηδη Γερμανοί μισθοφόροι δρουν στην Κροατία, επισημοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια.
• Απρίλης 1991, Ιράκ: ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία, εκμεταλλευόμενες το πολυσυζητημένο κουρδικό ζήτημα, κηρύσσουν «ασφαλή παράδεισο» για τους Κούρδους, περιοχή 50.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων πάνω από τον 36ο παράλληλο, στο Βόρειο Ιράκ, την οποία επιβάλλουν ως «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων». Αεροσκάφη των τριών χωρών άρχισαν καθημερινές περιπολίες πάνω από την επίμαχη περιοχή, τις οποίες συνεχίζουν μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τη Γαλλία που απέσυρε τις δυνάμεις της από την επιχείρηση το Δεκέμβρη του 1996.
• Οκτώβρης 1992, Σομαλία: Οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟικοί της σύμμαχοι επεμβαίνουν στη Σομαλία για «ανθρωπιστική» βοήθεια λόγω εμφυλίου πολέμου και για διευθέτηση υποτίθεται της κρίσης. Η επέμβαση κρατά ως το 1994.
• Γενάρης 1993, Ιράκ: Τα «συμμαχικά» αεροσκάφη και πολεμικά πλοία χτυπούν «στρατιωτικές εγκαταστάσεις», όπως ισχυρίζονται, λόγω άρνησης του Ιρακινού Προέδρου να απομακρύνει πυραυλικά συστήματα.
• Ιούνιος 1993, Ιράκ: Αμερικανικά πολεμικά πλοία εξαπολύουν επίθεση με 24 πυραύλους σε «μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις» ως αντίποινα για το «σχεδιασμό δολοφονικής απόπειρας κατά του τότε Προέδρου Τζορτζ Μπους».
• Απρίλης 1994, Βοσνία: Το ΝΑΤΟ εξαπολύει βομβαρδισμούς ενάντια στους Σερβοβόσνιους, τους οποίους κατηγορεί ως μοναδικούς υπεύθυνους της κρίσης και της πολεμικής σύρραξης. Πρώτη επιχείρηση εφαρμογής του «νέου δόγματος».
• Οκτώβρης 1994, Ιράκ: Οι ΗΠΑ αποστέλλουν μεγάλες στρατιωτικές ενισχύσεις στον Κόλπο, μαχητικά αεροσκάφη, αεροπλανοφόρα και, περίπου, 54.000 άνδρες.
• Νοέμβρης 1996, Ιράκ: Αμερικανικά «F 16» πλήττουν ιρακινά ραντάρ, κοντά στον 32ο παράλληλο, στα σύνορα της «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» στο Νότιο Ιράκ.
• Δεκέμβρης 1996, Ιράκ: Αρχίζει η επιχείρηση των ΗΠΑ «Αλεπού της Ερήμου», που σημάδεψε το Ιράκ με περισσότερους από 400 πυραύλους «Τόμαχοκ».
• Δεκέμβρης 1998, Ιράκ: Νέα αναίτια επίθεση από ΗΠΑ και Μ. Βρετανία. Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται.
• Μάρτης 1999, Κοσσυφοπέδιο: Μαζική δολοφονική αεροπορική επίθεση με πυραύλους, για «ανθρωπιστική βοήθεια» στους Κοσσοβάρους, που εξοπλίζονται από τους Γερμανούς ενάντια στους Σέρβους. Κοινή ιμπεριαλιστική επέμβαση ΗΠΑ - ΕΕ.

• Σύμφωνα με αποκαλύψεις του αμερικανικού περιοδικού «U.S. News and World Report», μόνο από το 1961 ως το 1976 η CIA οργάνωσε γύρω στις 900 μεγάλες μυστικές επιχειρήσεις ενάντια σε μεμονωμένους πολιτικούς και ολόκληρες κυβερνήσεις. «H κυβέρνησή μας», δήλωσε ο Τζ. Μαρξ, συνεργάτης του Κέντρου Ερευνών Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, «χρησιμοποίησε τακτικά την τρομοκρατία σαν όργανο της εξωτερικής της πολιτικής».

ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ:

• Τσε Γκεβάρα,
• Πρόεδρος της Χιλής Σαλβαντόρ Αλιέντε,
• Υπουργός Εξωτερικών της Χιλής Ορλάντο Λετελιέρ,
• Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Χιλής στρατηγός Σνάιντερ,
• Χιλιανός στρατηγός Κάρλος Πρατς,
• Πρόεδρος του Παναμά Χοζέ Αντόνιο Ρεμόν Καντέρα,
• Πρόεδρος του Παναμά Ομάρ Τορίχος,
• Πρόεδρος του Ισημερινού Χάιμε Ρόλντος Αγκιλέρα,
• Πρόεδρος της Βολιβίας Χουάν Τόρες,
• Διοικητής των χερσαίων δυνάμεων του Περού Ραφαέλ Οϊος Ρούμπιο,
• Αρχιεπίσκοπος του Σαλβαδόρ Ρομέρο,
• Εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονημένοι ή που υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια, εκατομμύρια άτομα που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους από τη Χιλή, το Σαλβαδόρ, την Αϊτή, τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, τη Βολιβία, την Παραγουάη, την Ουρουγουάη και πολλές άλλες χώρες.

ΑΦΡΙΚΗ:

• Πρωθυπουργός του Κονγκό Πατρίς Λουμούμπα,
• Γενικός Γραμματέας του Αφρικανικού Κόμματος Ανεξαρτησίας της Γουινέας και των Νησιών του Πράσινου Ακρωτηρίου Αμιλκάρ Καμπράλ,
• Ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα της Μοζαμβίκης Αντουάρντο Μοντλάνε,
• Πρόεδρος της Ενωμένης Αραβικής Δημοκρατίας Γκαμάλ Αμπντέλ Νασέρ,
• Γενικός Γραμματέας της Εθνικής Ενωσης Λαϊκών Δυνάμεων του Μαρόκο Μπεν Μπαρκά,
• Χιλιάδες άτομα που υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια από τους δεσμοφύλακες και τα καταδιωκτικά αποσπάσματα της Νότιας Αφρικής.

ΑΣΙΑ:

• Πρόεδρος του Ιράκ Αμπντούλ Καρίμ Κασέμ,
• Πρωθυπουργός της Σρι Λάνκα Σόλομον Μπανταρανάικε,
• Πρόεδρος του Μπαγκλαντές Μουτζιμπούρ Ραχμάν,
• Πρόεδρος της Νότιας Κορέας Πακ Τσιζάν Χι,
• Πρόεδρος των Φιλιππίνων Μαγκσαϊσάι,
• 90 χιλιάδες Λιβανέζοι και Παλαιστίνιοι,
• 2 εκατομμύρια Βιετναμέζοι, Λαοτινοί, Καμποτζινοί.

ΕΥΡΩΠΗ:

• Πρόεδρος της ΕΝΙ Ενρίκο Ματέι (Ιταλία),
• Πρωθυπουργός της Ισπανίας Καρέρο Μπλάνκο,
• Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας Αλντο Μόρο,
• Εκπρόσωπος στη Γαλλία των προοδευτικών οργανώσεων των αναπτυσσόμενων χωρών Ανρί Κυριέλ.

