ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Φοβούνται το λαό

Γρηγοριάδης Κώστας

Για πολύ καιρό, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. αγόρευε ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας θα έλυνε όλα τα ζητήματα, «θα πήγαινε πάνω», δηλαδή στις Βρυξέλλες, και θα διαπραγματευόταν «καλύτερα απ' ό,τι ένας μόνος του». Τώρα που η συγκυβέρνηση είναι γεγονός και αποδείχτηκε και στον τελευταίο ασυγχώρητα αφελή ότι την ίδια και χειρότερη πολιτική θα εφαρμόσει, δηλώνει ο Γ. Καρατζαφέρης (χτες, στον ρ/σ ΦΛΑΣ): «Πρέπει πάση θυσία να φτιάξουμε ένα πιο μεστό σχήμα, με καλύτερη ανταπόκριση στην Ευρώπη (...) πρέπει να είμαστε σφικτοί σαν κυβέρνηση, για να μπορούμε να διαπραγματευτούμε καλύτερα (...) όσο λιγότεροι είμαστε, τόσο καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι».

Πριν, έφταιγε η μονοκομματική κυβέρνηση. Τώρα, φταίει το μέγεθος του κυβερνητικού σχήματος. Είναι προφανές πως ο άνθρωπος ό,τι μπορεί κάνει για να παραμυθιάσει όποιον μπορεί. Ο λαός όμως γνωρίζει πια απ' την ίδια του την πείρα πως ούτε το μέγεθος του σχήματος ούτε η σύνθεσή του ασκούν κάποια επίδραση στην πολιτική που εφαρμόζεται. Τα συνεταιράκια της συγκυβέρνησης την ίδια πολιτική ασπάζονται και προωθούν, αυτήν που έχει ανάγκη η άρχουσα τάξη, για τα κέρδη της οποίας σφαγιάζουν τα λαϊκά δικαιώματα.

Είπε, όμως, και κάτι άλλο ο Καρατζαφέρης. Να επιδιωχθεί συμφωνία για επιμήκυνση του βίου της συγκυβέρνησης, «διαφορετικά θα τιναχθεί το σύμπαν στον αέρα, οι δημοσκοπήσεις δίνουν όλη την Αριστερά κοντά στο 40%, επομένως, αν τώρα, μια κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει με την Αριστερά στο 15% (...) θα πετύχει αύριο το σχήμα (...) θα μπορέσει να κάνει ένα βήμα με συμμετοχή 40% της Αριστεράς; Δε θα ανεβάσουν τους τόνους αυτοί; Δε θα εκτραχυνθούν οι καταστάσεις; Αρα δε θα περάσουν τα μέτρα και μετά δεν παίρνουμε λεφτά»...

Είναι προφανές τι φοβάται ο Καρατζαφέρης και κατ' επέκταση η άρχουσα τάξη. Ξέρουν ήδη ότι τα μέτρα που έρχονται, προστιθέμενα σε όσα έχουν ήδη παρθεί, θα γιγαντώσουν τη λαϊκή οργή. Φοβούνται το λαό, τη δύναμη της οργάνωσής του και της πάλης του, τη συμπόρευσή του με το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ, ότι μπορεί να παρεμποδίσει την εφαρμογή της πολιτικής τους. Αυτό θέλει να αποτρέψει. Δεν είναι όμως στο χέρι του.

