Το Ολυμπιακό χωριό θα ξεκινήσει σύντομα τσιμεντώνοντας άλλη μια ελεύθερη έκταση της Αθήνας. Μια ιστορία γνωστή εδώ και μεγάλο διάστημα για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Το τι θα γίνει με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ως προς το περιβάλλον, είναι επίσης μια γνωστή ιστορία που έχει καταγραφεί από τη στήλη. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι να προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι παρεμβάσεις τους θα πρασινίσουν - διά στόματος της κ. Βάσως, η βαρυσήμαντη δήλωση - την πόλη, πάει πολύ. Αν δεν πρόκειται για σοβαρή υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών, έχουμε να κάνουμε με ένα απύθμενο θράσος. Η καθεστωτική πολιτική που ακολουθείται έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Για το λόγο αυτό οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δοθεί μια απάντηση που θα συμβάλει στο να απαλλαγούμε μια ώρα αρχύτερα από την παρουσία τους. Η Συμπαράταξη με την εκπληκτική σε μαζικότητα παρουσία ανθρώπων της εργασίας και του πολιτισμού - που ενταφιάστηκε από το σύνολο των ΜΜΕ - είναι μια σπίθα που πρέπει και μπορεί να μεταλαμπαδευθεί σ' ολόκληρη τη χώρα. Εχουμε όλες τις δυνατότητες οι συνδυασμοί που υποστηρίζονται από το ΚΚΕ και τους συμμάχους του να αναδειχτούν νικηφόροι.

ΟΙΚΟΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έβαλε προσωρινά πάγο στις βλέψεις ιδιωτών και υπουργών που ήθελαν άλλο ένα κτίριο - έστω και για μουσείο - στο κέντρο της πόλης. Μια μάχη κερδήθηκε. Οχι όμως κι ο πόλεμος μιας και έπονται το Ελληνικό, ο Ιππόδρομος, το Τατόι και ο Φλοίσβος.

Η Αριστερή Συμπαράταξη στην Αρτα έχει βάλει στις προτεραιότητές της να δοθεί το κλειστό εδώ και καιρό «Ξενία» στο δήμο για πολυπολιτιστικό κέντρο. Οι «αρμόδιοι» θυμούνται την περιφέρεια μόνο στις εκλογικές αναμετρήσεις σε αντίθεση με την Αριστερά που παρεμβαίνει και διεκδικεί το καλό του τόπου. Και οι πολίτες της περιοχής είναι βέβαιο ότι θα επιβραβεύσουν τη στάση της όπως όλα δείχνουν.

ΚΑΙ ΟΙΚΟΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Είδος προς εξαφάνιση στη χώρα μας δεν αποτελούν μόνο οι φώκιες, τα δελφίνια και διάφορα είδη της χλωροπανίδας, αλλά και οι ελεύθεροι χώροι κυρίως στις μεγαλουπόλεις μας που ελέω τσιμέντου αποτελούν πλέον μακρινό παρελθόν. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες χώροι βρίσκονται την τελευταία δεκαετία στο μάτι του κυκλώνα ή καλύτερα του σοσιαλφιλελευθερισμού. Σύλλογοι και Κινήσεις της Αθήνας προχώρησαν στην έκδοση τρίμηνης περιοδικής έκδοσης με στόχο την ανάδειξη των προβλημάτων και την ενημέρωση των πολιτών. Στο παρόν τεύχος διαβάζουμε μεταξύ άλλων άρθρα του Γ. Σκλαβούνου για το ξενοδοχείο της εκκλησίας στο Κολωνάκι,του Ν. Μάστορα για το υπό κατασκευή μεγαθήριο του εκλεκτού της κυβέρνησης κ. Βωβού στη Λ. Κηφισίας, για την αναγκαιότητα θεσμοθέτησης ως Μητροπολιτικού Πάρκου της έκτασης στο Γουδί, πολλά σχόλια και ημερολόγιο δράσης της Κίνησης.

Γρηγοριάδης Κώστας

Στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα οι ανεμογεννήτριες στοίχιζαν κατά μέσο όρο 3.000$/κιλοβάτ και η αξία του παραγόμενου ηλεκτρισμού ήταν 20 σεντ/κιλοβατώρα σε τιμές του 1993. Στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα στοίχιζαν 2.000$/κιλοβάτ με κόστος παραγωγής 7-9 σεντ/κιλοβατώρα. Την ίδια περίοδο το κόστος παραγωγής του ηλεκτρισμού από άνθρακα ή φυσικό αέριο ήταν 4-6 σεντ/κιλοβατώρα. Δηλαδή, η διαφορά του κόστους παραγωγής ήταν ασήμαντη και η υπάρχουσα τάση για τα κόστη των δύο μορφών τείνει να ισοσκελιστεί την προσεχή δεκαετία. Ως προς το κόστος της εγκατεστημένης δύναμης δε θα ξεπερνά τα 800$/κιλοβάτ.