Οι ίδιες σκοτεινές δυνάμεις επιχείρησαν να δολοφονήσουν τους:

• Φιντέλ Κάστρο Ρους (24 απόπειρες), Πρώτο Γραμματέα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος, Πρόεδρο του Κρατικού Συμβουλίου της Κούβας.
• Ιντίρα Γκάντι, πρωθυπουργό της Ινδίας,
• Σαμόρα Μασέλ, πρόεδρο της Μοζαμβίκης,
• Μαριάνο Ρουμόρ, Πρωθυπουργό της Ιταλίας,
• Σουκάρνο, Πρόεδρο της Ινδονησίας,
• Τσου Εν Λάι, Πρόεδρο του Κρατικού Συμβουλίου της ΛΔΚ.
• Πολ Ρόμπσον, γνωστό καλλιτέχνη και κοινωνικό παράγοντα των ΗΠΑ,
• Πιέτρο Σέκια, έναν από τους ηγέτες του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

«Σε κάθε περιοχή της Γης αντιστοιχεί ένα δίκτυο τρομοκρατικών οργανώσεων, που συνδέονται με τη ΣΙΑ και το Πεντάγωνο. Συχνά, η στρατιά των δολοφόνων και μισθοφόρων υπηρετεί όχι έναν, αλλά περισσότερα μαζί αφεντικά. Επίσης, οι τρομοκρατικές οργανώσεις μιας ιμπεριαλιστικής χώρας εξυπηρετούν άλλη. Ετσι, τον καιρό της «βιετναμικής εκστρατείας» οι ΗΠΑ προσέλαβαν στην υπηρεσία τους τα πιο αδιόρθωτα μέλη της "ξένης λεγεώνας" της Γαλλίας. Στον αγώνα τους ενάντια στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα βοηθούν ενεργητικά τις ΗΠΑ οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και τα τμήματά τους τρομοκρατών. Συχνά, αυτές οι υπηρεσίες δρουν στο έδαφος της Ιταλίας, της Γαλλίας, της ΟΔΓ, της Νορβηγίας και άλλων χωρών, καταδιώκοντας και σκοτώνοντας εκεί τους εκπροσώπους των Παλαιστινίων και τους ηγέτες άλλων τμημάτων του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Στις επιχειρήσεις αυτές συμμετέχουν και οι μυστικές υπηρεσίες της Νότιας Αφρικής».

***

(Τα παραπάνω στοιχεία περιέχονται στο βιβλίο του Λ. Ζαμοΐσκι «Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας», των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή»).

Εξάλλου, η οικονομική επιβράδυνση ήταν παρούσα και πριν το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου και όπως ο κορυφαίος οικονομολόγος του Λευκού Οίκου Λ. Χάμπαρντ διέγνωσε μόλις την εβδομάδα που μας πέρασε, «τεχνικώς βρισκόμαστε σε ύφεση όταν η οικονομία για δύο τουλάχιστον τρίμηνα παρουσιάζει κάμψη». Και ο χρόνος αυτός είχε παρέλθει πολύ πριν από την 11η Σεπτεμβρίου.

Απλά, στο ήδη πολύ δύσκολο οικονομικό περιβάλλον το τρομοκρατικό χτύπημα αποτελεί σημείο καμπής... Σε πρόσφατη ανάλυσή του, ο κορυφαίος οικονομολόγος της «Μόργκαν Στάνλεϊ»Στίβεν Ρόουτς υποστηρίζει ότι «η οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία και για την επόμενη πενταετία η ανάπτυξη θα βρίσκεται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από την τελευταία πενταετία». Σύμφωνα με τον Ρόουτς, η πορεία αυτή είναι αποτέλεσμα της οικονομικής φούσκας, η οποία σκάζοντας άφησε την αμερικανική οικονομία «με μία σειρά πολύ σοβαρών δομικών ανισοτήτων», περιλαμβανομένων του «μεγάλου λογιστικού ελλείμματος, του χαμηλότερου ρεκόρ προσωπικών τραπεζιτικών αποταμιεύσεων και ενός πολύ ανησυχητικού συσσωρευομένου οφειλών των αμερικανικών νοικοκυριών». Εξαιτίας των «επιτυχιών» της αμερικανικής οικονομίας στα τέλη της δεκαετίας του '90, οι ΗΠΑ θα αντιμετωπίσουν «πολύ ισχυρές θύελλες τα χρόνια που έρχονται» συμπληρώνει ο Ρόουτς.

Associated Press

Πρόεδρος, αντιπρόεδρος και οικονομικό επιτελείο τάζοντας «λαγούς με πετραχήλια...»

Και ο Κρούγκμαν αποκαλύπτει το χειρότερό του εφιάλτη: Οτι «η ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας από την παρούσα κρίση, όποτε και αν έρθει, θα είναι δοκιμαστική και σύντομη» και καταλήγει ότι ενώ έχει γίνει κλισέ από τους αναλυτές και τους οικονομολόγους η έκφραση «όλα είναι διαφορετικά σήμερα», ο Κρούγκμαν υποστηρίζει ότι «μερικά μπορεί να είναι εντελώς ίδια. Οπως ακριβώς ήταν και η υφιστάμενη κατάσταση κατά τη δεκαετία του '30. Τα ίδια όπως και στην ιαπωνική οικονομία την τελευταία δεκαετία μετά την οικονομική έκρηξη της δεκαετίας του '80».

Αν ο Κρούγκμαν λανθάνει θα αποδειχτεί και μάλιστα λίαν συντόμως. Ομως μία ακόμη σύμπτωση είναι και τα μέτρα που εδώ και ένα χρόνο λαμβάνει ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, της Fed, Αλαν Γκρίνσπαν. Συνεχής μείωση των επιτοκίων και προσπάθειες χαλιναγώγησης του χρηματιστηρίου. Μόλις την Τετάρτη ο Γκρίνσπαν ανακοίνωσε μία ακόμη μείωση κατά μισή εκατοστιαία μονάδα, φθάνοντας τα ομοσπονδιακά επιτόκια στο 2,5%, στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1962!

Η κίνηση αυτή πάντως δε δείχνει να βοηθά τις κεφαλαιαγορές που συνεχίζουν να διολισθαίνουν. Ισως γιατί βαρύνουσα σημασία παίζουν άλλοι παράγοντες. Οπως τα στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα στις 25 Σεπτεμβρίου και κατέδειξαν ότι η εμπιστοσύνη του καταναλωτικού κοινού έπεσε και πάλι, φθάνοντας σε επίπεδα ρεκόρ για την τελευταία πενταετία και η πτώση για το μήνα που πέρασε ήταν η μεγαλύτερη που πραγματοποιήθηκε εδώ και μία δεκαετία, για την ακρίβεια η μεγαλύτερη από την ημέρα που ο Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο Κουβέιτ, το 1990, και ότι η βιομηχανική παραγωγή έχει επιβραδυνθεί, αν και σχετικώς καλά νέα ήρθαν την προηγούμενη εβδομάδα, με κάποιες παραγγελίες προς τις αμερικανικές βιομηχανίες.

Βαρύνουσα σημασία έχει και ο αριθμός των ανέργων, καθώς η «λαιμητόμος» των απολύσεων θερίζει χιλιάδες εργαζόμενους. Αυτή τη φορά το μεγαλύτερο κύμα απολύσεων παρατηρείται στην αεροπορική βιομηχανία, με τέτοιο ρυθμό μάλιστα που χάνουν τη δουλιά τους σε εβδομαδιαία βάση δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, για το μήνα Σεπτέμβριο είναι αποκαλυπτικά. Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, το ποσοστό της ανεργίας στις ΗΠΑ είναι στο 4,9%, παρά το γεγονός ότι τον Σεπτέμβριο χάθηκαν 199.000 θέσεις εργασίας!