Στη «ζώνη» του εργασιακού μεσαίωνα

Δε θα δημιουργηθούν μόνο στην παραμεθόριο οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, όπως είπε στο Ελληνοαμερικανικό Συνέδριο ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης, επιχειρώντας να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού ώστε να αποδεχθεί το άθλιο καθεστώς του σύγχρονου δουλεμπορίου από τα μονοπώλια. Στόχος τους είναι να μετατραπεί ολόκληρη η χώρα σε μία Ειδική Οικονομική Ζώνη, δηλαδή σε μια ζώνη παράδεισο για τις επιχειρήσεις, αφού στις ΕΟΖ θα απολαμβάνουν ειδικό φορολογικό και νομικό καθεστώς, άθλιους μισθούς, ελαστικές εργασιακές σχέσεις και ό,τι άλλο επιθυμούν, στο όνομα της ενίσχυσης της απασχόλησης και της αντιμετώπισης της ανεργίας. Μπορεί να ξεκινήσουν από την παραμεθόριο -ήδη η κυβέρνηση επεξεργάζεται σχέδιο για τη δημιουργία ΕΟΖ στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ενώ ο υπουργός ανέφερε ως παράδειγμα το Τριεθνές του Εβρου- αλλά θα επεκταθούν σε όλη τη χώρα, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που δημιουργούνται στην παραμεθόριο: Για να αντιμετωπιστεί τάχα ο ανταγωνισμός από τις γειτονικές χώρες. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση του προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) Ν. Πέντζου που διαδέχθηκε τον υπουργό στο ίδιο βήμα: «Τι θα πούμε στους επιχειρηματίες που έχουν ήδη επενδύσει; Να μετακομίσουν όλοι στις ΕΟΖ;». Προκειμένου λοιπόν να μην μετακομίσουν όλοι στις ΕΟΖ, θα μετακομίσουν οι ΕΟΖ... Μόλις πριν λίγες μέρες εξάλλου η πλειοψηφία της περιφέρειας Πελοποννήσου με πρόταση του Π. Τατούλη ζήτησε τη δημιουργία ΕΟΖ στην περιοχή... Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες. Ο εργασιακός μεσαίωνας και η εξαθλίωση έρχεται πιο κοντά όσο δεν ανατρέπεται η εξουσία των μονοπωλίων.

Δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα

Στην είσοδο του θόλου του Καλατράβα έγινε προχτές μέσα στο ποδηλατοδρόμιο του Ολυμπιακού Σταδίου εκδήλωση στην οποία ο υπουργός Υγείας και ο Ειδικός Γραμματέας Διατροφής και Αθλησης -με αθλητική περιβολή- παρουσίασαν τα προγράμματα «Η άσκηση ως μέσο πρόληψης και Αποκατάστασης Χρόνιων Παθήσεων» και «Το ποδήλατο στην ζωή μας». Η εκδήλωση πλαισιώθηκε με συνθήματα του τύπου «Χάσε βάρος, κέρδισε τη ζωή» και «Η άσκηση είναι το καλύτερο φάρμακο της ζωής». Αυτά ας πάνε να τα πούνε στους χαλυβουργούς που τρώνε τα σωθικά τους, που «τρελένονται» στην κούραση, για να αυγατίζουν τα κέρδη των αφεντικών. Ας πάνε να τα πούνε στους άνεργους και τους εξαθλιωμένους που ζουν με ένα πιάτο φαΐ απο τα συσσίτια. Να τους προτείνουν να κάνουν ποδήλατο γιατί κάνει καλό για την υγεία, όταν οι συνθήκες του καπιταλισμού που υπηρετούν, τους καταστρέφει τη ζωή.

Στην πράξη λοιπόν τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά όταν τα παιδιά για τα οποία μίλησαν ο υπουργός και ο Ειδικός Γραμματέας Αθλησης λιποθυμάνε πια στα θρανία απ' την πείνα ενώ οι ηλικιωμένοι -οι οποίοι περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα- κόβουν τα φάρμακά τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τη συμμετοχή τους. Και τι τραγική ειρωνεία. Απέναντι απ' το Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο είναι το 6ο Γυμνάσιο και το 4ο Λύκειο που διέθεταν αθλητικά τμήματα και τα έκλεισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2011. Μάλιστα, διέθεταν και τμήματα ποδηλασίας και τα παιδιά δεν μπόρεσαν ποτέ να χρησιμοποιήσουν το Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο. Οι όποιες προπονήσεις των παιδιών που ασχολούνταν με την ποδηλασία από τα δύο σχολεία γίνονταν στον περίβολο του ποδηλατοδρομίου.

Αυτή, δυστυχώς, είναι η κληρονομιά των Ολυμπιακών Αγώνων για τη νέα γενιά. Και το δραματικότερο: Το μέλλον τους, φαίνεται, να είναι προδιαγραμμένο για τη μεγάλη λίστα των ανέργων...

