Και τώρα πώς ο αέρας θα πάρει τη φωνή σου από το γραμμόφωνο και θα την ανεβοκατεβάζει ανάλογα με τη γεωγραφία του εδάφους, όπως έκανε στις ράχες του Αγρινίου; Εκεί που όλη η οικογένεια, μετά το μάζεμα και το αρμάθιασμα του καπνού, ξάπλωνε κουρασμένη κάτω από τα αστέρια και σε άκουγε από το απέναντι κέντρο. Και εμείς σε θεωρούσαμε άνθρωπο δικό μας. Και σένα και την Νίνου και τον Τσιτσάνη... Ετσι μας έπαιρνε ο ύπνος! Με τα τραγούδια σας, εκείνα τα ατέλειωτα παράπονα - και τις καταγγελίες, πολλές φορές - που βγάζανε τα λαρύγγια σας!

Αντε, τώρα, πώς να εισακουστώ; Λέω στους συνανθρώπους μου ότι εμείς σας αγαπήσαμε για το μέταλλο της φωνής σας και εκείνοι μου αντιλέγουν πως το καλό μέταλλο δε βγαίνει από σαθρό έδαφος. Και αρχίζει μια κουβέντα, που δε θα 'πρεπε να γίνεται. Τι είναι ο καλλιτέχνης και τι το έργο του; Είναι, τάχα, χωριστά πράγματα αυτά τα δυο; Θέλει, σίγουρα, αέρα καθαρό και οξυγόνο καθαρό το αίμα για να φτάσει δυνατό στις τελευταίες άκρες του μυαλού μας. Εκεί που βρίσκεται το κλειδί της ζωής και της σωστής απάντησης. Και το περιβάλλον, όπως είναι γνωστό, έχει μολυνθεί... και με δική μας, βέβαια, ευθύνη!

Να, λοιπόν, τα αποτελέσματα. Η Εθνική χορωδία αντί να πιάσει έναν καημό και να τον κάνει ελπίδα, πράττει το αντίστροφο. Απλώνει τα άπλυτά της στη φόρα και φτύνουν τον κόρφο τους, τάχα μου, οι καλομαθημένοι. Λένε, ευτυχώς που δεν έγινα λαϊκός βάρδος... προφέροντας το λαϊκός με υπονοούμενο. Γίνατε θέμα για τους κουτσομπόληδες που, τάχα μου, δημοσιογραφούνε. Και τους συγγραφείς, βέβαια, που δημοσιεύουνε, ενώ θα 'πρεπε να σέβονται εξομολογήσεις ούζου, για να μην ξεχνιόμαστε!

Αυτόν, κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να πιάσουν τα κανάλια, αν είχαν φιλότιμο, και να τον κάνουν βούκινο και όχι εσάς, που κινήστε οδηγούμενοι από το αυθόρμητο! Να τον πιάσουν και να τον ρωτήσουν το ένα, να τον ρωτήσουν το άλλο, μέχρι να γονατίσει και να πει την αλήθεια. Να πει, δηλαδή, ότι το ζήτημα δεν είναι γιατί έκανε τον Μάρσαλ. Κανένας δεν τον ρώτησε - ούτε τον έλεγξε - γι' αυτό. Το ζήτημα είναι πώς έκανε τον Μάρσαλ. Αν τον έκανε για να τον εκτιμήσουμε και για να τον αγαπήσουμε είναι ένα το κρατούμενο. Αν τον έκανε να τον αναγνωρίσουμε, όπως πράγματι ήταν, τότε είναι άλλο κρατούμενο. Και, ακριβώς, αυτό το πώς - και το γιατί- της καλλιτεχνικής απόδοσης, είναι και η «ιδεολογική ταύτιση» του καλλιτέχνη με το έργο του.

Ολα τα άλλα είναι πράγματα που όταν ακούγονται προκαλούν θλίψη! Ο Καλλιτέχνης ταυτίζεται με το έργο του. Γι' αυτό πρέπει να είναι προσεκτικός και όταν δημιουργεί και όταν, βέβαια, μιλάει! Την ευθύνη δεν την έχουν ούτε τα τραγούδια, ούτε, φυσικά, και τα αγάλματα!

Οι γυναίκες που φυλακίζονται είναι πολύ λιγότερες από τους άντρες, όμως από πολλές απόψεις υφίστανται δυσμενέστερη μεταχείριση: Απομόνωση από την οικογένειά τους, ανεπαρκής εκπαίδευση, οι κρατούμενες συμφύρονται με τις τοξικομανείς και τις ψυχασθενείς, ενώ γενικότερα η χορήγηση ψυχοφαρμάκων είναι ευρύτατα διαδεδομένη. Αυτά είναι συμπεράσματα έρευνας που έγινε από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και εντοπίζονται από την εγκληματολόγο Εμμυ Φρονίμου σε βιβλίο που παρουσιάστηκε πρόσφατα από το ΕΚΚΕ. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Ηλία Δασκαλάκη που «έφυγε» πρόωρα πριν μερικά χρόνια, έχει τίτλο «Εγκληματίες και θύματα στο κατώφλι του 21ου αιώνα» και την επιμέλειά του είχαν γυναίκες ερευνήτριες, οι Ηρώ Δασκαλάκη, Παναγιώτα Παπαδοπούλου, Δήμητρα Τσαμπαρλή, Ιωάννα Τσιγκάνου και Εμμυ Φρονίμου.

Οπως είναι γνωστό από τις στατιστικές σε όλο τον κόσμο, αλλά και στη χώρα μας, η εγκληματικότητα των γυναικών είναι πολύ χαμηλότερη από αυτή των αντρών.

Σύμφωνα με τις στατιστικές της Δικαιοσύνης, το ποσοστό των γυναικών που καταδικάστηκαν στη χώρα μας αποτελούσε μόνο το 8% του συνόλου των καταδικασθέντων για τα έτη 1973 και 1983, έφτασε το 10% στο τέλος της δεκαετίας του '80 και άγγιξε το 13% το έτος 1993. Τα τελευταία δέκα χρόνια παρατηρείται αυξητική τάση της συμμετοχής των γυναικών στην εγκληματικότητα, που εντοπίζεται κυρίως στα εγκλήματα κατά της περιουσίας, στις πλαστογραφίες και στους ειδικούς ποινικούς νόμους (κυρίως ακάλυπτες επιταγές). «Η αύξηση αυτή, επισημαίνει η Εμμυ Φρονίμου, μπορεί να συσχετιστεί με την αύξηση των ευκαιριών που προκύπτουν σαν αποτέλεσμα των νέων ρόλων που αναλαμβάνουν οι γυναίκες αλλά και με τη μεγαλύτερη θεατότητα των πράξεών τους μετά την είσοδο στο δημόσιο χώρο για επαγγελματικούς και κοινωνικούς λόγους, που αυξάνει και τις πιθανότητες εμπλοκής τους στους μηχανισμούς του συστήματος απονομής της ποινικής δικαιοσύνης. Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι από τους 5.500 περίπου κρατούμενους σ' όλες τις φυλακές της χώρας μόνο 210 είναι γυναίκες».

