Οι μόνοι, που έφταναν μέχρι εμένα, ήταν μέσα από τον κινηματογράφο, όταν στην υπόθεση εμπλεκόταν και κάποια δίκη. Ακουγα το Your Honor (ή Honour = Αξιότιμε), αλλά δε μ' ένοιαζε και πολύ. Συχνά αποδεικνυόταν, κυρίως στις γκανγκστερικές ταινίες, ότι ο αξιότιμος δεν ήταν ακριβώς τέτοιος. Χρηματιζόταν και ακόμα χειρότερα τα έκανε πλακάκια με τους αστυνομικούς, που τρισχειρότερα εκείνοι τα έβρισκαν με τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες - βουλευτές, γερουσιαστές, κυβερνήτες και άλλους. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, αυτά θα τα ξέρει η κεντρική εξουσία. Τα μαθαίνουμε εμείς, έστω και από τον κινηματογράφο, και δεν τα μαθαίνουν αυτοί; Το περίεργο ήταν πως το «αυτοί» απλωνόταν σαν δίχτυ.

Τώρα, από τα έντυπα ή τα ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μαθαίνουμε άλλα. Ακούμε για κυκλώματα, κότερα, σούπερ βίλες, καταθέσεις και αναλήψεις σε/από ελβετικές τράπεζες, βαριόμαστε από τις επαναλήψεις, όπως και από τη «Φίνος Φιλμ» και κάνουμε ζάπινγκ και πέφτουμε την οποιαδήποτε ώρα - εννοώ από τα ξημερώματα μέχρι τα άλλα ξημερώματα - πάνω σε ημίγυμνα ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια. Εξάλλου, όποιος τα πιάνει, μαγκιά του! (Με θαυμαστικό).

Ομως δε ζει ο μπαμπάς μου να του πω ότι απ' όπου περνάει ο -χωρίς τον τίτλο του Honor=Αξιότιμου - Μίστερ Πρέζιντεντ, Αφρική, Ασία ή αλλού, αφήνει πίσω του πτώματα, σκασμένες βόμβες και χειροβομβίδες, φωτιές και τραυματίες, γκρεμισμένα σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, παιδιά χωρίς χέρια, πόδια, μάτια, γονείς, αδέλφια και συγγενείς, α ναι, και γείτονες, εκρήξεις εμφυλίων πολέμων και άλλα.