Με τη συνεδρίαση της Ολομέλειας ξεκίνησαν χτες και επίσημα στη Βουλή οι διαδικασίες για τη συνταγματική αναθεώρηση, την οποία εκκίνησε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνεδρίαση της Ολομέλειας είχε ως αντικείμενο τον προσδιορισμό της χρονικής διάρκειας της Αναθεωρητικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, η οποία έχει ήδη συγκροτηθεί από την περασμένη βδομάδα, με τον ορισμό από τα κόμματα των βουλευτών που θα συμμετάσχουν, και ξεκινά σήμερα τις εργασίες της.

Μια «γεύση» βέβαια για το τι θα επακολουθήσει έδωσε και η χτεσινή συνεδρίαση, όπου με ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά και την ανοχή του προέδρου της Βουλής, η διαδικασία μετατράπηκε σε παρωδία, ενώ κυριάρχησαν οι κοκορομαχίες ανάμεσα σε Αλ. Τσίπρα και Κυρ. Μητσοτάκη και από κοντά την Φ. Γεννηματά, με προφανή στόχο να υπερτονιστούν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και να κρυφτεί η στρατηγική τους σύγκλιση στους άξονες της συνταγματικής αναθεώρησης, που υπαγορεύονται από τις ανάγκες της αστικής τάξης.

Το ΚΚΕ κατήγγειλε αυτές τις διαδικασίες, ενώ ανέδειξε ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι στρατηγική επιλογή και υπηρετεί τη θωράκιση της αστικής εξουσίας, τη σταθερότητα και αναστήλωση του κύρους του αστικού πολιτικού συστήματος, στόχους όπου ταυτίζονται η κυβέρνηση και οι υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εξάλλου, αυτό που καλείται να προστατεύσει το αστικό Σύνταγμα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος είναι ο «υπέρτατος νόμος» του καπιταλιστικού κέρδους, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις και σε τελική ανάλυση η δικτατορία του κεφαλαίου.

Από τις κινητοποιήσεις συνδικάτων ενάντια στην περιστολή του απεργιακού δικαιώματος

Θέλουμε από το βήμα να καταγγείλουμε τη σημερινή διαδικασία στη Βουλή, που έρχεται να αποδείξει τη συμπαιγνία, για να παίζετε - όσο γίνεται καλύτερα σε αυτά τα πλαίσια - το δικομματικό παιχνίδι και μάλιστα με θέματα άσχετα και με τη συζήτηση της συνταγματικής αναθεώρησης, δυστυχώς, με τη συμβολή αυτή τη φορά και του προέδρου της Βουλής.

Παίρνετε μεγάλο κατήφορο, κύριοι της κυβέρνησης, προειδοποιούμε γι' αυτήν την κατάσταση, έχει πρώτη ευθύνη το κυβερνητικό κόμμα, έχει τεράστια επίσης η αξιωματική αντιπολίτευση, που αποδέχεται αυτήν την απαράδεκτη διαδικασία. Και βέβαια εδώ δεν πρόκειται για τα λεπτά, να προσθέσουμε το χρόνο που μιλάει ο καθένας, αλλά για την ίδια τη διαδικασία, η οποία διακόπτεται απαράδεκτα, γιατί όλα αυτά, οι απαντήσεις του κ. Τσίπρα στον κ. Μητσοτάκη, οι ανταπαντήσεις, οι δευτερολογίες και τριτολογίες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας - και το ίδιο να επαναλαμβάνεται στη συνέχεια - διακόπτουν τη συζήτηση. Ενώ, θα μπορούσε πολύ καλά ο κ. πρωθυπουργός να μαζέψει όσα λέει ο κ. Μητσοτάκης, όσα λέει η κα Γεννηματά, όσα λέει το ΚΚΕ, όσα λένε τα άλλα πολιτικά κόμματα, να κάνει τη δευτερολογία του ολοκληρωμένα απαντώντας σε όλους, αν θέλει, ή σε έναν, ή σε δύο, ή σε τρεις, να απαντήσουν και οι υπόλοιποι όσοι θέλουν και βεβαίως να κάνει την τριτολογία στο τέλος, να κλείσει τη συγκεκριμένη συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα που συζητάμε.

Eurokinissi

Από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ έχει επισημάνει ότι η συγκεκριμένη συνταγματική αναθεώρηση υπηρετεί δύο αλληλένδετους στόχους:

Από τη μια μεριά, προωθεί ανάγκες του σημερινού σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, προκειμένου αυτό να εξασφαλίσει απρόσκοπτα την κυριαρχία του.

Από την άλλη, υπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες, προεκλογικού χαρακτήρα, προκειμένου να στηθεί, ξαναλέμε, αυτός ο κάλπικος διπολικός καβγάς, ανάμεσα κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και για να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι κάτι προχωράει από τις τόσες προεκλογικές διακηρύξεις του, που οι περισσότερες μένουν στα συρτάρια, προσπαθώντας να χρυσώσει το χάπι της μεγάλης κατηφόρας του. Και επαναλαμβάνω, ένα μικρό δείγμα αυτού ήταν η σημερινή διαδικασία, η συζήτηση - παρωδία.

Αλλωστε, πλέον, όλοι ξέρουμε ότι όλα αυτά τα διπολικά - δικομματικά παιχνίδια είναι μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος που υπηρετείτε, προκειμένου να εγκλωβίζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και να μετατοπίζεται πότε στον έναν πόλο, πότε στον άλλο, με τις φτερουγίτσες ανάλογα, στο όνομα κάθε φορά του «μικρότερου κακού». Το οποίο, βέβαια, στην πορεία των πραγμάτων, εξελίσσεται σε ίδιο ή και μεγαλύτερο κακό.

Κύριοι της κυβέρνησης,

Ο πρώτος βασικός στόχος σας είναι να εξασφαλίσετε την κυβερνητική πολιτική σταθερότητα, την «πολιτική συνέχεια», όπως την λέτε εσείς, που σε απλά λόγια όμως σημαίνει, να μη διαταράσσεται η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής από την εκάστοτε πολιτική συγκυρία.

Οπως είναι, για παράδειγμα, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ή από την πίεση ακόμα περισσότερο που μπορεί να ασκήσει ο λαϊκός παράγοντας σε μια δεδομένη στιγμή.

Και μάλιστα στο σημείο αυτό κάνετε και μια ακόμα δήλωση μετάνοιας, από τις πολλές που έχετε κάνει όλα αυτά τα χρόνια.

Μετά τις δηλώσεις μετάνοιας προς τις τρόικες, προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, προς το γερμανικό κατεστημένο, προς την Μέρκελ και τους συνοδοιπόρους της, σαν κι αυτή που είδαμε προχτές, με τις γονυκλισίες σας στο συνέδριο του SPD, της αμαρτωλής γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, της ίδιας που δολοφόνησε την Ρόζα Λούξεμπουργκ, που την αναφέρατε σήμερα, κ. Τσίπρα.

Μετά από όλα αυτά, κάνετε και μια ακόμη δήλωση μετανοίας για τη στάση σας το 2014, κατά τη διάρκεια της προεδρικής εκλογής, γιατί προφανώς εκ των υστέρων την κρίνετε ως αρνητική, με βάση, τουλάχιστον, όσα προτείνετε τώρα, ότι δεν πρέπει η προεδρική εκλογή να διαταράσσει την κυβερνητική πολιτική σταθερότητα.

Δεύτερος στόχος σας είναι να κάνετε κι εσείς, μετά τους προηγούμενους, μια προσπάθεια αναπαλαίωσης αυτού του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ένα μακιγιάζ δηλαδή.

Σε μια περίοδο, μάλιστα, που αυτή η σαπίλα αναδίνεται και φαίνεται όλο και περισσότερο, ανεξάρτητα αν και πόσο ο λαός μας επιλέγει ή, αν θέλετε, και πιστεύει αυτήν τη στιγμή την ανατροπή αυτού του συστήματος.

