ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο πόλεμος και τα λάφυρα

Γρηγοριάδης Κώστας

Κρίση, διαπλοκή, κλίμα δυσωδίας και εκτροπής, κλπ., κλπ. Είναι ορισμένες από τις λέξεις, που συχνά πυκνά ακούγονται και γράφονται τις μέρες αυτές. Κι ενώ η «κρισιολογία» δίνει και παίρνει, οι πάντες πλέον παραδέχονται ότι στη ρίζα των τελευταίων εξελίξεων βρίσκεται ένας σκληρός και αδυσώπητος πόλεμος μεγάλων οικονομικών συμφερόντων - εγχώριων και αλλοδαπών. Ενας πόλεμος, που αφορά στους εντεινόμενους συνεχώς κεφαλαιοκρατικούς ανταγωνισμούς, στα δεκάδες τρισεκατομμύρια του Γ` ΚΠΣ και των Ολυμπιακών Εργων, διάφορα άλλα έργα και κονδύλια, προνόμια και αβάντες, σχετικά με σημαντικούς κρίκους της δημόσιας ζωής της χώρας, όπως τα ΜΜΕ, κλπ., κλπ. Ενας πόλεμος, στον οποίο μπλέκονται, όχι μόνον όσοι κεφαλαιοκράτες επιδιώκουν το ξαναμοίρασμα της όποιας «πίτας», αλλά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, είτε κρατούν σήμερα το μαχαίρι - όπως οι κυβερνώντες - είτε φιλοδοξούν να το κρατήσουν αύριο - όπως η ηγεσία της ΝΔ.

Με άλλα λόγια, δυο γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένον αχυρώνα. Γιατί, μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, είτε οι μεν, είτε οι δε βάλουν περισσότερο στο χέρι τα λάφυρα του πολέμου, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Οι εργαζόμενοι και ο λαός θα είναι σίγουρα χαμένοι. Οπως ήταν και μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η αλήθεια κι όλα τ' άλλα είναι στάχτη στα μάτια και μόνον...

«Καθαρή δημοσιογραφία»!

Δεν μπαίνουμε στον «πειρασμό» να σχολιάσουμε την εισαγγελική έρευνα για την υπόθεση της αγοράς δύο πετρελαιοφόρων πλοίων από τα κεφάλαια που άντλησε ο ιδιοκτήτης της «Καθημερινής» από τη Σοφοκλέους. Αλλωστε ο ίδιος ο διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου», στα δημοσιεύματα του οποίου στηρίχτηκε η εισαγγελική έρευνα, αμφιβάλλει έντονα σε χτεσινό άρθρο του για την κάθαρση μέσω της Δικαιοσύνης, επισημαίνοντας ότι «οι δικαστικοί λειτουργοί κάνουν μόνο χρηματιστηριακές νεκροψίες». Από την άλλη, δεν είναι ο ιδιοκτήτης της «Καθημερινής» ο πρώτος που παίρνει τα λεφτά των μικροεπενδυτών από το ΧΑΑ και τα «επενδύει» όπου θέλει. Ομως πάει πολύ η «Καθημερινή» να εμφανίζεται ως «θύμα» στον οικονομικοπολιτικό πόλεμο που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και να ισχυρίζεται ότι στην υπόθεση Κόκκαλη κινήθηκε από «καθαρό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για την αποκάλυψη της αλήθειας»(!). Πολύ της μόδας έχει γίνει τελευταία το σλόγκαν: «καθαρή επιστήμη», «καθαρή τέχνη», «καθαρή δημοσιογραφία», «καθαρά χέρια», κ.ο.κ. Δεν υπάρχει πιο ανόητο και ανούσιο σύνθημα. Πολύ περισσότερο σε μια ταξική κοινωνία, που οι πάντες υπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα και είναι με χιλιάδες νήματα διασυνδεμένοι με αυτά.

Αλλού τα διευθυντήρια...

