Η πολυήμερη αποχή των πανεπιστημιακών έλαβε πλέον τέλος και, τώρα, οι τελευταίοι καλούνται να εκτιμήσουν την όλη τους πορεία και την τελευταία κινητοποίησή τους. Καλούνται να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα και διδάγματα. Οχι μόνον, ή κυρίως, γιατί το ισοζύγιο και της δεύτερης μέσα σ' ένα χρόνο πολυήμερης απεργίας είναι ελάχιστα πάνω από το μηδέν -αν όχι και πιο κάτω- αλλά, κυρίως, γιατί τα πολλά και κρίσιμα προβλήματα των πανεπιστημίων και της Ανώτατης Εκπαίδευσης γενικότερα παραμένουν και διογκώνονται. Και νομίζουμε, πως το τελευταίο αυτό γεγονός πρέπει να αποτελέσει τη βάση του όποιου προβληματισμού των πανεπιστημιακών. Θέλουν και συμφωνούν στη δρομολογούμενη ήδη εξώθηση των πανεπιστημίων σε μια επιχειρηματικού τύπου λειτουργία; Στην πορεία της απόλυτης υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της επιστήμης στα συμφέροντα της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών ή, αντιτάσσονται στα προηγούμενα και στοχεύουν σ' ένα Πανεπιστήμιο, που θέλει να υπηρετήσει το σύνολο της κοινωνίας; Στα ερωτήματα αυτά καλούνται πρωτίστως να απαντήσουν. Και στη βάση των απαντήσεων αυτών, να καθορίσουν το περιεχόμενο και τις μορφές των παραπέρα αγώνων τους, τα ιδιαίτερα αιτήματα και διεκδικήσεις τους, τις συμμαχίες, κλπ., κλπ.

Αυτή νομίζουμε πως είναι η πρόκληση, που στέκεται σήμερα μπροστά τους και πρέπει να την κοιτάξουν κατάματα, δίνοντας ξεκάθαρες και όχι μεσοβέζικες απαντήσεις. Αλλωστε, γνωρίζουν καλά, ως δάσκαλοι, ότι όποιος πατάει σε δυο βάρκες δεν μπορεί να πάει μακριά...