Κι εσείς προσφέρετε χείρα βοηθείας, για να «κερδίσει το πολιτικό αυτό σύστημα τη χαμένη του αξιοπιστία», όπως πάλι λέτε, δικά σας λόγια.

Και επειδή αυτοί οι στόχοι προφανώς δεν είναι προοδευτικοί - ίσα ίσα, είναι καραμπινάτοι αντιδραστικοί - γι' αυτό ακριβώς συμπίπτετε σε αυτούς τους στόχους και με τον έτερο πόλο, τη ΝΔ.

Γιατί και η ΝΔ και άλλα κόμματα μιλάνε για την ανάγκη αυτή, να μη διαταράσσεται η πολιτική «συνέχεια» και «σταθερότητα».

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδραστικοί στόχοι περιβάλλονται με πομπώδη συνθήματα, με μεγαλόστομες διακηρύξεις, όπως, «τομή στη δημοκρατία», «εμβάθυνση της δημοκρατίας», εμφανίζονται ως «πρόοδος», ως «ρήξη» με το πολύ συντηρητικό και φθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Πολλές φορές τα πιο αυταρχικά, τα πιο αντιδημοκρατικά, αντιλαϊκά μέτρα, ακόμα και ο ίδιος ο αποκρουστικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ντύνονται με συνθήματα για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δήθεν, για την «ελευθερία», για την «ειρήνη» και πάει λέγοντας.

Κι εσείς έχετε αποδειχθεί «μανούλες» στο παιχνίδι των λέξεων, διαστρεβλώνοντας τις έννοιες της προόδου και της συντήρησης. Ομως:

-- Συντήρηση είναι το να μιλάς για «τα υπερεθνικά κέντρα, που χειραγωγούν τη λαϊκή βούληση», αλλά να μην ακουμπάς καν τα συνταγματικά άρθρα, όπως το άρθρο 28, το άρθρο 80, που κατοχυρώνουν αυτά τα λεγόμενα υπερεθνικά κέντρα και την υπεροχή, για παράδειγμα, του ευρωενωσιακού δικαίου σε βάρος του ελληνικού δικαίου.

-- Συντήρηση είναι να δέχεσαι την παρουσία ξένων στρατιωτικών βάσεων, στρατευμάτων στο ελληνικό έδαφος και να αποδέχεσαι τα αντίστοιχα άρθρα του Συντάγματος που την επιτρέπουν.

-- Συντήρηση είναι να αναγνωρίζεις τυπικά ορισμένα δικαιώματα στο Σύνταγμα και να τα υπονομεύεις με χίλιους τρόπους, όπως, για παράδειγμα, είναι το δικαίωμα στην απεργία.

-- Συντήρηση είναι να μην ακουμπάς καν αναγκαίους, υπερώριμους εκσυγχρονισμούς, κατοχυρωμένους αλλού εδώ και αιώνες σε άλλες χώρες, όπως είναι ο πλήρης διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας και να τους προσπερνάς με ημίμετρα. Και να προσθέτεις μάλιστα και ένα νέο, επιχειρηματικό αυτή τη φορά, εναγκαλισμό με την Εκκλησία, όπως είναι το Ταμείο αξιοποίησης εκκλησιαστικής περιουσίας, στο οποίο εντάσσετε και αμφισβητούμενες εκτάσεις, για να αποσπάσετε αυτήν τη φορά τη συναίνεση της Εκκλησίας στις, περιορισμένου χαρακτήρα, αλλαγές τις οποίες προτείνετε.

Ολα αυτά είναι συντήρηση και πάνω από όλα συντήρηση είναι το ίδιο το αστικό Σύνταγμα, το οποίο κατοχυρώνει την εξουσία και τις διεθνείς συμμαχίες της κυρίαρχης εκμεταλλεύτριας τάξης.

Το οποίο, πλέον, έχετε αναλάβει όχι μόνο να το υπερασπιστείτε απλώς, αλλά και να το μακιγιάρετε συνεχώς, για να μη φαίνεται ο ταξικός, αντιλαϊκός και ξεπερασμένος χαρακτήρας του.

Και επειδή σας αρέσει η Ιστορία, θυμίζουμε ότι το Σύνταγμα, στην αρχική τυπική του μορφή, ήταν καρπός των αστικών επαναστάσεων, στις πιο πολλές περιπτώσεις ένοπλων, με το αίμα του λαού να ρέει ποτάμι.

Ηταν προϊόν πολεμικών αναμετρήσεων, την περίοδο κατά την οποία ο καπιταλισμός και το πολιτικό του σύστημα ήταν προοδευτικότερο σε σχέση με τη φεουδαρχία και η αστική τάξη ήταν η ανερχόμενη τότε επαναστατική τάξη σε σχέση με τους φεουδάρχες.

Από τη στιγμή, όμως, που η αστική τάξη πήρε όλη την εξουσία στα χέρια της, εδραιώνοντας τη δικτατορία της, έχασε οριστικά τον όποιο προοδευτικό ρόλο έπαιζε, έγινε τάξη καταπίεσης με βασικό αντίπαλο την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, που τα συμφέροντά τους αντικειμενικά είναι πιο κοντά σε αυτά της εργατικής, όπως είναι οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επαγγελματίες, οι αγρότες κ.λπ.

Η αναφορά στο αστικό Σύνταγμα, σε όλες τις χώρες και στη δική μας, για την ισότητα των πολιτών, είναι ψευδεπίγραφη, γιατί είναι μόνο τυπική.

Αφού εξισώνει τον κάτοχο του κεφαλαίου με τον κάτοχο της εργατικής δύναμης.

Γιατί δεν είναι ουσιαστικά και πραγματικά ίσος ο εργάτης, ο φτωχός άνθρωπος, ο μεροκαματιάρης, ο βιοπαλαιστής, με αυτόν που έχει στα χέρια του τον πλούτο, που έχει στην ιδιοκτησία του πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, στις οποίες προσλαμβάνει και απολύει, που έχει στα χέρια του Μέσα Ενημέρωσης και άλλους μηχανισμούς, άρα όχι μόνο επηρεάζει, αλλά και χειραγωγεί τη λαϊκή συνείδηση, την ελεύθερη βούληση, όπως λέτε εσείς, που φυσικά μόνο ελεύθερη δεν είναι.

Το ίδιο κάλπικη, τυπική, είναι η λεγόμενη «λαϊκή κυριαρχία», μέσω του γενικού εκλογικού δικαιώματος, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια στις συνθήκες εκμετάλλευσης, της κυριαρχίας παντού της αντιδραστικής πλέον ιστορικά αστικής ιδεολογίας, μέσα από πολυπλόκαμους τυπικούς και άτυπους μηχανισμούς.

Ο ταξικός χαρακτήρας του Συντάγματος φαίνεται και από το γεγονός ότι αυτός ο χαρακτήρας καθορίζει το σύνολο των εξειδικευμένων νόμων και των αξόνων λειτουργίας και δράσης του πολιτικού συστήματος.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα πάμπολλα γενικόλογα άρθρα του Συντάγματος, που διακηρύσσουν μια σειρά δικαιώματα, τα οποία βέβαια υπονομεύονται στην πράξη με ρήτρες, διάφορα «παραθυράκια», με εξαιρέσεις και φυσικά με εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους, που εσείς ψηφίζετε.

-- Στο Σύνταγμα, για παράδειγμα, διακηρύσσεται το δικαίωμα στην εργασία. Και η ανεργία είναι στο 20%, ενώ οι 3 στους 10, δηλαδή ένα 30% επιπλέον ακόμα, δουλεύουν με μερική απασχόληση.

-- Στο Σύνταγμα διακηρύσσεται το δικαίωμα στην κατοικία. Πόσο όμως αυτό εμποδίζει αυτή η κατοικία να επιβαρύνεται με δυσβάστακτους φόρους, όπως ο ΕΝΦΙΑ, ή και να κατάσχεται για χρέη προς τις τράπεζες; Οπως κάνετε κι εσείς με το μπαράζ πλειστηριασμών που έρχεται και με την αναθεώρηση ακόμα και αυτού του περιορισμένου νόμου Κατσέλη.