- Ποιο είναι όμως το προφίλ της Ελληνίδας κρατούμενης;

- Μια καταγραφή που έγινε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού από τις ερευνήτριες Θανοπούλου, Φρονίμου, Τσιλιμιγκάκη κατέληξε σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Πρόκειται για γυναίκα μεταξύ 35-60 χρόνων που είναι συνήθως μόνη (ανύπαντρη, διαζευγμένη ή χήρα) μητέρα τουλάχιστον δυο παιδιών, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και ανεπάγγελτη (κατά δήλωσή της νοικοκυρά, παρ' όλο που υπάρχουν ενδείξεις ότι πολλές είναι συμβοηθούντα μέλη οικογενειακής επιχείρησης). Κατοικεί στην περιοχή της πρωτεύουσας, έχει καταδικαστεί για πρώτη φορά (δηλ. δεν είναι υπότροπη - είτε για εγκλήματα κατά της ζωής, είτε για εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας και παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών - και εκτίει μεγάλες ποινές (πρόσκαιρης ή ισόβιας κάθειρξης).

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι καθώς οι γυναίκες κρατούμενες είναι τόσο λίγες μπορεί να είναι προνομιούχες σε σύγκριση με τους άντρες ή τουλάχιστον θα είχαν κάποια ευνοϊκότερη μεταχείριση. Ομως, το αντίθετο συμβαίνει! Ο μικρός αριθμός τους γίνεται αιτία για μια σειρά αποκλεισμούς που δημιουργούν δυσμενέστερες συνθήκες στη διάρκεια της φυλάκισής τους και δυσκολεύουν αργότερα την κοινωνική τους επανένταξη...

Η ερευνήτρια τους καταγράφει:

• Η ύπαρξη μιας και μοναδικής φυλακής που συγκεντρώνει τις κρατούμενες από ολόκληρη τη χώρα απομακρύνει τις γυναίκες από τα παιδιά και τους συντρόφους τους, καταργεί τους οικογενειακούς και κοινωνικούς δεσμούς, που αποτελούν απαραίτητα σημεία αναφοράς με τον έξω κόσμο και εντείνει τον ιδρυματισμό και την εξάρτηση από την υποκουλτούρα της φυλακής. Εχει επίσης σαν συνέπεια την ύπαρξη - σε σύγκριση με τις ανδρικές φυλακές - μικρού αριθμού προγραμμάτων κατάρτισης και εκπαίδευσης που περιορίζονται στα παραδοσιακά πρότυπα και συχνά δεν κατευθύνονται από τις ανάγκες της αγοράς εργασίας ούτε στοχεύουν στην εξεύρεση απασχόλησης μετά την αποφυλάκιση.
• Η έλλειψη στοιχειώδους διαχωρισμού κρατουμένων αποτελεί εντονότερο πρόβλημα στις γυναικείες φυλακές, καθώς εκεί συνυπάρχουν και οι ανήλικες - λόγω ελλείψεως ειδικού σωφρονιστικού καταστήματος - αλλά και οι ψυχοπαθείς κρατούμενες, παρ' όλη την πρόβλεψη από το νόμο ειδικού ψυχιατρικού τμήματος γι' αυτές. Ετσι, τονίζεται στην έρευνα, κρατούμενες βαρυποινίτισσες, υπόδικες, κατάδικες για ακάλυπτες επιταγές, τοξικομανείς και ψυχιατρικά περιστατικά συνωστίζονται στους ίδιους χώρους και τυγχάνουν ιδίας μεταχείρισης, ενώ οι ανάγκες περίθαλψης των δυο τουλάχιστον τελευταίων ομάδων καθιστούν τη φυλακή τον πιο ακατάλληλο χώρο γι' αυτές.

Μπορούμε, δηλαδή, να φανταστούμε αν και πώς μπορεί να γίνει προσπάθεια για απεξάρτηση και ψυχιατρική φροντίδα... Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι διακρίσεις που υπάρχουν: Επειδή ακριβώς οι γυναίκες φυλακισμένες είναι τόσο λίγες, το πρόβλημά τους θεωρείται ασήμαντο και η γυναίκα κρατούμενη δεν αντιμετωπίζεται τόσο σαν εγκληματίας όσο σαν ψυχικά ασθενής. Είναι, όμως, στ' αλήθεια οι γυναίκες φυλακισμένες περισσότερο ψυχικά διαταραγμένες από τους άντρες; `Η μήπως βιώνουν τα δεινά της φυλάκισης σαν βαρύτερη και πιο τραυματική εμπειρία από αυτούς; Στοιχεία ερευνητικά που να αφορούν την ελληνική πραγματικότητα δεν υπάρχουν, ενώ στις ξένες φυλακές τα σπασίματα αντικειμένων, η καταστροφή του περιβάλλοντος χώρου, οι αυτοτραυματισμοί και οι απόπειρες αυτοκτονίας, οι εντάσεις και τα ξεσπάσματα είναι συχνότερα φαινόμενα στις γυναικείες φυλακές, γι' αυτό, αν και σημειώνονται χαμηλότερα ποσοστά εξεγέρσεων σε σύγκριση με τις ανδρικές φυλακές, ωστόσο η διοίκηση μιας γυναικείας φυλακής θεωρείται δυσκολότερη...

