ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δύσκολες εποχές για παραμύθια

Γρηγοριάδης Κώστας

Είναι φανερό ότι μετά την αποτυχία της κυβέρνησης να επιβάλει αιφνιδιαστικά το νέο ασφαλιστικό Καιάδα, υπάρχει ανησυχία και αγωνία γενικότερα στο πολιτικό σύστημα για την «πορεία πλεύσης» που πρέπει να ακολουθηθεί. Αυτό που αντιλαμβάνονται οι φίλοι και σύμμαχοι της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών είναι ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη η επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων, γιατί συναντά την αντίδραση ολοένα και περισσότερων εργαζόμενων, οι οποίοι δεν πείθονται πλέον ούτε ανέχονται τα περί μονόδρομου «για να μπούμε στην ΟΝΕ», που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια. Τα μεγάλα αφεντικά διαβλέποντας ότι πάνω απ' όλα το πρόβλημα είναι πολιτικο-ιδεολογικό και όχι διαχειριστικό, αξιώνουν πιεστικά από την κυβέρνηση να βρει επειγόντως κάποιο πειστικό «παραμύθι» για να αποκοιμίσει και ξεγελάσει τις λαϊκές μάζες πριν τιναχτεί στον αέρα η περιβόητη «κοινωνική συνοχή». Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Στ. Ψυχάρη στο προχτεσινό «Βήμα», στο οποίο διαπιστώνει ότι «χρειάζονται ασφαλώς νέοι στόχοι μετά την ένταξη στην ΟΝΕ» και καλεί τον Κ. Σημίτη «να κηρύξει έναν νέο πολιτικό λόγο» με βάση την «ανάπτυξη». Δεν υπάρχει καμία αυταπάτη πως θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο που έχουν στη διάθεσή τους για να διαιωνίσουν το κλίμα συναίνεσης και υποταγής των εργαζομένων. Ομως το έδαφος πλέον δεν είναι εύφορο. Κανένα παραμύθι τους δεν μπορεί να δικαιολογήσει το «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού».

Τα όρια της φαιοπράσινης προπαγάνδας

Στο «μάγο» της φαιάς προπαγάνδας, στον Κ. Λαλιώτη ανέθεσε, όπως οι ίδιοι διαδίδουν, ο Κ. Σημίτης το «ξελάσπωμα» της κυβέρνησης μετά το ηχηρό χαστούκι των εργαζομένων. Και αμέσως ο υπουργός, που έχει ταυτιστεί με την υποστήριξη ό,τι πιο αντιδραστικού και αντιλαϊκού έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες, έπιασε δουλιά και έδειξε το στόχο... τη ΝΔ! «Τέρμα η μουσική δωματίου, τώρα με τη Ρηγίλλης θα κτυπούν τα τύμπανα του πολέμου», διαμηνύει το «τρομερό παιδί» του συστήματος. Του διαφεύγει όμως μια «λεπτομέρεια»: η ΝΔ είναι το μόνο κόμμα που στήριξε επί της ουσίας τα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης και έβαλε - και βάζει - πλάτη για να περάσουν μέσω του διαλόγου - απάτη. Του διαφεύγει επίσης ότι η κυβέρνηση βαδίζει πάνω στους αντιασφαλιστικούς νόμους της «επαράτου», τους οποίους υποσχόταν ότι θα καταργήσει κ.ο.κ. Εχει και η προπαγάνδα τα όριά της και ειδικά η φαιοπράσινη «λαλιωτική» - με την πρόκληση «αντιδεξιών αντανακλαστικών» - τα έχει ξεπεράσει προ πολλού. Οταν χτυπά τα «τύμπανα πολέμου», απλώς προκαλεί τη γενική θυμηδία ή οργή.

Οταν έρχεται στο προσκήνιο...

