Στο «μάγο» της φαιάς προπαγάνδας, στον Κ. Λαλιώτη ανέθεσε, όπως οι ίδιοι διαδίδουν, ο Κ. Σημίτης το «ξελάσπωμα» της κυβέρνησης μετά το ηχηρό χαστούκι των εργαζομένων. Και αμέσως ο υπουργός, που έχει ταυτιστεί με την υποστήριξη ό,τι πιο αντιδραστικού και αντιλαϊκού έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες, έπιασε δουλιά και έδειξε το στόχο... τη ΝΔ! «Τέρμα η μουσική δωματίου, τώρα με τη Ρηγίλλης θα κτυπούν τα τύμπανα του πολέμου», διαμηνύει το «τρομερό παιδί» του συστήματος. Του διαφεύγει όμως μια «λεπτομέρεια»: η ΝΔ είναι το μόνο κόμμα που στήριξε επί της ουσίας τα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης και έβαλε - και βάζει - πλάτη για να περάσουν μέσω του διαλόγου - απάτη. Του διαφεύγει επίσης ότι η κυβέρνηση βαδίζει πάνω στους αντιασφαλιστικούς νόμους της «επαράτου», τους οποίους υποσχόταν ότι θα καταργήσει κ.ο.κ. Εχει και η προπαγάνδα τα όριά της και ειδικά η φαιοπράσινη «λαλιωτική» - με την πρόκληση «αντιδεξιών αντανακλαστικών» - τα έχει ξεπεράσει προ πολλού. Οταν χτυπά τα «τύμπανα πολέμου», απλώς προκαλεί τη γενική θυμηδία ή οργή.
Στη βίλα του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ πέρασε την Κυριακή του το ζεύγος Σημίτη, έγραφαν οι εφημερίδες της Δευτέρας και συμπλήρωναν πως το γεύμα συνοδεύτηκε από πολιτική συζήτηση εφ' όλης της ύλης, στη διάρκεια της οποίας τέθηκαν επί τάπητος όλα τα μεγάλα προβλήματα. Στην πρωθυπουργική παρέα συμμετείχαν, εκτός του οικοδεσπότη και του Κ. Σημίτη, ο υπουργός Παιδείας και ο δημοσιογράφος του «Βήματος», Γ. Πρετεντέρης.
Ποιο ήταν το περιεχόμενο της συζήτησης και οι προβληματισμοί; Διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα από το άρθρο του Γ. Πρετεντέρη, στο «Βήμα της Κυριακής» και θα καταλάβετε: «...Στην πολιτική τίποτε δεν είναι τυχαίο ή ανεξήγητο. Τα σοσιαλιστικά κόμματα όλης της Ευρώπης κατάφεραν να επιστρέψουν στην εξουσία μόνο όταν εγκατέλειψαν τα ασουλούπωτα δόγματα του "λαϊκού σοσιαλισμού", μόνο όταν μπόρεσαν να προσθέσουν στην παραδοσιακή λαϊκή πελατεία τους και ένα ισχυρό τμήμα της νέας μεσαίας τάξης. Αυτό που στην Ελλάδα λέγεται "Σημίτης". Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην υφήλιο, το ΠαΣοΚ θυμήθηκε να διεκδικήσει πιστοποιητικά αριστερής πολιτικής ευπρέπειας. Αριστερής, τρόπος του λέγειν... Ανέσυρε απλώς αυτή τη ρητορική ασυναρτησία της περασμένης δεκαετίας που φιγουράρισε ως αριστερός πολιτικός λόγος προτού εκπέσει στην κατηγορία της απλής αρλούμπας...».
Η αλήθεια, όμως, είναι αρκετά διαφορετική. Να, ένα μικρό δείγμα από το άρθρο του Β. Μουλόπουλου, πάλι από το «Βήμα της Κυριακής»:
«...Να λοιπόν που το "τέλος της Ιστορίας" δε σήμανε ακόμη. Την περασμένη Πέμπτη όλα τα μεταμαρξιστικά αστέρια του εκσυγχρονισμού πάγωσαν (μαζί με το ασφαλιστικό), διαπιστώνοντας ότι υπάρχει ακόμη εργατική τάξη.
Ο "Μαρξ πέθανε", αλλά όλοι όσοι προσπάθησαν να στηρίξουν τις καριέρες τους (και τις περιουσίες τους) πάνω στο πτώμα του δεν αισθάνθηκαν και πολύ καλά παρακολουθώντας τα "παρωχημένα πολιτικά υποκείμενα" να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Αθήνας.