«Ωστόσο, γράφει η Εμμυ Φρονίμου, και στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού από συνεντεύξεις που είχαμε με το προσωπικό, υπάρχουν ενδείξεις πως όταν οι γυναίκες κλειδώνονται στα κελιά τους στο τέλος της ημέρας, κυρίως τις αργίες και τις γιορτές δε λείπουν τα ψυχολογικά ξεσπάσματα και οι αυτοτραυματισμοί. Κατά την κυρίαρχη ιδεολογία, τόσο οι ανήλικοι, όσο και οι γυναίκες στερούνται ελεύθερης βούλησης σε ό,τι αφορά το έγκλημα, γεγονός που συγκαλύπτει την υπόθεση περί τρυφερής «γυναικείας φύσης» και κατ' αυτόν τον τρόπο συμβάλλει σε καθοριστικό βαθμό στην κατασκευή του στερεότυπου της γυναίκας εγκληματία ως αφύσικης, ανώμαλης και ψυχικά ασθενούς!

Η ερευνήτρια υπογραμμίζει ότι στις γυναικείες φυλακές της χώρας μας η χορήγηση ψυχοφαρμάκων είναι ευρύτατα διαδεδομένη. Σε μια φυλακή που λείπει ουσιαστικά η ιατρική περίθαλψη, που λείπει το κατάλληλο προσωπικό που θα διαπραγματεύεται την ικανοποίηση των αιτημάτων των κρατουμένων, που λείπει η απασχόληση, ο κοινωνικός έλεγχος μοιάζει να ασκείται με ψυχοφάρμακα.

«Δεν έχουμε, λοιπόν, απάντηση στο ερώτημα αν οι γυναίκες που μπαίνουν στη φυλακή είναι και ψυχικά διαταραγμένες», τονίζεται στην έρευνα. «Εκείνο όμως που θα μας προκαλούσε έκπληξη θα ήταν αν δε γίνονταν αφ' ότου μπήκαν. Η στέρηση της ελευθερίας, ο ιδρυματισμός, οι κακές συνθήκες διαβίωσης, ο υποβιβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσα στη φυλακή αλλά και το στίγμα, τα οικονομικά προβλήματα, η έλλειψη οποιασδήποτε επίσημης μεταϊδρυματικής προστασίας μετά την αποφυλάκιση καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη αν όχι αδύνατη την κοινωνική επανένταξη».

Η έρευνα καταλήγει σε συγκεκριμένες εποικοδομητικές προτάσεις:

Στη διευρυνόμενη λειτουργία θεσμών όπως οι άδειες εξόδου, η υπό όρους απόλυση, το συχνό και χωρίς περιορισμούς στα πρόσωπα επισκεπτήριο, στην τακτική είσοδο στη φυλακή φορέων αλλά και προσώπων που οργανώνουν μαθήματα, ψυχαγωγικές εκδηλώσεις, διαλέξεις, αλλά και στην είσοδο ομάδων στήριξης που απλά επισκέπτονται και συνομιλούν με τις κρατούμενες. Κι ακόμα, ανάμεσα στα άλλα:

* Την αύξηση των θέσεων εργασίας με ευεργετικό υπολογισμό και αμοιβή και γενικά την αύξηση των δυνατοτήτων απασχόλησης μέσα στη φυλακή.

* Την απόδοση στις γυναικείες φυλακές των χώρων που τους αφαιρέθηκαν για να στεγαστούν οι Απριλιανοί πραξικοπηματίες και τα δικαστήρια, ώστε να αποκτήσουν οι γυναίκες έναν κοινό χώρο συγκέντρωσης που να μπορούν εκεί να λειτουργούν και τα εκπαιδευτικά προγράμματα και το επισκεπτήριο.

* Την επέκταση της κοινωνικής υπηρεσίας και τη στελέχωση των φυλακών με σύγχρονα εκπαιδευμένο προσωπικό.

Τέλος, προτείνεται η εφαρμογή του κώδικα Μεταχείρισης Κρατουμένων για να μη μείνουν ακόμα μια φορά στα χαρτιά οι θεσμοί της ημιελεύθερης διαβίωσης, της κοινωφελούς εργασίας, της μεταϊδρυματικής προστασίας...

Στιγμιότυπα απ' την πορεία που έγινε στην απεργία της ΠΟΕΔΗΝ, στις 31.10.2000

Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κάνει ρελάνς στις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό του με την οργάνωση της Συνδιάσκεψης για την υγεία στη Θεσσαλονίκη (10-11 Νοέμβρη 2000), όπου με την παρουσία του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη πιστοποιήθηκε το οριστικό διαζύγιο του κυβερνώντος κόμματος με κάθε έννοια του λεγόμενου κράτους - πρόνοιας και της κοινωνικής πολιτικής, όπως καθιερώθηκε μεταπολεμικά στη Δυτική Ευρώπη.

Σε σχέση με την κοινωνία, επιχειρείται η εξαπάτηση με τον κάλπικο διάλογο. «Η δέσμη των 200 μέτρων που έχουμε εξαγγείλει τον περασμένο Ιούλιο και αφορά την Περιφερειακή Συγκρότηση του ΕΣΥ, την αποτελεσματική χρηματοδότηση, την ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, τη νέα Οργάνωση των νοσοκομείων, το ανθρώπινο δυναμικό και την οργάνωση της Δημόσιας Υγείας, αποτέλεσαν και είναι και σήμερα ακόμα βάση για διάλογο με όλους τους φορείς» είπε με υποκριτικό τρόπο ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος στις 15.11.2000 μιλώντας σε ημερίδα με θέμα την «ανάπτυξη των συστημάτων πληροφορικής και επικοινωνιών στην υγεία και πρόνοια στα πλαίσια της μεταρρύθμισης».

• Ηδη όμως το σχέδιο νόμου για την Περιφερειακή Οργάνωση των Συστημάτων Υγείας - τα περίφημα ΠεΣΥ - την οργάνωση των νοσοκομείων και τις εργασιακές σχέσεις, βρίσκεται σε «προχωρημένο στάδιο εκπόνησης» και θα κατατεθεί μέχρι το τέλος του Νοέμβρη όπως δήλωσε ο Αλ. Παπαδόπουλος.

Το μέρος αυτό της νομοθετικής παρέμβασης βρίσκεται στο τελικό στάδιο και γίνονται τα τελευταία χτενίσματα. Προβλήματα αντιμετωπίζει το υπουργείο Υγείας με τους Πανεπιστημιακούς γιατρούς καθώς -πέρα απ' τις αντιδράσεις τους- εγείρονται και σοβαρά συνταγματικά εμπόδια.

