Πέρα από τα αρνιά, τα θαύματα και το «θείο δράμα», που οι υπερβολές, χρόνο με το χρόνο, το μετατρέπουν - με μαθηματική ακρίβεια - σε «θεία κωμωδία», έχουμε, για να μην ξεχνιόμαστε, και έξι νέες ταινίες! Την ιστορική βιογραφία του αμαρτωλού β΄ κόμη του Ρότσεστερ: «Libertine», του Λόρενς Ντάνμουρ. Τη θλιμμένη μικροαστική τοιχογραφία «Ζευγάρια Στην Πόλη», του Σεσκ Γκέι. Την απόπειρα για σάτιρα των ταινιών τρόμου (και όχι μόνον), Scary Movie, του Ντέιβιντ Ζάκερ. Το συμπαθητικό καρτούν η «Ζούγκλα», του Στιβ «Σπαζ» Γουίλιαμς. Την τρυφερή σουηδική κοινωνική ταινία «Σαν Παράδεισος», του Κάι Πόλακ. Και τέλος, αλλά όχι τελευταία, τη νέα ταινία του Θόδωρου Μαραγκού, «Black Μπεεε...», μια «πολυσύνθετη» κινηματογραφική απόπειρα για το χτες και το σήμερα!

Η ταινία παίχτηκε σε δημοσιογραφική προβολή σε ...ανύποπτο χρόνο. Η έξοδός της αποφασίστηκε βιαστικά. Δεν είδα την ταινία, δεν εκφέρω κρίση. Απλώς την παρουσιάζω, με κάποια σχόλια!

Ενας χαρισματικός, επιτυχημένος συνθέτης, ύστερα από μία σωματική και συναισθηματική κατάρρευση, εγκαταλείπει δόξα και χρήματα, για να γυρίσει στη γενέτειρά του, ένα χωριό στη βόρεια Σουηδία. Εκεί θα κληθεί να αντιμετωπίσει φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά και να αναλάβει τα ...ηνία της τοπικής χορωδίας. Θα συναντήσει αγάπη και φθόνο, θα κάνει φίλους και εχθρούς... μέχρι που η τοπική κοινωνία θα βρει στο πρόσωπό του μία ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης! Οταν επιστρέφοντας στο παρελθόν, συναντάς το μέλλον...

Οι «φήμες» λένε πως πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία. Οχι μεγάλη. Ενδιαφέρουσα. Σοβαρή τόσο στις προθέσεις της, όσο και την κινηματογραφική προσέγγιση του θέματός της. Ιδωμεν... και εσείς και εγώ!

Παίζουν: Μίκαελ Νίκβιστ, Φρίντα Χάλγκρεν, Ελεν Σέχολμ, Λέναρτ Γέκελ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ, αν μου επιτρέπεται,

ΧΡΟΝΙΑ ΑΜΑΡΤΩΛΑ. Δηλαδή, ΑΝΥΠΑΚΟΥΑ!

Εφησυχασμός κάτω από την Ακρόπολη!

Το «Μαύρο Πρόβατο» προσπαθεί, πότε με τη σάτιρα, πότε με τη σοβαρότητα και πότε και με τα δυο μαζί, να καταγράψει την αδιαφορία μας και το «ενδιαφέρον» μας, κυρίως αυτών που ευθύνονται, όλων όσοι ευθύνονται, για την πορεία αυτού του τόπου. Επίσης, προχωράει ή προσπαθεί να προχωρήσει και στις ερμηνείες των συνθηκών που μας μεταμόρφωσαν από ανθρώπους, που είναι η «φτιάξη» μας και το «ριζικό» μας (με ό,τι αυτό εξυπακούεται και σηματοδοτεί), σε πρόβατα. Μπεεε...

Ποτέ δε χάνει κάποιος βλέποντας ταινίες του Μαραγκού. Δε θα χάσει και αυτή τη φορά. Ισως το «Black Μπεεε...» να έχει μια μεγαλύτερη, σε σχέση με άλλες προηγούμενες ταινίες του, ωριμότητα. Μια ωριμότητα που οφείλεται τόσο στον ηλικιακό χρόνο του σκηνοθέτη όσο και στη μεγαλύτερη κατάκτηση της τέχνης του κινηματογράφου από το δημιουργό. Η οποία κατάκτηση σε οδηγεί στην αφαίρεση του περιττού από το έργο σου. Και αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στο «Μαύρο Πρόβατο».

