Παπαγεωργίου Βασίλης

Και δε μας βρίσκει σύμφωνους η πρακτική αυτή, βέβαια, αλλά και η μεγάλη φασαρία, που έγινε, μόνον ερωτηματικά μας δημιούργησε, μια και γνωρίζουμε, πως καιροφυλακτούν τεράστια κέντρα με εξίσου τεράστια συμφέροντα.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, το βασικό πρόβλημα παραμένει. Τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων, των φαρμακο-εισαγωγέων, κλπ., κλπ. είναι τεράστια, γιατί οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων πληρώνουν τα φάρμακα σε υπέρογκες τιμές, είτε τα πληρώνουν απ' ευθείας είτε μέσω των Ταμείων τους. Γιατί, με δυο λόγια, η πολιτική των κυβερνώντων έχει καταστήσει τους εργαζόμενους αιχμάλωτους όσων έχουν κάνει το φάρμακο πηγή πλουτισμού. Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσουμε, ότι κάποια δειλά και αποσπασματικά μέτρα προς την αντίθετη κατεύθυνση (κρατική φαρμακοβιομηχανία, κρατική φαρμακαποθήκη, κλπ.), έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και αρκετά χρόνια;

Αν αντιμετωπίζουν τα φάρμακα ως κοινωνικό αγαθό -όπως πράγματι είναι- και όχι ως εμπόρευμα, όσοι τσακώνονται τελευταία για την εξυπηρέτηση δήθεν των ασφαλισμένων και, ιδιαίτερα οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, ας τα χορηγούν δωρεάν. Αλλιώς αποδεικνύονται «έμποροι» των αναγκών των αρρώστων -και μάλιστα στην προεκλογική περίοδο.

Στους αρνητικούς δείκτες του τουρισμού αναφέρεται με έμφαση τελευταία η ΝΔ, επιδιώκοντας να δείξει και να αποδείξει ότι η κυβέρνηση δεν κάνει καλά τη δουλιά της. Οσο για το «διά ταύτα», για το τι πρέπει να γίνει, εκεί δεν υπάρχει... κανένα πρόβλημα. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η ΝΔ τα ίδια πρεσβεύουν και η διαφορά τους εντοπίζεται στο ποιος θα τα κάνει... καλύτερα. Οσο όμως οι δύο «μονομάχοι» διεκδικούν το ρόλο του καλύτερου διαχειριστή -πάντα προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου- στην πραγματική ζωή τα προβλήματα τούς ξεπερνούν και πολλές φορές τους αποκαλύπτουν.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον τουρισμό, για παράδειγμα, πειραματόζωα στις κάθε λογής «ευελιξίες», χρόνου εργασίας, μισθών και δικαιωμάτων, απειλούνται ξανά στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» του ελληνικού τουρισμού. Παράλληλα, χιλιάδες μικροί επαγγελματίες του τουρισμού, ανεξάρτητα από δραστηριότητα, αντιμετωπίζουν την απειλή του λουκέτου. Και την ίδια ώρα. οι διακοπές και η αναψυχή για τους εργαζόμενους γίνεται όλο και πιο μακρινή προοπτική.

Ολ' αυτά, όμως, είναι... ψιλά γράμματα για τις ηγεσίες των δυο κομμάτων...

Ο αρμόδιος για θέματα αισχροκέρδειας, υφυπουργός Ανάπτυξης, ξαναχτύπησε. Τον ακούσαμε προχτές από τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, να δηλώνει με το γνωστό ύφος του «προστάτη» των καταναλωτών, πως αποφάσισε να χτυπήσει την αισχροκέρδεια στα κυλικεία των αεροδρομίων, επιβάλλοντας ανώτατο ποσοστό κέρδους περίπου 50%, στους καφέδες και τα αναψυκτικά.

Το πρώτο που κάνει εντύπωση είναι πως ο κύριος υφυπουργός, με την κίνηση αυτή, προσπαθεί να μας πείσει ότι το πρόβλημα της αισχοκέρδειας αρχίζει και τελειώνει στα καφενεία, έστω και στα κυλικεία των αεροδρομίων. Ετσι, δίνει -για λογαριασμό της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ- άφεση αμαρτιών στους βιομηχάνους και χονδρεμπόρους που προμηθεύουν αυτά τα καταστήματα με πρώτες ύλες (καφέ κλπ.) ή τα αναψυκτικά με φουσκωμένες τιμές. Το δεύτερο, που αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι ο κύριος υφυπουργός άφησε να εννοηθεί ότι η αισχροκέρδεια αρχίζει όταν το ποσοστό λιανεμπορικού κέρδους ξεπερνά το 40- 50%!

