Από όλο το μεγάλο μήκος και το μεγάλο πλάτος του πλανήτη μας και του σύμπαντος, τα τρία αυτά μικροαστικά ισπανικά ζευγάρια διάλεξαν τη μίζερη γωνιά του μικρόκοσμού τους και εκεί μέσα ξοδεύουν την ανούσια ζωή τους. Μέσα στο ψέμα και την ατολμία. Αλλα επιθυμεί η «ψυχή» τους και άλλα πράττουν. Σε καθημερινή βάση. Και τα αδιέξοδα, όπως είναι φυσικό, συσσωρεύονται! Και η ασφυξία μεγαλώνει! Αλλά και αυτή όχι σε μεγάλες δόσεις, για να προκληθεί έκρηξη. Είναι μια ασφυξία μικροαστική. Μικρή! Αθλια! Εξοντωτική!

Η ταινία του Σεσκ Γκέι, αν πάσχει σε κάτι, είναι για την τρυφερότητα που υπέδειξε στην καταγραφή της καθημερινής συμπεριφοράς των ηρώων της. Δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να τους «ξετινάξει». Να τραβήξει την κουρτίνα και να αποκαλυφθεί η γύμνια τους. Να τους πιάσει από το αυτί και να τους πάει μπροστά στον καθρέφτη. Να τους αναγκάσει να δούνε τον αληθινό εαυτό τους. Οπως θα έκανε ένας μοντέρνος ψυχίατρος. Ενας αυστηρός καλλιτέχνης - παρατηρητής της κοινωνίας των ανθρώπων. Των ανθρώπων που δεν επιτρέπεται, κάτω από οποιαδήποτε δικαιολογία, να σπαταλάνε έτσι ανούσια τη μοναδική ζωή τους. Προτίμησε να τους δει με συμπάθεια. Και να τους αφήσει να βουρλίζονται, έστω κάπως σοφότεροι από τις εμπειρίες που αποκόμισαν!

Αλλά η ταινία είναι, δυστυχώς, αληθινή. Τα τρία ισπανικά ζευγάρια που περιγράφει κινούνται δίπλα μας, μένουν στην ίδια με εμάς πολυκατοικία, μπορεί, ίσως, το χειρότερο βέβαια, να κατοικούν και μέσα μας! Μας είναι τόσο οικείες οι κινήσεις τους, οι αντιδράσεις τους, οι βουβές κραυγές τους, που, θέλουμε δε θέλουμε, θα αναγκαστούμε να κάνουμε αυτοκριτική. Να δούμε έξω από τον εαυτό μας. Να παραδεχτούμε πως είμαστε άτολμοι. Και θα πεθάνουμε, όσοι δεν τολμήσουμε, από έλλειψη καθαρού αέρα.

Η ταινία είναι χαμηλών τόνων. Με εξαιρετικές ερμηνείες. Με λιτή γραφή. Με καλλιτεχνική διακριτικότητα και ευγένεια. Και λειτουργεί ...αναδρομικά. Οι τύψεις θα σε πιάσουν μόλις βγεις από την αίθουσα!

Παίζουν: Μόνικα Λοπέζ, Τσίσκο Αμάδο, Σεδουάρ Φερνάντες, Λεονόρ Γουάτλινγκ, Κάρμε Πλα.