Σε αντικομμουνισμό - και μάλιστα «παλαιάς κοπής» - επιδόθηκε η χτεσινή «Ελευθεροτυπία» με αφορμή την τροπολογία σε νόμο του υπουργείου Πολιτισμού, που θέτει ως όργανα διοίκησης των δύο κρατικών μουσείων σύγχρονης τέχνης της χώρας τα ΔΣ και όχι τους διευθυντές τους. Η εφημερίδα «διαπίστωσε» ότι «ΝΔ και ΚΚΕ (που μαζί με το ΛΑΟΣ είναι τα μοναδικά κόμματα της αντιπολίτευσης που ψήφισαν υπέρ της τροπολογίας) επιθυμούν τον έλεγχο της τέχνης, σαν άλλοι "πατερούληδες"»!
Σε ό,τι αφορά στο ΚΚΕ, η υπερψήφιση της τροπολογίας εκ μέρους του «πατά» σε εντελώς διαφορετική βάση και από την κυβέρνηση και από το ΛΑ.Ο.Σ. και από τα «αγαπημένα» πολιτικά «παιδιά» της «Ε». Βασίζεται στη λογική ότι οι διευθυντές των μουσείων πρέπει να συλλειτουργούν με τα ΔΣ και να μην είναι απόλυτοι «μονάρχες» (σ.σ. άποψη που είναι φανερό ότι για την «Ε» αγγίζει τα όρια του ...«ολοκληρωτισμού»!).
Ωστόσο, είναι ανεπαρκής (και αποτελεί ζητούμενο για το κίνημα των καλλιτεχνών) διότι, σύμφωνα με το ΚΚΕ, τα ΔΣ πρέπει να αποτελούνται από εκπροσώπους φορέων, να ορίζονται από τους φορείς τους και όχι από τον εκάστοτε υπουργό, ενώ ο διευθυντής θα πρέπει να διορίζεται μετά από προκήρυξη της θέσης και όχι «ντε φάκτο» από τον εκάστοτε υπουργό.
Απέναντι, λοιπόν, στους φαντασιακούς «πατερούληδες» - «μονάρχες», το ΚΚΕ αντιπαραθέτει τον πλήρη κοινωνικό έλεγχο όλων των πολιτιστικών φορέων, πρόταση που σαφώς ξεπερνά και αυτή τη δειλή τροπολογία και κοιτά πολύ μακριά. Εκεί που δεν μπορούν να κοιτάξουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ. Εκεί που ούτε θέλει ούτε μπορεί να κοιτάξει η «Ε»...
Δεν τους έλεγχαν;
Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία βρήκε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος για να εκφράσει τον αντικομμουνισμό του. Ετσι, με αφορμή την υπόθεση ντόπινγκ στην Αρση Βαρών, δήλωσε χτες ότι έχει «αποδεχτεί το πρότυπο πρωταθλητισμού της Ανατολικής Γερμανίας, που προκειμένου να μαζευτούν κάποια χρυσά μετάλλια και να ανέβει η εθνική υπερηφάνεια να γίνονται θύματα νέοι αθλητές και παιδιά». Μάλιστα. Ο Αλαβάνος έχει αποδεχτεί αυτό και βέβαια έχει δικαίωμα να αποδεχτεί οτιδήποτε, αν αυτό τον βολεύει για να στάζει αντικομμουνιστική χολή.
Ωστόσο, καλό θα ήταν να μας πει, γιατί επί δεκαετίες ολόκληρες που ο συσχετισμός στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) βόλευε όποιον θα ήθελε να τσακώσει τους ντοπαρισμένους «Ανατολικούς» και να τους σβήσει από το χάρτη του παγκόσμιου αθλητισμού δεν έγινε κάτι τέτοιο; Για παράδειγμα, μπροστά στα πόδια τους είχαν όποτε ήθελαν την περίφημη Μαρίτα Κοχ. Προφανώς θα την έλεγξαν πολλές φορές και δε βρήκαν ποτέ τίποτα. Το παγκόσμιο ρεκόρ της στα 400 μέτρα από το 1985 ισχύει ακόμα. Επίσης, το ρεκόρ της ομάδας της Ανατολικής Γερμανίας στα 4 επί 100 την ίδια χρονιά ακόμα είναι απλησίαστο. Και άλλα πολλά είναι τα παραδείγματα που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς. Ομως, πέρα από τον αντικομμουνισμό, οι τέτοιες αναφορές είναι και στοιχείο ανανδρίας, αφού ουσιαστικά δεν περιμένουν απάντηση από πουθενά και νομίζουν ότι μπορούν να λένε ανεξέλεγκτα ό,τι θέλουν.
