Γρηγοριάδης Κώστας

Και αν κρίνουμε από το πλούσιο φαγοπότι, που συμπεριλαμβάνονταν στην εκδήλωση, τα χλιδάτα φυλλάδια και την πολλή χαρτούρα, μάλλον ένα ερώτημα μένει να απαντηθεί από τους κυρίους της κυβέρνησης: Πόσο κόστισε όλη αυτή η φιέστα;

Κι όμως είπε την αλήθεια - τη μισή βέβαια - ο Κ. Μητσοτάκης προχτές στη Βουλή, όταν διαπίστωνε ότι η κυβέρνηση «χρωστάει μεγάλη χάρη στη ΝΔ», γιατί τις παραμονές των εκλογών της έκανε «το μεγάλο χατίρι να μην πει ξεκάθαρα την αλήθεια, να πει ξεκάθαρα ότι τα λεφτά του κοσμάκη στο χρηματιστήριο τα έφαγαν οι επιτήδειοι με την κάλυψη του ΠΑΣΟΚ». Πραγματικά, η ηγεσία της ΝΔ αυτό που έκανε τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά ήταν να επιχειρεί να εκμεταλλευτεί μικροκομματικά την πορεία του χρηματιστηριακού δείκτη και να δημαγωγεί ασύστολα, αδιαφορώντας βέβαια επί της ουσίας για τα θύματα (τους «μικροεπενδυτές») της μεγαλύτερης ληστείας που είχε στηθεί στη Σοφοκλέους. Ομως ο Κ. Μητσοτάκης δεν είπε, ούτε θα μπορούσε να το πει, ότι η ηγεσία της ΝΔ δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί είναι «δεσμευμένη» με χίλια νήματα και αυτή στο κερδοσκοπικό παιχνίδι που γίνεται «στο ναό του τζόγου». Συμπέρασμα; Και οι δύο (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) βλάπτουν εξίσου τους πολλούς και δουλεύουν για τους λίγους.

Μπορεί να... άργησαν λίγο, αλλά τελικά τα... κατάφεραν. Για την εκλογή του νέου Προέδρου των ΗΠΑ μιλάμε. Μετά από ένα και πλέον μήνα μετρήσεων και επαναμετρήσεων ψήφων και αλλεπάλληλων δικαστικών αντιπαραθέσεων ο Τζ. Μπους, ο νεότερος, εκφώνησε χτες τα ξημερώματα τη νικητήρια ομιλία του προς τον αμερικανικό λαό. Βέβαια, ο διάδοχος του Μπιλ Κλίντον και 43ος Πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι ο τέταρτος που εκλέγεται σ' αυτή τη θέση, αν και έρχεται δεύτερος σε ψήφους και ο πρώτος, που - σε τελευταία ανάλυση - ανακηρύσσεται νικητής όχι από τα όσα εκατομμύρια των Αμερικανών ψηφοφόρων ψήφισαν, αλλά από τους εννέα τηβενοφόρους του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Γεγονότα, τα οποία - μαζί με όσα όλα συνέθεσαν τον 35ήμερο μετεκλογικό τραγέλαφο - δε θα αφήσουν ανεπηρέαστες τις από δω και πέρα εξελίξεις. Χαρακτηριστική είναι η σχετική δήλωση του Τζον Πολ Στίβενς, ενός εκ των μειοψηφησάντων δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο: «Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ με απόλυτη βεβαιότητα την ταυτότητα του νικητή αυτών των εκλογών, αλλά η ταυτότητα του ηττημένου είναι ξεκάθαρη. Είναι η εμπιστοσύνη του έθνους προς τον δικαστή, ως αντικειμενικό προστάτη του νόμου».