Κι ενώ όλα - κατά τον Αλ. Παπαδόπουλο - είναι ανοιχτά στο διάλογο, ήδη υπέγραψε κοινή απόφαση με τον υφυπουργό Εργασίας Ν. Φαρμάκη για τη σύσταση ομάδας εργασίας για την οργάνωση της Οργανισμού Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ), που ένας απ' τους σκοπούς του είναι η «σύνταξη σχεδίου νόμου για τη θεσμοθέτηση του ΟΔΙΠΥ» μέχρι τις 27.12.2000.

Η κοινή υπουργική απόφαση δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 1290 (24.10.2000) και αναφέρει ότι έργο της ομάδας είναι:

- Η μελέτη και επεξεργασία θεμάτων που αφορούν, την ίδρυση, το σκοπό, τη λειτουργία, τη χρηματοδότηση, τη διαχείριση των πόρων, τη διοίκηση και διάρθρωση των υπηρεσιών του οργανισμού καθώς και κάθε άλλο θέμα σχετικό με τη λειτουργία.

- Η σύνταξη σχεδίου νόμου για τη θεσμοθέτηση του ΟΔΙΠΥ.

- Η υποβολή προτάσεων για την ένταξη και χρήση της υποδομής του ΙΚΑ (ιατρεία-νοσοκομεία - ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό κλπ.) στο νέο δημόσιο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.

-Η εξέταση θεμάτων που αφορούν την ένταξη στο ενιαίο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας του ιατρικού και λοιπού υγειονομικού προσωπικού του ΙΚΑ και άλλων φορέων που πιθανώς θα ενταχθούν σε αυτό.

• Σε εφαρμογή αυτής της απόφασης η υποδιοικητής του ΙΚΑ Εύη Χατζηανδρέου -που συμμετέχει στην ομάδα εργασίας- ανακοίνωσε (16.11.2000) στο προσωπικό του 3ου Θεραπευτηρίου του Ιδρύματος ότι το νοσοκομείο μετατρέπεται σε κλινική μιας μέρας.

Πρόκειται για μια απόφαση - οδηγό για την τύχη των μικρών νοσοκομείων και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται στο Λεκανοπέδιο της Αττικής.

Η ουσιαστική και μαζική αντίδραση στα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης εκδηλώθηκε απ' την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) με την πανελλαδική απεργία και κινητοποίηση στις 31.10.2000 στην οποία είχε ουσιαστική συμμετοχή και η Ενωση Νοσοκομειακών Ιατρών Αθήνας Πειραιά (ΕΙΝΑΠ) υπερφαλαγγίζοντας έτσι την Ομοσπονδία των νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) που σύρθηκε σε απόφαση για απεργία.

Ηδη η ΠΟΕΔΗΝ πήρε (3.11.2000) ομόφωνη απόφαση για 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση στις 27 και 28 Νοέμβρη με κύρια αιτήματα την απόσυρση έξι σημείων απ' τα σχέδια της κυβέρνησης που αναιρούν το δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος υγείας.

Τα σημεία που διαφωνεί η ΠΟΕΔΗΝ είναι:

1. Κατάργηση της νομικής υπόστασης των νοσοκομείων.

2. Δυνατότητα στα ΠΕΣΥ να συστήνουν Ανώνυμες Εταιρίες και να εκχωρούν υπηρεσίες των νοσοκομείων.

3. Η δημιουργία του ΟΔΙΠΥ και το νομικό καθεστώς ως ΝΠΙΔ.

4. Η κατάργηση του κοινωνικού ελέγχου και της συμμετοχής εκπροσώπων εργαζομένων Τοπικής - Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης στα διάφορα όργανα διοίκησης.

5. Η δημιουργία απογευματινών ιδιωτικών ιατρείων συμβάλλει σε περαιτέρω ανισότητα στην πρόσβαση των υπηρεσιών Υγείας.

6. Την απόρριψη απ' την κυβέρνηση όλων των οικονομικών και θεσμικών αιτημάτων των εργαζομένων.

Στις 14.11.2000 το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΙΝΑΠ αποφάσισε την κήρυξη 48ωρης προειδοποιητικής απεργίας στις 27 και 28 Νοέμβρη και την από κοινού διοργάνωση διαδηλώσεων με την ΠΟΕΔΗΝ.

Το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ επαναβεβαίωσε την εκτίμησή του ότι πρόκειται για μέτρα σε αντιδραστική κατεύθυνση που απορρίπτονται απ' τους νοσοκομειακούς γιατρούς και τους καλεί να διοργανώσουν άμεσα συνελεύσεις στα νοσοκομεία, όπου και να αποφασιστούν πιο συγκεκριμένες μορφές πάλης (π.χ. απόσυρση νοσοκομείων απ' την εφημερία).

Τα μέτρα, τονίζει το ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, που προτείνει το υπουργείο δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές σημερινές ανάγκες της δημόσιας περίθαλψης για γενναία χρηματοδότηση, κατοχύρωση των θεσμών δημοκρατίας, αξιοκρατίας, διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου σε όλα τα επίπεδα και δημιουργίας ενός συστήματος πραγματικής δημόσιας πρωτοβάθμιας περίθαλψης για τους πολίτες ολόκληρης της χώρας.

Η υπόθεση της αντίστασης στα ανθυγιεινά μέτρα της κυβέρνησης περνά πλέον στα πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζομένων στις δημόσιες μονάδες υγείας αλλά και και στους φορείς των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Μετά από απόφαση του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο νοσοκομείο Αγία Ολγα, αύριο, Δευτέρα, θα γίνει σύσκεψη με φορείς των δήμων της περιοχής για τις εξελίξεις στο χώρο της υγείας. Η σύσκεψη θα γίνει στο αμφιθέατρο του νοσοκομείου ώρα 7 μμ.

Στη σύσκεψη θα γίνουν δυο εισηγήσεις:

• Του Χ. Χουρδάκη, γραμματέα του Συλλόγου, με θέμα «Το νέο σχέδιο νόμου του υπουργείου Υγείας και οι επιπτώσεις που θα έχει στην παροχή υπηρεσιών υγείας στον ελληνικό λαό».
• Του Γ. Λαζαρίδη, προέδρου του Συλλόγου, με θέμα το ρόλο του «Νοσοκομείου Νέας Ιωνίας "Η Αγία Ολγα" και η ανάπτυξήτου για καλύτερες υπηρεσίες στο λαό της ευρύτερης περιοχής».

Στη σύσκεψη θα παραβρεθεί και θα αναπτύξει τις θέσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) για το Σχέδιο Νόμου του υπουργείου Υγείας, ο πρόεδρός της Στ. Κουτσιουμπέλης.

Ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης -με παρούσα την κάμερα της κρατικής τηλεόρασης- ρωτούσε για να ενημερωθεί πόσοι Τσιγγάνοι θα στεγαστούν στον οικισμό με τα λυόμενα στο στρατόπεδο Γκόνου.

Κι ο νομάρχης Θεσσαλονίκης Κ. Παπαδόπουλος απαντούσε ότι είναι 250 λυόμενα που θα στεγάσουν ισάριθμες οικογένειες με 1.500 ψυχές.

Αυτή η εικόνα δόθηκε απ' τις τηλεοράσεις το προπερασμένο Σάββατο (11.11.2000).

Είχε προηγηθεί η ομιλία του πρωθυπουργού στη (διήμερη) Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ για το κοινωνικό κράτος και την επισήμανση -απ' τον ίδιο- για την «επικεντρωμένη πολιτική» που έχει επιλέξει η κυβέρνηση ως τρόπο ενίσχυσης των αδύναμων ομάδας.

Ομως τέτοια «επίκεντρα» μπορεί να είναι σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων των ομάδων που ζουν στο περιθώριο, αποτελούν όμως τις κατάλληλες «πινελιές» στην επιχείρηση αναστήλωσης της αντικοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης.

Το έργο για τη στέγαση αυτών των σκηνιτών τσιγγάνων θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί απ' το 1997 αλλά παραδόθηκε το Νοέμβρη του 2000.

Το Σεπτέμβρη του 1998 αυτοί οι Τσιγγάνοι διώχτηκαν απ' τον Εύοσμο και αναγκάστηκαν να μείνουν στην κοίτη του Γαλλικού ποταμού όπου κινδύνευσαν από πλημμύρες και επιδημίες.

Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε έναν «οικισμό τύπου κάμπινγκ», που μετατράπηκε σε «πρότυπο χωριό» και κατέληξε σε λυόμενα 25 τετραγωνικών μέτρων το καθένα.

Το 1997 είχαν προϋπολογιστεί 250 εκ. δραχμές για τον οικισμό αλλά έφτασε σε δύο δισ. δραχμές. Ομως ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η ύδρευση, η αποχέτευση, η ηλεκτροδότηση, και η ασφαλτρόστρωση ενώ δεν υπάρχει αστική συγκοινωνία.

Και 32 τσιγγανάκια που στάλθηκαν να φοιτήσουν στο 2ο Δημοτικό Σχολείο της Χαλάστρας αναγκάστηκαν να παρακολουθούν μαθήματα σε μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, χωρίς πίνακα και θρανία, γιατί -ήδη- στο σχολείο φοιτούσαν υπεράριθμοι μαθητές.

• Εχει και προϊστορία η επίπλαστη εικόνα για τους Τσιγγάνους Στις 12.7.1996 ομάδα υπουργών ανακοίνωσε στο υπουργείο Υγείας ένα δίχρονο πρόγραμμα ύψους τριών δισεκατομμυρίων δραχμών για τους 200.000 τσιγγάνους. Δηλαδή 15.000 δραχμές για κάθε τσιγγάνο.

Μάλιστα, τότε, δόθηκε η διαβεβαίωση, ότι με αυτά τα προγράμματα θα λύνονταν τα προβλήματα των Τσιγγάνων που τους ταλαιπωρούν έξι αιώνες.

Και τι δεν έταξαν με τα τρία δισ. δραχμές: Υγεία, εκπαίδευση, «κλασικό μαζικό αθλητισμό» και «τουλάχιστον 200 οικογένειες ν' αποκτούν κάθε χρόνο τροχόσπιτα...»!

• Στις 9.3.2000 πραγματοποιήθηκε διυπουργική σύσκεψη της Επιτροπής για την υλοποίηση της Εθνικής πολιτικής για τους Τσιγγάνους στην οποία επισημάνθηκε η ανάγκη «για περισσότερη αξιοποίηση όλων των κοινοτικών και εθνικών πόρων».

Και στις 17.2.2000 -προεκλογικά δηλαδή- συνεδρίασε το «Διυπουργικό όργανο για τους Ελληνες Τσιγγάνους και ασχολήθηκε με τον απολογισμό της περιόδου 1996 -1999, καθώς και για τον προγραμματισμό για τα επόμενα χρόνια».

Ιδού η κατάληξη των επικέντρων και του προγραμματισμού μιας ανάλγητης πολιτικής.

Ομως οι ψίθυροι ενός ανύπαρκτου έργου έργου μεγιστοποιούνται με τη βοήθεια του επικοινωνιακού μάρκετινγκ, τους κομπασμούς και τις εικόνες της τηλεόρασης...

Αντιμέτωποι με ένα ολοένα διευρυνόμενο μέτωπο αντίστασης βρίσκονται πλέον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που επιχειρούν να προωθήσουν την καταστροφική για τα δάση και το περιβάλλον γενικότερα αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος.

Η μαζική συμμετοχή άνω των 180 και πλέον οργανώσεων και φορέων, αλλά και πολλών προσωπικοτήτων, που συνεργάζονται με στόχο να εμποδίσουν αυτήν την αναθεώρηση, δείχνει τις δυνατότητες που υπάρχουν. Απόδειξη είναι και η χυδαία επίθεση λάσπης και απαράδεκτων χαρακτηρισμών, που εξαπέλυσε την ίδια μέρα το ΠΑΣΟΚ. Με ανακοίνωσή του, αφού χαρακτήρισε «αποκλειστικούς και κατ' επάγγελμα προστάτες του περιβάλλοντος» και ανέφερε ότι «καλλιεργούνται αδικαιολόγητες, περίεργες ή και σκόπιμες "παρεξηγήσεις"», ότι «κάποιοι επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την ευαισθησία πολιτών και οργανώσεων για να προωθήσουν συντεχνιακά ή και προσωπικά συμφέροντα», ότι «αμφισβητούν την ίδια τη Βουλή», ότι «οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ διαστρέφονται και αλλοιώνονται συστηματικά», το ΠΑΣΟΚ ζήτησε «διάλογο» για την «πραγματική και όχι ρητορική και επιλεκτική προστασία του περιβάλλοντος».