Η ιδεολογία του ντόπινγκ
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε: Τα χρυσά μετάλλια ή θέλουμε αυτό που γινόταν μια φορά και έναν καιρό που οι Ελληνες αθλητές ήταν τελευταίοι;». Οταν τα λόγια αυτά ακούγονται από το στόμα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας άρσης βαρών Αννας Στρούμπου (χτες στον «Αθήνα 9,84»), τότε δε χρειάζεται πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι η ιδεολογία του ντόπινγκ έχει διαποτίσει μέχρι το μεδούλι τους αθλητικούς χώρους περισσότερο και από την ίδια τη χρήση των διαφόρων ουσιών και αναβολικών. Και η ιδεολογία του ντόπινγκ δεν είναι άλλη από την ιδεολογία που πάνω απ' όλα βάζει τα κέρδη των χορηγών, τα μετάλλια της «εθνικής υπερηφάνειας» και τα προνόμια των πρωταθλητών. Στο πλαίσιο αυτής της ιδεολογίας δεν υπάρχουν περιθώρια για συμβιβασμούς και αποτυχίες, ενώ τα διλήμματα μπαίνουν με άγρια κυνικότητα: Μετάλλια ή τίποτα. Το εξαιρετικά επικίνδυνο είναι ότι τείνουν να ντοπαριστούν με αυτήν όλοι οι αθλητικοί χώροι, πράγμα που καθιστά τη λαϊκή αντίσταση πιο δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα τη μόνη σωτήρια διέξοδο από τη σημερινή σαπίλα.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η πραγματικότητα
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η πραγματικότητα. Γι' αυτό έχει βαλθεί να την κακοποιήσει, να τη διαστρεβλώσει και τελικά να τη φέρει στα μέτρα του. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, σε συνέντευξή του, χτες, σε εφημερίδα, ισχυρίζεται πως το ΚΚΕ «θεωρεί ότι πρέπει η αριστερά να είναι μονίμως σε άμυνα και επενδύει αυτή της την αδυναμία ζητώντας άλματα, την ώρα που χρειάζεται να πειστεί ο κόσμος ότι μπορεί να κάνει βήματα μπροστά (...) Για να πετύχεις το σοσιαλισμό αύριο πρέπει να πείσεις ότι έχει νόημα να αγωνιστείς για την αύξηση των μισθών σήμερα». Οσο τους φοβίζει η ιδέα του σοσιαλισμού, άλλο τόσο τους φοβίζει ότι στους αγώνες του σήμερα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την κατάκτησή του...
Ας πάρουμε ένα από τα πολλά παραδείγματα που θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς: Θέση του ΚΚΕ είναι η άμεση κατάργηση της μερικής απασχόλησης. Γι' αυτή παλεύουν οι ταξικές δυνάμεις, ανεξάρτητα αν πλειοψηφούν ή μειοψηφούν σε ένα σωματείο. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το πλαίσιο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που ζητάει πλαφόν 10% στη μερική απασχόληση. Την ίδια ώρα που το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά πλήττεται από παντού και έχει ανοίξει η συζήτηση για τις νέες ανατροπές, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παζαρεύει με το κεφάλαιο το ποσοστό αύξησης της εργασιακής εκμετάλλευσης. Ποιο απ' τα δύο είναι «αμυντικό αίτημα»; Η κατάργηση της μερικής απασχόλησης ή το παζάρεμά της; Το ίδιο ισχύει και για τους μισθούς. Για κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ παλεύει το ΠΑΜΕ, σύγκλιση σε βάθος χρόνου με την ΕΕ ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζει την πλειοψηφία που υπογράφει ένα ευρώ μεικτά αύξηση! Ετσι αντιλαμβάνεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την «επιτιθέμενη» αριστερά.