Καταλαβαίνω την αγωνία τους. Επί δέκα χρόνια κέρδιζαν όλες σχεδόν τις μάχες και τώρα χάνουν τον πόλεμο αυτόν από τους "λιγδιάρηδες", τους "Τουρκαλβανούς", τους "οπισθοδρομικούς", τους "Βαλκάνιους", που ούτε τα βραβεία ποπ κορν, ούτε ο γάμος της Μενεγάκη σε απευθείας σύνδεση μπορούν να εξοντώσουν. Ο πανικός της ήττας είναι διάχυτος στο στρατόπεδο των εκσυγχρονιστών. Τον αισθάνεσαι αυτόν τον πανικό, τον μυρίζεσαι τον φόβο των πολιτικών που παρέδωσαν τα πρωτεία της πολιτικής στους λογιστές και τα πρωτεία της ιδεολογίας στους μουλάδες της "μοναδικής σκέψης"».
Οχι πως δεν τους θορυβούν οι αγώνες των εργαζομένων. Τους θορυβούν και πολύ μάλιστα κι αυτό φαίνεται με όλα όσα ακούγονται τελευταία στο κυβερνητικό στρατόπεδο, που πετάει ο ένας στον άλλο το μπαλάκι των πολιτικών ευθυνών.
Πλην όμως, η περίπτωση του Ρογκ έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Πώς να το κάνουμε, ο αντιπρόεδρος της ΔΟΕ είναι, ουσιαστικά, ένας εκπρόσωπος της παγκόσμιας αγοράς. Εχει πίσω του τις μεγάλες πολυεθνικές και το διεθνές κεφάλαιο. Τα μεγάλα αφεντικά, δηλαδή...
Γι' αυτό και στην υπόθεση της Ολυμπιάδας κοιτάζουν πώς θα εναρμονιστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Στο Ασφαλιστικό, όμως, θέλουν να κερδίσουν χρόνο, ώστε να μπορέσουν να κοροϊδέψουν και να δημιουργήσουν αυταπάτες ή «κοινωνικούς διαλόγους». Οπως θέλετε πέστε το!
Τώρα, βέβαια, αν πιστεύουν ότι η καταφυγή στις συνταγές του ...παλιού καλού ΠΑΣΟΚ (χρίζω τον Λαλιώτη υπεύθυνο του επικοινωνιακού επιτελείου, δηλαδή) θα τους σώσει, κάνουν λάθος.
Βλέπετε, ο Ελληνας, όχι μόνο έχει μάθει για τα καλά τα κόλπα του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα έχει βαρεθεί κιόλας, ενώ και το «προϊόν» του Ασφαλιστικού - που βάζουν τον Λαλιώτη να μας πουλήσει - δεν τρώγεται με τίποτε!
Αφήνουμε που κι ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δεν είναι και σε μεγάλες φόρμες! Αλλωστε, αν αφήσεις μια τέχνη (όπως αυτή του δουλέματος), σε αφήνει κι αυτή. Εχει ξεσυνηθίσει, άλλωστε, σε τέτοιους ρόλους. Καμιά σύμβαση μεγάλου έργου, καμιά μακέτα, καμιά συμφωνία με κατασκευαστικές εταιρίες, μάλιστα..!
Οπως διαβάσαμε σε καθημερινή εφημερίδα, η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας έχει ήδη λάβει την απόφασή της, να αποχωρήσει από τη Μολδαβία και να επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε άλλες παρευξείνειες και βαλκανικές χώρες. Αν, πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σχέδιο αποσταθεροποίησης της νέας κομμουνιστικής κυβέρνησης και ίσως τις επόμενες μέρες υπάρξουν και άλλες εξελίξεις. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Οικονομικός πόλεμος, φυγή κεφαλαίων, προβοκατόρικα δημοσιεύματα, για να τρομοκρατηθεί ο λαός. Κι αν τα μέτρα αυτά αποδειχτούν αναποτελεσματικά, τότε μπαίνουν σ' εφαρμογή τα «μεγάλα μέσα», απεργίες της κατσαρόλας αλλά και στρατιωτικές επεμβάσεις. Δε θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, αλλά ο 20ός αιώνας, είναι γεμάτος με τέτοιου είδους ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή τη φορά θα τους αφήσουμε.
«Αλληλεγγύη των γενεών». Αυτό είναι το καινούριο παραμύθι της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στα αντιασφαλιστικά μέτρα. «Αν δεν παρθούν τώρα μέτρα τότε δε θα πάρουν σύνταξη οι επόμενες γενιές», αναμασούν Σημίτης, Καραμανλής, Μάνος, Αβραμόπουλος, ΣΕΒ και όσοι απαρτίζουν τον αντιλαϊκό συνασπισμό. Κατ' αρχήν πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν ψήφιζαν τα μέτρα για την «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων φώναζαν ότι τα παίρνουν γιατί «σκέφτονταν τους άνεργους». Και αυτό που κατάφεραν είναι να μοιράσουν μια θέση εργασίας σε δύο ή τρεις εργαζόμενους, να ενισχύσουν τη μερική απασχόληση και άρα τη μερική σύνταξη. Με λίγα λόγια έβαλαν τους εργαζόμενους, χειροτερεύοντας δραματικά τη θέση τους, να πληρώσουν χωρίς βέβαια να μειωθεί η ανεργία, αλλά, αποκλειστικά και μόνο να αυξηθούν τα κέρδη της μεγάλης εργοδοσίας.