Για την ιστορία, ο Μαραγκός έκλεισε 35 χρόνια στον κινηματογράφο! Και από το 1969 που εμφανίστηκε («Τσουφ»), μέχρι σήμερα («Black Μπεεε...»), γύρισε γύρω στις είκοσι ταινίες (μεγάλου, μεσαίου και μικρού μήκους και κινούμενο σχέδιο)!

Παίζουν: Εγκίστο Πεσόλε, Στάθης Μαραγκός.

Από όλο το μεγάλο μήκος και το μεγάλο πλάτος του πλανήτη μας και του σύμπαντος, τα τρία αυτά μικροαστικά ισπανικά ζευγάρια διάλεξαν τη μίζερη γωνιά του μικρόκοσμού τους και εκεί μέσα ξοδεύουν την ανούσια ζωή τους. Μέσα στο ψέμα και την ατολμία. Αλλα επιθυμεί η «ψυχή» τους και άλλα πράττουν. Σε καθημερινή βάση. Και τα αδιέξοδα, όπως είναι φυσικό, συσσωρεύονται! Και η ασφυξία μεγαλώνει! Αλλά και αυτή όχι σε μεγάλες δόσεις, για να προκληθεί έκρηξη. Είναι μια ασφυξία μικροαστική. Μικρή! Αθλια! Εξοντωτική!

Η ταινία του Σεσκ Γκέι, αν πάσχει σε κάτι, είναι για την τρυφερότητα που υπέδειξε στην καταγραφή της καθημερινής συμπεριφοράς των ηρώων της. Δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να τους «ξετινάξει». Να τραβήξει την κουρτίνα και να αποκαλυφθεί η γύμνια τους. Να τους πιάσει από το αυτί και να τους πάει μπροστά στον καθρέφτη. Να τους αναγκάσει να δούνε τον αληθινό εαυτό τους. Οπως θα έκανε ένας μοντέρνος ψυχίατρος. Ενας αυστηρός καλλιτέχνης - παρατηρητής της κοινωνίας των ανθρώπων. Των ανθρώπων που δεν επιτρέπεται, κάτω από οποιαδήποτε δικαιολογία, να σπαταλάνε έτσι ανούσια τη μοναδική ζωή τους. Προτίμησε να τους δει με συμπάθεια. Και να τους αφήσει να βουρλίζονται, έστω κάπως σοφότεροι από τις εμπειρίες που αποκόμισαν!

Αλλά η ταινία είναι, δυστυχώς, αληθινή. Τα τρία ισπανικά ζευγάρια που περιγράφει κινούνται δίπλα μας, μένουν στην ίδια με εμάς πολυκατοικία, μπορεί, ίσως, το χειρότερο βέβαια, να κατοικούν και μέσα μας! Μας είναι τόσο οικείες οι κινήσεις τους, οι αντιδράσεις τους, οι βουβές κραυγές τους, που, θέλουμε δε θέλουμε, θα αναγκαστούμε να κάνουμε αυτοκριτική. Να δούμε έξω από τον εαυτό μας. Να παραδεχτούμε πως είμαστε άτολμοι. Και θα πεθάνουμε, όσοι δεν τολμήσουμε, από έλλειψη καθαρού αέρα.

Η ταινία είναι χαμηλών τόνων. Με εξαιρετικές ερμηνείες. Με λιτή γραφή. Με καλλιτεχνική διακριτικότητα και ευγένεια. Και λειτουργεί ...αναδρομικά. Οι τύψεις θα σε πιάσουν μόλις βγεις από την αίθουσα!

Παίζουν: Μόνικα Λοπέζ, Τσίσκο Αμάδο, Σεδουάρ Φερνάντες, Λεονόρ Γουάτλινγκ, Κάρμε Πλα.