Δε λέμε το γεγονός πως ο Κ. Καραμανλής, στη συγχαρητήρια επιστολή που έστειλε στον ομοϊδεάτη του Τζ. Μπους, εκφράζει την ελπίδα ότι, μεταξύ άλλων, το απαραβίαστο των συνόρων θα αποτελέσει «κοινό στόχο της πολιτικής μας στην περιοχή μας» είναι κατ' αρχή θετικό. Ομως, θα μας επιτρέψει να αμφιβάλουμε για τη συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων, αφού ο πρόεδρος της ΝΔ δεν είπε λέξη για τη Σύνοδο του Ζάγκρεμπ και τη Σύνοδο της Νίκαιας, όπου όχι μόνο δεν έγινε καμία αναφορά στο απαραβίαστο των συνόρων, αλλά είχαν προσκαλέσει ως αρχηγό κράτους και τον Πρόεδρο του Μαυροβούνιου Μ. Τζουγκάνοβιτς. Και, ακόμα, πώς άραγε θα αντιδράσει απέναντι στις ΗΠΑ, όταν επί «αδελφού» Μπους θα συνεχιστεί η εφαρμογή του δόγματος «οι μειονότητες πάνω από την εθνική κυριαρχία» και, γενικότερα, η γνωστή πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» της «νέας τάξης»;

Διάφορες εκδοχές της επικείμενης κυβερνητικής επέλασης στα ασφαλιστικά ταμεία βλέπουν τελευταία το φως της δημοσιότητας. Κι από κοντά διάφορες «συμβουλές» προς τους ασφαλισμένους. Και σε ό,τι αφορά τις εκδοχές, κρατάμε κάθε επιφύλαξη. Απορούμε, όμως, για τις «συμβουλές». Αφού όλοι παραδέχονται πως στον ένα ή άλλο βαθμό τα κυβερνητικά σχέδια έχουν αντεργατικό περιεχόμενο και στόχους, γιατί δε συμβουλεύουν την αγωνιστική συσπείρωση και κινητοποίηση των θιγομένων;

Και ο Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, Δ. Σιούφας, που τον διαδέχτηκε στο βήμα, είπε μεταξύ των άλλων: «Πιστεύουμε ότι η συμβολή σας στην αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων του τόπου και της ελληνικής κοινωνίας, είναι σημαντική... Είστε ένα κόμμα που υπερηφανεύεται για τη συνέπεια».

Περιοριζόμαστε - χωρίς να αγνοούμε τα άλλα κόμματα - στις επισημάνσεις των εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, επειδή ακριβώς ανήκουν σε κόμματα ριζικά αντίθετων ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων και αντιλήψεων. Κόμματα, που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τη χώρα.

Μια διαδρομή που τη διέκρινε η συνέπεια για την πίστη στον εργαζόμενο άνθρωπο. Σ' αυτούς, που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας. Μια πορεία συνώνυμη με το χρέος για τη διασφάλιση της συλλογικής έκφρασης, που οδηγεί στη σφαίρα της πολιτικής δράσης και της κομματικής ένταξης.

Ομως υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα σε αυτά που διαπιστώνουν οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για την πορεία του ΚΚΕ και σε αυτά που έπραξαν και πράττουν τα κόμματά τους ως κυβερνήσεις. Υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση, με όσα «μύρια» έχουν καταλογίσει κατά καιρούς στο ΚΚΕ - που δεν είναι της ώρας για απαρίθμηση...

Και δε μιλάμε για το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης. Είχαν προηγηθεί - όπως και ακολούθησαν - και άλλες πρωτοβουλίες που πάντα είχαν γνώμονα τα δικαιώματα των εργαζομένων, τις λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα.

Επίκαιρο είναι, λόγω των αντιασφαλιστικών κυβερνητικών σχεδίων, το περίφημο Σύμφωνο του Παλλαϊκού Μετώπου και του Φιλελεύθερου Κόμματος, το 1936 - του γνωστού ως σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα με έξι σημεία διακυβέρνησης για τον τόπο. Θυμίζουμε ότι το πρώτο σημείο της συμφωνίας ήταν «η πλήρης αποκατάστασις και κατοχύρωσις των λαϊκών ελευθεριών εντός μηνός από τον σχηματισμόν της κυβερνήσεως» και το έκτο η «εφαρμογή των κοινωνικών ασφαλίσεων».

Αυτό ήταν - και είναι - το νήμα σύνδεσης του χρέους και της συνέπειας του χτες με το σήμερα.

Κρατώντας γερά την άκρη αυτού του νήματος και μένοντας πάντα πιστό στην υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού, στο σοσιαλιστικό αύριο της χώρας, το ΚΚΕ παίρνει και σήμερα τη μεγάλη πρωτοβουλία της συγκρότησης του Λαϊκού Μετώπου. Του μόνου δρόμου, που μπορεί να φέρει τους ανθρώπους της δουλιάς στο κέντρο των εξελίξεων.