Μπορεί ο Κ. Σημίτης να πουλά στο εσωτερικό φούμαρα περί «ισχυρής Ελλάδας», αλλά οι εξελίξεις που δρομολογούνται και σε επίπεδο ΕΕ κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Μπορεί ο Ελληνας πρωθυπουργός να δηλώνει ότι «συμμετέχουμε ισότιμα στη λήψη αποφάσεων στον πυρήνα της ευρωζώνης», ωστόσο ποτέ αυτό δεν ήταν αλήθεια. Πολύ περισσότερο, δε θα είναι στο μέλλον, όταν ολοκληρωθεί η θεσμική μεταρρύθμιση που αφορά στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Ο Κ. Σημίτης προτιμά να περιφέρει τις ψευδαισθήσεις του, ότι, τάχα, δεν πρόκειται να περάσουν τα σχέδια για συγκρότηση διευθυντηρίου των ισχυρών κρατών - μελών, περισσότερο για να περιφρουρήσει το διάτρητο ευρωόραμα. Η προχτεσινή κίνηση, όμως, του Γερμανού καγκελάριου, Γκ. Σρέντερ, και του Βρετανού πρωθυπουργού, Τ. Μπλερ, κάνει πιο φανερή την πραγματικότητα. Η κοινή επιστολή τους, προς τον προεδρεύοντα Ισπανό πρωθυπουργό, Χ. Μαρία Αθνάρ, ζητά την κατάργηση, ουσιαστικά, του βέτο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την επέκταση της χρήσης της λεγόμενης «ειδικής πλειοψηφίας». Στην πράξη, αυτό, για παράδειγμα, σημαίνει ότι το αγγλοαμερικανικοτουρκικό κείμενο της Κωνσταντινούπολης για τον ευρωστρατό, θα ήταν ήδη «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Παρ' όλα αυτά, δεν τρέφουμε την παραμικρή αυταπάτη ότι η κυβέρνηση Σημίτη θα πλειοδοτήσει στη θεσμοθέτηση της ειδικής πλειοψηφίας και στην ψευδο-συντακτική συνέλευση υπό τον Ζισκάρ ντ' Εστέν που έχει αύριο πρεμιέρα.

«Εκσυγχρονισμένη» κατάντια

Τρέξτε τώρα που γυρίζει... Τ' αφεντικό τρελάθηκε και τα 'βαλε όλα τζάμπα... Κάπως έτσι τα είπε ο επί των οικονομικών υπουργός Ν. Χριστοδουλάκης, μιλώντας προχτές από το βήμα του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Φρανκφούρτης. «Επενδύστε τώρα στην Ελλάδα. Οι ευκαιρίες δε θα διαρκέσουν για πάντα», είπε χαρακτηριστικά ο υπουργός- απευθυνόμενος στο εκλεκτό ακροατήριο των Γερμανών επιχειρηματιών.

Ο «εκσυγχρονιστής» υπουργός της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ παρέθεσε στους Γερμανούς εμποροβιομήχανους μια σειρά λόγους, για τους οποίους τούς συμφέρει να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα, όπως τα πλουσιοπάροχα προνόμια που δίνει το κράτος με επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις, τους ελεγχόμενους μισθούς - μεροκάματα με παράλληλη ασυδοσία στη διαμόρφωση των τιμών, τις εκποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων κλπ. Με όσα είπε από τη Φρανκφούρτη ο υπουργός Οικονομίας, ομολόγησε δημόσια και, μάλιστα, σε ξένο έδαφος, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ξέφραγο αμπέλι και παράδεισο για το μεγάλο κεφάλαιο, όπου παρέχονται εύκολα και γρήγορα κέρδη για τους μεγάλους Ελληνες και ξένους επιχειρηματίες.

Βέβαια, το να βγαίνει ο επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης στο εξωτερικό και να διαφημίζει την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική, για να προσελκύσει ξένα κεφάλαια στην Ελλάδα, αυτό δεν είναι εκσυγχρονισμός αλλά κατάντια και ξεφτίλα...

Η... συναίνεση!

Κάθε φορά που το αστικό πολιτικό σύστημα νιώθει κραδασμούς στα θεμέλιά του, κάθε φορά που μια μεγάλη εφόρμηση στα λαϊκά κεκτημένα βρίσκεται προ των πυλών, τότε όλα τα γρανάζια του συστήματος «παίρνουν φωτιά» για την επίτευξη της κοινωνικής συναίνεσης, της απόσπασης από το λαό της συγκατάβασής του σε στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης. Η λαϊκή αγανάκτηση πρέπει πάση θυσία να μη μετατραπεί ποτέ σε συνειδητή, οργανωμένη πάλη. Οι λαϊκές συνειδήσεις δεν πρέπει με τίποτα να ριζοσπαστικοποιηθούν. Οι αγωνιστικές διαθέσεις πρέπει να χτυπηθούν εν τη γενέσει τους. Η μοναδική διέξοδος που ανοίγεται στον ελληνικό λαό, αυτή της σύγκρουσης και ανατροπής της ακολουθούμενης πολιτικής, πρέπει να συσκοτιστεί. Και τότε αρχίζουν οι «Σειρήνες» του συστήματος το παρελκυστικό τους «τραγούδι», τότε αρχίζουν να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη της «κοινωνικής συναίνεσης».