Το ΚΚΕ λέει κατάργηση της μερικής απασχόλησης και το εννοεί. Γι' αυτό οι δημοτικές αρχές που στηρίζει αρνούνται να νομιμοποιήσουν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, να απολύσουν συμβασιούχους, σε αντίθεση με τις δημοτικές αρχές που στηρίζονται από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πάλεψαν και πέτυχαν τη μετατροπή σε αορίστου χρόνου των συμβάσεων δεκάδων εργαζομένων στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τι κάνει; Απολύτως τίποτα. Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν έχει τις δυνάμεις στο εργατικό κίνημα για να το κάνει. Είναι στρατηγική επιλογή να υπερασπίζεται αιτήματα που έχουν περάσει από την κρησάρα του κεφαλαίου. Και σαν τέτοια, δεν είναι απλώς αμυντικά, αλλά επιζήμια για το κίνημα.
Και μιας και ο λόγος για την αύξηση των μισθών στο σήμερα: Ομοσπονδίες και σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έχουν ήδη υπογράψει συμβάσεις πολύ καλύτερες από αυτές της ΓΣΕΕ. Στις 16 του Απρίλη οι ταξικές δυνάμεις διοργανώνουν απεργία για τις κλαδικές συμβάσεις, με αιτήματα που χτυπούν στην καρδιά την καπιταλιστική κερδοφορία, ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της εργατικής οικογένειας. Το ΠΑΜΕ διοργανώνει αγώνες για την αύξηση των μισθών σήμερα, όχι στο σοσιαλισμό, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του τι κάνουν μπροστά στην απεργία; Απλούστατα: Περιμένουν από αυτούς που υπέγραψαν τη σύμβαση του ενός ευρώ να πείσουν τους εργαζόμενους «ότι έχει νόημα να αγωνιστούν για την αύξηση των μισθών σήμερα»...
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
«Σοκαρισμένοι» υποκριτές...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΑΚΟΜΑ ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΟΙ δηλώνουν διάφοροι για το θέμα των αντι-ντόπινγκ ελέγχων στην Εθνική ομάδα της άρσης βαρών. Εντάξει ...μπορούν τώρα να κλείσουν το στόμα τους.
Για να σοκαριστούν όμως ακόμη περισσότερο τους λέμε ότι υπάρχουν εταιρείες που «λαδώνουν» δημόσιους λειτουργούς, επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν καθώς και κοινοτικά κονδύλια που δε διανέμονται με διαφάνεια.
Επίσης, υπάρχουν «μίζες» στις εξοπλιστικές δαπάνες, ρεμούλες ιδιωτών στα δημόσια έργα, ανεξέλεγκτα προϊόντα στις εταιρείες τροφίμων, ρουσφέτια στους διορισμούς στο δημόσιο, προαγωγές χωρίς αντικειμενικά κριτήρια.
Συγκεκριμένα, στα ...του αθλητισμού: Υπάρχουν συμφωνίες μεταξύ των ΠΑΕ και των κυβερνήσεων, παρεμβάσεις των «χορηγών» σε αθλητικά θέματα, σκοτεινές συναλλαγές με τους «μάνατζερ» των αθλητών.
Ακόμη πιο συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό Αθλητισμό: Υπάρχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών πίσω από κάθε διοργάνωση, παίζονται ενίοτε πολιτικά παιγνίδια και πολλοί αθλητές έχουν «πίσω» τους ολόκληρα επενδυτικά σχήματα.
Ελπίζουμε να μην ...πάθουν τίποτε με όλα αυτά (που φυσικά διαβάζουν για πρώτη φορά).