Μήπως, πρέπει κάποιος να πει τον κύριο υφυπουργό και την κυβέρνησή του ότι το παράκαναν και ότι το «δούλεμα» δεν πιάνει; Δεν καταλαβαίνουν, για παράδειγμα, ότι τα όσα σχετικά λένε και κάνουν είναι πρόκληση, όταν η πολιτική τους είναι αυτή που τροφοδοτεί την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια;

Ολα κι όλα, όταν κάνει κάποιο λάθος η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, φροντίζει αμέσως να το αναγνωρίσει και να το επανορθώσει. Αρκεί, όμως, το όποιο... λάθος να αφορά στην ολιγαρχία και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. «Δεν προνοήσαμε εγκαίρως να προσελκύσουμε ιδιωτικά κεφάλαια στις υποδομές» είπε τις προάλλες ο Ν. Χριστοδουλάκης, αναφερόμενος στα Ολυμπιακά έργα, στη διάρκεια της ημερίδας της «Χέραλντ Τρίμπιουν». Και συμπλήρωσε: «Πιστεύω, ότι αυτό το οποίο πρέπει να κάνουμε για να αναπληρώσουμε έστω και μερικώς αυτή την έλλειψη ιδιωτικής συμμετοχής, είναι μια διαδικασία προσέλκυσης ιδιωτικών κεφαλαίων στη λειτουργία και αξιοποίηση πολλών Ολυμπιακών υποδομών μετά τους Αγώνες... Μπορούμε να ιδιωτικοποιήσουμε πλήρως ορισμένες από τις υποδομές, όσες δεν έχουν άμεσα και μαζικό αθλητικό χαρακτήρα...».

Τελικά, απ' ό,τι φαίνεται, για τέσσερις βασικά λόγους πήρε η Ελλάδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004: Πρώτον, για να τα κονομήσουν όσοι ανέλαβαν να φτιάξουν τα Ολυμπιακά έργα. Δεύτερον, για να τα κονομήσουν όσοι θα εμπορευτούν τους ίδιους τους Αγώνες. Τρίτον, για να τα κονομήσουν όσοι θα πάρουν τα έργα μετά τους Αγώνες. Και τέταρτον, για πληρώσει όλους τους προηγούμενους ο λαός μας...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Νίκος Μπίστης είναι ήδη υφυπουργός, η Μαρία Δαμανάκη γενικώς διαθέσιμη και αρκετοί άλλοι, παρόμοιων αντιλήψεων, σε πλήρη ετοιμότητα για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Τι ζητά πια περισσότερο;

Οχι τίποτε άλλο, μα η «πίτα» δεν είναι τόσο μεγάλη, ώστε να αρκεί και για τους «μέσα» στο ΠΑΣΟΚ και για τους «έξω», οπότε οι πρώτοι γκρινιάζουν δικαίως. Κι, ως γνωστόν, οι τέτοιες «προοδευτικές» δυνάμεις δε συστρατεύονται, αν πρώτα δεν τους διασφαλίσεις την προσωπική τους «πρόοδο».

ΑΥΤΗ Η ...ΟΜΟΡΦΗ «σχέση στοργής», που διαμορφώνεται ανάμεσα στον πρώην γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Κώστα Λαλιώτη και τη νυν ηγεσία του Κινήματος, έχει σίγουρα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πολλή πλάκα. Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι ματαιοπονούν όσοι προσπαθούν να την εξηγήσουν με πολιτικούς όρους;

Είναι αναμφισβήτητη πραγματικότητα πως ο Κώστας Λαλιώτης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, «σέρνει» τα μύρια όσα στο περιβάλλον του Κώστα Σημίτη και γενικότερα των λεγόμενων εκσυγχρονιστών. Ομως, άλλο αυτό και ...άλλο η πολιτική διαφοροποίηση.

Γρηγοριάδης Κώστας

Και τέλος πάντως, όπως περίτρανα έδειξε το παράδειγμα Πάγκαλου, τα περισσότερα είναι λόγια του αέρα. Εξανεμίζονται, όταν ξαναμοιραστεί η τράπουλα κατά το δοκούν.

ΔΕ ΛΕΜΕ, «γενναία» και «υπεράνω» η απόφαση της Ελισάβετ Παπαζώη να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική και να μη θέσει υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές, όπως γράφτηκε. Ομως, θα πειθόμασταν ευκολότερα, αν κάποιος μπορούσε να τεκμηριώσει πως η εκλογή της και στην επόμενη Βουλή ...είχε βάσιμες ελπίδες...

Γρηγοριάδης Κώστας

Οπως έγινε γνωστό, ο Πογκάνι μετέβη στο Ιράκ στις 26 Σεπτέμβρη 2003. Τρεις μέρες αργότερα, αντίκρισε για πρώτη φορά το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου: Το διαμελισμένο πτώμα ενός Ιρακινού. Οπως ο ίδιος περιγράφει, έχασε την ψυχραιμία του, έπαθε ναυτία και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Είπε στον ανώτερό του ότι δεν μπορεί να πάρει μέρος σε μια κατάσταση, που οδηγεί σε τέτοια αποτελέσματα και ότι δε θέλει να σκοτωθεί. Εισέπραξε, απλώς, την απάντηση ότι θα καταστρέψει την καριέρα του.