Η επίτευξή της αποτελεί προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» για τη μακροημέρευση του αστικού πολιτικού συστήματος, προϋπόθεση βασική για την απρόσκοπτη εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Στις μέρες μας η προσπάθεια να διαποτιστεί το σώμα της κοινωνίας με το κατασταλτικό «δηλητήριο» της ανοχής έχει ενταθεί στο έπακρο. Στην καλλιέργεια αυταπατών και ψευδαισθήσεων στο λαό, πως η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει μπορεί να διαφοροποιηθεί από τις ίδιες δυνάμεις χωρίς ριζικές αλλαγές, έχουν ριχτεί όλες οι δυνάμεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από τη μια ή την άλλη θέση, έχουν ταχθεί στην προώθηση των συμφερόντων μιας χούφτας πλουτοκρατών. Οχι τυχαία. Είναι πολλοί οι ανοιχτοί λογαριασμοί που μπορούν να πυροδοτήσουν κοινωνικές εκρήξεις: ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία, ιμπεριαλιστικός πόλεμος...

Καθόλου τυχαία, άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ ανοίγει τώρα θέμα συνεργασίας του με δυνάμεις της Αριστεράς! Απευθύνεται πρωτίστως στον κόσμο της Αριστεράς και δευτερευόντως στις ηγεσίες κάποιων κομμάτων ή κινήσεων. Αυτόν τον κόσμο θέλει να εγκλωβίσει και να αποπροσανατολίσει από το κύριο, από το γεγονός ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μόνη της ή με παρέα, έχει χαράξει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, ένα δρόμο που πουθενά δε συναντάται με τα λαϊκά συμφέροντα. Ευθύνες, όμως, για τον λαϊκό αποπροσανατολισμό που επιχειρείται, αναλογούν και σε εκείνη τη μερίδα του πολιτικού κόσμου που θέλει να αποκαλείται «αριστερή», η οποία με την πολιτική της καλλιεργεί συστηματικά αυταπάτες πως η βαρβαρότητα μπορεί να εξανθρωπιστεί, πως στο πλαίσιο αυτού του συστήματος είναι δυνατή η κοινωνική δικαιοσύνη.

Τεράστιες οι ευθύνες και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Χρόνια τώρα σταθερά δηλητηριάζουν το σώμα της εργατικής τάξης, χορηγώντας του δόσεις ταξικής συνεργασίας και συναίνεσης, κοινωνικών διαλόγων της απάτης. Αλήθεια, όμως, σε τι να συναινέσει η εργατική τάξη; Στην ακόμα μεγαλύτερη ληστεία του πλούτου που παράγει, τη στιγμή που η ίδια, και τα παιδιά της, καταδικάζεται στην εξαθλίωση; Τι να «διαλεχτεί» με τους «κλέφτες» της; Πόσα περισσότερα θα χάσει; Ο μόνος διάλογος που μπορεί να κάνει, είναι αυτός στο δρόμο του αγώνα και με όρους κινήματος. Στο μόνο που μπορεί να συναινέσει είναι στον μονόδρομο της ταξικής πάλης.

Ο ελληνικός λαός καλά θα κάνει να επαγρυπνεί, κατανοώντας πως η συναίνεση που του ζητούν είναι συναίνεση στην αφαίρεση κεκτημένων δικαιωμάτων του. Και θα πράξει συνετά, αν αντιτάξει ένα σθεναρό και ηχηρό «όχι». Ενα «όχι» που θα μετουσιώσει σε υλική δύναμη - την ισχυρότερη όλων - τον ενωτικό, μαζικό, λαϊκό αγώνα.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Κοκορομαχίες...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΕ ΛΕΜΕ, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πέταξε πρώτη το γάντι της τεχνητής πόλωσης, αλλά και η ηγεσία της ΝΔ δεν έχασε λεπτό και το σήκωσε αμέσως. Πάντως, η τελευταία, μετά από πέντε μέρες δηλώσεων περί «παρακρατικών μεθοδεύσεων» και «επικίνδυνου πρωθυπουργού», έβγαλε ανακοίνωση για να μας πει ότι ...δε θα συμμετάσχει στο παιγνίδι τεχνητής έντασης που παίζει η κυβέρνηση!

