Ας σταματήσουν, επομένως, οι κάθε λογής «κρατο-φιλολογούντες», να διαστρεβλώνουν χυδαία την πραγματικότητα. Ολα όσα σέρνουν στον «κρατισμό» αφορούν στο καπιταλιστικό κράτος, στο δικό τους δημιούργημα, στις δικές τους αντιλαϊκές πολιτικές. Ο «αντικρατισμός» τους είναι στην πραγματικότητα το «φύλλο συκής» των πολύ χειρότερων για το λαό σχεδίων και επιδιώξεών τους.
Δυστυχώς, για σας και την πολιτική της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχετε, κ. Παπαθανασίου, ούτε καν η «Καθημερινή» δε σας πιστεύει. Μπορεί, εσείς, να λέτε παντού όπου βρεθείτε, ότι τα όσα εξαγγείλατε προχτές δε συνιστούν απελευθέρωση του ωραρίου, αλλά σας ακούνε όλοι βερεσέ. Για παράδειγμα, ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Καθημερινής» ήταν ο εξής: «Απελευθέρωση του ωραρίου σε όλη τη χώρα».
Και έτσι είναι τα πράγματα. Αυτό κάνετε. Απελευθερώνετε τη δύναμη και την ασυδοσία των λίγων μεγάλων επιχειρήσεων και αλυσίδων, ώστε να συγκεντρώσουν ακόμη περισσότερο στα χέρια τους το εμπόριο, τον τζίρο και τα κέρδη. Και καταδικάζετε τους εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες, εμπόρους και βιοτέχνες στο μαρασμό και την εξόντωση.
Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι η αλήθεια της σύγχρονης καπιταλιστικής ανάπτυξης, του ευρωμονοδρόμου και της απάνθρωπης ζούγκλας της αγοράς. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός, πως τα ίδια πρεσβεύουν και οι λοιποί οπαδοί της ευρωένωσης, όπως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οσο, για τις υποσχέσεις που μοιράζετε, για θέσεις εργασίας και φτηνότερα προϊόντα, κρατηθείτε λίγο, για να μη... χρεοκοπήσετε. Οταν οι λίγοι πλούσιοι γίνονται ακόμη πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί ακόμη φτωχότεροι, όλα τ' άλλα είναι λόγια του αέρα...
Το σημερινό μέσο ημερομίσθιο των γυναικών με πλήρη απασχόληση αντιστοιχεί στο 80,41% του μέσου ημερομισθίου των ανδρών. Σε όσες εργάζονται με μερική απασχόληση το ποσοστό αυτό διαμορφώνεται στο 84,15%. Την εικόνα αυτή δίνουν τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ για το μήνα Φλεβάρη του 2004 για τις εργαζόμενες γυναίκες... Γιατί υπάρχουν και αυτές που εργάζονται ανασφάλιστες, με ακόμη χειρότερες συνθήκες αμοιβών κι ακόμη περισσότερες, που είναι καταδικασμένες στην ανεργία. Στο 15,8% φτάνει η ανεργία στις γυναίκες το Γ' τρίμηνο του περασμένου χρόνου. Και μάλιστα στην ηλικιακή ομάδα 15 - 29 ετών η ανεργία των γυναικών εκτινάσσεται στο 27,5%.
Καθώς πλησιάζει η 8η Μαρτίου (Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας) τα στοιχεία αυτά έρχονται να επιβεβαιώσουν όχι μόνο την επικαιρότητα του γιορτασμού αλλά πριν απ' όλα την αναγκαιότητα τα ταξικά συνδικάτα να ρίξουν μεγαλύτερο βάρος στη δουλιά ανάμεσα στις εργαζόμενες γυναίκες, να εξειδικεύσουν τις παρεμβάσεις τους, να τραβήξουν περισσότερες γυναίκες στην πάλη για τα δικαιώματά τους.
Ο αρχηγός τους έδωσε τον τόνο και οι υφιστάμενοι συνεχίζουν. Δεν έφτανε που ο Γιωργάκης Παπανδρέου έστελνε παντού επιστολές, ακόμα και σε ανθρώπους που ουδέποτε ασχολήθηκαν με το ΠΑΣΟΚ, για να τους ευχαριστήσει που τον στήριξαν στην αναρρίχησή του στην προεδρία και να τους καλέσει να συμμετάσχουν στις προσυνεδριακές και συνεδριακές εργασίες του κόμματός του, τώρα έρχονται και τα κατώτερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Χτες έφτασε σε κινητό συντάκτη του «Ρ» το ακόλουθο SMS: «ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ (3-6 ΜΑΡΤΙΟΥ). ΑΣ ΣΥΜΒΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΙ! ΘΕΟΔΩΡΑ (ΔΩΡΑ) ΠΑΠΑΔΑΚΗ - ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ». Αντε και καλή επιτυχία...