Ετσι. Για να μην κοπεί το νήμα των ανθρώπων του μόχθου ανάμεσα στον 20ό και στον 21ο αιώνα. Για να προχωρήσουμε πραγματικά μπροστά. Για να γίνουν αφεντικά του κοινωνικού πλούτου, αυτοί που τον ποτίζουν με τον ιδρώτα τους.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πάντως, με το που τελείωσε χτες το διάγγελμά του, περιμέναμε να γίνει κάτι. Κανένας σεισμός, να ανοίξουν οι ουρανοί, πλήθη να ολοφύρονται στους δρόμους εκστασιασμένα, αλλά... εις μάτην! Το μόνο βέβαιο είναι ότι τις επόμενες μέρες, άπαντες οι πολιτικοί αναλυτές της χώρας (και διαθέτουμε πολλούς τέτοιους) θα ξοδεύουν μελάνι και θα προσπαθούν να καταλάβουν ποιο είναι το νέο «πολιτικό στίγμα» του ανατέλλοντος πολιτικού σχηματισμού. Αν βρουν οτιδήποτε νέο... να μας το πουν κι εμάς.

Η καλή πλευρά της υπόθεσης είναι πάντως ότι τις λεπτομέρειες για την όλη ιστορία θα τις μάθουμε... με δόσεις μια και για ένα 6μηνο τουλάχιστον από τώρα ο δήμαρχος ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα... ανοίγει κι από ένα κομμάτι του «παζλ» μέχρι, τέλος πάντων, να φανεί η... μαγική εικόνα.

Φυσικά, όπως ακούσαμε, δεν πρόκειται να παραιτηθεί από το αξίωμα του δημάρχου. Καταρχήν, πώς θα κάνουμε πρωτοχρονιά οι Αθηναίοι χωρίς τον Αβραμόπουλο, κάτω από το δέντρο στο Σύνταγμα; Είναι πλέον καθεστώς και έθιμο όπως τα μελομακάρονα...

Κατά δεύτερον, δεν είναι και πολύ «σικ» στις μέρες μας να δηλώνεις πρώην διπλωματικός, πρώην δήμαρχος και... νυν ανεπάγγελτος ιδρυτής νέου πολιτικού φορέα. Μια αφίσα βρε παιδί μου να θέλεις να κρεμάσεις πρέπει να πληρώσεις συνεργείο. Ενώ τώρα στέλνεις τους δημοτικούς υπαλλήλους που έχεις διορίσει...

Οσο για τις ανησυχίες που εξέφρασε χτες ο Εβερτ για το πού θα βρει χρήματα ο Αβραμόπουλος για το κόμμα του... να τον καθησυχάσουμε. Πάντα υπάρχουν πρόθυμοι «χορηγοί» για τέτοια πράγματα. Το Μέγαρο Μουσικής πώς βρίσκει, δηλαδή. Εδώ, ο Αβραμόπουλος πάει να γίνει η... «Καμεράτα» της πολιτικής.

Γρηγοριάδης Κώστας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αφελής απορία: Αραγε, ποια δυνατότητα αυτονομίας απέναντι στους «προστάτες» τους έχουν οι σημερινοί ηγέτες της Γιουγκοσλαβίας;

«Πρακτική ρουτίνας» χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός την επιστολή, που είχε στείλει πρόσφατα στα μέλη του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε βασικούς υπουργούς της κυβέρνησης, για να τους επισημάνει, ότι πρέπει να δηλώσουν σε ποιες περιοδείες κομματικές θα συμμετάσχουν. Με άλλα λόγια, δηλαδή, να συμμετάσχουν ενεργά στη δημόσια υποστήριξη της κυβερνητικής πολιτικής και του αντίστοιχου έργου. Επιστολή, η οποία είχε γίνει αφορμή για μπόλικο «ντόρο» στα ΜΜΕ.

Από τότε -σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε- ουδείς εκ των «πρωτοκλασάτων» υπουργών έλαβε υπόψη του την επιστολή. Φαίνεται, πως είτε γνώριζαν, ότι πρόκειται για «πρακτική ρουτίνας» και, επόμενα, κράτησαν και την ανάλογη στάση, είτε ο Κ. Σημίτης ονομάζει έτσι την πρωτοβουλία του, αφού πρώτα την «έγραψαν» οι υφιστάμενοι υπουργοί του. Πάντως, η ουσία του ζητήματος, μόνο για θέμα ρουτίνας δε μας μοιάζει...