Ο Τζόνι Ντεπ (κέντρο) σε μια σκηνή της ταινίας

Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, στα 1660, στην εποχή της παλινόρθωσης της βασιλείας, ύστερα από την «πουριτανική παρέμβαση» του Ολιβερ Κρόμγουελ (1599-1658), ο οποίος «πρωτοστάτησε στον εμφύλιο πόλεμο εναντίον του βασιλιά Κάρολου Α΄, τον νίκησε και τελικά τον θανάτωσε με αποκεφαλισμό». (Ο Κρόμγουελ, μετά τη νίκη του, «έλαβε τον τίτλο του Λόρδου Προστάτη, κατήργησε το "Μακροχρόνιο Κοινοβούλιο" (1653) και κυβέρνησε τυραννικά μέχρι το θάνατό του (1658). Μετά το θάνατό του τον διαδέχτηκε ο γιος του Ρίτσαρντ». Δυο χρόνια αργότερα γίνεται η παλινόρθωση).

Της μεσαιωνικής «παρέμβασης» των Κρόμγουελ και της απολυταρχικής περιόδου του Καρόλου Α΄, είχε προηγηθεί η ανθηρή για τα Γράμματα και τις Τέχνες περίοδος της βασιλείας της Ελισάβετ Α΄ (1558-1603). Η γνωστή «ελισαβετιανή περίοδος» έφερε μεγάλους καρπούς στη λογοτεχνία (Σίντνεϊ, Σπένσερ), στο θέατρο (Σαίξπηρ, Μάρλοου, Τζόνσον, Ουέμπστερ, Φορντ), στη μουσική (Μπερντ, Μπουλ, Γκίμπονς, Ντόουλαντ), στην αρχιτεκτονική κλπ. (Η «ελισαβετιανή περίοδος», που χρεώνεται για τις δικές της αμαρτίες, δε συγκρίνεται σε τίποτα με το σκοταδισμό που την ακολούθησε)!

Στα 1660, λοιπόν, βασιλιάς στην Αγγλία γίνεται ο Κάρολος Β΄ (1630-1685), γιος του Α΄. Το 1678 διαλύει το Κοινοβούλιο, αναθέτοντας κάθε έλεγχο στη βασιλική εξουσία! Για να το πετύχει αυτό, ζητάει τη συμπαράσταση των «φίλων» του με επιρροή στην κοινωνία και το λαό (ευγενείς, καλλιτέχνες, κοσμικούς κλπ.). Η «Πουριτανική Επανάσταση» του Κρόμγουελ, όπως έμεινε στην ιστορία, δεν είχε, βέβαια, σε μεγάλη εκτίμηση τις τέχνες και τις ελευθερίες. Ο Κάρολος Β΄, επηρεασμένος και από τη φίλη και σύμμαχο Γαλλία, αλλά και από τους Εγγλέζους που είχαν απαυδήσει με τους πουριτανούς, προσπάθησε να δείχνει φιλελεύθερος και φιλότεχνος. Ο κόσμος εκμεταλλεύτηκε αυτές τις ελευθερίες. Μερικοί, όπως ο Β΄ κόμης του Ρότσεστερ, Τζον Γουίλμοτ, ξεπέρασαν τα όρια.

Τι έκανε, λοιπόν, ο Β΄ κόμης του Ρότσεστερ και έμεινε στην ιστορία, προκαλώντας, 325 χρόνια μετά το θάνατό του, το ενδιαφέρον του κινηματογράφου; Τίποτα ιδιαίτερο! Για ανθρώπους σαν κι αυτόν! Απλώς έσκυψε πάνω στη ζωή και προσπάθησε να τη ρουφήξει! Προσπάθησε να τη ρουφήξει με τέτοια μανία, που στο τέλος τον ρούφηξε εκείνη! Τον βούτηξε από τα πόδια και σιγά σιγά τον έχωσε στην κόλασή της. Εκεί που νόμιζε ότι θα έβρισκε την απάντηση στα σκοτάδια του μυαλού του και στις ανησυχίες της «ψυχής» του. Εκεί που καταλήγουν οι λαίμαργοι. Και οι χαρισματικοί, βέβαια! Οι «αλήτες» εκ πεποιθήσεως!