105.869: Ο αριθμός αυτός είναι το σύνολο των πολιτών, Ελλήνων ή αλλοδαπών που τους τελευταίους μήνες υπέστησαν αστυνομικό έλεγχο.
Οι «ενέσεις» αστυνομοκρατίας έχουν «ανάγκη» το έγκλημα. Το έγκλημα έχει «ανάγκη» τις «ενέσεις» αστυνομοκρατίας. Και τα δυο φυτεύονται στο σώμα της κοινωνίας, για να μεγαλώνει ο φόβος. Οσο μεγαλώνει ο φόβος θα προωθούνται κι άλλα μέτρα καταστολής.
Χτες, ο Κ. Καραμανλής, μίλησε για πολιτική απόφαση και ανακοίνωσε την καταβολή ενός μικρού μόνο μέρους των αναδρομικών και, μάλιστα, σε δόσεις. Κι όλ' αυτά, μετά το βρώμικο «μεγάλο κόλπο» της κυβέρνησης, με την απόσυρση στο παρά πέντε της προσφυγής στο Ελεγκτικό Συνέδριο.
Ενα είναι το συμπέρασμα: Η σθεναρή διεκδίκηση φέρνει αποτέλεσμα. Δεν αλλάζει, βέβαια, ριζικά τα πράγματα. Ούτε καν επιστρέφει το σύνολο των κλοπιμαίων. Σίγουρα, όμως, αποτελεί μια νίκη των συνταξιούχων, πρώτα και κύρια και των εργαζομένων γενικότερα.
ΠΑΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ το έλεγαν «συμβόλαιο με το λαό» τώρα το λένε ...«συμφωνία», όπως προκύπτει από όσα είπαν και ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης στο συνέδριό τους.
Ποια ακριβώς είναι η διαφορά δεν είμαστε σε θέση να την εντοπίσουμε, αν και ο «όρος» συμφωνία μοιάζει λίγο πιο ...ανεπίσημος. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτό το κόμμα έχει ιστορικά αποδείξει τι εννοεί, όταν μιλά για «κοινωνικά συμβόλαια» και «συμφωνίες».
Ξέρετε άλλωστε πως είναι αυτά τα πράγματα. Οταν βγάλεις κακό όνομα, δύσκολα σε ξανα - εμπιστεύεται κανείς.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ (είτε περισσότερο, είτε λιγότερο) φανερά οι επιχειρηματικές κινήσεις στον χώρο των ΜΜΕ, όπως διαβάζουμε. Το τοπίο αλλάζει και ...παραμένει ίδιο ταυτόχρονα μια και συμμαχίες διαμορφώνονται, συγχωνεύσεις ψήνονται, συμφωνίες τελειώνουν, αλλά σχεδόν οι ίδιοι παραμένουν στα πράγματα.
Και δεν αναφερόμαστε βέβαια σε πρόσωπα και εταιρίες. Για τα συμφέροντα μιλάμε που θα συνεχίσουν να ελέγχουν το ...προϊόν πλέον της ενημέρωσης, όσο κι αν μεταβάλλονται τα ποσοστά των «βασικών μετόχων».
Χτες και, μάλιστα, από το βήμα του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, απαντώντας σε κριτική στελέχους του τελευταίου, ότι «δεν έχει ξεπεράσει την παλιά κομμουνιστική αναφορά του και ο σκοπός του είναι να παρασύρει τον ΣΥΝ όσο πιο κοντά στο ΚΚΕ», παρουσίασε το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές, ως παπαγάλους, που αναμασούν στερεότυπα σε όλη τη διάρκεια της υπερεκατοντάχρονης ζωής τους, ό,τι μάθουν μέχρι να γίνουν δύο χρονών. Και συμπλήρωσε, απευθυνόμενος στους συνέδρους του ΠΑΣΟΚ: «Ολοι εμείς δεν είμαστε παπαγάλοι. Είμαστε άνθρωποι».
Και σ' ανώτερα...
