Η νέα κρίση στη Μέση Ανατολή, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη διάρκειά της και αναμφισβήτητα συνδέεται με το γεγονός ότι εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ποσοστό αποθεμάτων πετρελαίου, όπως όλα δείχνουν μπορεί να οδηγήσει σ' ένα νέο ξέφρενο ρυθμό ανόδου των τιμών του με πολλαπλές οικονομικές επιπτώσεις. Ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό στο διεθνή Τύπο έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για το πεπερασμένο των πρώτων υλών και για το μελλοντικό αδιέξοδο με τα καύσιμα. Δεν έχει σημασία ο χρονικός ορίζοντας που θα φτάσουμε στο σημείο μηδέν. Η ουσία είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιηθεί απ' όλους μας, ότι αν δεν είναι πολύ αργά έφτασε η εποχή που πρέπει να αναζητηθεί μια βιώσιμη λύση στο ενεργειακό ζήτημα κι ότι αυτή πρέπει να είναι στο πλαίσιο των ανανεώσιμων πηγών, ανεξάρτητα από τη θέληση των πολυεθνικών εταιριών, που έχουν την απάντηση προκάτ και που δεν είναι άλλη από την πυρηνική ενέργεια. Το γιατί είχαμε την ευκαιρία να αναλύσουμε σε προηγούμενα σημειώματα.

Στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα οι ανεμογεννήτριες στοίχιζαν κατά μέσο όρο 3.000$/κιλοβάτ και η αξία του παραγόμενου ηλεκτρισμού ήταν 20 σεντ/κιλοβατώρα σε τιμές του 1993. Στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα στοίχιζαν 2.000$/κιλοβάτ με κόστος παραγωγής 7-9 σεντ/κιλοβατώρα. Την ίδια περίοδο το κόστος παραγωγής του ηλεκτρισμού από άνθρακα ή φυσικό αέριο ήταν 4-6 σεντ/κιλοβατώρα. Δηλαδή, η διαφορά του κόστους παραγωγής ήταν ασήμαντη και η υπάρχουσα τάση για τα κόστη των δύο μορφών τείνει να ισοσκελιστεί την προσεχή δεκαετία. Ως προς το κόστος της εγκατεστημένης δύναμης δε θα ξεπερνά τα 800$/κιλοβάτ.

Οι υπάρχουσες ανεμογεννήτριες σήμερα μπορούν να λειτουργούν συνεχώς --με μικρές διακοπές-- και σαφώς καλύτερα αποτελέσματα από τις μονάδες ορυκτών καυσίμων. Τα νέα μοντέλα είναι σαφώς καλύτερα, μπορούν να λειτουργούν και με ασθενείς ανέμους και να παράγουν ισχύ μέχρι 7.000 κιλοβάτ, ενώ τη δεκαετία του ογδόντα δεν ξεπερνούσαν τα 100 κιλοβάτ.

Χώρες που έχουν προχωρήσει σε μερικό επανασχεδιασμό των ενεργειακών τους μονάδων με έμφαση την αιολική ενέργεια είναι η Ολλανδία, η Γερμανία και η Αγγλία, με στόχο το 2005 να έχουν εγκατεστημένη ισχύ 1.000 μεγαβάτ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση της Ινδίας, με εγκατεστημένη ισχύ που πλησιάζει τα 800 μεγαβάτ. Τεράστια άλματα έχουν σημειωθεί στην Κίνα και στην Αργεντινή.

Αν και η διαθέσιμη αιολική ενέργεια, σε παγκόσμιο επίπεδο, ξεπερνά κατά πέντε φορές την τρέχουσα κατανάλωση ηλεκτρισμού, η συμμετοχή της στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα δεν ξεπερνούσε το 0.1%.

Πρόσφατες μελέτες του Πανεπιστημίου του Βέρμοντ έδειξαν ότι σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ η εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε μια έκταση ίση με το 0.6% (στην περιοχή των Μεγάλων Πεδιάδων) θα μπορέσει να καλύψει το 20% των ενεργειακών αναγκών της πιο ενεργοβόρας χώρας, στοιχείο που δε χρειάζεται σχολιασμό για τις τεράστιες δυνατότητες της πηγής αυτής. Το ίδιο ποσοστό μπορούν να καλύψουν σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου World Watchχώρες όπως η Αίγυπτος, η Ινδία, το Μεξικό, η Τυνησία, η Νότια Αφρική κ.ά. Οσο για την Ευρώπη οι εκτιμήσεις αναφέρουν ποσοστά της τάξης του 7-26%, με δεδομένες τις εκτάσεις που έχουν εξαιρεθεί, λόγω περιβαλλοντικών και αισθητικών κριτηρίων. Περιοχές που ένα εκτάριο γης αποδίδει 100$ μπορούν να παράγουν ηλεκτρισμό αξίας 25.000$ το χρόνο.

Τη δεκαετία του ενενήντα υπήρξαν σοβαρές διαμάχες (αθώες και μη) περιβαλλοντικών οργανώσεων που εναντιώνονταν στη δημιουργία αιολικών πάρκων, με κύριο επιχείρημα την αλλοίωση του φυσικού τοπίου. Ενα πρόβλημα που θεωρούμε ότι κοιτάζει το δέντρο κι όχι το δάσος μια και είναι εφικτό να χωροθετηθούν συγκεκριμένες περιοχές, καθώς παρόμοιες αντιδράσεις δεν είδαμε από τις ίδιες οργανώσεις σε ρυπογόνες βιομηχανίες. Αλλη μια διαμάχη ξεκίνησε με το επιχείρημα τον τραυματισμό πουλιών από τα πτερύγια των ανεμογεννητριών. Κι εδώ η υπερβολή υπερκάλυψε την πραγματικότητα, όταν υπάρχουν θάνατοι χιλιάδων πουλιών είτε από έλλειψη τροφής, είτε από το κυνήγι, είτε από την υφιστάμενη ρύπανση. Παρ' όλα αυτά βρισκόμαστε ένα βήμα πίσω από την κατασκευή συσκευών που έχουν την ιδιότητα με ειδικούς ήχους που θα εκπέμπουν να τρομάζουν τα πουλιά, απομακρύνοντάς τα από τα αιολικά πάρκα.

Ενα πρόβλημα που είναι υπαρκτό αφορά την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία των γραμμών υψηλής τάσης. Ομως κι εδώ υπάρχουν λύσεις. Είτε με την κατασκευή γραμμών συνεχούς ρεύματος, είτε με την τοποθέτηση γραμμών μεταφοράς κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Τέλος, να σημειώσουμε ένα πρόβλημα που χρειάζεται για να επιλυθεί πολιτική βούληση και κρατική παρέμβαση. Επειδή συνήθως οι αποστάσεις μεταξύ αστικών κέντρων και αιολικών πάρκων είναι συνήθως μεγάλες απαιτείται η κατασκευή νέων γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος, αν δε θέλουμε η αιολική ενέργεια να αποτελεί άλλοθι για τη ρυπογόνο ηλεκτροβιομηχανία --που συμβάλλει σημαντικά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου-- αλλά εναλλακτική ενεργειακή πρόταση. Κι εδώ χρειάζονται σημαντικές επενδύσεις που σίγουρα δεν πρέπεινα αναμένονται από τους ιδιώτες.