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι είναι το ...αγαπημένο τους παιγνίδι (και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) όταν είναι στην αντιπολίτευση: Να παίζουν την ...κυβέρνηση.
Ετσι λοιπόν μας ανακοίνωσε και το ΠΑΣΟΚ τους «πολιτικούς εκπροσώπους» του ανά τομέα. Κάτι σαν ...υπουργείο Αντιπολίτευσης.
Τον Βενιζέλο ...ειδικά τον έκαναν κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο.
Τώρα η θέση του Σκανδαλίδη (είναι υπεύθυνος για τον «διάλογο με την αριστερά») δεν ξέρουμε σε ποιο υπουργείο αντιστοιχεί.
Ποιος ξέρει, μπορεί στα σενάρια ευρύτερων κυβερνητικών συνεργασιών που απεργάζονται να υπάρχει και ...«υπουργείο αριστεράς».
Γρηγοριάδης Κώστας
Ισως ως ένας χώρος για να συζητούν «ιδεολογικά θέματα της αριστεράς» όσο θα ασκούν δεξιά πολιτική.
Επιχείρηση αθώωσης της εγκληματικής πολιτικής
Γρηγοριάδης Κώστας
Κανένα μέτωπο δεν είχε ούτε πρόκειται να ανοίξει η κυβέρνηση ενάντια στο ντόπινγκ, συνεχίζοντας επάξια την παράδοση των πράσινων προκατόχων της. Αντίθετα ανέχεται και υποθάλπει τη χρήση των αναβολικών στους αθλητικούς χώρους στο όνομα των μεταλλίων που ντοπάρουν με εθνική υπερηφάνεια την κοινή γνώμη και υποβοηθούν την επιβολή της πολιτικής της. Οταν σκάνε τα «κανόνια» του ντόπινγκ, το μόνο που τη νοιάζει είναι να αποσείσει από πάνω της τις αδιαμφισβήτητες και βαριές ευθύνες για την πολιτική της. Ορκίζεται ότι είναι υπέρ του «καθαρού αθλητισμού» και του «ευ αγωνίζεσθαι», εξαγγέλλει και τη σύσταση μιας επιτροπής που θα μελετήσει τα μέτρα που «πρέπει» να παρθούν για την αντιμετώπιση του ντόπινγκ. Εκτός από τα παραπάνω εξόχως προσβλητικά και προκλητικά, αυτή τη φορά η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ επιχείρησαν να περάσουν στην αντεπίθεση μετακυλίοντας τις ευθύνες σχεδόν αποκλειστικά ...στους γονείς των παιδιών που αθλούνται γιατί αυτοί τάχα τα εξωθούν στα αναβολικά, αλλά και στην ατομική ευθύνη των αθλητών. Φυσικά, σε τέτοιες υποθέσεις κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αφού τα λογής λαθεμένα κίνητρα του κέρδους και των σχέσεων με τους χορηγούς είναι μόνιμος πειρασμός. Ομως και αυτά είναι συνάρτηση της εγκληματικής πολιτικής των κυβερνήσεων.
Προφάσεις...
Για συκοφαντίες και ψέματα σε βάρος της, από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, κάνει λόγο η «Αυτόνομη Παρέμβαση» σε σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Η Εποχή» στο προχτεσινό της φύλλο. Και ως συνήθως καταλογίζει στο ΠΑΜΕ «βαρύτατες ευθύνες για τη διασπαστική του τακτική και την επιλογή του να μην ανοίγει (σ.σ. το ΠΑΜΕ) κεντρικά μέτωπα με τη Νέα Δημοκρατία...». Επιπλέον, η ΑΠ επιχειρεί να απαντήσει στη δίκαιη κριτική του ΠΑΜΕ, με έωλα επιχειρήματα ότι δήθεν αυτή διαφωνεί με όλες τις κρίσιμες επιλογές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και με όλες τις συλλογικές συμβάσεις που υπεγράφησαν από το 1996, ενώ η συμμετοχή στο προεδρείο της ΓΣΕΕ δε συνιστά συνεργασία με ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, κλπ.