Αποκαλυπτική ήταν η πρόσφατη έκθεση για τη νομισματική πολιτική του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ), Ν. Γκαργκάνα. Οχι, τόσο ή κυρίως, για την επιβαλλόμενη - πάντα, σύμφωνα με τον διοικητή της ΤτΕ - και πολύ περισσότερο αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, όσο για την ένταση και την επιτακτικότητα που τη χαρακτήριζε. ΄Η προχωρούμε άμεσα και αποφασιστικά - λέει ο κ. Γκαργκάνας - στη δημοσιονομική προσαρμογή (ακόμη σκληρότερη πολιτική λιτότητας) και σε ευρείας έκτασης και βάθους διαρθρωτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, τις εργασιακές σχέσεις, το σύστημα Υγείας, κλπ., κλπ. ή θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες για τις προοπτικές ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, προβλέπει κίνδυνο σοβαρής οικονομικής κρίσης και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα. Δύο δρόμοι ανάπτυξης στέκουν μπροστά στη χώρα. Ο ένας είναι ο περιγραφόμενος από τον κ. Γκαργκάνα. Η παραπέρα ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας απαιτούν επιτακτικά τις προτεινόμενες αντιλαϊκές διαρθρωτικές αλλαγές. Και δεν έχει διαφορετική γνώμη η κυβέρνηση, βέβαια. Απλά, βρίσκεται στη φάση της διαμόρφωσης του ανάλογου κλίματος. Αλλωστε, τα ίδια λένε ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, η Κομισιόν, η στρατηγική της Λισαβόνας, κλπ. Τα ίδια λέει, ουσιαστικά, και ο Γ. Παπανδρέου, όταν αναφέρεται στις «αναγκαίες και τολμηρές τομές», υποσχόμενος, βέβαια, ότι είναι ο καταλληλότερος για την υλοποίησή τους και ο ικανότερος για την εξασφάλιση της απαραίτητης «κοινωνικής συναίνεσης».
Καθόλου τυχαία, βέβαια, δεν είναι η άκρως προσωποκεντρική εικόνα του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, που γίνεται τις μέρες αυτές στο Φάληρο. Ολες οι φωτογραφίες εικονίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου, τα συνθήματα σε αφίσες και γιγαντοοθόνες επαναλαμβάνουν φράσεις, που έχει πει τους τελευταίους μήνες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ενώ ακόμη και η έκθεση φωτογραφιών, που έχει στηθεί πίσω από τις κερκίδες, εικονίζουν μόνον τον ίδιο και την οικογένειά του.
Και μετά, μιλάνε για «δημοκρατική συμμετοχή», κλπ., κλπ., ενώ «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους», όταν τους λένε ότι μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα αμερικάνικα κόμματα...
Γι' αυτό και το ΚΚΕ, εκτός της καθημερινής και ασίγαστης πάλης του για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και την απόκρουση της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης, προτάσσει και προβάλλει την επιτακτική ανάγκη της οικοδόμησης του Λαϊκού Μετώπου. Γιατί, εκτός του προαναφερόμενου και βαθιά αντιλαϊκού δρόμου της πλουτοκρατίας, υπάρχει και ο άλλος δρόμος ανάπτυξης της χώρας. Ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που θα έχει στο κέντρο της προσοχής του και, ταυτόχρονα, βασικό κίνητρο ανάπτυξης την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και όχι τα επιχειρηματικά κέρδη και το κυνήγι τους.
Αυτοί είναι οι δυο δρόμοι ανάπτυξης της χώρας. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Οπως δυο είναι οι τάξεις της καπιταλιστικής μας κοινωνίας και τα αντιδιαμετρικά αντίθετα συμφέροντά τους. Η εργατική τάξη, που παράγει τον κοινωνικό πλούτο και οι εκμεταλλευτές της, που καταληστεύουν το μόχθο της πρώτης.
Αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Και δεν αλλάζει με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Ούτε με τις καλλιεργούμενες από διάφορους αυταπάτες και ψεύτικες προσδοκίες, συγχύσεις και αποπροσανατολιστικές θεωρίες και αντιλήψεις. Οσο πιο γρήγορα απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από τις κάθε λογής παγίδες. Οσο πιο γρήγορα χειραφετηθούν και κάνουν πραγματικά δική τους υπόθεση όλα όσα καθορίζουν τη ζωή τους, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και τη χώρα συνολικά.