Αυτό επιχειρούν και τώρα. Οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τώρα και «τοις μετρητοίς», να δεχτούν να τους αφαιρεθούν κεκτημένα δικαιώματα, για να έχουν -οι ίδιοι και οι οι επόμενες γενιές- συντάξεις πείνας. Είναι φανερό ότι πρόκειται για αλληλεγγύη προς το κεφάλαιο και τα υπερκέρδη του. Από την άλλη, για να μην ξεφτιλίζουν και τις λέξεις, η πραγματική αλληλεγγύη των γενεών είναι οι εργαζόμενοι να υπερασπίζονται και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους σήμερα, ώστε να μπορούν -εκτός των άλλων- να κληροδοτούν περισσότερα και στις επόμενες γενιές.
«Μετά ταξίδεψαν για λίγο και βρέθηκαν πάνω από ένα αεροδρόμιο. - Πού βρισκόμαστε; ρώτησε η Δέσποινα. - Στα Σπάτα, και αυτό που βλέπεις είναι το καινούριο αεροδρόμιο της Αθήνας που εξυπηρετεί εκατομμύρια επισκέπτες και αθλητές που έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου στην Ελλάδα».
Το παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα από το παραμύθι «Η Δέσποινα και το περιστέρι», το οποίο αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού υλικού για το πρόγραμμα ολυμπιακή παιδεία. Σε κάποιο σημείο γίνεται αναφορά στη λεωφόρο Σπάτων - Σταυρού - Ελευσίνας, «που θα έχει πάνω από 60 χιλιόμετρα συνολικό μήκος». Υπάρχει και η νέα λεωφόρος Υμηττού - που δείχνει το περιστέρι στο κοριτσάκι και όπως σημειώνει - «αυτά θα διευκολύνουν και θα εξοικονομήσουν χιλιάδες ώρες σε όσους πρέπει να μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο». Μετά υπάρχει η προτροπή «Ελα, πάμε τώρα να καμαρώσουμε τις αθλητικές εγκαταστάσεις!». Και η Δέσποινα με το περιστέρι καμαρώνουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι μικροί αναγνώστες γίνονται δέκτες της κυβερνητικής προπαγάνδας, για τα «μεγάλα έργα ανάπτυξης», το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ», κλπ., κλπ. Μια «ανώδυνη» προσέγγιση της Αθήνας, της Ολυμπιάδας της... αρπαχτής, που δείχνει για μια ακόμα φορά ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ακίνδυνο, ακόμα κι αν πρόκειται για παραμύθι...
Πάνω από 1.000.000 άνθρωποι έχουν στοιβάξει όλη τους τη ζωή μέσα σε μια τεράστια σακούλα σέρνοντάς την ολημερίς, μαζί με τα όνειρα που κρατούν κρυμμένα βαθιά μέσα σαν φυλακτό. Την ώρα που οι «τυχεροί» έχουν κάποιο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους για να κοιμηθούν, οι άστεγοι αναζητούν, πολλές φορές επί ματαίω, μια ήρεμη και απάνεμη γωνιά για να ξαποστάσουν. Ολα αυτά στο Μπουένος Αϊρες, που κάποτε φούσκωνε από καμάρι για το γεγονός ότι όλοι έτρεχαν να δουν και να γνωρίσουν το «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Τώρα πια είναι η «πόλη των κλοσάρ».
Μια πόλη αστέγων που «ανδρώθηκε» από τη μεσαία τάξη, την πάλε ποτέ ευδοκιμούσα και τώρα πένητα. Οι μεσοαστοί μεταμορφώθηκαν σε αστέγους, αφού η τάξη τους επλήγη περισσότερο από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας που παρήλθε, εμπνεύσεως και επιβολής των ΗΠΑ και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και με τις οποίες, η συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων επιχειρήσεων κατέρρευσε. Η ανεργία από 15% εκτοξεύτηκε στο 50% και ο αριθμός των αστέγων αυξήθηκε σε 9 χρόνια κατά 300%! Και αυτά επισήμως, αφού πολλές οργανώσεις τονίζουν ότι η κυβέρνηση δε μετρά τους ανθρώπους που ζουν ξεχασμένοι στις παραγκουπόλεις...
Πρωτομαγιά
κι η εργατιά
ξεχύθηκε
στους δρόμους
και «όχι»
βροντοφώναξε
στους άθλιους
τους «νόμους»
και τα όνειρά της
άπλωσε
και τα 'πλεξε
στεφάνι
κι αληθινά
ορκίστηκε
μ' αγώνες
να τα κάνει.
* * *
Πρωτομαγιά
κι οι δουλευτές
του μόχθου
και του κόπου
τη δύναμη
απέδειξαν
του ταξικού
«μετώπου»
κι ελπίδες
χίλιες άνθισαν
κι ευώδιασαν
σαν μύρα
πως με την πάλη
ο λαός
άλλη θα έχει
μοίρα.