Από την πρώτη κιόλας παράγραφο, αποκαλύπτεται ποιος είναι ο πραγματικός πόνος της παραχάραξης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι το ΠΑΜΕ δεν «ανοίγει μέτωπα» μόνο «με τη Νέα Δημοκρατία» όπως είναι ο μύχιος πόθος της ΑΠ, το ΠΑΜΕ ανοίγει μέτωπα και είναι σε διαρκή αγώνα ενάντια στην αντεργατική πολιτική και σε όλους τους φορείς της. Είτε αυτή που ασκούν και άσκησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είτε όταν πρόκειται για την πολιτική της ΕΕ, είτε του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ο εκλεκτικισμός και ο τακτικισμός - ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά - είναι ασθένειες της παράταξης του ΣΥΝ και όχι του ΠΑΜΕ και γι' αυτό οι εργάτες σε πολλαπλάσια ποσοστά στηρίζουν τη στρατηγική του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
... εν αμαρτίαις από την ΑΠ
Λέει η ΑΠ ότι δε συμφωνεί με τη Λισαβόνα, μόνο που η στρατηγική της Λισαβόνας είναι η πεμπτουσία της πολιτικής της ΕΕ στα εργασιακά, στην κοινωνική πολιτική και όχι μόνο. Πώς διαφωνεί, λοιπόν, η ΑΠ όταν ο ευρωμονόδρομος είναι το πολιτικό της ευαγγέλιο;
Οσο για τη συμμετοχή ή όχι στο προεδρείο της ΓΣΕΕ, η ΑΠ κάνει ότι δεν καταλαβαίνει... Είναι δικαίωμά της να συμμετέχει σε ό,τι προεδρεία θέλει, και σε όποια επιτροπάτα, όπως π.χ. στην ΟΚΕ, πρέπει όμως να απαντήσει στους εργαζόμενους γιατί πηγαίνει σε κοινά ψηφοδέλτια με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ σε κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις και μάλιστα σε αντι-ΠΑΜΕ «μέτωπο». Προφανώς, τέτοια «ενότητα» έχει υπόψη της η ΑΠ. Αλλά αυτή περί άλλα τυρβάζει... Τέλος, για το ποιος κάνει αγώνες και ποιος σέρνεται πίσω από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν καλά. Εμείς απλώς τους λέμε ότι στις 16 Απρίλη, ταξικές Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα κατεβαίνουν σε νέα απεργία για τις κλαδικές συμβάσεις και το Ασφαλιστικό και εδώ φαίνεται πραγματικά ποιος «ανοίγει μέτωπα» και στη ΝΔ και στην εργοδοσία.
Το άλλοθι
«Για την ακρίβεια έχουμε κάνει αρκετά. Οχι όλα», είπε - και με ...μετριοφροσύνη - χτες ο υπουργός Ανάπτυξης, Χρ. Φώλιας, ερωτηθείς σχετικά. Σε τι αναφέρεται; Μα, στα περίφημα «41 μέτρα». Και, βεβαίως, δεν παρέλειψε να «κολλήσει» τη γνωστή δικαιολογία ότι «η ακρίβεια είναι κάτι που δεν κατανικάται από τη μια μέρα στην άλλη». Λες και η κυβέρνηση έχει χαράξει καμιά πολιτική αντιμετώπισης της ακρίβειας και οι εργαζόμενοι δεν έχουν παρά να κάνουν ...υπομονή να αποδώσει καρπούς! Το βρήκαν τώρα οι κυβερνώντες: Κάθε φορά που θα γίνεται λόγος για την ακρίβεια, θα «πετάνε» σαν πανάκεια τα «41 μέτρα», που μόνο με την αντιμετώπιση της κερδοσκοπίας και της ακρίβειας δεν έχουν να κάνουν, αλλά σ' αυτά εξαντλεί η κυβέρνηση την «παρέμβασή» της στην αγορά.