-- Στο Σύνταγμα, επίσης, διακηρύσσεται το δικαίωμα στην απεργία. Και την ίδια στιγμή επιβάλλονται εξαιρέσεις ή θεσπίζονται νόμοι, όπως ο δικός σας νόμος, που χτυπάει το δικαίωμα αυτό στην πράξη, με αποτέλεσμα 9 στις 10 απεργίες να βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Γιατί το υπέρτατο δικαίωμα που αναγνωρίζει το Σύνταγμα και συνολικά το σύστημά σας, είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δηλαδή τα βάθρα της αστικής εξουσίας.

Και μπροστά σε αυτό, που παρουσιάζεται άλλοτε ως «δημόσιο συμφέρον», άλλοτε ως «δημόσια ασφάλεια», όλα τα άλλα υποχωρούν.

Τέτοιον χαρακτήρα, υποκριτικό, ψεύτικο, θα έχουν και όποια δικαιώματα προτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ να αναγνωριστούν στο Σύνταγμα, τη στιγμή που και εσείς οι ίδιοι, ως κυβέρνηση, αλλά και άλλα κόμματα, θα τα υπονομεύουν στην πράξη.

Ο κ. Τσίπρας, για παράδειγμα, μίλησε για το άρθρο που αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις, την ίδια στιγμή που η κυβέρνησή του ψήφισε νόμο που προβλέπει ότι ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με απόφαση του υπουργού κι όχι με συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Πρόσθεσε, μάλιστα, ο κ. Τσίπρας ότι, με βάση το θεσμό αυτό, οι «κοινωνικοί εταίροι» θα αποφασίζουν για τους μισθούς, λόγου χάρη, λες και δεν υπάρχουν αντεργατικοί νόμοι που καθορίζουν τα πάντα.

Το ζήτημα όμως δεν σταματά εδώ. Και μόνο ο όρος «κοινωνικός εταιρισμός» δείχνει τι κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ποια είναι η πολιτική του.

Πολλές φορές, βέβαια, επειδή το Σύνταγμα έρχεται συνήθως εκ των υστέρων να προσαρμοστεί σε ανάγκες του συστήματος και να δώσει νομιμότητα σε ό,τι ήδη έχει εμφανισθεί, υπήρξαν περιπτώσεις που τυπικά παραβιάστηκε το Σύνταγμα, πετάχτηκε στον «κάλαθο των αχρήστων», για να στηριχθεί μια επιλογή που δεν είχε κατοχυρωθεί ακόμη συνταγματικά.

Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στην περίπτωση που τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα περνούσαν πολλές φορές μέσα από ελληνικό έδαφος για να πολεμήσουν κατά της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε καν έγκριση της Βουλής με βάση τα προβλεπόμενα.

Και σε πολλές άλλες ακόμα περιπτώσεις.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η πλειοψηφία της Βουλής υιοθέτησε επιλογές που ήταν στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας ή και σε αντίθεση με άρθρα του Συντάγματος.

Ακόμα και σε κραυγαλέες τέτοιες περιπτώσεις, η κυβερνητική πλειοψηφία, με την ψήφο της, έσβηνε κάθε τέτοια ή παρόμοια αυθαιρεσία.

Ας πάμε τώρα λίγο στις επιμέρους προτάσεις και της κυβέρνησης και άλλων κομμάτων:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με βάση και την πείρα από το 2012 και μετά, αλλά με βάση και την ευρωπαϊκή πείρα, επιδιώκει τη θωράκιση του πολιτικού συστήματος και με κυβερνήσεις συνεργασίας, όσο το δυνατόν αδιαπέραστες από τη λαϊκή αγανάκτηση και διεκδίκηση, μόνο και μόνο για να συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Επιδιώκει να προλάβει πιθανούς τριγμούς και ρωγμές, κυρίως από την προοπτική ανόδου της ταξικής πάλης, που μπορεί να δημιουργήσει αστάθεια σε αυτό το σύστημα.

Μια τέτοια «αστάθεια», βέβαια, είναι θεμιτή και δημιουργική, συμβάλλει να ανοίγει ο δρόμος για αλλαγές και ανατροπές σε όφελος των πολλών, των λαϊκών συμφερόντων.

Γι' αυτόν το λόγο, άλλωστε, στο επίκεντρο του προβληματισμού όλων των άλλων κομμάτων είναι το άρθρο για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να μη χρησιμοποιείται για να διαλύεται η κυβέρνηση και η Βουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπει μόνο τη δυνατότητα εκλογής του ΠτΔ από τον λαό, αλλά και άσχετα από τον τρόπο εκλογής, προβλέπει την ισχυροποίηση του θεσμού με διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Επίσης, για να εμποδίσει πρόωρες εκλογές προτείνει η ψήφος δυσπιστίας να μην οδηγεί σε πτώση της κυβέρνησης, αλλά να λειτουργεί αυτή με τέτοιο τρόπο, ώστε να δώσει τη δυνατότητα να συνεχιστεί η διακυβέρνηση με κυβέρνηση που έχασε την πλειοψηφία.

Το πιο εντυπωσιακό είναι μάλιστα ότι αυτό εμφανίζεται ως παράδειγμα δημοκρατίας! Ελεος, δηλαδή!

Στην πραγματικότητα πρόκειται για συμπληρωματικά μέτρα θωράκισης του συστήματος, αφού ήδη υπάρχουν ένα σωρό άρθρα, που έχουν στόχο την καταστολή, την αποτροπή με κάθε τρόπο στο να μπορέσει η πραγματική πλειοψηφία, ο λαϊκός παράγοντας, να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Αφορά, για παράδειγμα, το Αρθρο 48 και την κατάσταση πολιορκίας, ένα άρθρο, βέβαια, που υπάρχει στο ελληνικό Σύνταγμα από το 1833, με ειδική μορφή, και επαναλαμβάνεται σε όλα τα αστικά Συντάγματα έκτοτε.

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα δεν συναντιούνται μόνο σε αυτό, στην προσπάθεια διευθέτησης των μεταξύ τους διαφορών για να μην κλονίζεται η κυβερνητική σταθερότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα, με τις κατά καιρούς θέσεις και τοποθετήσεις τους, συναντιούνται και στην προσπάθεια αναστήλωσης του όποιου κλονισμένου κύρους αυτού του πολιτικού συστήματος, ακόμα και του αστικού κοινοβουλίου, που το έχετε απαξιώσει έτσι κι αλλιώς στα μάτια του λαού, εξαιτίας κυρίως των αντιλαϊκών πολιτικών σας, των εκατοντάδων μνημονιακών νόμων που έχετε ψηφίσει. Απαξίωση βέβαια που έχει και διαφορετικές αφετηρίες, με τις οποίες ξέρετε πάρα πολύ καλά εδώ μέσα, και ο ελληνικός λαός που μας ακούει, ότι είμαστε κάθετα αντίθετοι.

Γνωρίζετε όλοι σας σε αυτήν την αίθουσα ότι το ΚΚΕ είναι ο πιο συνεπής πολέμιος των διαφόρων αντιδραστικών, ακροδεξιών, φασιστικών πράξεων απαξίωσής του από σκοταδιστικές δυνάμεις.

Την ίδια στιγμή, όμως, καταγγέλλουμε ότι είναι βούτυρο στο ψωμί τέτοιων δυνάμεων η πρεμούρα σας, και μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης, να εμφανίσετε ηθικοποιημένο και εξυγιασμένο το φθαρμένο αυτό σύστημα.

Ομως, παίζετε αυτόν τον επικίνδυνο ρόλο, γιατί ο στόχος σας είναι άλλος.