Ο λόγος είναι ότι το ποσοστό της ανεργίας επ' ουδενί δεν αντανακλά την πραγματικότητα, αρκεί κανείς να αντιληφθεί ότι σε αυτό το ποσοστό δε συγκαταλέγεται ο αριθμός των απολυμένων από την αεροπορική βιομηχανία, που σύμφωνα με εκτιμήσεις ξεπερνά τις 200.000, αφού ο τρόπος που το υπουργείο Εργασίας συλλέγει τα στοιχεία είναι τέτοιος που οι πραγματικές επιπτώσεις στην οικονομία μετά την 11η Σεπτεμβρίου θα φανεί στις μετρήσεις του Οκτωβρίου, παρατηρούν αναλυτές.

Αναντίρρητα πάντως, πρόκειται για τη μεγαλύτερη πτώση του αριθμού των απασχολούμενων τα τελευταία δέκα χρόνια, από τη στιγμή που οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν τον πόλεμο του Κόλπου. Οι 199.000 αυτές θέσεις εργασίες προστέθηκαν στις 84.000 που χάθηκαν τον Αύγουστο, αφού το κύμα των απολύσεων είχε ξεκινήσει πολύ πριν από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον.

Σύμφωνα με τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι μετρήσεις περιλαμβάνουν όποιον εργάστηκε έστω και μια ώρα την εβδομάδα που έγιναν οι επιθέσεις. Το γεγονός εκτιμάται ότι θα έχει ως αποτέλεσμα να μην αποτυπωθούν οι πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος, ενώ είναι ενδεικτικό ότι και οι περισσότεροι αναλυτές περίμεναν ότι το ποσοστό της ανεργίας θα ανερχόταν σε 5%.

Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Ντέντερικ, αναλυτή που υποστηρίζει ότι η χώρα βρίσκεται ήδη σε ύφεση η οποία θα διαρκέσει έξι μήνες ακόμη, η ανεργία ανέρχεται αυτή τη στιγμή τουλάχιστον στο 5,5% και προβλέπει ότι θα φτάσει σύντομα στο 6,5%. «Είχαμε μία αδύναμη οικονομία την τραγική στιγμή της 11ης Σεπτεμβρίου και τώρα έχουμε μία έκρηξη» θα δηλώσει ο Ντέντερικ. Με το συμπέρασμα αυτό φαίνεται να συναινεί και ο Ντέλος Σμιθ, κορυφαίος οικονομολόγος του Κόνφερενς Μπορντ της Νέας Υόρκης, που και αυτός φέρεται να υπολογίζει ότι ο πραγματικός αριθμός των ανέργων είναι πολύ μεγαλύτερος και το ποσοστό 5,6%.

Το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο μπορεί να συμβάλλει το πρόγραμμα επιδοτήσεων των επιχειρήσεων - που οι μισθωτοί τους αντιμετωπίζουν μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου δυσχέρειες - ύψους 75 δισ. δολαρίων, που εξήγγειλε ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Μπους. Ενα πακέτο ενίσχυσης της οικονομίας, πολύ μεγαλύτερο των 75 δισ. αφού θα πρέπει να συνυπολογιστούν, τα 15 δισ. που προορίζονται αποκλειστικά για την αεροπορική βιομηχανία, τα 40 δισ. που ανακοινώθηκαν την επαύριο της επίθεσης και προορίζονται για τη στρατιωτική βιομηχανία, την αστυνομία, αλλά και την ανακούφιση των πληγέντων και τέλος τα 38 δισ. που είχαν ανακοινωθεί στις αρχές του καλοκαιριού και ήταν επιδόματα εν είδει επιστροφών φόρων προς αμερικανικές οικογένειες.

Μία παρέμβαση εκ μέρους της αμερικανικής κυβέρνησης που δε συνάδει με το πνεύμα της «ελεύθερης αγοράς», αφού μας ανατρέχει και πάλι στο παρελθόν σε μαθήματα που είχε παραδώσει ο Κέυνς. Και αυτό γιατί, αν και δεν έχουν γίνει γνωστά ακόμη όλα τα στοιχεία του πακέτου ενίσχυσης, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, στο πρόγραμμα αυτό των επιδοτήσεων προβλέφτηκε η επιμήκυνση του νόμιμου χρόνου - κατά 13 εβδομάδες, σύνολο δηλαδή 39 - των επιδομάτων της ανεργίας. Πάλι φοροαπαλλαγές που θα αγγίξουν, όμως, αυτή τη φορά τα 30 εκατομμύρια χαμηλόμισθους Αμερικανούς, που πληρώνουν τους φόρους για την «Κοινωνική Πρόνοια». Πρόγραμμα ανακούφισης εκπονείται και μέσω της διεύρυνσης του προγράμματος του υπουργείου Εργασίας, με επιδόματα για ιατρική περίθαλψη και επανεκπαίδευση σε άλλες ειδικότητες ή μετεκπαίδευση. Ακόμη και τα ομοσπονδιακά κονδύλια που θα διοχετευτούν τάχιστα στις Πολιτείες που αντιμετωπίζουν τώρα τα μεγαλύτερα προβλήματα - με άξονες τους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης, αλλά και της κατώτατης προβλεπόμενης μισθολογικής αμοιβής.

Το παράδειγμα Μπους φαίνεται να ακολουθούν και άλλες κυβερνήσεις πέραν του Ατλαντικού, όπως η ελβετική κυβέρνηση που εκταμίευσε 450 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα, προκειμένου να διασώσει τη «Σουίσαιρ» που κήρυξε πτώχευση, αλλά και η βελγική κυβέρνηση που έπραξε αναλόγως και για την περίπτωση της «Σαμπένα». Εξάλλου, τα νέα και από την ευρωζώνη, σύμφωνα με το Eurozone Rurchasing Managers του «Ρόιτερς», δεν είναι ευχάριστα, καθώς μιλούμε για συνεχή επιβράδυνση της βιομηχανικής παραγωγής που αυτή την εβδομάδα κατέγραψε το χαμηλότερο ρεκόρ της τετραετίας. Επίσης, τόσο στη Γαλλία, όσο και στη Γερμανία εκτός από τη βιομηχανική επιβράδυνση παρουσιάζεται εξίσου και μείωση της εμπιστοσύνης του καταναλωτή. Σε απλά ελληνικά η αγορά δεν κινείται. Και φυσικά ουδείς λόγος γίνεται για τη Βρετανία, που είναι η «πιο πιστή ακόλουθος» των ΗΠΑ, ακόμη και στην οικονομική επιβράδυνση!

Associated Press

Τα παιχνίδια στην Γουόλ Στριτ αφήνουν αδιάφορους τους πεινασμένους

Την ώρα που τα επιβατικά αεροπλάνα έπεφταν στο Παγκόσμιο Εμπορικό Κέντρο και στο Πεντάγωνο, στέλνοντας στις σπηλιές του Αχέροντα χιλιάδες ανθρώπους και την ανθρωπότητα στο πυρ το εξώτερο, δινόταν στη Ρώμη στη δημοσιότητα η ετήσια έκθεση για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη, απ' όπου και τα παραπάνω στοιχεία, του Παγκόσμιου Οργανισμού Επισιτισμού, του FAO. Υπό διαφορετικές συνθήκες θα αποτελούσε έστω ένα έλασσον θέμα στα δελτία και σίγουρα ένα ακόμη στοιχείο στο «οπλοστάσιο» του παγκόσμιου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, που προετοιμαζόταν να «χτυπήσει» την αμερικανική πρωτεύουσα, την Ουάσιγκτον, στα τέλη του Σεπτέμβρη με αφορμή την ετήσια κοινή Σύνοδο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η φρίκη που ξεδιπλώνεται στις σελίδες της έκθεσης του FAO όμως δεν απασχόλησε κανέναν, καθώς όλοι ήταν στημένοι στις οθόνες -και δικαίως- παρακολουθώντας τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις. Παρ' όλα τα προβλήματα των αναπτυσσόμενων χωρών είναι πάντα παρόντα, και μάλιστα ο οργανισμός του ΟΗΕ αποτολμά κάποιες εκτιμήσεις ως προς τις γενεσιουργές αιτίες αυτής της αθλιότητας, όπως οι τραγικές οικονομικές επιπτώσεις από τις διασυνοριακές καταστροφές των καλλιεργειών, ζωικές ασθένειες που έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της απελευθέρωσης το εμπορίου, της εντατικής κτηνοτροφίας, της υπερ-εμπορευματοποίησης των προϊόντων της κ.ά.