Οπως ο Πογκάνι καταγγέλλει, ζήτησε ψυχολογική βοήθεια από την αρμόδια υπηρεσία του αμερικανικού στρατού, η οποία περιορίστηκε σε μια ψυχιατρική εξέταση, όπου διαπιστώθηκε «φυσιολογικό άγχος της μάχης» και του χορηγήθηκαν ψυχοφάρμακα. Αν και κανείς δεν του ζήτησε έκτοτε να εκτελέσει οτιδήποτε, επέστρεψε στις ΗΠΑ και αντιμετωπίζει, ήδη, το ενδεχόμενο φυλάκισης και ατιμωτικής απόταξης από το στράτευμα.

Το αξιοσημείωτο στην υπόθεση, φυσικά, δεν είναι η αντίδραση του 32χρονου υπαξιωματικού, αλλά η αντιμετώπισή της από τη στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ. Το Στρατοδικείο και οι απειλούμενες βαριές ποινές, μάλλον, αντανακλούν τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στα κατοχικά στρατεύματα. Αλλωστε, η φρίκη του πολέμου έχει πάντα πολλές όψεις...

Προμήθεια 1,5 ευρώ ζητάει η Eurobank για καταθέσεις σε λογαριασμούς τρίτων. Μας το κατάγγειλε αγανακτισμένος αναγνώστης της εφημερίδας, ο οποίος, όταν διαμαρτυρήθηκε για το χαράτσι που του επέβαλε η τράπεζα, το μόνο που βρήκαν να του πουν ήταν ότι τέτοιες προμήθειες επιβάλλουν πλέον όλες οι τράπεζες...

Ναι, ναι, η απάντηση είναι απολύτως αληθινή. Γι' αυτό άλλωστε και πέρσι, το 2002, οι προμήθειες που εισέπραξαν οι τραπεζίτες έφτασαν στο αστρονομικό ποσό των 1,2 τρισ. δραχμών.

Το γεγονός, βέβαια, πως οι τράπεζες αποτελούν ληστρικά, κερδοσκοπικά και τοκογλυφικά ιδρύματα, μας το έχουν αποδείξει κατ' επανάληψη στο παρελθόν και δε χρειάζεται η παραμικρή συζήτηση γι' αυτό. Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να μη μας διαφεύγει από πού αντλούν αυτό το απύθμενο θράσος. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη.

Η απελευθέρωση της λειτουργίας του τραπεζικού κεφαλαίου νομιμοποίησε το καθεστώς της πλήρους ασυδοσίας. Θεσμοθέτησε αρχές βάσει των οποίων επιτρέπονται τα πάντα, αρκεί να εξυπηρετούν τη μεγιστοποίηση των μονοπωλιακών κερδών. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε εκείνους που αναγάγουν σε πρώτης προτεραιότητας ζήτημα τα περί δήθεν ανόδου της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας. Η πολιτική που πρεσβεύουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ προσφέρει στους τραπεζίτες το ιδεολογικό και πολιτικό άλλοθι να ληστεύουν απροκάλυπτα τους εργαζόμενους - πελάτες τους...

Γι' αυτό και πέρα από την αγανάκτηση, χρειάζεται καταδίκη και απάντηση. Με κάθε τρόπο. Και με την ψήφο...

Η πολυήμερη αποχή των πανεπιστημιακών έλαβε πλέον τέλος και, τώρα, οι τελευταίοι καλούνται να εκτιμήσουν την όλη τους πορεία και την τελευταία κινητοποίησή τους. Καλούνται να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα και διδάγματα. Οχι μόνον, ή κυρίως, γιατί το ισοζύγιο και της δεύτερης μέσα σ' ένα χρόνο πολυήμερης απεργίας είναι ελάχιστα πάνω από το μηδέν -αν όχι και πιο κάτω- αλλά, κυρίως, γιατί τα πολλά και κρίσιμα προβλήματα των πανεπιστημίων και της Ανώτατης Εκπαίδευσης γενικότερα παραμένουν και διογκώνονται. Και νομίζουμε, πως το τελευταίο αυτό γεγονός πρέπει να αποτελέσει τη βάση του όποιου προβληματισμού των πανεπιστημιακών. Θέλουν και συμφωνούν στη δρομολογούμενη ήδη εξώθηση των πανεπιστημίων σε μια επιχειρηματικού τύπου λειτουργία; Στην πορεία της απόλυτης υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της επιστήμης στα συμφέροντα της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών ή, αντιτάσσονται στα προηγούμενα και στοχεύουν σ' ένα Πανεπιστήμιο, που θέλει να υπηρετήσει το σύνολο της κοινωνίας; Στα ερωτήματα αυτά καλούνται πρωτίστως να απαντήσουν. Και στη βάση των απαντήσεων αυτών, να καθορίσουν το περιεχόμενο και τις μορφές των παραπέρα αγώνων τους, τα ιδιαίτερα αιτήματα και διεκδικήσεις τους, τις συμμαχίες, κλπ., κλπ.

Αυτή νομίζουμε πως είναι η πρόκληση, που στέκεται σήμερα μπροστά τους και πρέπει να την κοιτάξουν κατάματα, δίνοντας ξεκάθαρες και όχι μεσοβέζικες απαντήσεις. Αλλωστε, γνωρίζουν καλά, ως δάσκαλοι, ότι όποιος πατάει σε δυο βάρκες δεν μπορεί να πάει μακριά...