Δηλαδή, αν ...συμμετείχε κιόλας στο «παιγνίδι», τι περισσότερο θα έκανε και τι πιο «βαρύ» και «επιθετικό» θα έλεγαν τα στελέχη της; Αφού τόσο σαφής ήταν η πρόθεσή της, που στις δηλώσεις τους ο Καραμανλής και ο Μητσοτάκης χρησιμοποίησαν τις ίδιες φράσεις! Σπάνιο φαινόμενο αυτό...

ΠΑΝΤΩΣ Η πεποίθηση του πρωθυπουργού ότι η όλη κόντρα δεν έχει να κάνει κυρίως με τη «νομή της εξουσίας», αλλά έχει γενικότερο πολιτικό περιεχόμενο, ήταν το ...κερασάκι στην τούρτα της κοκορομαχίας που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες.

Σύμφωνα με τον Κώστα Σημίτη, όλα αυτά είναι μια ...πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ και τη συντηρητική δεξιά. Καμιά αντίρρηση, αρκεί να υπήρχε και κάποια διαφοροποίηση στις πολιτικές τους θέσεις και στην πρακτική που να το πιστοποιεί. Μόνο που κάτι τέτοιο πρέπει να έχει κανείς πολύ μεγάλη φαντασία για να το ανακαλύψει.

Οσο για τη «νομή της εξουσίας», να υποθέσουμε ότι ουδείς από τους δυο ενδιαφέρεται για τέτοια ποταπά και φτηνά πράγματα και αμφότεροι ασχολούνται με την ιδεολογική πλευρά της ιστορίας; Λίγο τραβηγμένο, δε βρίσκετε;

«ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ θα πάρει έργο από το Γ` ΚΠΣ αν δεν το δικαιούται». Η δήλωση είναι του Χρήστου Πρωτόπαππα και αφορά τη διάθεση των σχετικών κονδυλίων. Μια απορία έχουμε όμως: Αρδευτικά έργα στη Θεσσαλία γιατί δε θα χρηματοδοτηθούν;

Προφανώς οι αγρότες «δεν τα δικαιούνται» σύμφωνα με την κυβερνητική λογική, που δεν είναι άσχετη, βέβαια, από τους σχεδιασμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία δε θέλει αύξηση της γεωργικής παραγωγής της χώρας.

Ποιοι τα δικαιούνται; Μα ποιοι άλλοι, αυτοί που τα «έτρωγαν» και μέχρι σήμερα...

Της Καμπούλ;..

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αν υπήρχαν σε ορισμένους απορίες «τι πάνε να κάνουν οι Ελληνες στρατιωτικοί στην Καμπούλ», ας διαβάσουν το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο της «Ουάσιγκτον Ποστ»: «Ο συνδυασμός της ισχύος των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων και των Αφγανών της αντιπολίτευσης έκανε θαύματα, σε ό,τι αφορά στην απομάκρυνση του καθεστώτος των Ταλιμπάν από την εξουσία. Τρεις μήνες αργότερα, ωστόσο, η στρατηγική αυτή αποδεικνύεται ολοένα και πιο προβληματική. Οι αμερικανικές στρατιωτικές μονάδες συνεργάζονται στενά με τους τοπικούς στρατιωτικούς διοικητές - δηλαδή τους πολέμαρχους - με στόχο τον εντοπισμό και τη σύλληψη των ηγετών της Αλ Κάιντα. Ωστόσο, καθώς οι τρομοκράτες έχουν αναμειχθεί με τον πληθυσμό και την ίδια ώρα εντείνονται οι διαμάχες μεταξύ των Αφγανών πολεμάρχων, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται πολλές φορές στο μέσο των ενόπλων συγκρούσεων μεταξύ των πολεμάρχων... Σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, οι αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον των οπαδών της νέας φιλοαμερικανικής κυβέρνησης στην Καμπούλ». Και το άρθρο καταλήγει: «Σε τέσσερις μήνες, η αφγανική συνέλευση θα ορίσει μια νέα, πιο νόμιμη κυβέρνηση. Αν αποτύχει ή αν ο κ. Καρζάι ανατραπεί από κάποιους πολέμαρχους, οι προσπάθειες ριζικής αντιμετώπισης της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν θα αποδυναμωθούν». Τα παραπάνω αποτυπώνουν παραστατικά το κλίμα και τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσει το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην ...ακριτική Καμπούλ υπερασπίζοντας ...τα σύνορα και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας. Αλήθεια, τη φράση « ...της Κορέας» τη θυμούνται στην κυβέρνηση;