Υποθηκεύοντας το μέλλον

Στο όνομα της «προάσπισης της δημόσιας υγείας» διαδοχικά οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα υπονόμευσης της ανθρώπινης ζωής και αξίας, υποθήκευσης του μέλλοντος, καταδικάζοντας σε αργό θάνατο - μεταξύ άλλων και - χιλιάδες νέους που έχουν μπλέξει στα γρανάζια της τοξικοεξάρτησης. Πλήρως εναρμονισμένες με τις προσταγές της ΕΕ, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, οι κυβερνήσεις επικεντρώνονται στη «μείωση της βλάβης», πριμοδοτούν τα προγράμματα υποκατάστασης, προωθούν τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Ολα τα παραπάνω αξιοποιώντας μια επιχειρηματολογία που πατάει στην αντιεπιστημονική και αντιδραστική άποψη ότι η τοξικομανία δεν είναι αντιμετωπίσιμη και κατά συνέπεια το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η διαχείρισή της.

Τα τελευταία στοιχεία των αρμόδιων φορέων που ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών καταδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η απεξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι δύσκολη αλλά εφικτή μέσω των «στεγνών» προγραμμάτων, πως το πρόβλημα της τοξικομανίας έπαψε πια να είναι πρόβλημα της διπλανής πόρτας, αλλά πρόβλημα όλης της κοινωνίας και κυρίως του κράτους που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη ραγδαία επιδείνωσή του. Η χρόνια εφαρμοζόμενη πολιτική είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την όξυνση του προβλήματος, για την οικονομική αιμορραγία των Κέντρων Πρόληψης, για τους «ανθρώπους - σκιές» που κατακλύζουν το κέντρο της Αθήνας, την απουσία «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων σε όλη την Ελλάδα και για το «λουκέτο» που επιχειρείται να μπει στα ήδη υπάρχοντα, για την παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού σε σχέση με τις ουσίες, την εξάρτηση και την απεξάρτηση.

Προχτές ανακοινώθηκε από την πρόεδρο του ΟΚΑΝΑ η «λύση» που θα προστατεύσει τη βιτρίνα της πόλης, αλλά θα οξύνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα: Θα δημιουργηθούν κλειστοί χώροι όπου θα μπορούν να παρασχεθούν στους χρήστες κάποιες πρώτες βοήθειες και καθαρές σύριγγες, προκειμένου να μην κάνουν χρήση σε κοινή θέα... Με λίγα λόγια «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι». Σου δίνω σ' ένα κλειστό χώρο τη σύριγγα για να κάνεις χρήση, κι αν πάθεις τίποτα εκείνη τη στιγμή θα σε περιθάλψω. Υπενθυμίζεται ότι αντίστοιχο πείραμα είχε γίνει στην Ελβετία, με το λεγόμενο «πάρκο της Ζυρίχης», όπου ήταν ελεύθερη - και με ελεύθερη διάθεση συριγγών - η χρήση ουσιών. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια οι χρήστες τετραπλασιάστηκαν, από 5.000 σε 20.000, οι αρχές αναγκάστηκαν να το κλείσουν, αφού πρώτα μετατράπηκε σε μια κόλαση ζωντανών νεκρών.

Είναι εγκληματική η πολιτική που αποσιωπά, γεννά και αναπαράγει τα αίτια της εξάρτησης: Ανατροπή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, απώλεια στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, θεοποίηση του κέρδους κ.ά. Είναι ταξική υπέρ του κεφαλαίου και απάνθρωπη η πολιτική που θεωρεί τους τοξικοεξαρτημένους «τελειωμένες περιπτώσεις». Περίπου 200 άνθρωποι κάθε χρόνο - ακόμη κι εκείνοι που μετρούν δεκαετίες στη χρήση - ολοκληρώνουν και αποφοιτούν απεξαρτημένοι από τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ. Οι άνθρωποι που νοιάζονται για το μέλλον αυτού του τόπου και καθημερινά αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, έχουν χρέος να αντιπαλέψουν αυτή την εγκληματική πολιτική και να συστρατευτούν σ' ένα ευρύ αντιναρκωτικό μέτωπο.

Ελένη ΤΖΙΒΡΑ

Ακούραστοι είναι στο να ξεζουμίζουν το λαό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΙΝΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ φορά που ο Ε. Βενιζέλος μας αναφέρει το πόσο... κουράζεται από τις προσπάθειές του και το πράγμα καταντάει προκλητικό.

Την πρώτη φορά μας δήλωσε ότι «είμαι εξουθενωμένος» και χτες αναφέρθηκε στις «τεράστιες προσωπικές αντοχές» του.

Κι όλα αυτά από τον υπουργό Οικονομικών δύο κυβερνήσεων που αποδείχθηκαν... ακούραστες και ανθεκτικές στη συρρίκνωση των μισθών, στην περικοπή εργασιακών δικαιωμάτων και στη διόγκωση της ανεργίας.