Θέλετε κυρίως να προλάβετε τις όποιες σημερινές ή αυριανές, δεν έχει σημασία πότε, ρωγμές μπορεί να επιφέρει στη σταθερότητα του συστήματος το ανερχόμενο εργατικό - λαϊκό κίνημα και μια αντίστοιχη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, που θα ανοίγει δρόμο πραγματικά προς τα εμπρός, προς την πραγματική και όχι επίπλαστη σαν τη δική σας πρόοδο.

Μαζί φυσικά με αυτήν την προσπάθεια εξελίσσεται όλη αυτή η αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη θεωρία, ότι δήθεν για την κρίση στην Ελλάδα δεν φταίει το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά η λειτουργία του εγχώριου πολιτικού συστήματος, λες και η κρίση είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.

Βεβαίως, όλοι αυτοί οι φωστήρες, που έχουν αναλάβει μάλιστα και την εξυγίανση του συστήματος, θα πρέπει να αναζητήσουν άλλους λόγους και αιτίες, όταν χτυπήσει μια νέα κρίση, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν είναι απίθανο, αλλά ήδη προβλέπεται από μια σειρά σοβαρά επιτελεία οικονομικών μελετών και ερευνών.

Στην επιχείρηση «ηθικοποίησης» του συστήματος εντάσσεται και το υπερώριμο αίτημα για την κατάργηση του Αρθρου 86, που αφορά την ευθύνη υπουργών, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα ούτε ένας λογικός άνθρωπος που να μην ζητά να μην έχουν διαφορετική μεταχείριση οι υπουργοί από τους απλούς ανθρώπους του λαού μας, στην περίπτωση που κάποιοι από αυτούς τους υπουργούς βαρύνονται με υποψία ή διαπιστωμένο αδίκημα.

Βεβαίως, από ό,τι βλέπουμε, κι εδώ καταφεύγετε σε ημίμετρα.

Γιατί, από ό,τι φαίνεται - με βάση τα όσα έχετε πει - τον τελικό λόγο θα τον έχει πάλι η Βουλή και η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, με κάποιες μικροαλλαγές.

Η θέση που εμείς έχουμε επανειλημμένα διατυπώσει, είναι να φύγουν όλα, μα όλα τα εμπόδια για να προχωρά η έρευνα ή η δίωξη για τον συγκεκριμένο υπουργό, όπως σε όλες τις περιπτώσεις των υπολοίπων συμπολιτών μας.

Οπως, επίσης, δεν βγάζετε «κιχ» για τον διορισμό της ηγεσίας των ανωτέρων δικαστηρίων από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Γιατί να διορίζεται η δικαιοσύνη; Για να την χειραγωγείτε περισσότερο και καλύτερα εσείς οι ίδιοι, οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Στα ίδια πλαίσια εντάσσονται και άλλες σκέψεις για τα προνόμια βουλευτών, που χρησιμοποιείτε παραπλανητικά, ως δήθεν εργαλείο καταπολέμησης της διαφθοράς.

Εδώ βρίσκεται επίσης η μεγάλη κοροϊδία σε βάρος του λαού μας.

Η διαφθορά ανθεί μέσα στην ίδια την καπιταλιστική αγορά, η ανταγωνιστικότητα περικλείει μέσα της εξαγορές, εκβιασμούς, κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, μίζες, φωτογραφικούς διαγωνισμούς, φτάνει έως και τις μαφιόζικες δολοφονίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε ένα κράτος μπορεί κάτι να θεωρείται νόμιμο και το ίδιο σε άλλο μη νόμιμο. Αρα δεν υπάρχει στο αστικό σύστημα ένα ενιαίο μέτρο ηθικής και νομιμότητας.

Ο κ. Τσίπρας, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, έβαλε ένα ρητορικό ερώτημα, που συσχετίστηκε με τις θητείες των βουλευτών. Αυτό το ερώτημα έχει να κάνει με το αν η βουλευτική ιδιότητα είναι επάγγελμα ή προσφορά. Σήμερα την προσφορά την είπε λειτούργημα.

Λες και η προσφορά, το λειτούργημα τέλος πάντων, του βουλευτή είναι κάτι αυτοτελές και δεν σχετίζεται με το περιεχόμενο, με το αν ψηφίζει νόμους που γκρεμίζουν μισθούς, γκρεμίζουν συντάξεις, αν δίνει τη συγκατάθεσή του σε νέες πολεμικές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας, αν συμφωνεί με την εγκατάσταση πυρηνικών, για παράδειγμα, αν συμφωνεί σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε πόλεμο αύριο.

Τότε και οι ναζιστές, οι φασίστες βουλευτές, με βάση την πρωθυπουργική ρήση, θα έπρεπε να επαίρονται από τη σκοπιά τους για τη δική τους προσφορά! Για το δικό τους ναζιστικό λειτούργημα.

Οσον αφορά την ασυλία των βουλευτών, υπάρχει ήδη η πείρα που έχει δοκιμάσει το ΚΚΕ στην πλάτη του, με την καταδίκη για παράδειγμα του ευρωβουλευτή μας, του Σωτήρη Ζαριανόπουλου, στη Θεσσαλονίκη, γιατί αποκάλεσε ναζιστική την εγκληματική οργάνωση της ΧΑ.

Για μας είναι καθαρό ότι η άρση ασυλίας δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ή να χρησιμοποιείται για τη δίωξη της πολιτικής δράσης του βουλευτή.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει και τα δημοψηφίσματα που προτείνει, «άμεση δημοκρατία», ως «συμμετοχική δημοκρατία», αν και δεν έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι ούτε είναι μακριά μας το καλοκαίρι του 2015, όταν χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα, κάνοντας σκόπιμα τα στραβά μάτια για το πώς τα λαϊκά δημοψηφίσματα γίνονται όπλο της κυρίαρχης πολιτικής κατά κανόνα και πώς τα ΟΧΙ γίνονται ΝΑΙ εν μια νυκτί.

Και αυτό μη νομίζετε ότι αφορά μόνο την Ελλάδα.

Αφορά και άλλες χώρες, όπως είναι η Γαλλία ή η Ιρλανδία, όπου και εκεί τα ζήσαμε, δημοψηφίσματα που δεν ήταν αρεστά, ανατράπηκαν στην πορεία, μέσα από εκβιασμούς και πιέσεις.

Δεν μας κάνει πλέον εντύπωση. Αλλωστε, ξέρουμε ότι έχει πολύ καλούς δασκάλους ο κ. Τσίπρας!

Από κει και πέρα, φυσικά, δεν λείπουν και οι διάφορες αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων, για να συντηρούν, όπως είπαμε, αυτόν τον κάλπικο διπολικό καβγά, να κρύβουν τη σύγκλισή τους σε μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα, αλλά και σε ζητήματα της συνταγματικής αναθεώρησης.

Το κάθε κόμμα, και ο ΣΥΡΙΖΑ, με διαφορετικό τρόπο, παίρνει υπόψη το βάρος π.χ. ιστορικών παραδόσεων ή τη μεγάλη γοητεία που ασκούν ορισμένοι αστικοί εκσυγχρονισμοί, που δεν θίγουν όμως τα συμφέροντα του συστήματος.

Για να δούμε ορισμένα από αυτά.