«Προγράμματα εξυγίανσης»...

Ενα και πλέον τρισεκατομμύριο δραχμές έχουν ξοδέψει, τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, για τα αλλεπάλληλα «προγράμματα εξυγίανσης» της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ). Χρήματα, που αφαιρέθηκαν από τους εκάστοτε κρατικούς προϋπολογισμούς και πληρώθηκαν από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Και, τις προάλλες, οι αρμόδιοι υπουργοί ανακοίνωσαν ένα ακόμη «πρόγραμμα εξυγίανσης», προικοδοτούμενο τούτη τη φορά με 150 εκατομμύρια ευρώ (51,11 δισεκ. δρχ.), συνοδευόμενο από το σπάσιμο της ΟΑ σε εφτά κομμάτια και τη δραστική μείωση του προσωπικού της, κατά 2.000 άτομα, μέσα στην επόμενη διετία. Ο στόχος, βέβαια, παραμένει ο ίδιος: Το ξεπούλημα της επιχείρησης στους όποιους επίδοξους «αγοραστές» κεφαλαιοκράτες.

Οπως καταλαβαίνετε, οι τελευταίοι δεν αγοράζουν ό,τι να 'ναι. Για να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους, το θέλουν πάμφθηνο -αν όχι σε τιμή ξεφτίλας- με σίγουρες και άμεσες προοπτικές μεγάλης κερδοφορίας, με πολλές και διάφορες αβάντες και πλεονεκτήματα και, πάνω απ' όλα, με εργαζόμενους λίγους, που έχουν πλήρως αποδεχτεί το ρόλο των σύγχρονων σκλάβων.

... και η διέξοδος

Ισως, βέβαια, αναρωτιέστε, τι άλλο μπορούσε να γίνει. Πράγματι, στα πλαίσια του σημερινού συστήματος της εντεινόμενης ασυδοσίας των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, του αυξανόμενου συνεχώς κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού και των «νόμων της αγοράς», η τέτοια πορεία της ΟΑ ήταν ουσιαστικά προδιαγεγραμμένη. Πορεία, η οποία δε θα οδηγήσει απλά και μόνο στο ξεπούλημα του εθνικού αερομεταφορέα. Τούτο, ίσως, θα είναι το λιγότερο. Το ξεπούλημα και το πέρασμά του στα χέρια των όποιων κεφαλαιοκρατών θα οδηγήσει, επίσης, σε μια σαφή χειροτέρευση των παρεχόμενων υπηρεσιών αερομεταφοράς, σε βάρος είτε πολλών νησιών -τα οποία δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη κίνηση, άρα επιχειρηματικό ενδιαφέρον- είτε άλλων ακριτικών περιοχών της χώρας και, πάντως, των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Αλλωστε, την ίδια μοίρα -όπως και ανάλογες συνέπειες- είχαν και άλλοι κρατικοί αερομεταφορείς, σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες.

Ο άλλος δρόμος για την ΟΑ, δρόμος ωφέλιμος για τους εργαζόμενους και τη χώρα, προϋποθέτει τη δυνατότητα του λαού, να κάνει πραγματικό και ουσιαστικό κουμάντο στο σχεδιασμό και υλοποίηση του συνόλου των συγκοινωνιών (επίγειων, θαλάσσιων και εναέριων), ώστε οι τελευταίες, να λειτουργούν με τον οικονομικότερο και ασφαλέστερο τρόπο, ενώ, ταυτόχρονα θα ικανοποιούν πλήρως τις κάθε λογής μεταφορικές ανάγκες. Με άλλα λόγια, δηλαδή, προϋποθέτουν τις συνθήκες λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, όπως πολύ σωστά και εύστοχα προτείνει το πρόγραμμα του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου.