Ουδείς βρέθηκε να ακούσει τίποτα. Την ίδια τραγική μέρα, την 11η Σεπτεμβρίου μία ακόμη έκθεση ερχόταν στο φως. Αυτή για τον απολογισμό και την οικονομική ανάπτυξη στην Αφρική, από τον Οργανισμό του ΟΗΕ για το Εμπόριο, της UNCTAD. Μέσα σε 20 χρόνια η πτώση τού κατά κεφαλήν εισοδήματος στην ξεχασμένη -από θεούς και ανθρώπους- ήπειρο ήταν 10% και εάν συγκριθεί μια 30ετία πριν το χάσμα είναι ακόμη μεγαλύτερο, υποστηρίζει η έκθεση της UNCTAD. «Οι πραγματικοί μισθοί στη μεταποίηση σε όλες τις χώρες εκτός από τρεις ήταν χαμηλότεροι από τα επίπεδα του 1980 και μάλιστα στις περισσότερες από αυτές, η συσσωρευμένη απώλεια των πραγματικών μισθών κυμαίνεται μεταξύ 25 και 45%», τονίζει η έκθεση και επιρρίπτει ακόμη και αυτός ο επίσημος οργανισμός του ΟΗΕ τις ευθύνες, «στο οικονομικό μοντέλο που επιβλήθηκε... μέσα από την απορύθμιση και την απελευθέρωση με τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής των οργανισμών του Μπρέτον Γουντς... αφήνοντας κατά αυτόν τον τρόπο αχαλίνωτες τις δυνάμεις της αγοράς», για να κατασπαράξουν τους καταδικασμένους στην εξαθλίωση. Αλλά ποιος ακούει;

Καλύτερη τύχη, ως προς το ακουστικό μέρος πάντα, είχαν οι εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας τη βδομάδα που πέρασε, όπως σαφέστατα τονίζεται ότι οι φτωχές χώρες του πλανήτη είναι αυτές που θα πληρώσουν το μεγαλύτερο και πιο επώδυνο αντίτιμο για το τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ... λόγω της επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, 10 εκατ. άνθρωποι επιπλέον, κυρίως στην Αφρική, θα προστεθούν στα δισεκατομμύρια των φτωχών και θα πρέπει να ζήσουν με 1 δολάριο την ημέρα, ενώ δεκάδες χιλιάδες παιδιά, έως και 40.000 θα προστεθούν φέτος σε αυτά που ετησίως πεθαίνουν από την πείνα και τις ασθένειες.

«Η τρομοκρατική επίθεση θα επηρεάσει διάφορες χώρες που ανήκουν στην ομάδα των αναπτυσσόμενων, με διάφορους τρόπους, αναδεικνύοντας τις αδυναμίες της καθεμιάς», θα τονίσει και ο Τζέιμς Γούλφενσον, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας κατά την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου με αφορμή την έκθεση. Για τις φτωχότερες, η ύφεση θα έρθει λόγω της μείωσης των εξαγωγών, του τουρισμού, των τιμών των προϊόντων και των ξένων επενδύσεων, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με εισόδημα μικρότερο από 1 δολάριο την ημέρα.

Στις άλλες αναπτυσσόμενες χώρες, λιγότεροι άνθρωποι θα μπορέσουν να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Η Αφρική, θα είναι, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η ήπειρος που θα υποφέρει περισσότερο. Εκτιμάται ότι ο αριθμός των φτωχών θα αυξηθεί κατά 2 έως 3 εκατ. λόγω της πτώσης των τιμών των αγαθών. Οι τιμές των προϊόντων που παράγουν οι αφρικανικές χώρες προβλεπόταν, ήδη πριν από το χτύπημα, να υποχωρήσουν κατά 7,4% φέτος.

Εννοείται πως η ΠΤ, τονίζει ότι... οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων χωρών θα πρέπει να αυξήσουν την ανθρωπιστική βοήθεια(!) αφού οι ξένες επενδύσεις στις αναπτυσσόμενες θα μειωθούν σημαντικά και φυσικά «συστήνει την περαιτέρω απελευθέρωση του εμπορίου, ώστε να καταστούν ανταγωνιστικότερα τα προϊόντα των φτωχότερων χωρών».

Αυτό, γιατί πολλά εκατομμύρια ακόμη στις φτωχές χώρες παραμένουν ζωντανοί και είναι ένας τρόπος για να μπορέσει να ελεγχθεί η πληθυσμιακή αύξηση τους... με την απελευθέρωση του εμπορίου!

Associated Press

Από τη συνάντηση του Τ.Μπλερ με τον Β.Πούτιν

Οι «νέοι ορίζοντες» στις σχέσεις Μόσχας - Βορειοατλαντικού Συμφώνου άρχισαν να προβάλλουν μόλις ένα 48ωρο μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ. Η κοινή ανακοίνωση που εκδόθηκε στις 13/9 μετά τη συνάντηση των πρεσβευτών του ΝΑΤΟ με τον εκεί πρεσβευτή της Ρωσίας (στο πλαίσιο του «κοινού» συμβουλίου Ρωσίας - ΝΑΤΟ) δημιούργησε αίσθηση αλλά φαίνεται πως ήταν μόνον η αρχή...

«ΝΑΤΟ και Ρωσία είναι ενωμένες και αποφασισμένες να μην αφήσουν ατιμώρητους τους δράστες των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη... Καλούν τη διεθνή κοινότητα να ενωθεί στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας... Ρωσία και ΝΑΤΟ θα εντείνουν τη μεταξύ τους συνεργασία με σκοπό να ηττηθούν τους τρομοκράτες», ανέφερε μεταξύ άλλων η λιτή αλλά πολλαπλώς σημαντική ανακοίνωση, το νόημα και το στίγμα της οποίας έμελλε όχι απλώς να επιβεβαιωθεί, αλλά και να ενισχυθεί περαιτέρω από το αποτέλεσμα της συνάντησης που είχαν την περασμένη Τετάρτη στις Βρυξέλλες ο Πρόεδρος Πούτιν και ο γγ του ΝΑΤΟ, Τζορτζ Ρόμπερτσον.