Οι υπάρχουσες ανεμογεννήτριες σήμερα μπορούν να λειτουργούν συνεχώς --με μικρές διακοπές-- και σαφώς καλύτερα αποτελέσματα από τις μονάδες ορυκτών καυσίμων. Τα νέα μοντέλα είναι σαφώς καλύτερα, μπορούν να λειτουργούν και με ασθενείς ανέμους και να παράγουν ισχύ μέχρι 7.000 κιλοβάτ, ενώ τη δεκαετία του ογδόντα δεν ξεπερνούσαν τα 100 κιλοβάτ.

Χώρες που έχουν προχωρήσει σε μερικό επανασχεδιασμό των ενεργειακών τους μονάδων με έμφαση την αιολική ενέργεια είναι η Ολλανδία, η Γερμανία και η Αγγλία, με στόχο το 2005 να έχουν εγκατεστημένη ισχύ 1.000 μεγαβάτ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση της Ινδίας, με εγκατεστημένη ισχύ που πλησιάζει τα 800 μεγαβάτ. Τεράστια άλματα έχουν σημειωθεί στην Κίνα και στην Αργεντινή.

Αν και η διαθέσιμη αιολική ενέργεια, σε παγκόσμιο επίπεδο, ξεπερνά κατά πέντε φορές την τρέχουσα κατανάλωση ηλεκτρισμού, η συμμετοχή της στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα δεν ξεπερνούσε το 0.1%.

Πρόσφατες μελέτες του Πανεπιστημίου του Βέρμοντ έδειξαν ότι σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ η εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε μια έκταση ίση με το 0.6% (στην περιοχή των Μεγάλων Πεδιάδων) θα μπορέσει να καλύψει το 20% των ενεργειακών αναγκών της πιο ενεργοβόρας χώρας, στοιχείο που δε χρειάζεται σχολιασμό για τις τεράστιες δυνατότητες της πηγής αυτής. Το ίδιο ποσοστό μπορούν να καλύψουν σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου World Watchχώρες όπως η Αίγυπτος, η Ινδία, το Μεξικό, η Τυνησία, η Νότια Αφρική κ.ά. Οσο για την Ευρώπη οι εκτιμήσεις αναφέρουν ποσοστά της τάξης του 7-26%, με δεδομένες τις εκτάσεις που έχουν εξαιρεθεί, λόγω περιβαλλοντικών και αισθητικών κριτηρίων. Περιοχές που ένα εκτάριο γης αποδίδει 100$ μπορούν να παράγουν ηλεκτρισμό αξίας 25.000$ το χρόνο.

Τη δεκαετία του ενενήντα υπήρξαν σοβαρές διαμάχες (αθώες και μη) περιβαλλοντικών οργανώσεων που εναντιώνονταν στη δημιουργία αιολικών πάρκων, με κύριο επιχείρημα την αλλοίωση του φυσικού τοπίου. Ενα πρόβλημα που θεωρούμε ότι κοιτάζει το δέντρο κι όχι το δάσος μια και είναι εφικτό να χωροθετηθούν συγκεκριμένες περιοχές, καθώς παρόμοιες αντιδράσεις δεν είδαμε από τις ίδιες οργανώσεις σε ρυπογόνες βιομηχανίες. Αλλη μια διαμάχη ξεκίνησε με το επιχείρημα τον τραυματισμό πουλιών από τα πτερύγια των ανεμογεννητριών. Κι εδώ η υπερβολή υπερκάλυψε την πραγματικότητα, όταν υπάρχουν θάνατοι χιλιάδων πουλιών είτε από έλλειψη τροφής, είτε από το κυνήγι, είτε από την υφιστάμενη ρύπανση. Παρ' όλα αυτά βρισκόμαστε ένα βήμα πίσω από την κατασκευή συσκευών που έχουν την ιδιότητα με ειδικούς ήχους που θα εκπέμπουν να τρομάζουν τα πουλιά, απομακρύνοντάς τα από τα αιολικά πάρκα.

Ενα πρόβλημα που είναι υπαρκτό αφορά την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία των γραμμών υψηλής τάσης. Ομως κι εδώ υπάρχουν λύσεις. Είτε με την κατασκευή γραμμών συνεχούς ρεύματος, είτε με την τοποθέτηση γραμμών μεταφοράς κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Τέλος, να σημειώσουμε ένα πρόβλημα που χρειάζεται για να επιλυθεί πολιτική βούληση και κρατική παρέμβαση. Επειδή συνήθως οι αποστάσεις μεταξύ αστικών κέντρων και αιολικών πάρκων είναι συνήθως μεγάλες απαιτείται η κατασκευή νέων γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος, αν δε θέλουμε η αιολική ενέργεια να αποτελεί άλλοθι για τη ρυπογόνο ηλεκτροβιομηχανία --που συμβάλλει σημαντικά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου-- αλλά εναλλακτική ενεργειακή πρόταση. Κι εδώ χρειάζονται σημαντικές επενδύσεις που σίγουρα δεν πρέπεινα αναμένονται από τους ιδιώτες.