Ο Β΄ κόμης του Ρότσεστερ, εραστής του καινούριου, δοκίμασε όλες τις γεύσεις του Διαφωτισμού, ο οποίος μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του στην Αγγλία! Από όλες τις αρετές, όμως, του Διαφωτισμού, εκείνος περισσότερο διάλεξε την ερωτική ελευθεριότητα. Εκεί έδωσε τη μεγαλύτερη ενεργητικότητά του και αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του. Χαρισματικό, όμως, άτομο δεν άφησε πίσω τα Γράμματα και τις Τέχνες. Καλλιέργησε τα ταλέντα του και το σπινθηροβόλο πνεύμα του. Το στόμα του και τα γραπτά του έγιναν βέλη, από τα οποία δε γλίτωσε ούτε ο βασιλιάς. Ο οποίος ήταν φίλος του (ο πατέρας του κόμη γλίτωσε το βασιλιά από βέβαιο θάνατο και εκείνος ανταποδίδοντας στεκότανε πλάι στον γιο κόμη σε όλες τις στροφές της ζωής του - και ήταν τόσες πολλές)!

Η ταινία του Λόρενς Ντάνμορ, με εξαιρετικό κινηματογραφικό τρόπο, με μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες (παρουσιάζει μια Αγγλία λασπωμένη και ρεαλιστική που δεν την έχετε ματαδεί), παρακολουθεί την άνοδο και την πτώση του ...Αλκιβιάδη της Αγγλίας. Την άνοδο και την πτώση του προγόνου του Ντόριαν Γκρέι. Ενός ανθρώπου που διάλεξε την πρόκληση για να διαμαρτυρηθεί! Ενός ανθρώπου που δεν άφηνε σπυρί ευχαρίστησης να πάει χαμένο.

Η ταινία με την πολύ καλή φωτογραφία της, τα εξαιρετικά και πιστά στην εποχή και στο θέμα ντεκόρ και κοστούμια της, με τη λειτουργική ηχητική μπάντα της (ήχοι - μουσικές), με τις θαυμάσιες ερμηνείες και τους πολύ καλούς, έξυπνους και πολύ κατατοπιστικούς διαλόγους της, σε παρασύρει στο δικό της κόσμο. Εναν κόσμο που βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Αφού η περίοδος που περιγράφει είναι μεταβατική. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαός της Αγγλίας - και η ιστορία - δείχνει να συμπαθεί τον κόμη, παρότι η ζωή του είναι βουτηγμένη μέσα στη λάσπη. Κρατάει από αυτόν την ανυπακοή του. Τις αντιρρήσεις του σε κάθε τι καθιερωμένο και καθωσπρέπει. Και με αυτή την έννοια ο κόμης είναι ένας επαναστάτης. Είναι ένας από αυτούς που βοήθησαν να αλλάξει ο κόσμος.

Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Σαμάνθα Μόρτον, Τζον Μάλκοβιτς, Ρόζμουντ Πάικ.

Η τέχνη, όπως και η ζωή άλλωστε, είναι γεμάτη από χαμένες ευκαιρίες! Εχεις στο χέρι σου το κλειδί και αντί να ανοίξεις την πόρτα, το χώνεις στην τσέπη σου! Ο Ντέιβιντ Ζάκερ έπιασε μια έξυπνη ιδέα η οποία, τελικά, χάθηκε στην πορεία της προς την οθόνη. Μπορεί και να μην χάθηκε τυχαία. Να ήθελε σκόπιμα να θολώσει τα πράγματα.

Η ιδέα έλεγε πόσο παραμύθια και ψεύτικα, τελικά, είναι όλα αυτά τα θρίλερ, και όχι μόνον, που κατακλύζουν τις οθόνες μας. Αντιγράφει, λοιπόν, σκηνές από γνωστές ταινίες τρόμου, αλλά και από άλλες σοβαρές ταινίες, όπως τη γνωστή ερωτική σκηνή με τους δυο καουμπόηδες από το «Μυστικό του Brokeback Mountain», και τις απομυθοποιεί (γελοιοποιεί). Ομως, δεν προχωράει σε κρίσεις. Περιορίζεται στην κωμική αναπαράσταση αυτών των έργων αναζητώντας το γέλιο και όχι την αποκάλυψη και την καταγγελία. Θα μου πείτε πώς θα το έκανε αυτό, αφού τόσο οι ταινίες που σατιρίζει όσο και η δική του, παράγονται από το ίδιο εργοστάσιο!