Βέβαια, το ΠΑΣΟΚ έλαβε την αποστομωτική απάντηση της Συντονιστικής Επιτροπής Κατά της Αναθεώρησης του άρθρου 24. Υπογραμμίζοντας ότι «το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποσύρει την πρόταση αναθεώρησης», τονίζει ότι ψεύδεται, γιατί γνωρίζει ποια είναι η πραγματική αντίθεση όσων διαφωνούν, ενώ υποκρίνεται ότι θέλει διάλογο γιατί απλούστατα θα μπορούσε ήδη να το έχει κάνει, έστω μόνο με τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς.

Γιατί όμως το ΠΑΣΟΚ προωθεί - με τη σύμφωνη γνώμη και της ΝΔ - την καταστροφική για το περιβάλλον αναθεώρηση; Η απάντηση βρίσκεται στο γενικό πλαίσιο που υπηρετεί συνολικά η αναθεώρηση. Οτι δηλαδή αποβλέπει στην προσαρμογή της χώρας στις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης πραγμάτων» και της ΟΝΕ. Ομως, η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει αποφασίσει από το 1997 την προσαρμογή των δασών στην οικονομία της αγοράς, γιατί έκρινε ότι η προσφορά των δασών στην οικονομία δεν είναι η απαιτούμενη.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι για να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική, δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με έναν τρόπο: Την ιδιωτικοποίηση των δασών, τη διαμόρφωση και υλοποίηση δράσεων για την εξασφάλιση της ανταποδοτικότητας σε κάθε δραστηριότητα στα δάση, την ενίσχυση ουσιαστικά της κερδοσκοπίας και της επιχειρηματικής δραστηριότητας στα δάση.

Αυτή είναι η πολιτική ουσία της αναθεώρησης του άρθρου 24. Ενός άρθρου που λειτουργεί μέχρι σήμερα ως γραμμή άμυνας σε αρκετές προσπάθειες καταπατήσεων, αλλαγών χρήσης και γενικά παρανομιών και αντιπεριβαλλοντικών δράσεων των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η ουσία της προτεινόμενης αναθεώρησης του άρθρου 24 είναι ότι οδηγεί στον ευκολότερο αποχαρακτηρισμό δασών και δασικών εκτάσεων, ενώ σχετίζει τον αποχαρακτηρισμό με το ιδιοκτησιακό καθεστώς, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για ξεπούλημα δημόσιας δασικής περιουσίας.

Το ΚΚΕ είναι γενικά αντίθετο στην αναθεώρηση του άρθρου 24 και ζητάει να παραμείνει ως έχει, γιατί, εκτός των άλλων, η οποιαδήποτε τροποποίηση μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε αμφισβήτηση αλλά και ακύρωση της διαμορφωμένης νομολογίας.

Σίγουρα, βέβαια, για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ υπάρχουν και άλλοι λόγοι που συνηγορούν σε τέτοια αναθεώρηση, όπως οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί, το εργολαβικό κεφάλαιο, τα μεγάλα έργα, η ρουσφετολογική πολιτική, που εξασφαλίζει σίγουρη εκλογική πελατεία.

1α. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους. Για τη διαφύλαξή του το κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα.

1β. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων.

1γ. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δημοσίων δασών και των δημοσίων δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει, για την εθνική οικονομία, η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.

2. Η χωροταξική αναδιάρθρωση της χώρας, η διαμόρφωση, η ανάπτυξη, η πολεοδόμηση και η επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικά περιοχών υπάγεται στη ρυθμιστική αρμοδιότητα και τον έλεγχο του κράτους, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβίωσης.

1α. Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, καθώς και το δικαίωμα στη διασφάλιση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, καθώς και η διασφάλιση και βελτίωση της ποιότητας ζωής αποτελούν αντίστοιχη υποχρέωση του κράτους. Για τη διαφύλαξή του το κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα.

1β. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την έννοια και την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων.

1γ. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων εκτός αν προέχει, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση στο πλαίσιο της παραγράφου 3.

2. Η χωροταξική αναδιάρθρωση της χώρας, η διαμόρφωση, η ανάπτυξη, η πολεοδόμηση και η επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικά περιοχών υπάγεται στη ρυθμιστική αρμοδιότητα και τον έλεγχο του κράτους, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβίωσης.

3α. Ο χωροταξικός, πολεοδομικός και οικιστικός σχεδιασμός γίνεται με νόμο κι έχει επίσης ως σκοπό να διασφαλίζονται για όλον τον πληθυσμό το δικαίωμα στην κατοικία και οι αναγκαίες υποδομές, έτσι ώστε να διατηρείται πάντοτε θετικό το συνολικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο.

3β. Οι χρήσεις γης και οι όροι δόμησης στις πόλεις, στους οικισμούς και στις λοιπές περιοχές της χώρας ορίζονται με νόμο, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπόψη και να σταθμίζονται όλα τα δεδομένα, οι δε σχετικές τεχνικές επιλογές και σταθμίσεις να γίνονται κατά τους κανόνες της επιστήμης.

Προστίθεται η λέξη «έννοια» για τον καθορισμό των δασών και δασικών εκτάσεων. Σύμφωνα με τη λογική και την επιστήμη, το ισχύον Σύνταγμα και τη νομολογία, ο καθορισμός της έννοιας δάσος και δασική έκταση αδιαφιλονίκητα είναι έργο της επιστήμης της δασικής οικολογίας. Δεν είναι δυνατόν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα, να νομοθετούν για το τι είναι δάσος ή δασική έκταση. Με τη συγκεκριμένη διατύπωση περνά σε ανώτερα επίπεδα ή «επιστήμη» της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, της ψηφοθηρίας και της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων κάθε φορά, ανάλογα με το τι μας βολεύει ή τι «επιβάλλουν οι κοινωνικές ανάγκες», που εμείς φροντίσαμε να δημιουργήσουμε.

Επειδή ακριβώς ο χαρακτηρισμός δασικών εκτάσεων «ως χορτολιβαδικών» και η εξαίρεσή τους από τη συνταγματική προστασία (Ν.998/79) δε φάνηκε αρκετός, επειδή οι αντιεπιστημονικές αλχημείες μετονομασίας των δασικών εκτάσεων σε βοσκότοπους απέτυχαν (ο Ν. 1734/87 «περί βοσκότοπων» κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ και δεν επιτέλεσε το σκοπό για τον οποίο προοριζόταν), η λύση είναι πλέον η απευθείας αναπροσαρμογή του άρθρου 24 του Συντάγματος!