Επί παραδείγματι, κατά τη συνάντηση των δύο ανδρών συμφωνήθηκαν «κοινοί τομείς συνεργασίας» ανάμεσα σε Βορειοατλαντικό Σύμφωνο και Ρωσία. Διαπιστώθηκαν «ευκαιρίες» για την ανάπτυξη νέων σχέσεων, ενώ οι μεταξύ τους συνομιλίες χαρακτηρίστηκαν από τον ίδιο το γγ του ΝΑΤΟ «ορόσημο στις διμερείς σχέσεις». Επιπλέον, ο Ρώσος Πρόεδρος για πρώτη ίσως φορά δεν έσπευσε να φανεί έντονα επικριτικός για την προς ανατολάς (και δη προς τις Δημοκρατίες της Βαλτικής) διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Η Ρωσία, είπε ο Ρώσος Πρόεδρος μετά τη συνάντησή του με τον Ρόμπερτσον, θα μπορούσε να αναθεωρήσει τη θέση της ως προς τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, εάν η Συμμαχία «διαφοροποιηθεί» και καταστεί «πιο πολιτικός οργανισμός». Και κατέληξε, λέγοντας σιβυλλικά: «Φυσικά, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη θέση μας ως προς τη διεύρυνση εάν δεν ήμασταν εκτός διαδικασίας»... Και ο Βλαντίμιρ Πούτιν προσπάθησε να επιστήσει την προσοχή της Δύσης στα νέα δεδομένα και στις ραγδαίες αλλαγές με τις οποίες, όπως είπε, είναι αντιμέτωπη η «διεθνής κοινότητα» και οι οποίες, όπως πρόσθεσε με νόημα, «δε σηματοδοτήθηκαν εξαιτίας των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη, απλώς οι επιθέσεις στις ΗΠΑ μας έκαναν να τις διαπιστώσουμε»....

Την ίδια δε ώρα που ο Πρόεδρος Πούτιν έκανε τις παραπάνω διαπιστώσεις στις Βρυξέλλες, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα, Αλεξάντερ Βερσμπάου, ανακοίνωνε πως η κυβέρνησή του παρείχε στη Ρωσία «όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για την άμεση εμπλοκή του Οσάμα Μπιν Λάντεν και της οργάνωσής του, "Αλ Κάιντα", στις επιθέσεις σε Ν. Υόρκη και Ουάσιγκτον». Ισως περιττό, ίσως όμως να αξίζει να επισημανθεί πως αυτό το έπραξαν οι ΗΠΑ -ένα 24ωρο νωρίτερα- μόνον με τους ΝΑΤΟικούς εταίρους τους...

Ωστόσο, η Ρωσία δε φαίνεται να προωθεί αλλαγές μόνον ή κυρίως με το ΝΑΤΟ, αλλά και μια στενότερη, πολυεπίπεδη, συνεργασία και με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η ατζέντα της περίπου 48ωρης επίσκεψης του Βλαντίμιρ Πούτιν στο Βέλγιο ήταν μάλλον πλούσια καθώς περιλάμβανε απανωτές συναντήσεις τόσο με τον πρωθυπουργό του Βελγίου (χώρας που ας μην ξεχνάμε προεδρεύει αυτό το εξάμηνο της ΕΕ) όσο και με σημαντικούς αξιωματούχους της ΕΕ, όπως επιτρόπους της Κομισιόν και τον επικεφαλής της ΕΕ για Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Χαβιέ Σολάνα...

Οι επαφές του Πούτιν με τους παραπάνω δεν περιορίστηκαν -πώς θα μπορούσε άλλωστε;-στον «εμπλουτισμό» της συνεργασίας ανάμεσα σε Ρωσία και ΕΕ, στο πλαίσιο της, υπό σύσταση, διεθνούς «αντιτρομοκρατικής συμμαχίας»... Υπήρξαν, βεβαίως, εξελίξεις σ' αυτό το πεδίο, όπως ενίσχυση των σχέσεων ΕΕ - Ρωσίας, με στόχο την ενίσχυση της διμερούς συνεργασίας «σε επίπεδο ασφάλειας και αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», αλλά συμφωνήθηκαν μεταξύ αμφοτέρων των πλευρών οι τακτικές (μηνιαίες) συνομιλίες σε «στρατηγικό και οικονομικό επίπεδο», ενώ η Μόσχα διαβεβαιώθηκε πως θα λάβει όλη την υποστήριξη (πρακτική και άλλη...) της ΕΕ, προκειμένου να επισπευστούν οι διαδικασίες ένταξης της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου... Εάν σ' αυτά προσθέσει κανείς και τις επαφές που είχε τόσο ο Πρόεδρος Πούτιν όσο και άλλα στελέχη της κυβέρνησής του (από το οικονομικό κυρίως επιτελείο) περί εντατικοποίησης της συνεργασίας ΕΕ - Ρωσίας στον τομέα της ενέργειας (δηλαδή φυσικό αέριο, πετρελαιοαγωγοί κ.λπ), τότε συμπεραίνει κανείς αβίαστα πως η Μόσχα δεν προωθεί τις, προς δυσμάς, αλλαγές μόνον σε επίπεδο «πάταξης της διεθνούς τρομοκρατίας» αλλά επιδιώκει να αξιοποιήσει -όσο μπορεί ή όσο θεωρεί ότι μπορεί- προς όφελός της τη συγκεκριμένη, πλην συγκεχυμένη, διεθνή συγκυρία... Εάν θα βγει λαβωμένη ή ενισχυμένη μέλλει να κριθεί από πολλούς παράγοντες...

Associated Press

Βρετανικό τανκ στο Ομάν

Για τις ΗΠΑ, ο στρατηγικός και πολιτικός ρόλος της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και του Ομάν, τριών χωρών που οι ηγεσίες τους κατατάσσονται ξεκάθαρα στους «καλούς συμμάχους», είναι κομβικός. Η Σαουδική Αραβία διαθέτει την ιδανικότερη, γεωγραφικά, αεροπορική βάση για την εξαπόλυση αεροπορικών επιδρομών, τη βάση «Πρίγκιπας Σουλτάνος». Επίσης, είναι ο στενότερος και ισχυρότερος, οικονομικά, παράγοντας στην αραβική χερσόνησο. Τέλος, με δεδομένες τις διαστάσεις της κρίσης, αποκτά κομβική σημασία η παροχή, εκ μέρους της, ανοιχτής υποστήριξης αφού στο έδαφός της φιλοξενεί δύο από τους ιερότερους τόπους του Ισλάμ: τη Μεδίνα και τη Μέκκα.

Associated Press

Από τη συνάντηση του Ν. Ράμσφελντ με τον Χ. Μουμπάρακ

Οι δηλώσεις «επιβεβαίωσης των στενών δεσμών και επαφών» ανάμεσα στις χώρες αυτές και στις ΗΠΑ, καθώς και η, εξαρχής διατυπωμένη, στοίχισή τους στο πλευρό της «αντι-τρομοκρατικής συμμαχίας» και η «κατανόηση που έχουν για την αποφασιστικότητα της Ουάσινγκτον να πατάξει την τρομοκρατία» κυριάρχησαν στην περιοδεία Ράμσφελντ. Αλλωστε, ο Αμερικανός υπουργός, πολύ καλός γνώστης της περιοχής αφού διετέλεσε ειδικός απεσταλμένος της κυβέρνησης Ρήγκαν στη Μέση Ανατολή, διακήρυξε, σε όλους τους δυνατούς τόνους, ότι «δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση κατά των μουσουλμάνων ή των Αράβων, στους οποίους οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένως δείξει την αμέριστη υποστήριξή τους (στο Κουβέιτ, στο Κόσσοβο, στη Βοσνία) αλλά για έναν πόλεμο κατά των τρομοκρατών, που απειλούν όχι τη Δύση αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα».