Στη βίλα του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ πέρασε την Κυριακή του το ζεύγος Σημίτη, έγραφαν οι εφημερίδες της Δευτέρας και συμπλήρωναν πως το γεύμα συνοδεύτηκε από πολιτική συζήτηση εφ' όλης της ύλης, στη διάρκεια της οποίας τέθηκαν επί τάπητος όλα τα μεγάλα προβλήματα. Στην πρωθυπουργική παρέα συμμετείχαν, εκτός του οικοδεσπότη και του Κ. Σημίτη, ο υπουργός Παιδείας και ο δημοσιογράφος του «Βήματος», Γ. Πρετεντέρης.

Ποιο ήταν το περιεχόμενο της συζήτησης και οι προβληματισμοί; Διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα από το άρθρο του Γ. Πρετεντέρη, στο «Βήμα της Κυριακής» και θα καταλάβετε: «...Στην πολιτική τίποτε δεν είναι τυχαίο ή ανεξήγητο. Τα σοσιαλιστικά κόμματα όλης της Ευρώπης κατάφεραν να επιστρέψουν στην εξουσία μόνο όταν εγκατέλειψαν τα ασουλούπωτα δόγματα του "λαϊκού σοσιαλισμού", μόνο όταν μπόρεσαν να προσθέσουν στην παραδοσιακή λαϊκή πελατεία τους και ένα ισχυρό τμήμα της νέας μεσαίας τάξης. Αυτό που στην Ελλάδα λέγεται "Σημίτης". Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην υφήλιο, το ΠαΣοΚ θυμήθηκε να διεκδικήσει πιστοποιητικά αριστερής πολιτικής ευπρέπειας. Αριστερής, τρόπος του λέγειν... Ανέσυρε απλώς αυτή τη ρητορική ασυναρτησία της περασμένης δεκαετίας που φιγουράρισε ως αριστερός πολιτικός λόγος προτού εκπέσει στην κατηγορία της απλής αρλούμπας...».

... η εργατική τάξη

Η αλήθεια, όμως, είναι αρκετά διαφορετική. Να, ένα μικρό δείγμα από το άρθρο του Β. Μουλόπουλου, πάλι από το «Βήμα της Κυριακής»:

«...Να λοιπόν που το "τέλος της Ιστορίας" δε σήμανε ακόμη. Την περασμένη Πέμπτη όλα τα μεταμαρξιστικά αστέρια του εκσυγχρονισμού πάγωσαν (μαζί με το ασφαλιστικό), διαπιστώνοντας ότι υπάρχει ακόμη εργατική τάξη.

Ο "Μαρξ πέθανε", αλλά όλοι όσοι προσπάθησαν να στηρίξουν τις καριέρες τους (και τις περιουσίες τους) πάνω στο πτώμα του δεν αισθάνθηκαν και πολύ καλά παρακολουθώντας τα "παρωχημένα πολιτικά υποκείμενα" να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Αθήνας.

Καταλαβαίνω την αγωνία τους. Επί δέκα χρόνια κέρδιζαν όλες σχεδόν τις μάχες και τώρα χάνουν τον πόλεμο αυτόν από τους "λιγδιάρηδες", τους "Τουρκαλβανούς", τους "οπισθοδρομικούς", τους "Βαλκάνιους", που ούτε τα βραβεία ποπ κορν, ούτε ο γάμος της Μενεγάκη σε απευθείας σύνδεση μπορούν να εξοντώσουν. Ο πανικός της ήττας είναι διάχυτος στο στρατόπεδο των εκσυγχρονιστών. Τον αισθάνεσαι αυτόν τον πανικό, τον μυρίζεσαι τον φόβο των πολιτικών που παρέδωσαν τα πρωτεία της πολιτικής στους λογιστές και τα πρωτεία της ιδεολογίας στους μουλάδες της "μοναδικής σκέψης"».