Θυμούνται ποτέ άραγε - και ο Ε. Βενιζέλος και οι υπόλοιποι - ότι τους ακούνε άνθρωποι που δουλεύουν 12 και 15 ώρες για 500 ευρώ; Οτι τους ακούνε άνεργοι και απολυμένοι;

Προφανώς όχι γιατί αλλιώς δε θα τα έλεγαν αυτά. Αλλού είναι προσηλωμένοι και σε άλλα συμφέροντα επιδεικνύουν τους «κόπους» τους. Μάλλον μια βδομάδα εργασίας σε χαλυβουργείο θα τους έκανε πολύ καλό...

ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ, όπως ακούμε, «παίζουν» τα ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης με τις λέξεις «επιτυχία» και «αποτυχία». Απέτυχε, μας λένε, η εφεδρεία και τώρα αναζητούνται άλλες λύσεις για να φτάσουμε στην επιτυχία.

Μόνο που δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν τι σόι «επιτυχία» είναι το να απολυθούν 150 ή 200 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι! `Η, για την ακρίβεια, για ποιον είναι επιτυχία;

Σίγουρα για τα αφεντικά των καναλιών που διαπλέκονται με τους υπόλοιπους εκπροσώπους του κεφαλαίου θεωρούνται «επιτυχία» οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και τα μηδενικά ελλείμματα ή τα πλεονάσματα.

Μόνο που για το λαό σημαίνει «δυστυχία». Σημαίνει καθόλου κοινωνικό κράτος, φτώχεια και ανασφάλεια. Και δεν ξέρουμε κανένα να αισθάνεται... «επιτυχημένος» όταν ζει σε τέτοιες συνθήκες.

Οχι τίποτε άλλο, μας αραδιάζουν όλες αυτές τις θεωρίες στο... όνομα της ευημερίας του λαού που θα προκύψει από την αντιμετώπιση της κρίσης.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αστική διαχείριση και λαϊκή αντεπίθεση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο φημολογούμενος ανασχηματισμός της τρικομματικής κυβέρνησης, ένα μόλις μήνα μετά τη συγκρότησή της, επιβεβαιώνει τα ζόρια και τα αδιέξοδα στην αστική διαχείριση της κρίσης, που μόνο μεγαλύτερη ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση εγγυάται στο λαό. Η δημιουργία της κυβέρνησης συνεργασίας του μαύρου μετώπου ήταν στρατηγική επιδίωξη της πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της, αλλά τώρα θέλουν να την καταστήσουν πιο αξιόμαχη και αποτελεσματική. Το ρόλο του «λαγού» παίζει για ακόμα μια φορά ο Γ. Καρατζαφέρης, που ζήτησε από τον πρωθυπουργό ένα πιο «ευέλικτο σχήμα», εκφράζοντας την αγωνία της αστικής τάξης που θέλει να περάσουν από αυτή την κυβέρνηση τα νέα βάρβαρα μέτρα, καθώς και το νέο μνημόνιο διαρκείας που συνοδεύει τη δανειακή σύμβαση, κ.ο.κ. Θέλουν, λοιπόν, να δημιουργήσουν τη γνωστή αίσθηση του «νέου ξεκινήματος», επιδιώκοντας να παρατείνουν το κλίμα αναμονής και ανοχής και να ανακόψουν όσο μπορούν τους λαϊκούς αγώνες. Ομως, ένας μήνας ζωής της μαύρης συγκυβέρνησης ήταν αρκετός για να αποδειχθεί περίτρανα ότι η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. δεν πρόκειται να φέρει κάτι καλύτερο ή θετικό για το λαό. Η συμφωνία έγινε για να φέρουν τα χειρότερα για το λαό, για να σωθούν το κεφάλαιο και τα κέρδη των μονοπωλίων. Ο λαός, λοιπόν, πρέπει να αξιοποιήσει τις δυσκολίες, τις αδυναμίες και τις αντιθέσεις στους κόλπους της πλουτοκρατίας και να οργανώσει πιο αποφασιστικά την αντεπίθεσή του σε συσπείρωση με το ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία.

Συνειδητός αποπροσανατολισμός...