Στο σημείο αυτό αξίζει να σταθεί κανείς ιδιαίτερα, καθώς ο χαρακτηρισμός μιας έκτασης ως δασικής χαρακτηρίζει στις περισσότερες περιπτώσεις και το ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Για λόγους ιστορικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς είναι σήμερα γενική η παραδοχή και από τη δασική νομολογία ότι τα δάση και οι δασικές εκτάσεις είναι κατά μαχητό τεκμήριο δημόσια. Το θέμα επομένως της έννοιας του δάσους και των δασικών εκτάσεων σχετίζεται άμεσα και με την ιδιοκτησία τους.

Είναι προφανές εδώ ότι ο όποιος «καθένας» προηγείται στο Σύνταγμα από το ίδιο το κράτος, όσον αφορά στην προστασία του περιβάλλοντος. Πίσω από τις λεπτές και «ευαίσθητες» αυτές διατυπώσεις διαφαίνονται οι «εκσυγχρονιστικές» προθέσεις της ιδιωτικοποίησης της προστασίας και της διαχείρισης των δασικών και φυσικών οικοσυστημάτων και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Η παλαιά διατύπωση του Συντάγματος και η αρχική πρόταση αναθεώρησης περιλάμβαναν τη μεταβολή του προορισμού σε περίπτωση δημοσίου συμφέροντος, που το επιβάλλει η εθνική οικονομία. Η συγκεκριμένη διατύπωση έχει αφαιρέσει τον όρο «εθνική οικονομία», καθιστώντας έτσι πιο ασαφές το «δημόσιο συμφέρον».

Το νέο στοιχείο σ' αυτό το σημείο είναι το «δικαίωμα στην κατοικία», που τίθεται εδώ σε ίση μοίρα με τις έννοιες προστασίας του περιβάλλοντος, των δασών και δασικών εκτάσεων. Το πρώτο πράγμα που θα υλοποιηθεί με τη συγκεκριμένη διάταξη είναι η ένταξη στο σχέδιο πόλης δεκάδων περιοχών σε Αττική, Θεσσαλονίκη και αλλού, που έχουν οικοδομηθεί παράνομα σε δάση και δασικές εκτάσεις είτε πρόκειται να οικοδομηθούν. Με την ψήφιση της συγκεκριμένης παραγράφου εκατοντάδες οικοδομικοί συνεταιρισμοί θα σπεύσουν - επικαλούμενοι το δικαίωμα στην κατοικία - να εντάξουν τις περιοχές τους σε σχέδια πολεοδόμησης.

Εκτός από το «δικαίωμα στην κατοικία», στο άρθρο αυτό θα εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Σύνταγμα ο όρος «θετικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο». Τι σημαίνει αλήθεια ο νεφελώδης όρος «θετικό περιβαλλοντικό ισοζύγιο και πώς έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι τώρα; Είναι το άλλοθι για επικείμενες ή πραγματοποιηθείσες καταστροφές, δίνοντας ίσως κάτι άλλο για αντάλλαγμα!

Με βάση το ισχύον Σύνταγμα και την εκδοθείσα νομολογία, ο χωροταξικός πολεοδομικός και οικιστικός σχεδιασμός πρέπει κατ' αρχήν να σέβεται και να διασφαλίζει τη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και στη συνέχεια να προβλέπει την ποιότητα και ανάπτυξη του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Με την προτεινόμενη διατύπωση αλλάζει η «βαρύτητα», που πριν ήταν σαφώς υπέρ της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, όλα σταθμίζονται με ίσο (θεωρητικά) τρόπο και παραβλέπεται η ανάγκη υπεροχής της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.

- Ενα από τα επιχειρήματα που είχε προτάξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να προωθήσει την αναθεώρηση του άρθρου 24, είναι ότι έρχεται να επιλύσει ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Είναι έτσι;

- Η κυβέρνηση λέγοντας μία αλήθεια σε όλους γνωστή, προσπαθεί να κρύψει τους πραγματικούς της σκοπούς. Πρώτα απ' όλα η κυβέρνηση κρύβει το ότι είναι η ίδια και οι προκάτοχες κυβερνήσεις που συνέβαλαν στη δημιουργία και στη διόγκωση του προβλήματος. Η άναρχη δόμηση, η συγκέντρωση του πληθυσμού γύρω από δύο μεγάλες πόλεις με ταυτόχρονη εγκατάλειψη της υπαίθρου, είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ακολουθείται μεταπολεμικά στη χώρα μας και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το δεύτερο σημαντικό που κρύβει η κυβέρνηση πίσω από ωραία λόγια, είναι ότι με την προτεινόμενη από εκείνην και την υποστηριζόμενη από τη ΝΔ αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση, για το σύνολο των κατοίκων της χώρας μας όσο και βέβαια για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.

- Είναι αλήθεια ότι ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού θα ωφεληθεί από αυτήν την κατάσταση;

- Αυτοί που σίγουρα θα κερδίσουν είναι τα μεγάλα οικονομικά και άλλα συμφέροντα. Από εκεί κι έπειτα ακόμη κι εκείνοι που έχουν στην κατοχή τους κάποιες μικρές δασικές εκτάσεις και ελπίζουν στη νόμιμα πια οικοδόμησή τους, θα χάσουν πολύ περισσότερα από αυτά που θα κερδίσουν. Το συγκεκριμένο ζήτημα απασχολεί δύο κατηγορίες πολιτών. Εκείνους που είχαν πράγματι στην κατοχή τους εκτάσεις οι οποίες εγκαταλείφθηκαν για διάφορους λόγους από τους ίδιους και μεταβλήθηκαν σε δάση που πλέον δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν αφού προστατεύονται από το ισχύον νομικό καθεστώς. Είναι αλήθεια ότι ο νόμος προβλέπει μια σειρά χρονοβόρες και πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες που δεν επιτρέπουν σε αυτούς τους πολίτες να εκμεταλλευτούν μια - δασική μεν - αλλά δική τους έκταση. Βέβαια γι' αυτές τις περιπτώσεις οι αρμόδιοι επιστημονικοί σύλλογοι έχουν υποβάλλει δεκάδες προτάσεις στις εκάστοτε κυβερνήσεις για να κάνουν πιο απλές αυτές τις διαδικασίες, σεβόμενοι τόσο το περιβάλλον αλλά και τον ιδιώτη. Τέλος πάντων αυτό το πρόβλημα μπορεί πολύ εύκολα να λυθεί με έναν νόμο.