Η ΝΔ, λόγου χάρη, φοβάται τον υπερώριμο εκσυγχρονισμό του διαχωρισμού του κράτους από την Εκκλησία. Τον φοβάται όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας ένα μεσοβέζικο υποκριτικό άρθρο, για «διακριτούς ρόλους» λέει. Ομως ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος είναι πραγματικά ώριμος και δεν έχει βέβαια καμία σχέση αυτό με τη θρησκευτική πίστη, με τα θρησκευτικά πιστεύω, το αντίθετο μάλιστα, ούτε πλήττει τον λαϊκό κλήρο, τους ιερείς για την απρόσκοπτη τέλεση των τελετουργικών διαδικασιών, των θρησκευτικών τους καθηκόντων, με αξιοπρεπείς μισθούς, με δικαιώματα εργασιακά και μια σειρά τέτοια ζητήματα, κυρίως για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Το αντίθετο συμβαίνει σήμερα με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Αλλο: Η ΝΔ, και άλλα κόμματα, είναι πιο ξεκάθαρη στη θέση για ιδιωτικά ΑΕΙ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται αντιστεκόμενος, την ίδια στιγμή, όμως, με βάση τις γενικότερες κατευθύνσεις της ΕΕ, τα μέτρα του υπουργείου Παιδείας, τους νόμους της αγοράς, η ιδιωτική Παιδεία έχει εξαπλωθεί, έχει γιγαντωθεί, ενώ τα πανεπιστήμια λειτουργούν ως ιδιωτικά ιδρύματα της αγοράς στην πράξη.

Κρατά λοιπόν και ένα άρθρο, κάνοντας βέβαια στην πράξη άλλα, μόνο και μόνο για να περνάει αυτόν τον πλαστό διαχωρισμό «πρόοδος» από τη μια μεριά, που είναι υποτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ, «συντήρηση», που είναι η ΝΔ κ.λπ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να επιλέγει ένα αναλογικότερο - από το σημερινό - εκλογικό σύστημα και όχι βέβαια τη γνήσια απλή αναλογική, με μια γενική διατύπωση μάλιστα που μπορεί να τροποποιείται ανάλογα και κατά περίσταση. Κάνετε υποχώρηση ακόμα κι από αυτό που είχατε ψηφίσει πριν δυο χρόνια, αφού λέτε ότι 10% των εδρών - 30 έδρες δηλαδή - θα μπορεί να μη διανέμεται αναλογικά, αλλά να δίνεται προφανώς μπόνους στο πρώτο κόμμα. Αλλη μια μεγαλοπρεπής κωλοτούμπα.

Η ΝΔ υποστηρίζει κατά βάση το υπάρχον εκλογικό σύστημα. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι τέλειωσαν οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, η δε ΝΔ ελπίζει ότι υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμα για μια τέτοια αυτοδύναμη κυβέρνηση δικιά της.

Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εναρμονίσει καλύτερα ορισμένα άρθρα που αφορούν στην Ενέργεια, το Νερό, τις Ανεξάρτητες Αρχές, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην ελληνική οικονομία.

Πίσω όμως από τον δημόσιο έλεγχο στα δίκτυα, υποκρύπτεται όχι η αντι-νεοφιλελεύθερη ατζέντα, όπως λέτε, αλλά η πρόθεση να προχωρήσει πιο γρήγορα η απελευθέρωση σε αυτούς τους τομείς, με το Δημόσιο να παίζει το ρόλο του «τροχονόμου» των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Τέτοιες διαφορές φυσικά και υπάρχουν μεταξύ σας, δεν ανατρέπουν όμως τη μεγάλη στρατηγική ταύτισή σας, την οποία βλέπει περισσότερο σήμερα από ό,τι χτες ο ελληνικός λαός και η οποία δεν αποκλείουμε κάποια στιγμή αργότερα να οδηγήσει σε αυτόν το μεγάλο συνασπισμό, όπως έγινε πριν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ο εναγκαλισμός σας άλλωστε με την αμαρτωλή - το ξαναλέμε - γερμανική σοσιαλδημοκρατία, η οποία έχει πολύ μεγάλη πείρα σε τέτοιους είδους συνεργασίες και μεγάλους συνασπισμούς, αυτό ακριβώς δείχνει.

Το ΚΚΕ, με βάση τις θέσεις του, θα πάρει μέρος στη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης.

Αλλωστε, από το Σύνταγμα του 1975 και στις αναθεωρήσεις που ακολούθησαν, συγκεντρώναμε πάντα την προσοχή μας είτε στην κατάργηση είτε στη θετική τροποποίηση άρθρων που αφορούσαν π.χ. συνδικαλιστικές ελευθερίες, κατάργηση αντιδημοκρατικών άρθρων κ.λπ.

Είτε θέταμε ζητήματα που δεν πρόβλεπε η κυβερνητική πρόταση, όπως π.χ. τη διεκδίκηση της απλής αναλογικής, παλιότερα θα θυμάστε την καθιέρωση ως επίσημης γλώσσας της δημοτικής, τον πλήρη διαχωρισμό του κράτους από την Εκκλησία διαχρονικά κ.λπ.

Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Προτείνοντας αλλαγές συγκεκριμένες σε μια σειρά άρθρα.

Αναφέρω ενδεικτικά μόνο σήμερα.

-- Το Αρθρο 48, περί κατάστασης πολιορκίας», που στοχοποιεί τον ονομαζόμενο «εσωτερικό εχθρό», δηλαδή το εργατικό - λαϊκό κίνημα και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες (όπως π.χ. μια πολεμική εμπλοκή, που δεν αποκλείεται, και βέβαια αρκετοί μέσα εδώ, που χαμογελάνε ή χαζογελάνε εδώ κάποιοι κύριοι και κυρίες, θα τη ζήσουν στο πετσί τους), αναστέλλει μια σειρά δικαιώματα, όπως είναι της απεργίας, του συνεταιρίζεσθαι, της ελευθερίας του Τύπου, δίνει τη δυνατότητα ακόμα και για τη συγκρότηση έκτακτων δικαστηρίων.

-- Τα Αρθρα 28 και 80, που αφορούν επίσης την εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ερμηνεύουν το Σύνταγμα υπό το πρίσμα και την αίρεση του ευρωενωσιακού δικαίου.

-- Το Αρθρο 27, που αφορά την παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και βάσεων στην Ελλάδα.

-- Το Αρθρο 107, που αφορά την προστασία του ξένου και εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα.

-- Τη διεύρυνση του δικαιώματος στην απεργία, άλλο άρθρο κ.ο.κ.

Εχει νόημα η αξιοποίηση των όποιων νόμων λιγοστεύουν τα νομικά εμπόδια στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζουμε ότι η ελευθερία δράσης περιορίζεται έως και καταργείται, από την άσκηση της εργοδοτικής βίας, από τις δυνάμεις της καταστολής και άλλα σχετικά.

Γνωρίζουμε, φυσικά, πάρα πολύ καλά και τα στενά όρια αυτής εδώ της δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας, όσον αφορά το λαό μας, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα συμφέροντά του, αλλά και την ευρυχωρία της σε κάποιες άλλες περιπτώσεις.

Η αστική δημοκρατία, βλέπετε, χωρά - όπως έχει δείξει όλη η Ιστορία και της πατρίδας μας αλλά και όλης της ανθρωπότητας - και τον κοινοβουλευτισμό και την προσωρινή άρση ή τον περιορισμό του κοινοβουλευτισμού και το φασιστικό του κλαδί.

Οπως, επίσης, γνωρίζουμε ότι το εργατικό, το λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει με τη δράση του να καθιστά όλους τους αντιλαϊκούς νόμους ανενεργούς.

Το κράτος αυτό, το αστικό κράτος δεν ηθικοποιείται, δεν γίνεται προοδευτικό ούτε ουδέτερο ταξικά. Ετσι είναι και το Σύνταγμά του.

Το αστικό κράτος και το Σύνταγμά του αλλάζει ριζικά, ανατρέπεται σε ριζοσπαστική, προοδευτική, λαϊκή κατεύθυνση με τη μαζική, εργατική - λαϊκή συνειδητή δράση.

Οταν περνά ο λαός στην κοινωνία της πραγματικής ισότητας που εξαλείφει όχι μόνο την ταξική εκμετάλλευση, αλλά στην πορεία της καταργεί και κάθε μορφής αντίθεση που κληρονομεί από τον καπιταλισμό.