Στο βήμα του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, βρέθηκε προχτές ο υπουργός Ανάπτυξης και υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Μ. Χρυσοχοΐδης. Μεταξύ άλλων, είπε: «Τα γενεσιουργά αίτια όμως της κρίσης της ελληνικής οικονομίας δεν είναι συστημικά. Εχουν να κάνουν με το εσωτερικό μας πρόβλημα και το εσωτερικό μας πρόβλημα έχει να κάνει με τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και συνολικά της χώρας. Αυτή είναι η απάντηση». Κρύβουν συνειδητά από το λαό ότι η κρίση προήλθε από τη συσσώρευση κερδών και την υπερπαραγωγή προϊόντων από τους καπιταλιστές, και ότι δεν είναι συνέπεια μιας κακής διαχείρισης από την πλευρά του πολιτικού συστήματος, όπως την παρουσιάζουν. Θέλουν το σύστημα να μείνει στο απυρόβλητο της λαϊκής πάλης, την οποία φιλοδοξούν να ενσωματώσουν και να ξεγελάσουν με μερεμέτισμα του πολιτικού συστήματος, όπως αυτό που σηματοδοτεί και η προπαγάνδα για αλλαγές στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Είπε ακόμα ο Χρυσοχοϊδης ότι «έχουμε δυνάμεις, έχουμε δυνατότητες, έχουμε τις προϋποθέσεις και οφείλουμε εμείς, οι πολιτικοί, να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο το οποίο θα βοηθά και θα στηρίζει την επιχειρηματικότητα». Αρα, να τονώσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων με φτηνότερους εργαζόμενους και νέα προνόμια και επιδοτήσεις, να ενισχύσουν δηλαδή τους παράγοντες που νομοτελειακά προκαλούν τις κρίσεις στις καπιταλιστικές οικονομίες και οξύνουν την εργασιακή εκμετάλλευση σε συνθήκες ανάπτυξης.

... για να υποτάξουν το λαό

Σε άλλο σημείο είπε: «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Δεν μπορούμε να βάζουμε άλλα φορολογικά μέτρα στον ελληνικό λαό. Αν ήταν άλλος λαός, άλλοι πολίτες, άλλη κοινωνία, στις δυτικοευρωπαϊκές κυρίως κοινωνίες, θα είχε γίνει επανάσταση και έκρηξη». Πρώτον, μιλάει προκλητικά, σαν να μην ήταν αυτός ένα από τα βασικά στελέχη που νομοθέτησαν και υπερασπίστηκαν την αφαίμαξη του λαού με τρομοκρατικά ψευτοδιλήμματα περί χάους και καταστροφής αν δεν καλυφθούν τα ελλείμματα και τα χρέη. Σαν να μην είναι αυτός που και σήμερα υπερασπίζεται και προωθεί την ίδια αντιλαϊκή πολιτική στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Δεύτερον, τα φορολογικά μέτρα είναι πλευρά μόνο της πολιτικής της προηγούμενης και της τωρινής κυβέρνησης, συνολικά της πλουτοκρατίας. Για τα μέτρα που τσακίζουν τις εργασιακές σχέσεις, τα ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα, ο Χρυσοχοΐδης δε λέει κουβέντα, επειδή ετοιμάζεται, από όποιο πόστο κι αν τον τάξει η πλουτοκρατία, να πρωταγωνιστήσει στις νέες αντεργατικές ανατροπές. Οσο για την έγνοια του σχετικά με τις αντιδράσεις, στις άλλες χώρες της ΕΕ, ξεχνάει ότι εκεί οι ανατροπές έχουν περάσει τμηματικά τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ στην Ελλάδα καθυστέρησαν εξαιτίας ακριβώς της πίεσης που ασκεί και των εμποδίων που βάζει το κίνημα, με πρωτοπόρες τις ταξικές δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση, ομολογούν το φόβο τους: Μήπως ο λαός ριζοσπαστικοποιηθεί, ξεσηκωθεί και συντρίψει την πολιτική και το σύστημα που υπερασπίζονται. Διέξοδος για το λαό είναι να κάνει το συντομότερο τους φόβους τους πραγματικότητα.