Υπάρχουν ακόμη και κάποιοι άλλοι. Είναι οι μερικές χιλιάδες μέλη διαφόρων οικοδομικών συνεταιρισμών, που απέκτησαν (παράνομα κυρίως, αυτό πρέπει να τονιστεί) κάποιες δασικές εκτάσεις τις προηγούμενες δεκαετίες και οι οποίοι πιέζουν για να μπουν εντός σχεδίου πόλης. Με μια πρόχειρη εκτίμηση μιλάμε περίπου για 300.000 ψήφους. Η κυβέρνηση λοιπόν τώρα χρησιμοποιεί πραγματικά τον καημό αυτών των συμπολιτών μας, να αποκτήσουν ένα σπίτι ή ακόμη αν θες και μια εξοχική κατοικία λίγο έξω από τις πόλεις στις οποίες ζουν. Απευθυνόμενος προς αυτούς τους πολίτες θέλω να πω, ότι για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους θα πρέπει να ξαναβάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν στο κράτος και στις κατασκευαστικές εταιρίες, τους δρόμους, τα υδρευτικά ηλεκτρικά δίκτυα κλπ., και όλες τις απαραίτητες υποδομές των οικισμών, που θα αρχίσουν να δημιουργούνται. Στη γωνία καραδοκούν οι κατασκευαστικές εταιρίες, εκείνοι που λυμαίνονται τα κοινοτικά προγράμματα για «τουριστική ανάπτυξη» και «τουριστικές υποδομές», εκείνοι που περιμένουν τις αναθέσεις των ολυμπιακών έργων. Ολοι αυτοί θα πέσουν μέσα στις πρώην δασικές εκτάσεις, στον περιβαλλοντικό πλούτο της χώρας μας για να τον απομυζήσουν όσο μπορούν. Με πολύ απλά λόγια, έπειτα από κόπους που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν για να περιγράψουν, θα αποκτήσουν ένα σπίτι, σε ένα περιβάλλον που πλέον δε θα έχει και μεγάλη διαφορά από τις μεγαλουπόλεις που θέλουν να ξεφύγουν. Και βέβαια το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας θα χάσει μέσα σε απίστευτα σύντομο χρόνο και τα τελευταία εναπομείναντα δάση.

- Η κυβέρνηση προσπαθεί παράλληλα να αποδυναμώσει και το ρόλο του Συμβουλίου της Επικρατείας μέσω της αναθεώρησης. Ταυτόχρονα κυβερνητικά στελέχη κάνουν αρνητικές δηλώσεις για το 5ο Τμήμα του ΣτΕ. Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την τακτική;

- Το 5ο Τμήμα του ΣτΕ πήρε πολλές αποφάσεις που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και τη χωροθέτηση στη χώρα μας. Επανειλημμένα είχε θέσει το ζήτημα της πρόταξης της χωροθέτησης και του ευρύτερου συμφέροντος από τα μικροσυμφέροντα. Αυτό λοιπόν στάθηκε αγκάθι σε πολλές περιπτώσεις στην ανάπτυξη επεμβάσεων και επενδύσεων που ήταν καταστροφικές για το περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο που η Συντονιστική Επιτροπή λέει ότι η νομολογία αυτή που διαμορφώθηκε από το 5ο Τμήμα του ΣτΕ, αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας του κινήματος για τη σωτηρία του περιβάλλοντος της χώρας. Εχουν ξεκινήσει λοιπόν, μια σκόπιμη διαδικασία δυσφήμισης αλλά και αποδυνάμωσης του ΣτΕ για να ψαλιδίσουν τις όποιες θετικές αποφάσεις έχει πάρει μέχρι σήμερα. Γιατί κάποιες από αυτές τις αποφάσεις έχουν δημιουργήσει ένα θετικό νομικό προηγούμενο. Οτι θετικές αποφάσεις που έχουν παρθεί, θα ακυρώνονται μέσω της προτεινόμενης αναθεώρησης των άρθρων 94 και 95, με την οποία ουσιαστικά αφαιρείται η δυνατότητα του πολίτη να απευθύνεται στο ΣτΕ αλλά και για τέτοια θέματα θα αποφασίζει πλέον η Ολομέλεια του ΣτΕ. Σε αυτό το σημείο έρχεται και η προσωπική κριτική σε αρκετούς αξιόλογους και άτεγκτους δικαστές ότι «ασκούσαν πολιτική». Μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις αισθάνονταν τον έλεγχο του ΣτΕ, αυτός ο έλεγχος περιορίζεται. Αυτό σχετίζεται άμεσα με το θέμα που συζητάμε, γιατί το 5ο Τμήμα του ΣτΕ είχε πάρει αποφάσεις πραγματικά σωτήριες για το περιβάλλον μακριά από μικρά ή μεγάλα συμφέροντα και μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

- Πιστεύετε ότι υπάρχουν τα περιθώρια να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;

- Περιθώρια υπάρχουν και μάλιστα πολλά. Ολα εξαρτώνται από το αν θα αναπτυχθεί μαζικό κίνημα αντίστασης σε εκείνους που θέλουν να βάλουν ταφόπλακα στο περιβάλλον της χώρας μας. Ηδη έχει συσταθεί Συντονιστική Επιτροπή κατά της αναθεώρησης του άρθρου 24 στην οποία συμμετέχουν πάρα πολλοί επιστημονικοί, οικολογικοί, τοπικολαϊκοί, συνδικαλιστικοί και άλλοι μαζικοί φορείς, καθώς και πολλές προσωπικότητες από όλους τους χώρους της κοινωνικής ζωής της χώρας. Μέχρι σήμερα η Συντονιστική Επιτροπή έχει προχωρήσει σε ενημερωτικές για το κοινό εκδηλώσεις, έχει συναντηθεί με τα κόμματα και έχει εκφράσει τις θέσεις της, ενώ αναμένονται και άλλες κινητοποιήσεις μέσα στις επόμενες μέρες. Κάνουμε έκκληση προς τον ελληνικό λαό, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όλους τους μαζικούς φορείς, να κινητοποιηθούν άμεσα για να μην επιτρέψουν να περάσει η πολιτική της πλήρους καταστροφής του περιβάλλοντος. Θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα προς όλους: Αν περάσει η προτεινόμενη αναθεώρηση, τις επιπτώσεις δε θα τις πληρώσουμε μόνο εμείς, αλλά όλες οι επερχόμενες γενιές.