Η τέχνη, όπως και η ζωή άλλωστε, είναι γεμάτη από χαμένες ευκαιρίες! Εχεις στο χέρι σου το κλειδί και αντί να ανοίξεις την πόρτα, το χώνεις στην τσέπη σου! Ο Ντέιβιντ Ζάκερ έπιασε μια έξυπνη ιδέα η οποία, τελικά, χάθηκε στην πορεία της προς την οθόνη. Μπορεί και να μην χάθηκε τυχαία. Να ήθελε σκόπιμα να θολώσει τα πράγματα.

Η ιδέα έλεγε πόσο παραμύθια και ψεύτικα, τελικά, είναι όλα αυτά τα θρίλερ, και όχι μόνον, που κατακλύζουν τις οθόνες μας. Αντιγράφει, λοιπόν, σκηνές από γνωστές ταινίες τρόμου, αλλά και από άλλες σοβαρές ταινίες, όπως τη γνωστή ερωτική σκηνή με τους δυο καουμπόηδες από το «Μυστικό του Brokeback Mountain», και τις απομυθοποιεί (γελοιοποιεί). Ομως, δεν προχωράει σε κρίσεις. Περιορίζεται στην κωμική αναπαράσταση αυτών των έργων αναζητώντας το γέλιο και όχι την αποκάλυψη και την καταγγελία. Θα μου πείτε πώς θα το έκανε αυτό, αφού τόσο οι ταινίες που σατιρίζει όσο και η δική του, παράγονται από το ίδιο εργοστάσιο!

Τέλος πάντων! Στην ταινία είναι αρκετές οι φορές που γελάς. Περισσότερο, ίσως, γελάς με τον εαυτό σου, που πιάστηκε «Κώτσος» όταν μαζεμένος και τρομοκρατημένος ή εκστασιασμένος έβλεπες τις συγκεκριμένες ταινίες. (Τώρα, με το «Scary Movie» (Scary: έντρομος, τρομακτικός), βλέπεις πόσο επιπόλαιος υπήρξες. Τα πράγματα, ο φόβος αλλά και τα φτιαχτά κινηματογραφικά αισθήματα, είναι τόσο τεχνητά κατασκευασμένα.

Στα θετικά της ταινίας είναι πως αυτή απέφυγε να χρησιμοποιήσει τον τρόμο, ή το φτιαχτό συναίσθημα, για να αποσπάσει το ενδιαφέρον (και τα εισιτήρια). Δε διστάζει να σατιρίσει και τον εαυτό της. Στα αρνητικά της μερικές αντιαισθητικές χειρονομίες και εκφράσεις των ηθοποιών. Στην προσπάθειά τους να διακωμωδήσουν, δε δίστασαν να καταφύγουν στην «μπαλαφάρα». Ταινίες που σατιρίζει είναι: The Village, Saw 1 και 2, Million Dollar, War Of The Worlds κ.ά.

Παίζουν: Κρεγκ Μπιέρκο, Αν Φάρις, Αντονι Αντερσον, Ρεγκίνα Χολ.