Κι όμως! Μπορεί τόσες μέρες ο πρωθυπουργός να λέει και να ξαναλέει ότι η Ελλάδα είναι μια «μεσαία» χώρα, μήπως και διασκεδάσει κάπως τις εντυπώσεις για όσα συνέβησαν στη Νίκαια, μεταξύ «μικρών» και «μεγάλων» χωρών - μελών της ΕΕ. Μπορεί η «θεσμική» απόσταση που χωρίζει πλέον την Ελλάδα από τις χώρες του «σκληρού πυρήνα» να έγινε αρκετά μεγαλύτερη, μετά τις αποφάσεις της Νίκαιας. Μπορεί όλος ο Τύπος, ελληνικός και ξένος, να κάνει λόγο για μια ΕΕ του Διευθυντηρίου, αλλά ο Κ. Σημίτης... αγέρωχος: «Η Ελλάδα - είπε χτες - ανήκει στην πρώτη ταχύτητα της ΕΕ»!

Κάτι τέτοιες ώρες δικαιώνεται ο Πιραντέλο, που έλεγε: «Ο καθένας και η αλήθεια του»...

Η κυβέρνηση Σημίτη φροντίζει να διαψεύσει - με πράξεις και όχι λόγια - πως είναι άδικοι εκείνοι που την κατηγορούν ότι εφαρμόζει με διστακτικότητα και ρυθμό χελώνας την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και των «διαρθρωτικών αλλαγών». Και πράξεις δεν αποτελούν μόνο το «πλούσιο» έργο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων (πώληση ολόκληρων εταιριών του δημοσίου ή πακέτων μετοχών ΔΕΚΟ, όπως του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, των ΕΛΔΑ, της ΕΤΒΑ, των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σκαραμαγκά, των τραπεζών ΕΤΒΑ, Ιονική, Εθνική, Εμπορική, Κρήτης κλπ.), αλλά και η συμπλήρωση του καταλόγου των προς ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών.

Ετσι, εκτός από την Αγροτική Τράπεζα και τον ΟΠΑΠ, που η κυβέρνηση δρομολόγησε ήδη τη διαδικασία ιδιωτικοποίησής τους, με στόχο την παράδοσή τους στον ιδιωτικό έλεγχο, χτες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έκανε γνωστή την πρόθεσή του να πουλήσει και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, με τη «μετατροπή του σε... Ανώνυμη Εταιρία». Στην ουσία, δηλαδή δρομολόγησαν την εισαγωγή του στο Χρηματιστήριο και άρα την παράδοσή του στην αγκαλιά της μεγάλης ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Ετσι που πάμε και με τη φόρα που έχει πάρει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, σε λίγο το ελληνικό κράτος θα λειτουργεί σαν μια μεγάλη Ανώνυμη Εταιρία.

Ο αγώνας συνεχίζεται! Την ερχόμενη Τρίτη, στις 19 Δεκέμβρη, οι εργαζόμενοι της χώρας κινητοποιούνται ενάντια στο νέο κρατικό προϋπολογισμό για το 2001, με τα συλλαλητήρια στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Θεσσαλία και αλλού. Ταυτόχρονα όμως, στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεών τους, βάζουν τα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων, της Υγείας, της Παιδείας, της Δημόσιας Διοίκησης, των ιδιωτικοποιήσεων. Οι ελπίδες της κυβέρνησης για αδρανοποίηση των εργαζομένων διαψεύδονται, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των υποστηρικτών της, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Τα συλλαλητήρια στις 19 Δεκέμβρη δεν είναι τυχαίες ή αποσπασματικές κινητοποιήσεις. Εκφράζουν στην πράξη τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, που απαιτούν χειροπιαστή βελτίωση της ζωής τους. Είναι, ουσιαστικά, μια δική τους επιλογή για τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντίστασής του σε όλα αυτά τα μέτρα και τις πολιτικές, που θέλουν να τους καταδικάσουν στην ένδεια. Που στοχεύουν στην αφαίμαξη των κατακτήσεών τους, στην αρπαγή των δικαιωμάτων τους, στην ένταση της εκμετάλλευσής τους.