Τον ταξικό χαρακτήρα του Συντάγματος ανέδειξε στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα, σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως «το αστικό Σύνταγμα επιδέχεται αλλαγές και κάτω κι απ' την παρέμβαση του λαϊκού κινήματος μπορεί να στρογγυλεύονται μερικά άρθρα. Αλλά ένα πράγμα δεν επιδέχεται αλλαγή, τα ιερά και τα όσια της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας».

Σημείωσε, άλλωστε, πως είναι απατηλή και η αρχή της ισότητας των πολιτών, αφού «δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα των πολιτών σε μια ταξική κοινωνία, όταν η ιδιοκτησία του πλούτου ανήκει σε λίγους», ενώ αναδεικνύοντας το ταξικό αυτό περιεχόμενο του Συντάγματος διερωτήθηκε χαρακτηριστικά: «Εχει δικαίωμα ο λαός, μιλάμε ένα λαϊκό πλειοψηφικό κίνημα που δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε με καθοδηγήσεις, ούτε με εντολές, πρέπει να το επιτρέπουν οι συνθήκες και να έχει φτάσει η λαϊκή συνείδηση μαζικά σε ένα υψηλό επίπεδο, μπορεί ένα τέτοιο λαϊκό μαζικό κίνημα να ανατρέψει το Σύνταγμα με τη βία ή δεν ξέρω με ποια άλλα μέσα, και να επιβάλει ένα άλλο λαϊκό Σύνταγμα, που αντί να λέει ατομική ιδιοκτησία να λέει κοινωνική ιδιοκτησία; Αντί να λέει συμμετοχική δημοκρατία που θέλετε εσείς, να λέει εργατικός έλεγχος που ξεκινάει απ' τον τόπο δουλειάς; Λέω, μπορεί; Οχι».

Ως προς την πρόταση αναθεώρησης που φέρνει η κυβέρνηση υπογράμμισε πως όλα τα άλλα κόμματα συμφωνούν στην ανάγκη πολιτικής σταθερότητας, σταθερών κυβερνήσεων, κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, «ούτως ώστε να μη διαταράσσεται η φιλομονοπωλιακή, η κεφαλαιοκρατική πολιτική, να μη διαταράσσεται είτε απ' τις ανταγωνιστικές φιλοδοξίες ποιος θα είναι ο κορμός, είτε πολύ περισσότερο απ' τον λαϊκό παράγοντα».

Και πρόσθεσε: «Αυτό κάνετε. Κι εμείς λέμε στο λαό, την πολιτική σταθερότητα να φοβάται. Γιατί αυτή η πολιτική σταθερότητα είναι τέτοια σιδερένια και δεν είναι μόνο η σταθερότητα της κυβέρνησης, είναι και των μηχανισμών του κράτους, των κατασταλτικών, των ιδεολογικών, των εξαγορών που δυσκολεύουν την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Ισα - ίσα ο λαός με την πάλη του πρέπει να επιβάλει ρωγμές και να έχει ένα αδύναμο πολιτικό σύστημα αν θέλει να αποσπά κάποιες παραχωρήσεις, να εμποδίζει τα χειρότερα, αν θέλει να προχωρήσει προς τα μπρος εφόσον το αποφασίσει και εφόσον δημιουργηθούν οι συνθήκες σε μια ουσιαστική ριζική ανατροπή».

Στην τοποθέτησή της στηλίτευσε ακόμη την πρακτική της ΝΔ, που προσπαθεί να αποδώσει κομμουνιστικά χαρακτηριστικά στον ΣΥΡΙΖΑ. «Δηλαδή, τι θέλετε να πείτε, ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει μια αναθεώρηση του Συντάγματος γιατί εμφορείται από τους ταξικούς αγώνες της Γαλλίας, από το "Κεφάλαιο" (του Μαρξ); Ε, έλεος», σημείωσε χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα υπογράμμισε πως κάνουν αντικομμουνισμό με προοπτική να τσακίσουν το κίνημα.

Καταλήγοντας υπέδειξε στην κυβέρνηση που δηλώνει «αριστερή» να καταργήσει μια σειρά άρθρα του Συντάγματος που απαγορεύουν υπαίθριες συγκεντρώσεις όταν διαταράσσεται η κοινωνικοοικονομική ζωή, τα σχετικά με την ιδιοκτησία ορυκτού πλούτου, αρχαιολογικών χώρων κ.ά., που περιορίζουν το δικαίωμα απεργίας στους δικαστικούς λειτουργούς, στα Σώματα Ασφαλείας κ.ά.

«Εμείς παλεύουμε βεβαίως άρθρα του Συντάγματος να τροποποιηθούν, παρότι δεν έχουμε τους πενήντα βουλευτές να τα φέρουμε, που βάζουν εμπόδια στη συνδικαλιστική και δημοκρατική δράση, που βοηθάνε να υπάρχουν κάποιες ελευθερίες έστω στο γράμμα του νόμου για να αξιοποιούνται απ' το λαό, και αυτό θα το κάνουμε και στην Επιτροπή και όπου μπορούμε. Δεν έχουμε πενήντα βουλευτές να επιβάλουμε κάποιες θετικές τροποποιήσεις κι αυτό ας το σκεφτεί και ο λαός. Αλλά δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι αυτό το Σύνταγμα είναι πολύ ευρύχωρο να χωρέσει απ' τον μεγαλύτερο αυταρχισμό μέχρι το μεγαλύτερο ξεγέλασμα του λαού», κατέληξε.

Οπως είπε, πρώτος στόχος της κυβερνητικής πρότασης - με την οποία συμπίπτουν οι θέσεις των υπόλοιπων κομμάτων - είναι η κυβερνητική πολιτική σταθερότητα, δηλαδή να μη διαταράσσεται η άσκηση της κυρίαρχης πολιτικής από μια σειρά παράγοντες που μπορεί να είναι ο λαϊκός παράγοντας και το κίνημά του. Αυτός ο στόχος εξυπηρετείται με την πρόταση για την αλλαγή του τρόπου εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και την πρόταση για την ψήφο δυσπιστίας.

Δεύτερος στόχος είναι να αναστηλωθεί το κύρος του αστικού πολιτικού συστήματος που τρώθηκε στα χρόνια της κρίσης και των μέτρων, αλλά και λόγω της ασυνέπειας λόγων και έργων του ΣΥΡΙΖΑ. «Οσο μακιγιάζ και αν κάνετε, αυτό το σύστημα είναι τόσο σάπιο που ούτε μπορεί να διορθωθεί ούτε μπορεί να εξυγιανθεί», διευκρίνισε σε αυτό το σημείο.

Τρίτος στόχος πάνω στον οποίο επιδιώκεται να στηθεί και ο δικομματικός καβγάς είναι αυτός που πλασάρεται με τα ψευδεπίγραφα συνθήματα της εμβάθυνσης της δημοκρατίας, της προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων, της δήθεν «αντινεοφιλελεύθερης» ατζέντας μέσα από προτάσεις για δημοψηφίσματα, δημόσιο έλεγχο, Συλλογικές Συμβάσεις, κ.λπ. Ο βουλευτής του ΚΚΕ υπογράμμισε πως αποτελεί θράσος να μιλάει η κυβέρνηση γι' αυτά τα ζητήματα, τη στιγμή που έκανε το δημοψήφισμα του 2015 και που υλοποίησε ένα σωρό μέτρα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) ή με επείγοντα νομοσχέδια.

Οπως επισήμανε ο εισηγητής του ΚΚΕ, πέρα από την υποκρισία, όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υλοποιήσει μέτρα, με ΠΝΠ, κατεπείγοντα νομοσχέδια κ.ο.κ. για να πλήξει από το δικαίωμα στην απεργία μέχρι τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, π.χ. ενεργοποίηση νόμου Βρούτση, αντανακλάται «η ίδια η υποκρισία της αστικής δημοκρατίας και του Συντάγματός της».