Ο Ράμσφελντ, επίσης, επέδειξε «κατανόηση στις ανησυχίες των συγκεκριμένων αραβικών ηγεσιών για τυχόν δευτερεύουσες συνέπειες στο εσωτερικό των χωρών τους μετά από ενδεχόμενο στρατιωτικό πλήγμα κατά του Αφγανιστάν». Γι' αυτό φρόντισε να τονίσει ότι «αυτός ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δε θα κριθεί από έναν πύραυλο ή από μία βόμβα, αλλά από την καλή ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα σε όλες τις χώρες» αναγγέλλοντας έναν παγκόσμιο Μεγάλο Αδελφό. Για να καταστήσει την αντίληψη αυτή πιο κατανοητή, παραλλήλισε τη διαμορφωθείσα κατάσταση με «τον Ψυχρό Πόλεμο, που διήρκεσε, χωρίς μεγάλες εμπόλεμες συγκρούσεις επί δεκαετίες, και τελικά απέφερε αποτελέσματα με την εξάλειψη του κομμουνισμού». Οσο για τους συνομιλητές του, στην Αίγυπτο και στη Σαουδική Αραβία, είχαν το περιθώριο να τονίσουν ότι δε θα εμπλακούν στρατιωτικά.

Φυσικά, οι συγκεκριμένες αραβικές ηγεσίες δεν περίμεναν την περιοδεία Ράμσφελντ για να συμπαραταχτούν. Αλλωστε, είχαν, με διάφορους τρόπους, δείξει να κατανοούν ότι πρόκειται για έναν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και όχι των μουσουλμάνων». Εντούτοις, αυτό δε σημαίνει ότι, γνωρίζοντας πολύ καλά τη μεγάλη δύναμη που διαθέτουν εξαιτίας της θέσης και του ρόλου τους, στην περιοχή, δε θα απαιτούσαν ανταλλάγματα για την οποιαδήποτε παραχώρηση. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει η μεγάλη διαπραγμάτευση: ποια ανταλλάγματα θα έθεταν σε προτεραιότητα και ποια από αυτά η Ουάσιγκτον επιθυμεί να υλοποιήσει.

Ως ένα βαθμό, η αμερικανική διπλωματία έδωσε την εντύπωση ότι προσπάθησε να προλάβει το, με βεβαιότητα, πρώτο αίτημα του αραβικού κόσμου: την αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους και την καταδίκη της ισραηλινής κατοχής. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν όντως οι ΗΠΑ είχαν την πρόθεση να προβούν σε κάποια δήλωση αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους πριν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη, όπως διέρρευσε. Ούτε πώς εννοούσαν αυτό το παλαιστινιακό κράτος. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι δεν το έπραξαν. Και παρά το, προσφάτως, διατυπωθέν «όραμα Μπους» για τη Μέση Ανατολή, ουδείς γνωρίζει αν θα το πράξουν. Αλλωστε, η ισραηλινο-παλαιστινιακή αντιπαράθεση κάθε άλλο παρά αποκλιμακώνεται, με την εκεχειρία να καταμετρά περισσότερους από 30 νεκρούς και τα ισραηλινά στρατεύματα να εισβάλουν καθημερινά σε παλαιστινιακές περιοχές.

Η όψιμη «διπλωματική» κόντρα Ισραήλ - ΗΠΑ, με αφορμή τις δηλώσεις Σαρόν περί «αμερικανικής προσπάθειας προσεταιρισμού του αραβικού κόσμου σε βάρος του Ισραήλ» που προκάλεσαν τη μήνι του Λευκού Οίκου, δεν αποτελεί εχέγγυο για τον αραβικό κόσμο. Αλλωστε, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέδωσε εκ νέου, την, παλιά λίστα «τρομοκρατικών οργανώσεων» ανά τον κόσμο, στην οποία περιλαμβάνονται και γνωστές παλαιστινιακές οργανώσεις, όπως «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης», «Τζιχάντ», «Χαμάς», «Χεζμπολάχ».

Ο Αραβες, όμως, είχαν σαφώς ξεκαθαρίσει ότι «δεν μπορεί τρομοκρατία να χαρακτηρίζεται η κάθε πράξη αντίστασης κατά ξένης κατοχής, όπως η ισραηλινή κατοχή». Από την πλευρά του, το Ισραήλ είχε αποσαφηνίσει ότι «δεν μπορεί να υπάρξει αρραγές και αποτελεσματικό αντι-τρομοκρατικό μέτωπο, αν νομιμοποιηθούν, διά της συμμετοχής τους, χώρες που υποθάλπουν την τρομοκρατία», εννοώντας αρκετές αραβικές χώρες. Είναι απορίας άξιο πως οι ΗΠΑ θα καταφέρουν να ισορροπήσουν σε αυτό το χάσμα.

Ενα δεύτερο αντάλλαγμα, που φαίνεται ότι έθεσαν μαζικά, οι αραβικές χώρες, είναι η άρση των κυρώσεων σε βάρος άλλων αραβικών χωρών, όπως η Λιβύη, η Συρία, το Ιράν αλλά και το Ιράκ. Ιδιαίτερα για την τελευταία περίπτωση, δεν πρόκειται απαραίτητα για μέριμνα των κυβερνήσεων, αλλά για πιεστική αντανάκλαση της οργής της αραβικής κοινής γνώμης εξαιτίας της εκατόμβης των Ιρακινών αμάχων λόγω των κυρώσεων. Οι ΗΠΑ δεν εμφανίζονται πρόθυμες να προχωρήσουν σε μια τέτοια κίνηση. Πιέζονται, όμως, από την τάχιστη άρση των κυρώσεων, που οι ίδιες πρότειναν για το Πακιστάν, την Ινδία και το Σουδάν: χώρες με κομβική σημασία για την «εκστρατεία» τους. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αναμένεται να «πατήσουν» και οι αραβικές χώρες γνωρίζοντας ότι και οι ίδιες διαθέτουν ακριβώς την ίδια σημασία άρα και δύναμη.

Αν και το ακριβές περιεχόμενο των συζητήσεων που ο Ράμσφελντ είχε σε Κάιρο, Ριάντ και Μασκάτ, δεν έγινε γνωστό, οι δηλώσεις που τις ακολούθησαν μπορούν να δώσουν μια αρκετά σαφή εικόνα. Η αμερικανική «κατανόηση» για τις «συνέπειες τυχόν επιθέσεων στο εσωτερικό των χωρών» δεν αποτελεί παρά παραδοχή των πραγματικών αιτημάτων που έθεσαν οι αραβικές ηγεσίες. Η κοινή γνώμη των λαών τους είναι τόσο εξοργισμένη από τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, που τίθεται, πλέον, θέμα επιβίωσης των «συμμαχικών» ηγεσιών αν δεν τηρήσουν τις εύθραυστες ισορροπίες, αν δε φανεί ότι κάτι κερδίζουν.

Αν, μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη και την καταπιεσμένη λαϊκή οργή για το ποιόν των ίδιων των ηγεσιών, είναι σαφές ότι δεν επιθυμούν καμία σπίθα να πυρπολήσει αυτή την οργή εναντίον τους. Στην παρούσα φάση, λοιπόν, είναι στην προνομιούχα θέση να απαιτούν: διατηρήστε μας στην εξουσία για να μπορέσουμε να σας βοηθήσουμε. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και τη βαθιά ανησυχία που επικρατεί στις αραβικές ηγεσίες για το επόμενο βήμα της «αντι-τρομοκρατικής εκστρατείας» (ποιος θα ακολουθήσει την Αλ Κάιντα, οι παλαιστινιακές οργανώσεις;), τότε είναι σαφές ότι κάθε άλλο παρά «ομαλές» ήταν οι διαβουλεύσεις του Ράμσφελντ. Αντίθετα, το μόνο σίγουρο φαίνεται να είναι ότι οι σχέσεις των ΗΠΑ με τον αραβικό κόσμο είναι, πλέον, περισσότερο από ποτέ ένα ατελείωτο ναρκοπέδιο.