Ποια ενότητα;

Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ακόμα και στους πλέον αδαείς ότι η αναδίπλωση της κυβέρνησης, κάτω από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση στις 26 Απρίλη, είχε τακτικό χαρακτήρα και ότι, βέβαια, θα επανέλθει δριμύτερη, αν και με εμφανώς τροποποιημένη την τακτική της, για να επιβάλει την πολιτική της, όχι μόνο στο Ασφαλιστικό, αλλά «εφ' όλης της ύλης» της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Από την άλλη, όσοι εθελοτυφλούν ή παίζουν άσχημα παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων, δεν περίμεναν ότι θα αναλάμβαναν δράση οι γνωστές καθεστωτικές δυνάμεις, ώστε να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και να κρατήσουν «εντός των τειχών» της κυρίαρχης πολιτικής το διογκούμενο ρεύμα αντίστασης των εργαζομένων.

Ηδη, έδωσαν σαφέστατο δείγμα γραφής των προθέσεών τους, εξαπολύοντας μια βρώμικη επίθεση κατά των κομμουνιστών, κατηγορώντας το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για δήθεν διάσπαση της ενότητας του λαϊκού κινήματος! Είναι ευνόητο ότι θα βόλευε εξαιρετικά όσους θέλουν να οδηγήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στη συνθηκολόγηση με την αντιλαϊκή πολιτική, να μην έχουν τις ταξικές δυνάμεις διαρκώς μπροστά τους και να τους χαλάνε τα άνομα σχέδιά τους. Αλλά ποιοι μιλάνε για ενότητα και σε ποια βάση, άραγε, επιδιώκουν αυτήν την ενότητα; Μπορεί, άραγε, να υπάρξει νικηφόρα έκβαση του αγώνα των εργαζομένων, όταν η ενότητα επιδιώκεται να εγκλωβιστεί στη λογική της συναίνεσης και του «κοινωνικού διαλόγου»; Δεν είναι ολοφάνερο ότι μέσα σ' αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια το μόνο που μπορεί να πετύχουν οι εργαζόμενοι είναι να «παζαρέψουν» τι θα παραδώσουν από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, ώστε να γίνει πιο ισχυρό το κεφάλαιο; Ποια ενότητα μπορεί να υπάρξει στη βάση του «κοινωνικού εταιρισμού» και της ταξικής συνδιαλλαγής με το ΣΕΒ; Μπορεί να υπάρξει ενότητα στη βάση της αποδοχής των αξιών και στόχων του κεφαλαίου, όπως η «ανταγωνιστικότητα», η «παραγωγικότητα», η «ανάπτυξη»; Μπορούν, δηλαδή, οι εργαζόμενοι να συνομολογήσουν μέτρα τέτοια, που μοιράζουν τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση των λαϊκών μαζών, που χειροτερεύουν απόλυτα τη θέση της εργατικής τάξης και την οδηγούν στην εξαθλίωση; Τι σόι ενότητα είναι αυτή, όταν ταυτίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών με αυτά των λαϊκών στρωμάτων και της χώρας;

Από την άλλη, όλοι γνωριζόμαστε σ' αυτόν τον τόπο. Δεν ξέρουν, άραγε, οι εργαζόμενοι ποια ήταν η στάση εκείνων που κατηγορούν σήμερα τους κομμουνιστές για «διασπαστές», όταν η κυβέρνηση επέβαλε τις ιδιωτικοποιήσεις στις ΔΕΚΟ, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη μερική απασχόληση, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας; Δε θυμούνται, άραγε, ποιοι συμφωνούσαν σε «πάγωμα» μισθών ή υπέγραφαν «συμβόλαια» καθήλωσης των λαϊκών εισοδημάτων και εκχώρησης των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους; Δε θυμούνται ότι οι κομμουνιστές, που σταθερά και με συνέπεια έδιναν καθημερινά μάχες για έγκαιρη οργάνωση της λαϊκής πάλης, κατηγορούνταν για «ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής» και «πεζοδρόμιο»;

Υπέρτατος στόχος τους είναι η διάσπαση των εργαζομένων, η καλλιέργεια κλίματος απογοήτευσης και έλλειψης εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους. Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη. Ο αγώνας των εργαζομένων επιβάλλεται να κλιμακωθεί και να θέσει στο στόχαστρο το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Μέσα από τα σωματεία τους, να αποφασίσουν μαζικά για το «επόμενο βήμα», περιφρουρώντας την ταξική ενότητα και αλληλεγγύη τους, δημιουργώντας, ταυτόχρονα, τις προϋποθέσεις για τη χειραφέτησή τους από την κυρίαρχη πολιτική και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Θα περάσει;..