Τέλος πάντων! Στην ταινία είναι αρκετές οι φορές που γελάς. Περισσότερο, ίσως, γελάς με τον εαυτό σου, που πιάστηκε «Κώτσος» όταν μαζεμένος και τρομοκρατημένος ή εκστασιασμένος έβλεπες τις συγκεκριμένες ταινίες. (Τώρα, με το «Scary Movie» (Scary: έντρομος, τρομακτικός), βλέπεις πόσο επιπόλαιος υπήρξες. Τα πράγματα, ο φόβος αλλά και τα φτιαχτά κινηματογραφικά αισθήματα, είναι τόσο τεχνητά κατασκευασμένα.

Στα θετικά της ταινίας είναι πως αυτή απέφυγε να χρησιμοποιήσει τον τρόμο, ή το φτιαχτό συναίσθημα, για να αποσπάσει το ενδιαφέρον (και τα εισιτήρια). Δε διστάζει να σατιρίσει και τον εαυτό της. Στα αρνητικά της μερικές αντιαισθητικές χειρονομίες και εκφράσεις των ηθοποιών. Στην προσπάθειά τους να διακωμωδήσουν, δε δίστασαν να καταφύγουν στην «μπαλαφάρα». Ταινίες που σατιρίζει είναι: The Village, Saw 1 και 2, Million Dollar, War Of The Worlds κ.ά.

Παίζουν: Κρεγκ Μπιέρκο, Αν Φάρις, Αντονι Αντερσον, Ρεγκίνα Χολ.

Περισσότερο εντυπωσιάζουν οι αριθμοί γύρω από την κατασκευή της ταινίας, παρά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, ξοδεύτηκαν 1,5 εκατομμύριο εργατοώρες και εργάστηκαν 418 άτομα για να ολοκληρωθεί η παραγωγή! ΄Η χρειάστηκαν σχεδόν δυο εκατομμύρια μεμονωμένα φτερά, για να «στολιστούν» τα πουλιά, που εμφανίζονται στο έργο. ΄Η το ψεύτικο λιοντάρι που πρωταγωνιστεί στην ταινία έχει απάνω του έξι εκατομμύρια τρίχες. ΄Η η Μπρίτζετ, η καμηλοπάρδαλη, έχει στο λαιμό της τόσα κόκαλα όσα έχουν όλα μαζί τα άλλα ζώα, τα οποία παίζουν μαζί της. Μόνο που τα κόκαλα της καμηλοπάρδαλης έχουν ένα «πόδι» ύψος το καθένα!

Σας έγραψα αυτά τα νούμερα, όχι για να σας εντυπωσιάσω, αλλά για να σας προκαλέσω να δείτε την ταινία, ιδιαίτερα τις στιγμές που θα πλήττετε, και αυτές είναι πολλές, σαν μια ανθρώπινη προσπάθεια. Να εκτιμήσετε τον κόπο που απαιτείται για τις ταινίες κινούμενου σχεδίου. Ιδιαίτερα αυτών που πιστεύουν στην όσο το δυνατόν πιστότερη αναπαράσταση. Και η «Ζούγκλα» είναι μία από αυτές.

Τώρα λίγα λόγια για την ιστορία: Σε ένα ζωολογικό κήπο τα ζώα, που όλη τη μέρα ήταν αναγκασμένα να επιδεικνύονται στους επισκέπτες, μόλις κλείσουν οι πόρτες ασχολούνται με τα «δικά» τους. Και τα «δικά» τους, στην ταινία, μοιάζουν τόσο με αυτά των ανθρώπων, έτσι που να μπορούν οι μικροί και οι μεγάλοι θεατές να κάνουν τις μεταφορές και τους συνειρμούς τους! Τελικά, τα ζωάκια, μέσα από τις συμφωνίες τους και τις διαφωνίες τους, θα οργανώσουν ένα ταξίδι στη ...Ζούγκλα.

Μην ξεχάσετε τα παιδιά σας στο σπίτι! Η ταινία κυρίως σε αυτά απευθύνεται! Η «Ζούγκλα» μιλάει και ελληνικά!

Ακούγονται: Χάρης Ρώμας, Λεωνίδας Κακούρης, Βίκη Πετρίδη, Σπύρος Μπιμπίλας, Παναγιώτης Φιλλιπαίος.