Επικίνδυνη λογική
Αυτό που με βάση την εμπειρία και ο δικός μας λαός και άλλοι λαοί των Βαλκανίων καταλαβαίνουν, ότι δηλαδή το ΝΑΤΟ και γενικότερα οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή είναι πηγή δεινών, γίνεται προσπάθεια από διάφορους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ να αναστραφεί. Ιδιαίτερα μετά τις θριαμβολογίες περί ...επιτυχίας της ελληνικής κυβέρνησης για το ζήτημα της μη ένταξης τώρα της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, το «επιχείρημα» που χρησιμοποιείται είναι ότι όντας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματεύεται υπό καλύτερους όρους. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντιστροφή της πραγματικότητας.
Οσο η ΝΑΤΟική «μπότα», οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, πατά τα Βαλκάνια, η κατάσταση για τους λαούς θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αντίθετα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο. Αλλωστε, γι' αυτά τα συμφέροντα των πολυεθνικών, για τον πολιτικό και γεωστρατηγικό έλεγχο και τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της, οι ιμπεριαλιστές διαμέλισαν την ενιαία Γιουγκοσλαβία με συμμετοχή και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τότε, η οποία έδωσε τις βάσεις αλλά και τα εδάφη για τη διέλευση των ΝΑΤΟικών δολοφόνων, και γέμισαν την περιοχή με προτεκτοράτα. Γι' αυτό το λόγο έχουν εδραιωθεί στην περιοχή με βάσεις - φρούρια, όπως η τεράστια βάση Μποντστίλ, στην περιοχή του Κοσσυφοπεδίου και της ΠΓΔΜ.
Το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστές για τα σχέδιά τους έχουν εξασφαλίσει τη στήριξη των κυβερνήσεων και ηγεσιών των κρατών της περιοχής δε σημαίνει ότι οι λαοί είναι ικανοποιημένοι. Η ανεργία, η φτώχεια και η ανέχεια κυριαρχούν στις χώρες των Βαλκανίων. Οσο για την Ελλάδα, η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ευνοεί την πλουτοκρατία αλλά για τα λαϊκά στρώματα φέρνει μόνο προβλήματα. Σημαίνει επιδείνωση των όρων ζωής, στη δουλειά, στην ασφάλιση, στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Είναι μία από τις οδυνηρές συνέπειες της ανατροπής του σοσιαλισμού. Η στρατηγική του κεφαλαίου στο εσωτερικό των χωρών πάει χέρι χέρι με τους πολέμους και τη συμμετοχή στρατιωτών, παιδιών του λαού, σε στρατούς κατοχής στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Κοσσυφοπέδιο και όπου αλλού, ή με «ειρηνική» οικονομική λεηλασία.
Ειρηνικά Βαλκάνια θα υπάρξουν μόνο όταν ξεκουμπιστούν οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί, πράγμα που θα επιβληθεί από το αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα των λαών. Το «επιχείρημα» ότι πρέπει να είμαστε με τους δυνατούς για να «επιβιώσουμε» και «καλύτερα με τους φονιάδες», πρέπει να είναι ξένο για το λαό, τους εργάτες, παραγωγούς όλου του πλούτου. Το ΚΚΕ επανειλημμένα προβάλλει ότι όταν ο λαός θέλει, μπορεί να επιβάλει το δίκιο του. Καλεί τους εργαζόμενους να σκεφτούν και να δράσουν με ταξικό κριτήριο, να ξεφύγουν από λογικές που καλλιεργούνται από τα κόμματα της άρχουσας τάξης και τον οπορτουνισμό όποιας απόχρωσης, οι οποίες προβάλλουν την ΕΕ ως ...αντίπαλο δέος στο ΝΑΤΟ ή τις ΗΠΑ. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στα μονοπώλια μπορεί να έχει θυσίες, να έχει δυσκολίες, αλλά είναι ο μόνος, ο πιο σίγουρος και σύντομος δρόμος, για να ικανοποιηθούν σήμερα και αύριο οι λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα. Δικαιώματα που το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα στερεί από τους πολλούς για να αυγαταίνουν τα πλούτη του μεγάλου κεφαλαίου.
Feeds