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ μ' αυτήν την κυβέρνηση είναι πως πιθανότατα ανησυχεί περισσότερο για την κριτική που θα της ασκήσει ο εκπρόσωπος της ΔΟΕ, ο Ζακ Ρογκ, που επισκέπτεται σήμερα την Ελλάδα, παρά για τις αντιδράσεις των εργαζομένων για το Ασφαλιστικό, που, βέβαια, εκφράστηκαν έντονα και χτες, μέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς!

Οχι πως δεν τους θορυβούν οι αγώνες των εργαζομένων. Τους θορυβούν και πολύ μάλιστα κι αυτό φαίνεται με όλα όσα ακούγονται τελευταία στο κυβερνητικό στρατόπεδο, που πετάει ο ένας στον άλλο το μπαλάκι των πολιτικών ευθυνών.

Πλην όμως, η περίπτωση του Ρογκ έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Πώς να το κάνουμε, ο αντιπρόεδρος της ΔΟΕ είναι, ουσιαστικά, ένας εκπρόσωπος της παγκόσμιας αγοράς. Εχει πίσω του τις μεγάλες πολυεθνικές και το διεθνές κεφάλαιο. Τα μεγάλα αφεντικά, δηλαδή...

Γι' αυτό και στην υπόθεση της Ολυμπιάδας κοιτάζουν πώς θα εναρμονιστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Στο Ασφαλιστικό, όμως, θέλουν να κερδίσουν χρόνο, ώστε να μπορέσουν να κοροϊδέψουν και να δημιουργήσουν αυταπάτες ή «κοινωνικούς διαλόγους». Οπως θέλετε πέστε το!

Τώρα, βέβαια, αν πιστεύουν ότι η καταφυγή στις συνταγές του ...παλιού καλού ΠΑΣΟΚ (χρίζω τον Λαλιώτη υπεύθυνο του επικοινωνιακού επιτελείου, δηλαδή) θα τους σώσει, κάνουν λάθος.

Βλέπετε, ο Ελληνας, όχι μόνο έχει μάθει για τα καλά τα κόλπα του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα έχει βαρεθεί κιόλας, ενώ και το «προϊόν» του Ασφαλιστικού - που βάζουν τον Λαλιώτη να μας πουλήσει - δεν τρώγεται με τίποτε!

Αφήνουμε που κι ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δεν είναι και σε μεγάλες φόρμες! Αλλωστε, αν αφήσεις μια τέχνη (όπως αυτή του δουλέματος), σε αφήνει κι αυτή. Εχει ξεσυνηθίσει, άλλωστε, σε τέτοιους ρόλους. Καμιά σύμβαση μεγάλου έργου, καμιά μακέτα, καμιά συμφωνία με κατασκευαστικές εταιρίες, μάλιστα..!

Γρηγοριάδης Κώστας

Θα τους αφήσουμε;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι ανά τον κόσμο εκπρόσωποι του κεφαλαίου, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι ο λαός της Μολδαβίας, ανέδειξε κυβερνητική πλειοψηφία τους κομμουνιστές και άρχισαν ήδη τον πόλεμο φθοράς, μη εξαιρουμένων, βέβαια και των πάντα πρόθυμων Ελλήνων κεφαλαιοκρατών.