Ο νέος κρατικός προϋπολογισμός δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη της λιτότητας. Οι κρατικές δαπάνες για μισθούς και συντάξεις συμπιέζονται, την ώρα που το πετρέλαιο θέρμανσης αυξάνεται ανεξέλεγκτα. Οι δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, παραμένουν «παγωμένες». Για άλλη μια φορά, οι ευνοημένοι είναι οι βιομήχανοι και το μεγάλο κεφάλαιο, με νέες φοροελαφρύνσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών. Στη «μετα-ΟΝΕ» εποχή, κυριαρχεί πλέον η αναγκαιότητα της «διατηρησιμότητας», συνδυασμένης με την παλαιότερη ανάγκη για «ανάπτυξη» μέσα από την τόνωση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων. Μόλις ο εργαζόμενος φτάνει στο τέρμα ενός κύκλου στερήσεων και θυσιών, βρίσκεται ξαφνικά στην αρχή ενός νέου Γολγοθά. Ανεργία και ακρίβεια κυριαρχούν στη ζωή του. Τα λεφτά δε φτάνουν για φαΐ, ενοίκιο, θέρμανση, ντύσιμο, για τα φροντιστήρια των παιδιών, για διασκέδαση και ψυχαγωγία. Δε φτάνει, όμως, και ο χρόνος, με τα ωράρια - «λάστιχο» που ο νέος αντεργατικός νόμος της κυβέρνησης θέλει να τα χειροτερέψει. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα βαθιά αντιλαϊκό προϋπολογισμό, που όπως τονίζει το ΠΑΜΕ: «Υπηρετεί τις γενικότερες αντιλαϊκές, κοινωνικοοικονομικές αναδιαρθρώσεις και προωθεί την κλιμάκωση της κυβερνητικής επίθεσης ενάντια στις κατακτήσεις και δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Είναι ένας προϋπολογισμός στην υπηρεσία του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της "νέας τάξης πραγμάτων"».

Η πάλη των εργαζομένων ενάντια σ' αυτόν τον προϋπολογισμό, είναι πράξη αντίστασης στην αντεργατική και τη, γενικότερα, αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, η οποία πλήττει όλο το λαό. Γι' αυτό και το ΠΑΜΕ καλεί όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, αλλά και τους μικρομεσαίους και τη νεολαία, σε ενιαίο μέτωπο αντίστασης, το οποίο θα απαιτήσει πραγματικές αυξήσεις στα μεροκάματα, στους μισθούς, στις συντάξεις. Θα διεκδικήσει φορολογική ελάφρυνση και αύξηση των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία. Θα κάνει κομμάτια το όραμα κυβέρνησης - κεφαλαίου - Ευρωπαϊκής Ενωσης για τον εργασιακό μεσαίωνα. Νέοι αγώνες, ακόμη πιο αποφασιστικοί, μαζικοί και με συνέχεια, μένει να ακολουθήσουν. Δε χωρούν ημίμετρα και «διάλογοι»,, όταν η επίθεση που έχει εξαπολυθεί στις εργασιακές και λαϊκές κατακτήσεις είναι σφοδρή και ανελέητη. Δεν μπορεί κανένας πλέον να στρέψει και το άλλο μάγουλο και να υποταχθεί σε μια ζωή, που δε θα είναι ζωή. Ο πλούτος δημιουργείται από την εργατική τάξη και σ' αυτήν ανήκει. Φτάνει πια!

Μέρες θα έρθουνε

χρονιάρες

κι εμείς στην τσέπη

με δεκάρες,

με το «ζωνάρι» μας

στη μέση,

με της ΕΟΚ βαθιά

το «φέσι»

και την ακρίβεια

ως το ταβάνι

κι άντε γιορτές

κανείς να κάνει!

* * *

Μέρες θα έρθουνε

μεγάλες,

γιρλάντες γύρω μας

και μπάλες

κι εμείς απ' έξω

απ' τη φιέστα,

γιατί μας πήραν

και τα ρέστα,

για να γιορτάσουμ'

ούτε σκέψη

και τις γιορτές

μας έχουν «κλέψει»!