Associated Press

Διαπρεπείς νομικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις σημαντικές υποχωρήσεις που προωθούνται και έρχονται σε αντίθεση με τους δικονομικούς και συνταγματικούς κανόνες της χώρας μας, κάνοντας παράλληλα έκκληση για υπεράσπιση των όποιων κατακτήσεων στο «κεφάλαιο» που λέγεται ατομικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες.

Ιδιαίτερη βαρύτητα είχε η δήλωση του ευρωβουλευτή και συνταγματολόγου Δ. Τσάτσου, ο οποίος σε κυριακάτικη εφημερίδα έκανε λόγο για την ανάγκη υπερασπιστής των ατομικών δικαιωμάτων. «H τρομοκρατία, είπε ο Δ. Τσάτσος, έχει ένα μεγάλο τραυματία και αυτός είναι το κράτος δικαίου. Περνάμε, κατ' ανάγκη, σε μια νέα εποχή κρίσης του κράτους δικαίου και επομένως σε μια νέα φάση υπεράσπισής του». Μόνο ο υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Σταθόπουλος προσπαθεί να συσκοτίσει τα νερά και μιλάει για προσωρινότητα των μέτρων.

Associated Press

• Με το λεγόμενο ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και παράδοσης αλλάζει η διαδικασία έκδοσης ύποπτων και κατηγορουμένων, όπως αυτή προβλέπεται από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Καταργείται, δηλαδή το τεκμήριο σκοπιμότητας που μέχρι σήμερα μπορούσε να επικαλεστεί ο εκάστοτε υπουργός Δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα, αν ο Αρειος Πάγος αποφανθεί περί μη έκδοσης του εκζητούμενου, ο υπουργός Δικαιοσύνης δεσμευόταν με την αρεοπαγίτικη απόφαση. Σε περίπτωση, όμως, που το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο τασσόταν υπέρ της έκδοσης, ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορούσε να επικαλεστεί λόγους σκοπιμότητας (δηλαδή πολιτικούς λόγους) και να μην προχωρήσει η έκδοση. Η δυνατότητα αυτή του υπουργού Δικαιοσύνης με τις αλλαγές που προωθούνται καταργείται. Να σημειωθεί ότι με τις νέες ρυθμίσεις η Ελλάδα δε θα μπορούσε - για παράδειγμα - να αρνηθεί την έκδοση προσώπων, όπως ήταν ο Παλαιστίνιος «Ρασίντ», ο Κούρδος Οτσαλάν κλπ.
• Καταργούνται οι διατάξεις για το λεγόμενο «διπλό» αξιόποινο. Με τις ρυθμίσεις που προωθούνται η χώρα μας θα είναι υποχρεωμένη να παραδώσει σε άλλη χώρα συλληφθέντα στην Ελλάδα ημεδαπό, με το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα οι πράξεις για τις οποίες κατηγορείται δεν είναι αξιόποινες. Ετσι, θα εκδίδονται Ελληνες πολίτες, παρά την αντίθετη απαγόρευση του ελληνικού συντάγματος. Τυχόν άρνηση θα προσκρούει στο κοινοτικό δίκαιο, το οποίο θα υπερισχύει του ελληνικού (αναλυτικό ρεπορτάζ για το θέμα αυτό σε διπλανή στήλη).
• Ο σχεδιαζόμενος εξαιρετικά γενικός ορισμός της τρομοκρατίας θα οδηγήσει σε ποινικοποίηση με αυστηρές ποινές, με τις οποίες θα τιμωρούνται όσοι συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις με αφορμή ενέργειες, που δε διαπράχτηκαν από διαδηλωτές, (π.χ. πράξεις προβοκατόρων), τις οποίες θα χαρακτηρίζουν τρομοκρατικές ενέργειες.

Οσο για τη συνταγματική πρόβλεψη και τους ισχυρισμούς του υπουργού Δικαιοσύνης Μ. Σταθόπουλου ότι δε θα εκδίδεται κάποιος για τη δράση του για την ελευθερία, είναι εύκολο να παρακαμφθεί, όταν η χώρα που τον εκζητεί τον θεωρεί τρομοκράτη, καθώς υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις για το ποια ενέργεια θεωρείται εγκληματική ή τρομοκρατική.

• Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι στο προσεχές διάστημα θα ενταθούν κρούσματα ηλεκτρονικού φακελώματος, αθρόες παρακολουθήσεις υπόπτων με κάθε τεχνικό μέσο, ανταλλαγή και διασταύρωση προσωπικών δεδομένων μεταξύ ευρωπαϊκών και αμερικανικών αρχών.
• Στην ημερήσια διάταξη στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα μπει κατάλογος με «τρομολίστες», κατονομάζοντας τρομοκρατικές οργανώσεις, ενώ οι χώρες της Ευρώπης θα υποχρεωθούν να φέρουν ονομαστικούς καταλόγους υπόπτων, οι οποίοι, βέβαια, θα δοθούν και στις ΗΠΑ, καθώς αναμένεται να υπογραφούν σχετικές συμβάσεις.
• Θα υπάρξει διεύρυνση του συστήματος Σέγκεν. Στο θέμα αυτό θα αξιοποιηθούν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004.

«Τα μέτρα αυτά, συνεχίζει ο Αντ. Σκυλλάκος, ήταν προγραμματισμένα και συζητιούνταν από καιρό. Απλώς δόθηκε η ευκαιρία στους ιθύνοντες κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επιταχύνουν, να επεκτείνουν και να βαθύνουν τους σχεδιασμούς τους. Ηδη, γίνονταν συζητήσεις στα αρμόδια όργανα για κοινή ευρωπαϊκή πολιτική στο λεγόμενο τρίτο πυλώνα και αφορά τα ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας και δικαιοσύνης».

Μάλιστα, για αρκετά από αυτά τα μέτρα, επισημαίνει ο βουλευτής του ΚΚΕ, έγιναν συζητήσεις για να προωθηθούν αμέσως μετά το Γκέτεμποργκ και τη Γένοβα και συνεπώς από χρονική άποψη αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για την αντιμετώπιση της λεγόμενης τρομοκρατίας.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ προειδοποιεί ότι τα μέτρα που προωθούνται από την Ευρωπαϊκή Ενωση στοχεύουν στην παραπέρα θωράκιση των κυρίαρχων δυνάμεων εξουσίας, τόσο στην Ευρώπη, όσο και σε εθνικό επίπεδο της κάθε χώρας - μέλους χωριστά. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ο ορισμός για την τρομοκρατία είναι εντελώς αόριστος και γενικός και μπορεί εύκολα να «τσουβαλιάζει» ως τρομοκράτες ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Ουσιαστικά, τα νέα μέτρα κατά της τρομοκρατίας, πρακτικά, λειτουργούν σε βάρος των διαδηλωτών, των απεργών και, σε τελευταία ανάλυση, ενάντια στις διαφορετικές φωνές. Θα είναι έτσι ο ορισμός, που να μπορούν να χαρακτηριστούν ως τρομοκρατικές πράξεις ακόμη και οι γνωστές μορφές πάλης που χρησιμοποιούνται από τους εργαζόμενους. Ενδεικτικό των παραπάνω είναι το γεγονός ότι συζητείται να χαρακτηριστούν ως αξιόποινες πράξεις, οι ενέργειες που αποβλέπουν στην ανατροπή των πολιτικών, κοινωνικών ή οικονομικών δομών. Αυτό σημαίνει ότι οι καταλήψεις δρόμων, κυβερνητικών κτιρίων και μια σειρά άλλες ενέργειες, που δεν έχουν καμιά σχέση με την τρομοκρατία, με το πρόσχημα ότι απειλούνται οι θεσμοί, μπορεί να χαρακτηριστούν ως τρομοκρατικές ενέργειες.