Οπως διαβάσαμε σε καθημερινή εφημερίδα, η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας έχει ήδη λάβει την απόφασή της, να αποχωρήσει από τη Μολδαβία και να επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε άλλες παρευξείνειες και βαλκανικές χώρες. Αν, πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σχέδιο αποσταθεροποίησης της νέας κομμουνιστικής κυβέρνησης και ίσως τις επόμενες μέρες υπάρξουν και άλλες εξελίξεις. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Οικονομικός πόλεμος, φυγή κεφαλαίων, προβοκατόρικα δημοσιεύματα, για να τρομοκρατηθεί ο λαός. Κι αν τα μέτρα αυτά αποδειχτούν αναποτελεσματικά, τότε μπαίνουν σ' εφαρμογή τα «μεγάλα μέσα», απεργίες της κατσαρόλας αλλά και στρατιωτικές επεμβάσεις. Δε θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, αλλά ο 20ός αιώνας, είναι γεμάτος με τέτοιου είδους ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή τη φορά θα τους αφήσουμε.

Ποια «αλληλεγγύη των γενεών»;

«Αλληλεγγύη των γενεών». Αυτό είναι το καινούριο παραμύθι της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στα αντιασφαλιστικά μέτρα. «Αν δεν παρθούν τώρα μέτρα τότε δε θα πάρουν σύνταξη οι επόμενες γενιές», αναμασούν Σημίτης, Καραμανλής, Μάνος, Αβραμόπουλος, ΣΕΒ και όσοι απαρτίζουν τον αντιλαϊκό συνασπισμό. Κατ' αρχήν πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν ψήφιζαν τα μέτρα για την «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων φώναζαν ότι τα παίρνουν γιατί «σκέφτονταν τους άνεργους». Και αυτό που κατάφεραν είναι να μοιράσουν μια θέση εργασίας σε δύο ή τρεις εργαζόμενους, να ενισχύσουν τη μερική απασχόληση και άρα τη μερική σύνταξη. Με λίγα λόγια έβαλαν τους εργαζόμενους, χειροτερεύοντας δραματικά τη θέση τους, να πληρώσουν χωρίς βέβαια να μειωθεί η ανεργία, αλλά, αποκλειστικά και μόνο να αυξηθούν τα κέρδη της μεγάλης εργοδοσίας.

Αυτό επιχειρούν και τώρα. Οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τώρα και «τοις μετρητοίς», να δεχτούν να τους αφαιρεθούν κεκτημένα δικαιώματα, για να έχουν -οι ίδιοι και οι οι επόμενες γενιές- συντάξεις πείνας. Είναι φανερό ότι πρόκειται για αλληλεγγύη προς το κεφάλαιο και τα υπερκέρδη του. Από την άλλη, για να μην ξεφτιλίζουν και τις λέξεις, η πραγματική αλληλεγγύη των γενεών είναι οι εργαζόμενοι να υπερασπίζονται και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους σήμερα, ώστε να μπορούν -εκτός των άλλων- να κληροδοτούν περισσότερα και στις επόμενες γενιές.

Περιστεράτο... παραμύθιασμα

«Μετά ταξίδεψαν για λίγο και βρέθηκαν πάνω από ένα αεροδρόμιο. - Πού βρισκόμαστε; ρώτησε η Δέσποινα. - Στα Σπάτα, και αυτό που βλέπεις είναι το καινούριο αεροδρόμιο της Αθήνας που εξυπηρετεί εκατομμύρια επισκέπτες και αθλητές που έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου στην Ελλάδα».