Αλληλεγγύη στο λαό της Κολομβίας

Πάνε πάνω από τρία χρόνια που ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ προετοιμάζει το αιματοκύλισμα στην Κολομβία. Απ' όταν καταστρώθηκε το «Σχέδιο Κολομβία», φόρτωσαν τη χώρα με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα και εγκαταστάθηκαν εκεί Αμερικάνοι «εκπαιδευτές», που, στην ουσία, στέκονται με το δάκτυλο στη σκανδάλη ενάντια στο λαό της Κολομβίας.

Ολο αυτό το διάστημα, πάνε γυρεύοντας για να σταματήσουν οι ειρηνευτικές συνομιλίες και να τους δοθεί η ευκαιρία για ν' αρχίσουν το δολοφονικό τους έργο. Συνένοχη σ' αυτά τα σχέδια είναι και η ΕΕ, που πρόσφατα, με άλλοθι την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», απαγόρευσε τη χορήγηση βίζας στα μέλη του αντάρτικου κινήματος της Κολομβίας. Φρόντισε και αυτή να στρώσει το έδαφος για την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Η κυβέρνηση του Α. Παστράνα από την αρχή έδειξε κάθε προθυμία να τους κάνει τα χατίρια. Ενα μήνα πριν, «καρφώθηκαν» οι προθέσεις της, όταν ήταν έτοιμη από τότε να τινάξει στον αέρα τις διαπραγματεύσεις. Φαίνεται, τότε δεν είχαν ακόμα προετοιμαστεί καλά και υποχώρησαν προσωρινά, κάτω από τις προσπάθειες των ανταρτών, αλλά και την άμεση αντίδραση του κινήματος αλληλεγγύης.

Τώρα βρήκαν άλλοθι μια ύποπτη αεροπειρατεία και εξαπέλυσαν τους απάνθρωπους βομβαρδισμούς μ' αυτά ακριβώς τα σύγχρονα όπλα, που τους είχαν προμηθεύσει εγκαίρως οι ΗΠΑ. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ έσπευσε αμέσως να προσφέρει την «αμέριστη συμπαράστασή του» στους κυβερνητικούς δολοφόνους και, επίσης, το Πεντάγωνο ενέκρινε νέα κονδύλια για να ενισχυθεί το εγκληματικό έργο. Αλλωστε, όλα συνηγορούν πως η κυβέρνηση του Α. Παστράνα απλά προετοιμάζει το έδαφος για την εκτεταμένη απροκάλυπτη πλέον εισβολή των ΗΠΑ στη χώρα. Αυτοί που «τιμωρούνται» είναι, φυσικά, ο άμαχος πληθυσμός, που ή εξοντώνεται από τις ιμπεριαλιστικές βόμβες ή τρομοκρατείται για να μην υποστηρίζει τις λαϊκές δυνάμεις των ανταρτών, που μάχονται για την ανεξαρτησία από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, για μια χώρα κυρίαρχη και δημοκρατική.

Το γεγονός ότι ξεδιπλώνεται συντονισμένη ιμπεριαλιστική επίθεση αποδείχνεται και με τις παράλληλες εξελίξεις στη Βενεζουέλα, που με «νύχια και με δόντια» επιχειρούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση Τσάβες και να σταματήσουν τις προοδευτικές αλλαγές που συντελούνται. Ολο και περισσότεροι αξιωματικοί αποθρασύνονται και μιλούν ανοιχτά για πραξικόπημα. Από πού παίρνουν αυτό το θάρρος και με τίνος την πλάτη δείχνουν τέτοια ετοιμότητα; Ενας λαός που αγωνίζεται για τα δίκαιά του ενάντια στον ιμπεριαλισμό αγωνίζεται ταυτόχρονα και για τα δίκαια των λαών όλου του κόσμου. Η νίκη τους ή η ήττα τους είναι και νίκη και ήττα για όλους τους λαούς. Γι' αυτό η αμέριστη και με κάθε τρόπο αλληλεγγύη στον αγώνα του κολομβιανού λαού δεν είναι μόνο μια τυπική υπόθεση. Μας αφορά όλους.