Τα συλλαλητήρια για την ανεργία

Οκτακόσιες εβδομήντα οκτώ χιλιάδες διακόσιοι εξήντα έξι. Ολάκερη στρατιά. Τόσο έφτασαν οι άνεργοι στο τρίτο τρίμηνο του 2011, που αυξήθηκαν κατά 41% σε ένα χρόνο. Και όσο πάει θα αυξάνεται κι άλλο ο αριθμός των ανθρώπων που μένουν χωρίς μεροκάματο, που τους στερείται η δυνατότητα να ικανοποιήσουν στοιχειώδεις ανάγκες τους. Πίσω από τους επίσημους ανέργους υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, αυτούς που κρύβουν οι αστοί με μεθοδολογικές αλχημείες. Δεν είναι τάχα άνεργος όποιος δούλεψε μια ώρα τη βδομάδα, λένε. Ομως και όσοι εργάζονται - με τους ανέργους να κοντεύουν ένας ή μία σε κάθε σπίτι - δεν νιώθουν καμιά ασφάλεια. Ο κίνδυνος να βρεθούν στο δρόμο είναι τόσο κοντά, που είναι ορατός, χειροπιαστός...

Οι μηχανισμοί διατήρησης και αναπαραγωγής της εξουσίας του κεφαλαίου έχουν αναλάβει να το προστατεύσουν από την πραγματικότητα που γεννά η ανεργία. Τη φτώχεια και την ανέχεια. Δε φταίει ο καπιταλισμός αλλά οι ίδιοι οι άνεργοι, φωνάζουν από εδώ και από εκεί. Προσπαθούν να τους φορτώσουν ενοχές αυτοί που τους καταδίκασαν στην ανεργία. Και από την άλλη επισείουν τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας πάνω από τα κεφάλια όσων εργάζονται. Τους εκβιάζουν και τους απειλούν: Η δουλειά με μεροκάματο πείνας, χωρίς άλλα δικαιώματα ή στο δρόμο. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση κοροϊδεύει ότι αντιμετωπίζει την ανεργία με προγράμματα τύπου «κοινωφελούς εργασίας» με 625 ευρώ μισθό και πεντάμηνες συμβάσεις, ή τα λεγόμενα προγράμματα εργασιακής εμπειρίας για νέους με 500 ευρώ μισθό. Δηλαδή τσάμπα δουλειά στους επιχειρηματίες για να κερδίζουν.

Οι σχεδόν 900 χιλιάδες άνεργοι και κάθε ένας που προστίθεται, μαζί και κάθε αντεργατική μεθόδευση των κεφαλαιοκρατών και των κυβέρνησεών τους είναι από μόνοι τους λόγοι που επιβάλλουν την ένταση της πάλης ενάντια στην ανεργία. Αυτή την ανάγκη θέλουν να αναδείξουν τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 20 Δεκέμβρη. Καλούν τον άνεργο να μη μείνει στο περιθώριο. Να ενώσει τα χνότα του με τους άλλους ανέργους και τους εργαζόμενους. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη μεταξύ τους. Να δημιουργηθούν οι όροι για ενιαίο και συντονισμένο αγώνα. Και αυτό μπορεί να γίνει από τη μια με το να έρθουν οι άνεργοι σε επαφή με τα σωματεία, και από την άλλη, σε επίπεδο γειτονιάς, να συμμετάσχουν και να είναι από τους πρωτοστάτες στις Λαϊκές Επιτροπές.

Να παλέψουν για ικανοποιητικό επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις, πλήρη, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς όρους και προϋποθέσεις, μείωση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ κατά 30%, διαγραφή από τόκους και πάγωμα αποπληρωμής δανείων για όσο καιρό κάποιος είναι άνεργος, κατάργηση κατασχέσεων και άλλα. Στόχοι πάλης που προβάλλει το ΠΑΜΕ και που μπορούν να δώσουν μια πρώτη απάντηση, να ανακουφίσουν τους ανέργους. Ταυτόχρονα, το ΠΑΜΕ υπογραμμίζει την ανάγκη η πάλη αυτή να στραφεί ενάντια στην αιτία που προκαλεί την ανεργία. Τον ίδιο τον καπιταλισμό. Πολύ χαρακτηριστικά υπογραμμίζει: «Η ανεργία είναι αγιάτρευτη πληγή για το σύστημα». Γιατριά είναι μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού και στο στόχο αυτό μπορούμε να φθάνουμε όλο και πιο κοντά οικοδομώντας και δυναμώνοντας τη συμμαχία των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, μέσα σε κάθε γειτονιά. Στη μάχη που δίνουμε για την επιτυχία των συλλαλητηρίων.