Το παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα από το παραμύθι «Η Δέσποινα και το περιστέρι», το οποίο αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού υλικού για το πρόγραμμα ολυμπιακή παιδεία. Σε κάποιο σημείο γίνεται αναφορά στη λεωφόρο Σπάτων - Σταυρού - Ελευσίνας, «που θα έχει πάνω από 60 χιλιόμετρα συνολικό μήκος». Υπάρχει και η νέα λεωφόρος Υμηττού - που δείχνει το περιστέρι στο κοριτσάκι και όπως σημειώνει - «αυτά θα διευκολύνουν και θα εξοικονομήσουν χιλιάδες ώρες σε όσους πρέπει να μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο». Μετά υπάρχει η προτροπή «Ελα, πάμε τώρα να καμαρώσουμε τις αθλητικές εγκαταστάσεις!». Και η Δέσποινα με το περιστέρι καμαρώνουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι μικροί αναγνώστες γίνονται δέκτες της κυβερνητικής προπαγάνδας, για τα «μεγάλα έργα ανάπτυξης», το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ», κλπ., κλπ. Μια «ανώδυνη» προσέγγιση της Αθήνας, της Ολυμπιάδας της... αρπαχτής, που δείχνει για μια ακόμα φορά ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ακίνδυνο, ακόμα κι αν πρόκειται για παραμύθι...

Η πόλη των αστέγων...

Πάνω από 1.000.000 άνθρωποι έχουν στοιβάξει όλη τους τη ζωή μέσα σε μια τεράστια σακούλα σέρνοντάς την ολημερίς, μαζί με τα όνειρα που κρατούν κρυμμένα βαθιά μέσα σαν φυλακτό. Την ώρα που οι «τυχεροί» έχουν κάποιο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους για να κοιμηθούν, οι άστεγοι αναζητούν, πολλές φορές επί ματαίω, μια ήρεμη και απάνεμη γωνιά για να ξαποστάσουν. Ολα αυτά στο Μπουένος Αϊρες, που κάποτε φούσκωνε από καμάρι για το γεγονός ότι όλοι έτρεχαν να δουν και να γνωρίσουν το «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Τώρα πια είναι η «πόλη των κλοσάρ».

Μια πόλη αστέγων που «ανδρώθηκε» από τη μεσαία τάξη, την πάλε ποτέ ευδοκιμούσα και τώρα πένητα. Οι μεσοαστοί μεταμορφώθηκαν σε αστέγους, αφού η τάξη τους επλήγη περισσότερο από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας που παρήλθε, εμπνεύσεως και επιβολής των ΗΠΑ και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και με τις οποίες, η συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων επιχειρήσεων κατέρρευσε. Η ανεργία από 15% εκτοξεύτηκε στο 50% και ο αριθμός των αστέγων αυξήθηκε σε 9 χρόνια κατά 300%! Και αυτά επισήμως, αφού πολλές οργανώσεις τονίζουν ότι η κυβέρνηση δε μετρά τους ανθρώπους που ζουν ξεχασμένοι στις παραγκουπόλεις...

Αγωνιστική κλιμάκωση

Το μήνυμα εστάλη. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Και ήταν ηχηρό, μαζικό, μαχητικό, κατευθείαν από την ψυχή των χιλιάδων εργατών, των χιλιάδων λαού που διαδήλωσαν χτες απ' άκρη σ' άκρη όλης της χώρας για τα «ιερά και τα όσιά» τους, που «δόνησαν» το κέντρο της Αθήνας και ήταν μήνυμα σαφές, ρητό και κατηγορηματικό: Τα αντιασφαλιστικά μέτρα θα μείνουν στα χαρτιά. Δε θα περάσουν. Η εργατική τάξη, η νεολαία, ο ελληνικός λαός δε διαπραγματεύεται, δεν παζαρεύει τα κεκτημένα δικαιώματά του. Μήνυμα - όρκος στους νεκρούς ήρωες της εργατικής τάξης, που «αναστήθηκαν» χτες στις παλλόμενες ψυχές των διαδηλωτών, σίγουροι πως η θυσία τους δεν πήγε χαμένη.