Χαρακτήρισε άδειο πουκάμισο όρους που περιέχονται στο Σύνταγμα για δικαίωμα στην εργασία, έννοιες περί ισότητας ή λαϊκής κυριαρχίας όταν αυτό που υπερασπίζεται με νόμους, ΠΔ και «παραθυράκια», είναι ο «υπέρτατος νόμος, που είναι το καπιταλιστικό κέρδος, η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις και σε τελική ανάλυση η δικτατορία του κεφαλαίου». Παράλληλα, η κυβέρνηση ξεπερνά με ημίμετρα υπερώριμους εκσυγχρονισμούς, όπως ο πλήρης διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας κ.ο.κ.

Επισήμανε ότι το ΚΚΕ παλεύοντας «στις σημερινές συνθήκες για να διευρυνθούν τα λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα» έχει προβάλει την ανάγκη «να υπάρξουν αλλαγές στο Σύνταγμα, όπως για παράδειγμα στο άρθρο 48 και τον αντιδραστικό νόμο περί κατάστασης πολιορκίας, στα άρθρα 28 και 80, που αφορούν την εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε διακρατικές συμμαχίες και ερμηνεύουν το Σύνταγμα υπό το πρίσμα του ευρωενωσιακού δικαίου, στο άρθρο 27, που αφορά την παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων - βάσεων στην Ελλάδα, στο άρθρο 107, που αφορά την προστασία του ξένου και του εφοπλιστικού κεφαλαίου, τα οποία φυσικά είναι άρθρα τα οποία ούτε από εσάς ούτε από κανένα άλλο κόμμα δεν μπαίνουν στη διαδικασία της αναθεώρησης».

Σημείωσε ακόμη πως το ΚΚΕ «δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει προοδευτικό, συμμετοχικό ή δημοκρατικό Σύνταγμα στο πλαίσιο της σημερινής εξουσίας. Πραγματικά κυρίαρχος μπορεί να γίνει ο λαός όταν θα έχει στην ιδιοκτησία του τον πλούτο που παράγει».

Ωστόσο, «ο λαός έχει το δικαίωμα να παλεύει σε μια τέτοια κατεύθυνση και επίσης έχει τη δύναμη να την επιβάλει. Αλλωστε, το άγχος να εξασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα δείχνει την ανησυχία για πολιτική αστάθεια. Αυτήν την αστάθεια ο λαός όχι μόνο δεν πρέπει να τη φοβηθεί, αλλά και να την αξιοποιήσει προς όφελός του για να εμποδίσει μέτρα σε βάρος του, να αποσπάσει ό,τι μπορεί και, πάνω από όλα, για να διαμορφώσει συσχετισμό και προϋποθέσεις σύγκρουσης, ανατροπής με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα».

«Να μπει τέλος στην πολιτική αστάθεια που είναι από τις μεγαλύτερες παθογένειες του πολιτικού συστήματος», ζήτησε για τη συνταγματική αναθεώρηση η Φ. Γεννηματά, με άγχος και αυτή για τη σταθερότητα της εξουσίας του κεφαλαίου. Παραπέρα, κατηγόρησε την κυβέρνηση ως «αδίστακτη», που μετατρέπει την πολιτική ζωή σε «αρένα λάσπης», προκειμένου να χτυπήσει αντιπάλους της, με αφορμή εντολή να ανοίξουν οι λογαριασμοί του Κ. Σημίτη, τον οποίο υπερασπίστηκε, λέγοντας ότι «είναι ο πρωθυπουργός της ΟΝΕ, του Ελσίνκι, της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, των μεγάλων έργων που άλλαξαν την εικόνα της χώρας», ενώ δεν έλειψε και η κοκορομαχία με τον Αλ. Τσίπρα, που κατηγόρησε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ότι στην προηγούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος δεν άλλαξαν το Αρθρο 86 περί ευθύνης υπουργών.

Θιασώτης της «ελεύθερης οικονομίας», με «κοινωνικό πρόσημο» και χαμηλότερη φορολόγηση της «επιχειρηματικότητας» δήλωσε στη συζήτηση στη Βουλή ο Π. Καμμένος, ζητώντας και συνταγματική κατοχύρωση ανώτατου ορίου φορολόγησης των επιχειρηματιών. Επίσης ζήτησε ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα», για τη δε συμφωνία με την Εκκλησία είπε πως την αποδέχεται εφόσον την υιοθετεί η ιεραρχία της Εκκλησίας.

Ο Στ. Θεοδωράκης ζήτησε «μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια, ψήφο στους Ελληνες του εξωτερικού, άλλο εκλογικό σύστημα που να προσομοιάζει το λεγόμενο γερμανικό, περιορισμό των δυνατοτήτων πρόωρης διάλυσης της Βουλής, ενίσχυση της «ανεξαρτησίας» της Δικαιοσύνης. Στάθηκε και αυτός στον έλεγχο που ξεκίνησε στα οικονομικά Σημίτη, καλώντας τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «η απέχθεια προς τον εκσυχρονισμό να μην σας παρασύρει σε παραλογισμούς».

Με βασικό ζητούμενο τις ανάγκες του κεφαλαίου, ανάμεσα στις οποίες είναι η πολιτική σταθερότητα, ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων, Β. Λεβέντης, έκανε «εποικοδομητικές προτάσεις», όπως να αυξηθούν οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, να χρειάζονται λιγότεροι βουλευτές για την εκλογή του σε τρίτη ψηφοφορία στη Βουλή, ενώ διαφώνησε με την αναθεώρηση του άρθρου όσον αφορά τις σχέσεις κράτους - Εκκλησίας.

Στο καθιερωμένο φασιστικό παραλήρημα επιδόθηκε και αυτήν τη φορά ο αρχηγός της ναζιστικής Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκος, διαμαρτυρόμενος γιατί πλήττεται το «τρίπτυχο» «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Μάλιστα, νωρίτερα ο εισηγητής του κόμματός του, Β. Καρακώστας, είχε αναφέρει ότι «ο μόνος πρόεδρος που εκλέχθηκε από τον λαό» ήταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης, μιλώντας χτες στη Βουλή, αναγνώρισε την ανάγκη για «ευρύτερες συνθέσεις και συναινέσεις», για να αλλάξει ο «καταστατικός χάρτης» στην κατεύθυνση που απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες της αστικής τάξης, αλλά έβαλε ζήτημα ότι δεν υπάρχει τέτοιο κλίμα και πως η χώρα έχει εισέλθει σε προεκλογική περίοδο, με την κυβέρνηση να «διχάζει την κοινωνία» και να πλήττει με κάθε μέσο τους πολιτικούς της αντιπάλους. Εβαλε, ακόμα, θέμα ότι η τέτοια συζήτηση για συνταγματική αναθεώρηση δεν μπορεί να γίνει μόνο σε δυο μήνες, όπως εκτίμησε ότι προγραμματίζει η κυβερνητική πλειοψηφία.

Θύμισε την προηγούμενη απόπειρα της συνταγματικής αναθεώρησης του 2006, λέγοντας ότι κατέληξε αδιάφορη και «κατώτερη των προσδοκιών» που είχαν καλλιεργηθεί, κατηγορώντας ότι τότε το ΠΑΣΟΚ υπαναχώρησε από την αναθεώρηση του Αρθρου 16 (για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια).

Θύμισε, επίσης, ότι ήδη από το Γενάρη του 2016 είχε προτείνει ο ίδιος ένα «τολμηρό δρόμο» για ένα νέο Σύνταγμα, εφόσον, όπως είπε, το Σύνταγμα του 1974 χρειάζεται ριζική αναθεώρηση, καθώς ένα νέο Σύνταγμα μπορεί να ενισχύσει την «αποτελεσματικότητα του κράτους».