Επίσης, μας αναφέρει ο βουλευτής του ΚΚΕ ότι η καταστολή και οι διώξεις κατά των λαϊκών κινημάτων θα προσωποποιούνται και θα μπορούν να διώκονται συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως αυτοί που οργανώνουν τις κινητοποιήσεις. Εκτός από τους οργανωτές και τους «συνεργάτες» τους, θα μπορούν να συμπεριληφθούν και χιλιάδες μέλη ενός μαζικού φορέα και θα θεωρούνται ύποπτοι, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Παίρνοντας, μάλιστα, υπόψη την ενεργοποίηση του άρθρου 5 (ΝΑΤΟ) και το γεγονός ότι «νομιμοποιείται» το δικαίωμα του πολέμου ως αντίδραση στη λεγόμενη τρομοκρατία, οδηγούμαστε σε στρατικοποίηση, όχι μόνο σε διεθνές επίπεδο, αλλά και στο εσωτερικό της Ελλάδας, καθώς ο στρατός θα συμμετέχει σε έρευνες για την ...πάταξη της τρομοκρατίας με την ανάληψη καθηκόντων που κάνουν οι διωκτικές αρχές. Αυτό θα φανεί στο προσεχές μέλλον, τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Βέβαια, αυτή η διαδικασία προχωρούσε σε κάθε χώρα ξεχωριστά, όπως, για παράδειγμα, στη χώρα μας με την ψήφιση του τρομονόμου, του νόμου για τον περιορισμό της διάδοσης των ιδεών μέσω της αφίσας κλπ.

Σε ερώτησή μας ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση του λαϊκού κινήματος, ο Αντ. Σκυλλάκος μας είπε: «Γνωρίζουν οι κυρίαρχοι κύκλοι ότι θα ανεβούν οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες. Ξέρουν ότι οι πολιτικές που θα εφαρμόσουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα είναι σκληρές. Θα υπάρξει, από τη μια, περισσότερη φτώχεια, ανεργία και, από την άλλη, θα εκδηλωθούν μεγαλύτερες κοινωνικές αντιδράσεις. Αν θέλαμε να το περιορίσουμε το θέμα μόνο στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας - της όποιας τρομοκρατίας, υπαρκτής ή ανύπαρκτης, γιατί υπάρχει και η κατασκευασμένη - οι υπάρχοντες εθνικοί νόμοι και οι υπάρχουσες διατάξεις όλων των 15 χωρών - μελών αρκούν. Πάντως, σε κάθε χώρα, ανεξάρτητα από πολιτικά φρονήματα, πρέπει να υπάρξει συστράτευση όλων των ανθρώπων και πολιτικών δυνάμεων, η ευρύτερη δυνατή συμμαχία για να προστατευτούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα. Αυτό είναι άμεσο καθήκον, όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά όλων αυτών που βλέπουν ότι κινδυνεύει η δημοκρατία».

Ο Ηλίας Νικολόπουλος

Ο Ηλ. Νικολόπουλος εξηγεί ότι η διαδικασία υποχώρησης του συντάγματος άρχισε από την επικύρωση της Συνθήκης Σέγκεν και επιβλήθηκε οριστικά με την προσθήκη της ερμηνευτικής δήλωσης στο άρθρο 28 του Συντάγματος, η οποία αναφέρει: «Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Συνεπώς, με πρόσχημα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, άνοιξε ο δρόμος για να περνούν ό,τι θέλουν, παρά τους περιορισμούς του Συντάγματος της χώρας μας.

Κάτι παραπάνω. Ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, Ηλ. Νικολόπουλος, κάνει λόγο και για φαινόμενα κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας.

«Εμμεσα τώρα με το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο, μας λέει ο Ηλ. Νικολόπουλος, αρχίζει η αναθεώρηση της λαϊκής κυριαρχίας. Εχουμε αποφάσεις που έρχονται απ' έξω και εφαρμόζονται εδώ κατά παραβίαση της λαϊκής κυριαρχίας. Ετσι παραβιάζεται το Σύνταγμα. Βέβαια, υπάρχει η πρόφαση του άρθρου 28, αλλά δεν μπορεί να παραβιαστεί η θεμελιώδης διάταξη του Συντάγματος. Αυτή η μεθόδευση έχει ξεκινήσει από χρόνια. Πάνω σ' αυτή τη διαδικασία κτίζονται οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι, ο ευρωτρομονόμος που θα υπάρχει συνεργασία της Σέγκεν με τις ΗΠΑ, η δημιουργία ενιαίας αστυνομικής ομάδας, η γενικότερα «στενότερη» συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ολα αυτά θα ισχύσουν στην Ελλάδα βάσει του άρθρου 28, το οποίο, όμως, δεν έχει δικαίωμα να φαλκιδεύει τη λαϊκή κυριαρχία».

Εν κατακλείδι ο Ηλ. Νικολόπουλος μας λέει ότι εκ του πονηρού έγινε η αναθεώρηση, για να ενισχυθεί το άρθρο 28, προκειμένου να μπει από την κερκόπορτα το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Δηλαδή, παρουσιάστηκε το φαινόμενο, η χώρα μας να επιδιώκει την αυτοκατάργηση του Συντάγματος μέσω της αναθεώρησης, με στόχο «να μην μπορεί να προβάλλει εμπόδια στην παντοδύναμη ευρωπαϊκή εξουσία που τώρα γίνεται αμερικανοευρωπαϊκή», συνεχίζει ο Ηλ. Νικολόπουλος, ενώ προχωρούν πολύ πιο πέρα και «αρχίζουν να προσβάλλουν θεμελιώδεις διατάξεις, όπως είναι η λαϊκή κυριαρχία, που δεν αναθεωρούνται».

Στις συνόδους των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων οι 15 υπουργοί - επισημαίνει ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Ηλ. Νικολόπουλος - προσπαθούν να οδηγήσουν τα κράτη - μέλη σ' ένα αυταρχικό καθεστώς που ουδεμία σχέση έχει με το κράτος δικαίου, αλλά πλησιάζει σε δημιουργία αστυνομικού κράτους.

Οπως μας αναφέρει ο καθηγητής, έχουμε αρχίσει να μη δίνουμε πολιτικό άσυλο, εφαρμόζοντας τη Σέγκεν σε βάρος του Συντάγματος (άρθρο 5 παρ. 2). (Ο Οτσαλάν με το Σύνταγμα δικαιούνταν πολιτικό άσυλο, ενώ με το σύστημα Σέγκεν θεωρείται τρομοκράτης).

Ουσιαστικά, γίνεται προσπάθεια, κατά τον Ηλ. Νικολόπουλο, να σταθεροποιηθεί το «στάτους κβο» και να υπάρξει μεγαλύτερη καταστολή. Επίσης, όλα τα μέτρα που παίρνονται αποβλέπουν στην κατάργηση των εθνικών συνόρων, ώστε να μπορεί μια ενιαία εκτελεστική εξουσία να καταδιώκει αυθαίρετα τους πολίτες, χωρίς να εμποδίζεται από προσκόμματα που θέτουν τα συντάγματα των επιμέρους χωρών.