Διαδηλωτές κάθε ηλικίας, κάθε κλάδου, ξεχύθηκαν στους δρόμους, τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις, που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ, συγκλόνισαν με τη δυναμικότητα και τη μαζικότητά τους, διαμήνυσαν προς κάθε κατεύθυνση την απόφαση για αγωνιστική υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, αγωνιστική διεκδίκηση του αιτήματος για διεύρυνση των παροχών της. Αυτό το αίτημα ένωσε όλους, εργάτες και ανέργους, νέους και ηλικιωμένους, άντρες και γυναίκες. Γιατί η κοινωνική ασφάλιση είναι υπόθεση του καθενός ξεχωριστά και η σωτηρία της υπόθεση της ενιαίας, ενωτικής πάλης όλων μας.

Παραλήπτες των μηνυμάτων της χτεσινής μέρας η κυβέρνηση, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και όλες εκείνες οι δυνάμεις που με τα τερτίπια τους ρίχνουν νερό στον κυβερνητικό μύλο, που συνεχίζει χωρίς σταματημό να αλέθει την ανατροπή της μεγαλύτερης κατάκτησης του αιώνα. «Μ' αγώνες έχει γίνει η ασφάλιση, δεν είναι για παζάρια και για διάλυση», αυτή ήταν η λαϊκή εργατική απαίτηση και χτες. Κανένας διάλογος, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δε νομιμοποιούνται να παζαρέψουν το ασφαλιστικό, κανένας δεν «παραμυθιάζεται» από προσχήματα και από κυβερνητικούς ελιγμούς.

Οι χιλιάδες διαδηλωτές της Πρωτομαγιάς απαίτησαν και κάτι ακόμα: Κλιμάκωση της πάλης. Γνωρίζουν καλά ότι δεν αρκούν όσα έγιναν, ότι έχουν δρόμο να διανύσουν ως την επίτευξη του στόχου τους. Γνωρίζουν ότι η δική τους πίεση ανάγκασε την κυβέρνηση να ελιχθεί και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να τηρήσουν μια στάση που συνέβαλε στην ανάπτυξη του αγώνα. Γνωρίζουν ότι από την εξέλιξη της ταξικής πάλης θα εξαρτηθεί το αν αποσυρθούν οριστικά τα μέτρα και το αν θα ικανοποιηθούν τα δίκαια και ώριμα αιτήματά τους. Και χτες δήλωσαν πως είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν, πολύμορφα και πολύπλευρα, ενιαία και ενωτικά.

Αυτό το μήνυμα οφείλουν να το λάβουν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, διαφορετικά θα είναι υπόλογες απέναντι στην εργατική τάξη, στον ελληνικό λαό, θα έχουν κερδίσει με το σπαθί τους τον τίτλο του προδότη των εργατικών λαϊκών συμφερόντων. Κι αν κωφεύσουν, το εργατικό λαϊκό κίνημα, με μπροστάρη τις συνεπείς ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, θα συνεχίσει να το διατρανώνει πιο δυνατά στους δρόμους. Και θα τους προσπεράσει, θα τους απομονώσει. Ας είναι σίγουρες γι' αυτό.

Κανένας «διάλογος». Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, αυτή είναι η λαϊκή προσταγή. Και στις 17 του Μάη θα ακουστεί ακόμα πιο δυνατά. Θα ακούγεται ως τότε κάθε μέρα στο συνεχή διάλογο που ο λαός θα διεξάγει στους δρόμους, με όρους κινήματος, προετοιμάζοντας τη νέα κινητοποίηση. Θα ακούγεται κάθε μέρα από όλους, εργάτες και αγρότες, μικρομεσαίους, νέους και ηλικιωμένους, ενωμένοι εκεί που ζουν και δουλεύουν, εκεί που σπουδάζουν, ακατάπαυστα και αδιάλειπτα. Πολύπλευρα και πολύμορφα, με φαντασία και σθένος, ως το τέλος της διαδρομής, ως τη νίκη.

Πρωτομαγιά

κι η εργατιά

ξεχύθηκε

στους δρόμους

και «όχι»

βροντοφώναξε

στους άθλιους

τους «νόμους»

και τα όνειρά της

άπλωσε

και τα 'πλεξε

στεφάνι