Επανέλαβε την πρότασή του αυτή η Βουλή να προτείνει προς αναθεώρηση όσο το δυνατόν περισσότερα άρθρα που θα φέρουν τα κόμματα ξεχωριστά, για τα οποία θα αποφασίσει τελικά η επόμενη Βουλή, άρα οι πολίτες να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές όχι μόνο για την επόμενη κυβέρνηση αλλά και για την κατεύθυνση που θα έχει το νέο Σύνταγμα. Σε αυτήν τη βάση πρότεινε, ξανά, ο ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει τις προτάσεις της ΝΔ και το αντίστροφο, ώστε όλα αυτά τα άρθρα να πάνε προς αναθεώρηση στην επόμενη Βουλή.

Κατηγόρησε, επίσης, τον πρωθυπουργό ότι θέλει μια «κουτσουρεμένη αναθεώρηση», μέσα από έναν «συνταγματικό ακτιβισμό», ώστε να αναβάλει για μια δεκαετία κάθε «τολμηρό εκσυγχρονισμό». Αναλύοντας την κυβερνητική πρόταση, κατήγγειλε την επιλογή της «απλής αναλογικής» ότι φέρνει την «απόλυτη ακυβερνησία», ότι δεν προτείνει αλλαγές σε τομείς όπως η Δημόσια Διοίκηση, ενώ για τις σχέσεις κράτους - Εκκλησίας επανέλαβε ότι δεν χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση, αλλά απλά κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις, ενώ ταυτόχρονα κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης στο θέμα.

Τέλος, προβάλλοντας τη ΝΔ ως «υπεύθυνη πολιτική δύναμη του τόπου», είπε ότι η πρόταση της ΝΔ εγγυάται «ανάπτυξη», «αξιολόγηση» και «αξιοπιστία», σταθερούς εκλογικούς κύκλους, εφόσον η Βουλή θα «αυτοδιαλύεται» με απόλυτη πλειοψηφία, ενώ αποσυνδέει την εκλογή ΠτΔ από την πρόωρη διάλυση Βουλής, του ενισχύει κάποιες αρμοδιότητες, περιορίζει τα ζητήματα που καλύπτονται από τη βουλευτική ασυλία. Επίσης ότι καθιερώνονται ελεγκτικοί μηχανισμοί που αποτρέπουν «δημοσιονομικό εκτροχιασμό» και εγγυώνται ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Οτι ακόμα τονώνονται ο «υγιής ανταγωνισμός» και η επιχειρηματικότητα, ανοίγουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, ενώ στο Δημόσιο έρχεται «αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα».

INTIME NEWS

Παράλληλα, στο πλαίσιο της προσπάθειας να συσκοτιστεί το ταξικό περιεχόμενο του Συντάγματος και της πρότασης αναθεώρησής του, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να παρουσιάσει τις αντιδραστικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ως απάντηση και στα λαϊκά αιτήματα «για περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ισότητα, περισσότερη κοινωνική προστασία, για τη ριζική μεταρρύθμιση του ελληνικού κράτους», βαφτίζοντας ως τέτοια αιτήματα τα όσα πρόβαλλαν τα «κινήματα» που αξιοποίησε το αστικό πολιτικό σύστημα προκειμένου να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να την κατευθύνει στα επόμενα σχήματα αστικής διαχείρισης.

Στην ίδια κατεύθυνση, άλλωστε, με γνώμονα τη θωράκιση της αστικής εξουσίας και του αστικού πολιτικού συστήματος, ο Αλ. Τσίπρας ενοχοποίησε για την κρίση «το παλιό πολιτικό σύστημα», τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και τις πελατειακές σχέσεις. Αυτά, κατά τους ισχυρισμούς του, και όχι οι ανάγκες του κεφαλαίου έφεραν τον «νεοφιλελευθερισμό», ενώ δικαιολόγησε την «ευαισθητοποίηση των πολιτών όχι μόνο εναντίον των πολιτικών της λιτότητας αλλά και εναντίον ενός πολιτικού συστήματος», για να εισηγηθεί ένα ρετουσάρισμα της επιφάνειάς του, που θα ανανεώσει την ικανότητά του να χειραγωγεί το λαό με απατηλές υποσχέσεις και συνθήματα για «περισσότερη και ουσιαστικότερη δημοκρατία».

Υποστηρίζοντας την ανάγκη του εγχώριου κεφαλαίου για πολιτική σταθερότητα, για κυβερνήσεις που θα διαχειρίζονται την εξουσία του απρόσκοπτα, ο πρωθυπουργός ομολόγησε ότι καταθέτουν μια πρόταση που «έχει ως κύριο σκοπό της την ενίσχυση του κοινοβουλευτισμού» και αναζητούν «συναινέσεις σε θέσεις και προτάσεις που θεωρούμε αναγκαίες για τους σκοπούς που θέλουμε να υπηρετήσουμε».

Σκοποί που, όπως εκτίμησε, αποτυπώνοντας τη σύμπλευση όλων των αστικών κομμάτων στα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου, «δεν είναι μόνο δικοί μας, εκτιμώ ότι υπάρχουν αρκετοί σε αυτό το Κοινοβούλιο που τους μοιράζονται» και «συμφωνούν στη νέα αρχιτεκτονική του πολιτεύματος που προτείνουμε σήμερα». Δηλαδή, εξήγησε, «στην ανάγκη για ενίσχυση της πολιτικής σταθερότητας, του Κοινοβουλίου και της κυβέρνησης με την εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας αλλά και τον ταυτόχρονο εσωτερικό εξισορροπητικό μηχανισμό του αναλογικού εκλογικού συστήματος. Αλλά και στην ανάγκη να αποσυνδεθεί η διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την πρόωρη διάλυση της Βουλής. Και φυσικά με την προσπάθεια να δημιουργήσουμε θεσμικούς όρους και προϋποθέσεις που θα εξαντλούν τα περιθώρια συναίνεσης».

Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε και για τις σχέσεις Εκκλησίας - Πολιτείας, στο φόντο της πρόσφατης συμφωνίας με τον Αρχιεπίσκοπο. Επιβεβαιώνοντας ότι το υπερώριμο αίτημα για πλήρη διαχωρισμό των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας πάει «περίπατο», μίλησε για εξορθολογισμό των σχέσεων αυτών και επίλυση ιστορικών εκκρεμοτήτων, ενώ βάφτισε τον επιχειρηματικό εναγκαλισμό που η συμφωνία εισάγει «επωφελή συνεργασία».

Κλείνοντας την ομιλία του ο πρωθυπουργός επανέφερε τις προτάσεις - διακηρύξεις χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, μιλώντας για ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων που τάχα υπηρετεί η επιδιωκόμενη αναθεώρηση, ισχυριζόμενος ότι υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη που προστατεύει την εργασία και θωρακίζει τάχα τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων. «Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο και ακολουθώντας αυτήν τη λογική καταθέτουμε σήμερα τις προτάσεις για να προστατεύσουμε το νερό και την ηλεκτρική ενέργεια από την επέλαση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, να κατοχυρώσουμε εμφατικά την προστασία της εργασίας και των εργαζομένων, να αναγνωρίσουμε την αποκλειστική αρμοδιότητα των κοινωνικών εταίρων να ορίζουν τον κατώτατο μισθό, να ενισχύσουμε τις κρατικές εγγυήσεις για παροχή υπηρεσιών Υγείας σε όλους», υποστήριξε θρασύτατα, την ίδια ώρα που η κυβέρνησή του υπηρετεί τη στρατηγική «απελευθέρωσης» της ΕΕ για την Ενέργεια, που καταδικάζει το λαό σε ενεργειακή φτώχεια, που διέλυσε τις εργασιακές σχέσεις, χτύπησε το δικαίωμα στην απεργία, ενεργοποίησε το νόμο Βρούτση για καθορισμό του κατώτατου μισθού με Υπουργική Απόφαση κ.λπ.

Στη βάση των παραπάνω στήθηκε στη συνέχεια με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις και ανταπαντήσεις η δικομματική κοκορομαχία με τον πρόεδρο της ΝΔ, για το ποιος μπορεί να διασφαλίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και σε αυτό το πεδίο, ποιος υπονομεύει τη «συναίνεση» κ.ο.κ.